Örstutt og snaggaralegt leikrit

   Persónur eru tveir menn á tíræðisaldri.  Annar situr á bekk við göngustíg.  Hann er í stuttbuxum og ermalausum bol.  Hinn kemur skokkandi, móður og másandi.  Hann er í þykkri úlpu,  með prjónahúfu undir hettunni, trefil um hálsinn og hnausþykka prjónavettlinga á höndum.  Hann stillir sér upp fyrir framan þann léttklædda.

  - Góðan dag.  Ég er staðráðinn í að kasta mæðunni í smá stund.

  - Góðan og blessaðan daginn í allan dag og fram til morguns.

  - Ég heiti Jón Sigurðsson,  kallaður Kiddi Skokk.

  - Hvers son segist þú vera?  

  - Ég er oftast Pétursson.  Heitir þú eitthvað?

  - Nei,  en ég er kallaður Palli eða Kalli.  Ég er farinn að tapa heyrn þannig að ég veit ekki hvort er. 

  - Hvað gerir þú, strákur?

  - Ég?  Ertu að tala við mig?

  - Það eru ekkert rosalega margir aðrir hér, er það? 

  - Ég er bara gestur.

  - Er það vinna?

  - Eiginlega frekar tómstundagaman.

  - Í hverju felst það?

  - Ég leyfi sköpunargleðinni að brokka eða fara á skeið.  Jafnvel stökk.

  - Fyrirgefðu,  sagðist þú vera gestur eða hestur?

  - Gestur.

  - Ertu skyldur Gesti Einari Jónssyni,  leikara?

  - Nei,  en ég hef heyrt um mann sem er skyldur honum.  Ég hef það þó ekki frá fyrstu hendi

  - Þú segir fréttir.  Ég er heldur ekki skyldur honum.  Við eru þá sennilega frændur.

  - Ég er ekki viss um að ég sé skyldur neinum.  Ég hef aldrei heyrt neitt um það.  

  - Allir eru skyldir einhverjum.

  - Það er áróður.

  - Er ekki allt áróður?

  - Eru sokkarnir þínir áróður?

  - Kannski og kannski ekki.  (Dregur tvö Prince Polo upp úr vasa sínum og réttir hinum annað þeirra).

  - Bestu þakkir (Rífur bréfið í ákafa utan af,  hendir súkkulaðikexinu en stingur bréfinu upp í sig og kyngir).

  - Hendirðu súkkulaðinu?

  - Þetta er ekki súkkulaði.  Þetta er spýta sem bréfið er vafið utanum til að halda því sléttu og lystugu.  Annars myndi enginn kaupa þetta óæti.  Þeir sem eru vanir að borða spýtur átta sig strax á þessu.  

  - Alltaf lærir maður eitthvað nýtt í landafræði.  Vertu svo margblessaður frá öllum hliðum.

Athugasemdir

[Jóhann Elíasson, 5.9.2025 kl. 11:29]

Hér kemur skemmtileg saga frá Ísafirði.  Elliheimilið  þar heitir Hlíf og þar voru tveir menn að ræða málin:

• Það á að jarða hann Sigga á herbergi 10 í dag..... Ætlar þú ekki að koma?

• Neihei, svarða þá hinn.

• Ha!, hversvegna ætlar þú ekki að koma?

• Nú ekki kemur hann á mína jarðarför...

[Jens Guð, 5.9.2025 kl. 12:00]

Jóhann,  þessi er góður!

[Stefán (IP-tala skráð) 5.9.2025 kl. 12:26]

Svo var það hann Snorri sem lenti í tímaflakki. Hann kom allt í einu úr fornöldum og lenti í nútímanum skiljanlega illa áttaður. Sér þá persónu sem hann taldi sig kannast við frá fyrri öldum og brast í söng í gleði sinni ,, Sigga litla systir mín situr úti í götu í ofur lítilli fötu ,, Upp úr fötunni veifar hendi til Snorra sem tekur varlega upp fötuna og gengur með hana út í eyðimörk þar sem þau ná vonandi áttum saman.

,, Að langdregnum samförum loknum mig langaði að lenda í smokknum, en útúr ég slettist og af mér loks fréttist sem oddvita í Miðfótarflokknum ,,    Þarna datt mér einhverra hluta vegna í hug nýlegt ljóð eftir Karl Ágúst Úlfsson .    

[Jens Guð, 5.9.2025 kl. 12:45]

Stefán,  takk fyrir skemmtilega söguskýringu.  

[Stefán (IP-tala skráð) 5.9.2025 kl. 13:02]

Nú verð ég að leiðrétta síðustu hendinguna úr ljóði Karls Ágúst sem ég las í gær en mismnnti eitt orð, þe.e. oddvita.

Rétt er ,, ofvita í Miðfótarflokknum ,, Afsakaðu þetta Karl Ágúst ef þú lest þetta og takk fyrir skemmtilegt ljóð.