Bestu plötur aldarinnar

  Í nýjasta hefti breska músíkblaðsins Uncut er birtur listi yfir bestu plötur síðustu 10 ára.  Listinn er unninn af blaðamönnum Uncut og styðst við plötudóma blaðsins.  Listinn kemur ekki beinlínis á óvart í stærstu dráttum.  En vitaskuld er þetta samkvæmisleikur sem bara gaman er að velta sér upp úr.  Efstu sætin eru þannig (útgáfuárið innan sviga):

1.   The White Stripes:  White Blood Cells (2001)

  Þessi bandaríski dúett kom sterkur til leiks með lagrænni (melódískri) blöndu af kántrýi,  blús,  rokki og einfaldleika.  Hann á einnig plötur í 17. (Elephant 2003),  35. (Yankee Hotel Foxtrot 2002),  59.  (De Stijl 2000),  88. (Get Behind Me Satan 2000) og 109. sæti (Icky Thump 2007).

2.   Bob Dylan:  Love and Theft (2001)

  Gamli seigur hefur hvergi slakað á (nema stundum).  Síðustu plötur hans hafa verið virkilega góðar.  Þær eru í 8. sæti (Modern Times 2006) og 58. (Together Through Life 2009)

3.   Wilco:  A Ghost is Born (2004)

  Bandarískt alt-kántrý í hæsta gæðaflokki.  Lærisveinar The Byrds.  Wilco eiga líka plötu í 138. sæti (Sky Blue Sky 2007).

4.   Brian Wilson:  Smile (1967/2004)

5.   The Strokes:  Is This It (2001).  Þessi leiðinlega hljómsveit á sömuleiðis plötu í 136. sæti (Room on Fire 2003). 

Athugasemdir

[Guðmundur Júlíusson, 7.11.2009 kl. 00:58]

Að mínu mati er besta plata allra tíma plata þeirra Pink Floyd manna, "Dark site of the moon"  Toppið þetta!!!

[Jens Guð, 7.11.2009 kl. 01:28]

  Guðmundur,  þú ert svo ungur að þú þekkir ekki stemmninguna þegar Dark Side... kom út 1973.  Þá var allt að gerast:  Trúbrot,  Óðmenn, Náttúra, Tilvera,  Led Zeppelin,  Deep Purple... Þessi plata var beint innlegg í progið en samt öðruvísi.  Allt þetta nýja "flipp" en samt einfaldleiki.  Engin hippagítarsóló, engar flóknar kaflskiptingar en samt stílbrot út og suður.  Flott "grúv".  Flottar laglínur.  Fersk nálgun,  dýpt og einstaklega góð framvinda laga sem tóku skemmtilega við hvert af öðru.

  Ég átti þessa plötu á kassettu, einnig 8 rása bíltæki og að minnir einnig í quatraphonic vinyl. Eða að minnsta kosti einhverjar PF plötur í quatraohonic.  Síðar kynntist ég nokkrum sem unnu með Pink Floyd.  Meðal annars Robert Wyatt og Anthony Moore.  En það er önnur saga.   

[Siggi Lee Lewis, 7.11.2009 kl. 03:09]

Þó að White Blood Cells sé bara rétt eins og skán undir nögl á Whole lott a shakin going on, þá eiga þeir hrós skilið fyrir eitt besta lag síðustu 20 ára.

[Hjalti Garðarsson, 8.11.2009 kl. 21:13]

Ég hélt að Geirmundur myndi toppa þetta!

[Jens Guð, 8.11.2009 kl. 22:19]

  Siggi Lee,  ég veit ekki hvað  White Blood Cells er.  Hinsvegar kannast ég við að John Lennon hélt því fram að  Whole Lotta Shaking Going On  væri fullkomnasta lag rokksögunnar.

[Jens Guð, 8.11.2009 kl. 22:21]

  Hjalti,  ég er ekki alveg með puttann á púlsinum.  Hefur Geirmundur sent frá sér plötu á þessari öld?

[SeeingRed, 9.11.2009 kl. 21:47]

Þó að ég viðurkenni og heyri hæfileika White Stripes, þá hefur þau alldrei kveikt í mér þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir og mér finnst lögin þeirra ekki skemmtileg...sennilega ekki nógu þung fyrir mig eða eitthvað...ekki er nú samt tóm þyngsli sem ég hlusta á þó. Wilco hafa alltaf snert í mér einhverja taug hinsvegar, sérstaklega þegar tilraunamennskan er í fyrirrúmi hjá þeim.

[Jens Guð, 9.11.2009 kl. 22:36]

  SeeingRed,  ég er eiginlega sammála þér með White Stripes og Wilco.  Að vísu kann ég vel við sum lög með WS en er ekki nógu hrifinn til að kaupa plötur með þeim.  Hinsvegar átta ég mig á hvers vegna margir hrífast að þeim.

  Wilco er í uppáhaldi.  Ég tel hana vera í hópi flottustu hljómsveita síðari ára.