Ósvífni í plötusölu

  Vegna umræðu sem spannst út frá færslu hér fyrir neðan um Sambandsleysi rifjaðist upp fyrir mér 30 ára gömul bernskubrek.  Þau eru fyrnd.  Þess vegna er mér óhætt að leysa frá skjóðunni. 

  Ég var fátækur námsmaður.  En sótti þá sem nú í plötubúðir.  Ég stal slatta af plötum í flestum þessara plötubúða.  Var laginn við það.  Sem kom sér vel þegar ég setti upp Stuð-pönkbúðina.  Þá sá ég strax ef einhver var í þjófnaðarpælingum. 

  Ein af þeim búðum sem ég heimsótti hét Plötuportið.  Hún var til húsa í portinu gegnt Máli og Menningu á Laugarvegi (þar sem Gramm var síðar).   Ég hafði aldrei stolið plötu þar.  En stal mörgum eftir þann atburð sem nú greinir frá.

  Í Plötuportinu rakst ég plötusamloku með Yoko Ono.  Þessi tvöfalda plata fékkst ekki í öðrum plötubúðum í Reykjavík.   Ég keypti hana.

  Þegar ég spilaði plöturnar heima kom í ljós að pressun á þeim var gölluð.  Litlar bólur hér og þar komu í veg fyrir að hægt væri að spila sum lögin óbrengluð (nálin hoppaði þegar hún mætti bólunum).  Útgefandinn var Apple,  plötufyrirtæki Bítlanna.  Þar á bæ höfðu menn tekið upp á því að í stað þess að henda lítillega gölluðum plötum með öðrum en Bítlunum var skellt á þær brúnum myndum af epli (í stað græns) og plöturnar seldar á smotterí til að gefa fólki kost á því að kynnast músík artista fyrirtækisins. 

  Plötuportið hafði keypt plötur á "slikk" en seldi á fullu verði.  Þegar ég ætlaði að skila gallaðri plötunni í Plötuportinu var ekki við það komandi..  Ég gekk í Neytendasamtökin og fékk þau í lið með mér.  Eftir mikið þref, mikil læti og hótanir tókst að skila plötunni og fá inneignarnótu. 

  Ég var ósáttur yfir ósvífninni hjá Plötuportinu.  Ég tók óáteknar kassettur út á inneignina og stal nokkrum plötum í leiðinni.  Hélt síðan áfram næstu vikur að stela plötum þar.  Rispaði líka slatta af plötum í plöturekkunum og víxlaði hellingi af plötum á milli plötuumslaga. 

  Á þessum árum fengu allir útborgað á föstudögum.  90% af allri plötusölu fór fram á föstudögum.  Ég eyðilagði næstu föstudaga hjá Plötuportinu.  Mætti við inngang Plötuportsins fyrir opnun og braut tannstöngla í skráargati útihurðarinnar.  Sprautaði stundum lími (tonnataki) í skráargatið og í öðrum tilfellum sílikoni í hurðarfalsinn. 

  Oft var vel liðið á dag áður en tókst að opna búðina við illan leik með tilheyrandi kostnaði. 

  Í símaskránni fann ég nöfn fólks úti á landi.  Ég hringdi í þeirra nafni ítrekað í Plötuportið og bað um væna pakka af hinum ýmsu vinsælu plötum í póstkröfu. 

  Það var gaman að fylgjast með starfsfólki Plötuportsins þramma með fangið fullt af póstkröfupökkum á Pósthúsið.  Jafn gaman var að fylgjast með því þramma með sömu pakka aftur í verslunina af Pósthúsinu.  Viðtakendur höfðu ekki leyst út póstkröfurnar.  Plötuportið sat uppi með póstkostnað.

  Ég sendi út um allan heim rándýr símskeyti með löngum textum á símanúmer Plötuportsins.  Las upp heilu greinarnar úr poppblöðum í þessi skeyti.  Ágreiningur vegna reikninga fyrir þessi skeyti leiddi til þess að Síminn lokaði síma Plötuportsins.  Það var ekki gott fyrir plötubúð að vera með lokaðan síma.  Kaupendur hringdu iðulega í plötubúðir til að vita hvort að þessi eða hin platan fengist,  létu símleiðis taka frá fyrir sig plötur og pöntuðu plötur í kröfu út um allt land.   

  Áður en símanum var lokað hélt ég símalínu Plötuportsins heilu og hálfu dagana.  Fór í símklefana á Lækjartorgi.  Hringdi í Plötuportið og fyllti peningarennuna af tíköllum. 

  Þegar mest var að gera í Plötuportinu síðdegis á föstudögum pantaði ég tertur og fleira,  meðal annars frá Hressingarskálanum og víðar,  í Plötuportið.  Það var skondið að fylgjast með starfsfólki Plötuportsins eiga í erfiðleikum með að afgreiða viðskiptavini vegna leigubílstjóra með fangið fullt af rjómatertum reyna að fá greitt fyrir pöntunina.

  Sitthvað fleira dundaði ég mér við til að hefna mín á ófyrirleitni Plötuportsins.  Ég er áreiðanlega búinn að gleyma mörgum hrekkjunum.  Það liðu ekki margir mánuðir þangað til Plötuportið lokaði.  Reksturinn var í klessu.  Ég hugsaði með mér að þar með væri lokið ósvífnum verslunarháttum þar á bæ.

  Fyrir örfáum árum komst eigandi Plötuportsins í fréttir.  Þá rak hann gistiheimili.  Hann fékk þann frægan handrukkara til að lemja í klessu einn leigjanda sinn.  Sá var fárveikur og með hendur í gipsi eftir handleggsbrot.  Handrukkarinn fékk dóm fyrir barsmíðarnar.  Mig minnir að eigandinn heiti Ragnar.

Athugasemdir

[Guðríður Hrefna Haraldsdóttir, 9.7.2007 kl. 23:27]

Algjörir snilldarhrekkir. Ég sat hérna fyrir framan tölvuna og veltist um af hlátri! Frábær saga. Vona að við verðum aldrei bloggÓvinir!

[Maja Solla (IP-tala skráð) 9.7.2007 kl. 23:32]

Þú ert nú meiri kallinn! Búinn að koma heilli plötusölu á hausinn!

Pant ekki vera óvinur þinn.

[Jens Guð, 9.7.2007 kl. 23:36]

  Það er margt brýnna á dagskrá hjá mér en að fjölga óvinum.  Ég er alveg sáttur óvinahópinn eins og hann er í dag.  Það kryddar samt alltaf tilveruna að takast á við ný óvinaverkefni.  Hehehe!  Ég á eftir að rifja upp fleiri svona sprell.  Af nógu er að taka. 

[Vilborg Traustadóttir, 9.7.2007 kl. 23:55]

Krydd í tilveruna og óhemju hefndarþorsti.  Þú sem ert í mínum huga "góði gæjinn"!!!!

[Ragnheiður , 9.7.2007 kl. 23:58]

hehehehehe jedúddamía, þvílíkt hugmyndaflug........

[Jens Guð, 10.7.2007 kl. 00:05]

  Ég er góði gæinn,  Ippa.  Þú þarft ekkert að endurskoða það,  kæra skólasystir.  En ég er líka grallari.  Smá fjör.  Alltaf smá fjör.  Eldist bara aldrei upp úr sprellinu.

[Vilborg Traustadóttir, 10.7.2007 kl. 00:14]

Það man ég líka. Aldrei lognmolla í kring um þig.  Gott að fjörið breytist ekki.

[Skúmur (IP-tala skráð) 10.7.2007 kl. 00:14]

Man vel eftir Plötuportinu. 

Ég og vinir mínir, allir skítblankir skólastrákar, hlustuðum (hlustum) mikið á tónlist. Ef einum tókst að öngla sér saman aur fyrir plötu var farið í plötubúð, plata keypt og svo kassettur fyrir hina. Farið heim; hlustað, platan tekin upp á kassetturnar  og cover teiknuð með tússi og trélitum.

Í Plötuportinu voru okkur seldar ónýtar plötur. Við vorum sennilega nokkuð yngri en þú og höfðum ekki burði í okkur eða þekkingu til að leita til neytendasamtakanna þegar okkur var fleygt öfugum út úr Plötuportinu með skilavöruna. Það gerðist bara tvisvar held ég og þar með var allur skólinn sem vorum í hættur að versla þar.

Bið að heilsa Ragnari ef hann bankar uppá hjá þér.

[Þorsteinn Ingimarsson (IP-tala skráð) 10.7.2007 kl. 01:04]

hahahaha cool, best að espa þig ekki upp

[Magnús Geir Guðmundsson, 10.7.2007 kl. 13:21]

Haha, vissi nú að þú værir ljótur á tánum sem krumminn á skjánum, en kannski ekki alveg svona! Og sé að þú ert með gamla textamenntið á hraðbergi, með íllu skaltu íllt út reka haha!

[Stefán (IP-tala skráð) 10.7.2007 kl. 14:07]

Lýsingarnar á þessum Ragnari benda til þess að hann geti vel verið skjólstæðingur Sveins Andra einkalögfræðings verstu krimmanna.

Stefán

[Haukur Viðar, 20.7.2007 kl. 02:47]

Ég lenti í svipuðum útistöðum við "Sérverslun safnarans" sem var staðsett í Þingholtunum.

Ég var ranglega þjófkenndur þar. Gerðist þannig að ég þræddi safnarabúðirnar, og keypti plötu hjá Valda. Fékk hana í glærum plastpoka sem ég hélt síðan á þegar ég fór í Sérverslun safnarans. Á leiðinni þar út (keypti ekki neitt) gerðist búðarkarlinn svo ósvífinn að þjófkenna mig. Ég tjáði honum það að ég væri nú ekki svo vitlaus að ræna hann og vappa svo um með þýfið í glærum poka fyrir framan nefið á honum. Hann var með leiðindi og stæla, þar til hann sá að platan var ekki til á lagerskránni. Þá hefði verið við hæfi að biðja mig afsökunar, en þess í stað henti hann mér út, ásamt félaga mínum.

Ég sat um þessa búð lengi á eftir. Eitt sinn gleymdi einhver að loka glugga búðarinnar (sem var beint fyrir ofan gluggaútstillingarnar) og ég rak augun í gluggann opna. Gekk hröðum skrefum niður í 10/11 og birgði mig upp af sinnepi og öðru gúmmelaði.

Þetta var aðeins byrjunin, en ég (ásamt félaga mínum) hrelltum þessa verslun þar til hún gaf upp öndina

[Jens Guð, 20.7.2007 kl. 02:53]

  Hehehe!  Ég átta mig á framhaldinu.