Íslendingar líða dýraníð

  Íslendingar eru dýraníðingar.  Svínabændum hefur þótt sjálfsagt að gelda gelti án deyfingar eða annarra aðferða til að milda sársaukann.  Sársaukahrínið í dýrunum hljómar eins og fögur sinfónía í eyrum svínabænda.  Kröfum um úrbætur var mætt af stjórnvöldum með áhugaleysi.  Það þurfti að gefa bændum góðan tíma til að reyna að venja sig af pyntingunum.

  Lengst af þótti hið besta mál að klippa rófuna af grísum.  Án deyfingar.

  Af og til komast í umferð myndbönd af fólki að misþyrma hestum.  Það hefur ekki þótt ástæða til aðgerða.  

  Í nýju búvörulögunum er dýraníð samþykkt.  Dýraníð breytir engu um styrkveitingar.

  Nýjasta dæmið er af misþyrmingu á lambi í Hörgárdal.  Það er dæmigert.  Fjöldi manns horfði upp á smalamann ganga í skrokk á lambi.  Lambið hafði örmagnast.  Í þannig aðstæðum er eðlilegast að taka það í fangið og reiða á hesti.  Eða setja upp í næsta bíl.  Í Hörgárdal var annar háttur hafður á.  Smalinn greip lambið, hóf það á loft og grýtti í jörðina.  Þessu næst sparkaði hann í það og stappaði á hálsi þess.  

  Viðstaddir létu gott heita.  Kipptu sér ekki upp við þetta.  Því síður var gripið í taumana.  Enn síður var ofbeldið tilkynnt eða kært til yfirvalda.  Í sveitinni ríkir þöggun um málið.

  Fólk sem misþyrmir dýrum er líklegt til að beita annað fólk ofbeldi.  Það skortir samkennd.  

 

 

     

Grunur um dýraníð í Hörgársveit

Athugasemdir

[Sigurður I B Guðmundsson, 5.10.2016 kl. 08:18]

 Dapurlegt. 

[Stefán Örn Valdimarsson (IP-tala skráð) 5.10.2016 kl. 10:23]

Dapurleg skrif byggð af vanþekkingu og fordómum.

[Tobbi (IP-tala skráð) 5.10.2016 kl. 12:32]

Þetta mál telst upplýst og, eins og margan grunaði, er Lúkasarmál annað. Bóndi nokkur bar uppgefið lamb á herðum sér. Þegar klukkutími var liðinn hvíldi hann sig, enda lambið að hjarna við og náði m.a. að sparka í andlitið á honum. Hann kunni ekki við að setjast með lambið á herðunum heldur lagði það niður á meðan og hélt því síðan svo ekki yrði basl að ná því enda ljóst að það gat ekki fylgt rekstrinum. Þegar hann hafði kastað mæðinni, lambið var ca. 50 kíló, tók hann það upp aftur. Þá spriklaði lambið. Þetta sáu einhverjir sem aldrei hafa migið á græna torfu og túlkuðu sem hið versta dýraníð.
Má um þetta alltsaman lesa á dv.is.

[Anna Sigríður Guðmundsdóttir, 5.10.2016 kl. 17:48]

Jens. Alveg sammála þér að raunverulegt dýraníð er óverjandi.

Hvers vegna einokunarinnar ómönnuð dýralæknaembætti jafnvel okurdýr deyfilyf við geldingar á grísum? Mætti ekki kanna slíkt einokunar-deyfilyfjavaldníð, pólitískt "rétt" innprentaðra og vel launaðra dýrlæknaeinokunarsinna.

Það eru alltaf fleiri en ein hlið á hverju máli.

Þegar ég var ung, var til ásetnings-forðagæsluembætti (man ekki alveg hvað embættið hét), sem kannaði fóðurforða og ástand dýranna öðru hverju. Hvers vegna er ekkert slíkt ópólitískt embætti lengur til í hverri sveit hér á landi? Það er óverjandi afturför í dýraverndarmálum á Íslandi!

Það hefur verið hannaður þannig jarðvegur fyrir áróðursmálflutningi og fleipri gegn öllum bændum á Íslandi. Að þegar bændur eru annars vegar, þá megi án nokkurra eftirmála, ljúga hverju sem er í alhæfingar-fullyrðingum um hversu "allir" bændur séu miklar níðings-skepnur við skepnur. Þekki ekki þetta dæmi fyrir norðan.

Það er vandasamt að ferðast með uppgefin eða veik lömb á fjöllum. Barsmíðar eiga auðvitað aldrei rétt á sér, og lygar ekki heldur. Þegar ég var ung í svona sveitaverkum, þá minnist ég þess að reyndustu mennirnir í smalaferðum voru með 12 tommu nagla meðferðis, ef eitthvert dýrið í hjörðinni var of sjúkt til að mögulegt væri að bjarga því til byggða þar og þá. Naglinn var skotið og steina skortir ekki á fjöllum og heiðum. Það var eðlilega talin ómannúðleg meðferð að skilja sjúkt dýrið eftir til að kveljast til dauða í varnarleysi af kroppandi vargfugli.

Það er ekki nokkru dýri til varnar gert, að ljúga og blekkja í pólitískum níðingstilgangi, eins og sumir virðast stunda þessa dagana með ábyrgðarlausum hætti! Sama hvort um er að ræða hefðbundna landbúnaðarbændur í sveit, eða nýsköpunar-hunda/hestabændur í sveit og borg.

Níðingsverk og níðingslygar eiga ekki rétt á sér, og er óverjandi.

M.b.kv. 

[Jens Guð, 6.10.2016 kl. 17:21]

Sigurður I B, svo sannarlega.

[Jens Guð, 6.10.2016 kl. 17:23]

Stefán Örn,  fordómar eru sjaldan til fagnaðar.  Vanþekking getur hinsvegar verið krúttleg.

[Jens Guð, 6.10.2016 kl. 17:48]

Tobbi, mbl.is stendur við sína frétt.  Enda byggð á frásögn fjölda vitna.  Meðal annars er upplýst að sveitastjórn Hörgárhrepps neitaði þegar í stað að greiða smalanum áður umsamin dagslaun vegna atviksins.  Ágreiningur hefur ekki risið um þá niðurstöðu.

  Dv.is "blastar" frásögn manns sem var ekki sjónarvottur.  Öfugt við fjölda heimildarmanna mbl.is.  Hinsvegar er hann faðir meints geranda.  Það er ágætt að fá frá honum fróðleiksmola á borð við að örmagna lamb hafi beitt son hans grófu ofbeldi;  sparkað í hann.  Það er aldrei gott.  Það er líka gott að frétta að þeir feðgar kærðu ekki ofbeldislambið fyrir líkamsárásina heldur slátruðu því snöfurlega.

  Eins og þú veist,  Tobbi,  þá er ég fæddur og uppalinn við að smala kindum í skagfirskum afdölum.  Menn halda ekki örmagna lambi með því að trampa á hálsi þess.  Svoleiðis gera menn ekki. Ekki einu sinni þó að um sé að ræða ofbeldisfullt sadískt lamb andsetið djöflinum.

  En takk fyrir að nefna hundinn Lúkas. Það brýnt að minnast hans reglulega.  Eins og upprifjun á kvöl og pínu Krists á krossinum.       

[Jens Guð, 6.10.2016 kl. 17:59]

  Tilefni bloggfærslunnar var meint dýraníð í Hörgárdal.  En ágæt ástæða til að viðra og vekja athygli á umburðarlyndi Íslendinga gagnvart dýraníði.  

[Jens Guð, 6.10.2016 kl. 18:00]

Anna Sigríður,  ævinlega þakkir fyrir þínar áhugaverðu vangaveltur.  

[Tobbi (IP-tala skráð) 6.10.2016 kl. 19:45]

Mogginn stendur svo vel við frásögn sína að það birtir frétt með svohljóðandi fyrirsögn: Engin vitni gefið sig fram.

Fjöldi vitna er talinn vera að þessu atviki en enginn sem vit hefur á smalamennsku hefur gefið sig fram til að lýsa meintri illmennsku bóndasonarins. Það eitt og sér bendir til þess að þetta lamb hafi gegnt nafninu Lúkas, enda elska bændur ekki hver annan yfirmáta í þessari sveit, fremur en öðrum, og mundu naumast sitja af sér  slíkt færi til að klekkja á náunganum væri einhver kindarfótur fyrir misþyrmingasögunni.

[Jens Guð, 8.10.2016 kl. 19:28]

Tobbi, ég deili ekki með þér þekkingu á Hörgárdælingum.  Né heldur þekki ég löngun sveitafólks til að klekkja á náunganum. Þvert á móti. Í Hjaltadal ríkti fullkomin þöggun um afbrot sveitunganna. Bændur brugguðu áfengi, keyrðu blindfullir á milli bæja og dæmi voru um að dýrum væri stolið til heimaslátrunar.  Grófasta dæmið var þegar bíl var stolið á Suðurlandi.  Auglýst væri eftir stolna bílnum í fjölmiðlum.  Allir í Hjaltadal vissu hvar hann var niðurkominn.  En rótgróin þöggun réð ríkjum.      

[Tobbi (IP-tala skráð) 10.10.2016 kl. 17:24]

Já, ég kannast við þetta. En þessi huxunarháttur hvarf með sjálfvirka símanum. Nú kærir hver annan um þveran, enda ekki hægt að vita hver kærir hvern lengur. Hver stal annars bílnum? Fréttir af þessu bárust ekki norður yfir Kolku.