Enn stendur slagur á milli Bítla og Stóns

 Á sjöunda áratugnum sló breska hljómsveitin Bítlarnir (The Beatles) í gegn á heimsmarkaði.  Rækilega.  Svo rækilega að hvert met var slegið af öðru.  Met sem mörg standa enn hálfri öld síðar.  Met sem aldrei verða jöfnuð.

  Dæmi:  Ef undan er skilin fyrsta smáskífa Bítlanna,  "Love me do",  fóru allar aðrar smáskífur þeirra og stórar plötur í 1. sæti breska vinsældalistans og síðar þess bandaríska.

  Vorið 1964 áttu Bítlarnir 5 söluhæstu lög á bandaríska vinsældalistanum.  Í árslok reyndust 6 af hverjum 10 seldum plötum það ár í Bandaríkjunum vera Bítlaplötur.

  Þegar Bítlarnir héldu í hljómleikaferð til Bandaríkjanna urðu uppþot fastur liður.  Hljómleikasalurinn tók kannski 5000 eða 7000 manns.  En allt upp í 50 þúsund reyndu að kaupa miða.  Þeir sem ekki náðu miðum gengu berserksgang.  Grenjuðu eins og kornabörn,  brutu rúður og unnu önnur eignaspjöll.  Allt upp að 240 manns á dag voru fluttir stórslasaðir á slysavarðstofu. Í það minnsta tífalt fleiri voru lemstraðir án þess að leita á náðir sjúkrahúsa.

  Lögreglan réði ekki við ástandið. Þetta var neyðarástand. Lausn fólst í því að færa hljómleika Bítlanna úr hljómleikahöllum yfir í íþróttaleikvangi. Þeir rúma marga tugi þúsunda gesti.  Jafnvel uppfyrir 50 þúsund.  Allsstaðar uppselt.

  Þetta var nýtt:   Að hljómleikar væru haldnir á íþróttaleikvangi.  Hljóðkerfi íþróttaleikvanganna var ömurlegt og ekki hannað fyrir tónlist.  Skipti engu. Áheyrendur voru mættir til að sjá Bítlana og öskra.  

  Hvar sem Bítlana bar niður mættu þúsundir á flugvöllinn til að berja þá augum.  Í Ástralíu spannaði hópurinn 15 kílómetra svæði.  Kvartmilljón manns! 

  Ein hljómsveit komst með tær þar sem Bítlarnir höfðu hæla.  Það var the Rolling Stones.   Fjölmiðlar stilltu almenningi upp við vegg og spurðu:  "Hvort ertu Bítill eða Stónsari?"  Í uppstillingunni voru Bítlarnir snotrir, snyrtilegir og settlegir sætabrauðspopparar en Stónsarar ófríðir, ruddalegir og hættulegir blús-rokkarar.

  Almenningur vissi ekki að um snjalla sviðssetningu var að ræða.  Í raunveruleika voru það Bítlarnir sem uppgötvuðu the Rolling Stones;  komu þeim á plötusamning,  sömdu fyrir þá fyrsta smellinn og kenndu þeim að semja lög.  Togstreita á milli hljómsveitanna var tilbúningur.  Þær störfuðu náið saman.  Sendu aldrei frá sér lög eða plötur á sama tíma.  Þess var gætt að þær felldu ekki lag eða plötu hvorrar annarrar úr 1. sæti.

  Bítlahljómsveitin leystist upp 1969.  Stóns er hinsvegar enn í fullu fjöri.  Ein lífseigasta hljómsveit sögunnar. Í fyrra var hún söluhæsta hljómleikahljómsveit heims - eins og svo oft áður.  Númer 2 var bítillinn Paul McCartney.  Samanburðurinn er ekki alveg sanngjarn.  Einn sólóbítill á móti rótgróinni hljómsveit.  Langt þar á eftir var í 3ja sæti nýstirnið drepleiðinlega Ed Sheeran.

Athugasemdir

[Wilhelm Emilsson, 24.3.2018 kl. 07:10]

"Nýstirnið drepleiðinlega Ed Sheeran." Þetta fer beint í Jens Guð: Greatest Hits.

[Sigurður I B Guðmundsson, 24.3.2018 kl. 09:28]

Meira meira, og lika fróðleik um CCR!! Kv. frá Gay Town (mosó)!

[Jón Benediktsson (IP-tala skráð) 24.3.2018 kl. 11:18]

50 árum seinna héldu Stóns tónleika í Havana á Cúbu og komu um hálf-milljón manns til að berja augum goðin sem þau öfðu hlustað á í leyni og keypt smyglaðar plötur og diska.Frítt var inn og grét fólk af gleði það hafði aldrei getað ýmindað sér að sjá og hlusta á þessa mestu rokk-grúpu allra tíma. Hvar verður þessi Ed Seeran eftir 50 ár?

CCR eða Jon Fogerty er sér kapituli út af fyrir sig enda maðurinn stórkostlegur tónlistarmaður

[Bjarni (IP-tala skráð) 24.3.2018 kl. 12:30]

Fyrri hluti ferils bítlann var þetta bara strákaband í anda take five eða hvað þessar ömurlegu grúbbur hétu og héita.  Það er ekki fyrr en með rubber soul eða var það revolver sem þei eru orðnir alvöru listamenn.

Stóns eldist betur og ãttu ekkert innantómt strákabandstímabil, ferskir frá byrjun.

[Jens Guð, 24.3.2018 kl. 17:37]

Wilhelm,  ég var í Manchester yfir jól og áramót.  Á gistiheimilinu sem ég dvaldi á og á fleiri stöðum var útvarp í gangi.  Alltof oft glumdu lög með Sheeran.  Eins leiðinleg og mér þóttu þau áður þá stigbreyttist það yfir í svæsið óþol.

[Anna Sigríður Guðmundsdóttir (IP-tala skráð) 24.3.2018 kl. 17:40]

Jens minn. Takk fyrir fróðleikinn.

Sálfræðideild heimsvaldsins (falda valdið fyrr og síðar), hefur alla tíð spilað á tilfinningar, á allavega hátt, í pólitískum áróðurstilgangi. Ég er meðvituð um áhrifamátt spilamennskunnar og tónlistarinnar sálfræði nú orðið. Ég er eins og allir aðrir gallaðir jarðabúar, sem láta spila á tilfinninga-tónana.

Það eru forréttindi nú orðið, sem almættið hefur skaffað mér með lífsreynslu, að ég hef að einhverju leyti lært að sjá í gegnum tilfinninga spilamennsku þeirra afla, sem skaffa heimsveldistoppastjórnar rændu, sviknu og fjárhags-háðu, öll "tækifærin". Eða þannig.

Annar hver strengur í spilavítum heimsins er svo falskur, að ekki er nokkur leið að stilla þá strengi, í samræmi við almættis-orkuna algóðu og ekta.

Það eru og verða alltaf sjúkir og rammfalskir strengir í "leyfðu" spilverkum þjóðanna á öllum hillum píramídans. Alla vega meðan falskir strengir óheiðarleikans og lyginnar á toppi píramídans næra hið illa og falska, í skjóli óverjandi valníðslu. Ég hef aldrei lært að ljúga.

Lífið á jörðinni er ekki lyginnar virði.

Það er mín skoðun á þessari stundu. Ég hef því miður ekki enn verið útskrifuð af jarðarvítinu lygastýrða og óverjandi.

M.b.kv. 

[Jens Guð, 24.3.2018 kl. 17:42]

Sigurður I B,  það verður hvergi lát á pislum mínum um Bítla og Stóns.  Mér þykir svo gaman að velta mér upp úr sögu þeirra og stöðu.  CCR má heldur ekki verða út undan. 

[Jens Guð, 24.3.2018 kl. 17:52]

Jón,  mér segir svo hugur að Sheeran verði týndur og tröllum gefinn eftir 50 ár.  Jafnvel eftir tíu ár. 

[Anna Sigríður Guðmundsdóttir (IP-tala skráð) 24.3.2018 kl. 18:15]

Fattaði eftirá þegar ég las það sem ég skrifaði, að eitt sinn var vinsæl hljómsveit á Íslandi, sem heitir: Spilverk þjóðanna.

Ég var alls ekki að meina þá hljómsveit, þegar ég skrifaði athugasemdina hér að ofan. Vonandi skilja allir að ég var ekki að gera lítið úr hljómsveitinni; Spilverk þjóðanna.

Þetta leit svo illa út, þegar ég las það sem ég hafði skrifað, og mundi eftir nafninu á hljómsveitinni. Það væri hægt að misskilja.

Spilverk þjóðanna. Það nafnorð og lýsingarorð, hefur margar merkingar. Ekki illa meint af minni hálfu. Síður en svo.

M.b.kv.

[Jens Guð, 24.3.2018 kl. 18:27]

Bjarni,  ég deili með þér þeim smekk að fyrstu plötur Stóns séu bitastæðari og skemmtilegri en fyrstu plötur Bítlanna.  Hinsvegar get ég ekki fallist á að Bítlar hafi á einhverjum tímapunkti fallið undir skilgreiningu á fyrirbærinu strákaband (boyband).  Strákabönd á borð við Take That eru tilbúnir sönghópar snoppufríðra drengja;  strengjabrúður umboðsskrifstofa.  Flytjendur léttvigtar píkupoppi.

Bítlarnir voru frá upphafi hörð rokkhljómsveit.  Flottir hljóðfæraleikarar,  dúndurgóðir laga- og textahöfundar.  Frábær sviðshljómsveit;  kraftmikil og rokkuð.  Endurreisti í upphafi sjöunda áratugarins rokkið sem fjaraði út sem tískubylgja 1958.  Ekkert smá afrek.  Vissulega voru fyrstu plötur Bítla verulega mýkri og poppaðri en hljómleikar þeirra.  Samt voru strax á fyrstu plötunni lög eins og "Twist and Shout" og "I Saw Her Standing There".  Hið fyrrnefnda sungið af áður óþekktu hömluleysi.

  https://www.youtube.com/watch?v=z9ypq6_5bsg

[Jens Guð, 24.3.2018 kl. 18:34]

Anna Sigríður,  ég fattaði strax að ummæli þín um spilverk þjóðanna væru skemmtilegur orðaleikur en ekki tilvísun í samnefnda hljómsveit. Enda skrifaður með lágstöfum.  

[Anna Sigríður Guðmundsdóttir (IP-tala skráð) 24.3.2018 kl. 20:01]

Jens minn. Takk fyrir. Þú ert svo glöggskyggn og djúpvitur á mörgum sviðum jarðlífsins, og ég er þér ævinlega þakklát fyrir þína hreinskilni. Ég hef ekkert vit á lágstöfum og öðrum stöfum á prentuðum skilgreiningum. Ég er og verð alla tíð bara stafsetninga/réttritunar-vitlaus.

Eitt sinn skrifaði víst vitur drengur undir sína eigin frábæru ritgerð: . , og svo framvegis, Þar sem það á við.

Það fannst mér viskumikil útskýringar-viðbót við frábæru og innihaldríku ritgerðina, af þeim ó-nafngreinda dreng.

Tónlistar-strengirnir eru og verða meðal margs annars, það sem stýrir okkur öllum.

Söngur og tónlist er landamerkjalaus sálartaug allra manna hér á jörðinni.

Grunnurinn allskonar.

M.b.kv.

[Sigþór Hrafnsson (IP-tala skráð) 24.3.2018 kl. 20:42]

Sæll Jens

Áhugavert með samvinnuna, meikar sense.

Annars virðis það ekki vera neitt nútímavandamál að menn taki afstöðu með eða á móti tónlist, jafnvel með hnefum og tilfallandi lauslegum hlutum. 

Þetta málverk frá 19 öld er heimild fyrir slagsmálum sem komu upp vegna tónlistar tveggja gítarleikara. Sjón er sögu ríkari http://1.bp.blogspot.com/_FTuyFvBZAgk/S7ck0BwffwI/AAAAAAAAAaw/27owsx0NWzk/s1600/image001.jpg

[Stefán (IP-tala skráð) 24.3.2018 kl. 21:57]

Beatles höfðu turnana Lennon/McCartney og Rolling Stones höfðu og hafa turnana Jagger/Richards, en Kinks höfðu aðeins Ray Davies til að semja og halda utan um allt sem Kinks gerðu. Meistari Ray Davies gaf þessum tvíburaturnum ekkert eftir og Kinks varð gífurlega vinsæl hljómsveit í sömu löndum og Beatles og Stones. Álagið á Ray Davies varð þess valdandi að hann fékk taugaáfall, auk þess sem drykkja og drykkjulæti þeirra félaga urðu þess valdandi að Kinks fékk fimm ára spilabann í Bandaríkjunum. Einhverjir hefðu bugast, en meistara Ray Davies hélt ótrauður áfram og tókst að gera allar bestu Kinks-plöturnar á þessum bannárum. Í dag er talað um hljómsveitina Kinks sem hljómsveitina sem tónlistarmenn elska. Sannkallaðir virtúósar The Kinks. 

[Wilhelm Emilsson, 25.3.2018 kl. 03:23]

Tónlistarlegt óþol er ekkert grín! Spurning hvort þú getur farið í mál við Ed Sheeran, Jens! Eða kannski verður þetta ný milliríkjadeila milli Íslands of Bretlands.

[Jónas Ómar Snorrason, 25.3.2018 kl. 13:01]

Eins og þú lýsir réttilega Jens, þá var aldrei stríð. Eina stríðið sem var og sennilega enn stendur yfir, og mun á endanum kallast endalausa stríðið, er á milli áhagnenda. En þá einungis vegna svona heilt yfir, ólíkar stefnur. Held að flestir stónsarar finnist bítlarnir engu síðri og öfugt. 

[Jens Guð, 25.3.2018 kl. 19:44]

Anna Sigríður (#12),  þú ert ljómandi góður og skemmtilgur penni.

[Jens Guð, 25.3.2018 kl. 19:49]

Sigþór,  takk fyrir ábendingu umm áhugavert málverk.

[Jens Guð, 25.3.2018 kl. 20:00]

Stefán,  því má bæta við að Kinksarar voru frumherjar þungarokksins.  Útvarpsstöðvar og tímarit sem kenna sig við klassískt rokk (classic rock) miða jafnan við að upphafslag þess sé "You Really Got Me".

[Jens Guð, 25.3.2018 kl. 20:13]

Wilhelm,  þetta sleppur til á meðan ég er á Íslandi og ræð hvaða músík hljómar heima og í vinnunni.

[Jens Guð, 25.3.2018 kl. 20:56]

Jónas Ómar,  það er áreiðanlega rétt hjá þér að í dag séu allflestir aðdáendur Stóns einnig Bítlaðdáendur og öfugt.  Bæði erlendis og hérlendis slógust ungir Stónsáhangendur við Bítlaaðdáendur á sjöunda áratugnum.  Strákar þurfa hvort sem er alltaf að slást út af einhverju. 

  Einstaka sinnum hitti ég menn með andúð á Bítlunum - á röngum forsendum.  Þeir þekkja Bítlana aðeins af nokkrum lögum í útvarpinu.  Í lok síðustu aldar hneykslaðist ungur grugg-unnandi (grunge) á Bítlunum.  Sagðist ekki skilja upp né niður í því að einhverjum þætti varið í ómerkilegar barnagælur á borð við "Ob-La-Di" og "Yellow Submarine".  Ég smalaði saman nokkrum Bítlalögum á kassettu.  Hafði fyrsta lagið "Helter Skelter" og hin lögin vel rokkuð.  Ég bað drenginn um að geta upp á hvaða hljómsveit þetta væri.  Hann skilgreindi þetta þegar í stað sem grugg frá Seattle og giskaði á tilteknar minna þekktar hljómsveitir þaðan.  

  Í byrjun þessarar aldar hitti ég á barnum Wall Street í Ármúla ákafan blús- og Stónsaðdáanda.  Hann fyrirleit Bítlana af sömu ástæðu og gruggarinn.  Ég skrifaði á disk öll blúslög Bítlanna og gaf honum.  Nokkrum vikum síðar hitti ég hann aftur.  Hann hafði kolfallið fyrir disknum og var búinn að kaupa "Abbey Road" plötuna.  Sagði hana vera eina af þeim bestu í plötusafni hanz.    

[Wilhelm Emilsson, 26.3.2018 kl. 01:05]

Jens, fordómar tónlistaráhugamanna jafnast oft á við trúarkreddur og fanatík í pólitík, en sú aðferð sem þú notar til að vinna gegn þeim svínvirkar! 

[Jónas Ómar Snorrason, 26.3.2018 kl. 06:53]

Góð lausn hjá þér Jens. Þegar ég lenti í svona samræðum um hvor væri betri, þá varð engum ágengt með mig, því ég fílaði báðar, bara á sinn hátt. En mikið væri það ljúft, ef þetta væri stærsta ágreiningsefni mannkyns.

[Jens Guð, 27.3.2018 kl. 19:46]

Wilhelm (#22),  ég kannast manna best við fanatíska fordóma gegn tilteknum músíkstílum og músíkfyrirbærum.  Ég er og hef verið mjög mikið í þeim pakka.  Á allra síðustu árum hef ég þó örlítið slakað á og sýnt pínupons umburðarlyndi.  Það hefur líka að gera með aldurstengda líkamsstarfsemi.  Framleiðsla á árásagjarna hormóninu testósteron hjá mér vel á sjötugsaldri hefur minnkað um meira en 20% frá unglingsárum.  Ég sæki svo sem ennþá í hart og þungt rokk - af gömlum vana.  En mildari músístílar njóta æ meira  umburðarlyndis.  Þessi aldurstengda breytta líkamsstafssemi hefur allt að gera með að á elliheimilum er enginn að blsta Slayer,  Sepultura eða Pantera á útopnu.  Þess í stað er ráðandi á kvöldvökum harmónikkumúsík,  kórasöngur og skallapopp.  Ég er á þröskuldi þess að detta inn í þann pakka.  Martröð.   

[Jens Guð, 27.3.2018 kl. 20:02]

Jónar Ómar,  ég hef aldrei séð ástæðu til ðð stilla upp Stóns á móti Bítlum.  Eða Bítlum á móti Stóns.  Ég er aðdáandi beggja hljómsveita.  Báðar hafa sína kosti og í áranna rás sína galla.  Fæddur og alinn upp í Skagafirði varð ég ekki var við togstreitu á milli þessara hljómsveita.  Svo flutti ég til Reykjavíkur og hitti ýmsa sem höfðu slegist vegna þess að þeir voru annað hvort Stónsarar eða Bítlar.  Mér þykir það fáránlegt.  Líka reiptog um það hvort að John Lennon eða Paul McCartney séu flottari.  Mín afstaða er sú að þeir hafi verið flottastir saman.   

[Wilhelm Emilsson, 27.3.2018 kl. 20:04]

Ha, ha, ha. Eg kannast þetta. Stundum þegar ég hlusta á hljómsveitir sem ég fyrirleit á m'inum yngri árum, t.d. Steely Dan, heyri ég innra með mér rödd Jens Guð, "Þetta er skalla-popp!" :-)

[Jens Guð, 28.3.2018 kl. 21:09]

Wilhelm, góður!