Jón Þorleifs í einkennilegum mótmælagöngum

  Ég hef áður sagt frá því hvers vegna Jón Þorleifsson,  verkamaður og rithöfundur,  var reglulega fjarlægður af lögreglunni 1. maí.  Um það má lesa með því að smella á hlekk hér neðst.  Jón tók aftur á móti virkan þátt í mörgum öðrum mótmælagöngum.  En gekk ekki í takt við aðra göngumenn.  Þvert á móti.  Hann gekk í öfuga átt;  á móti göngumönnum.  Hann þandi út olnbogana til að gera sig sem breiðastan.  Göngumenn urðu að taka stóran sveig til að komast framhjá honum.  Stundum til vandræða,  til að mynda þegar tveir eða fleiri héldu á lofti breiðum borða.  Eða hópur foreldra í einni kös ýtti á undan sér barnavögnum.  Eða þegar nokkrir fatlaðir voru hlið við hlið í hjólastólum.  Aldrei vék Jón fyrir neinum.  Hann stoppaði við svona aðstæður og beið eftir því að hinir sveigðu til hliðar.   

  Jón þurfti ekki að vera ósammála baráttumálum göngunnar til að bregðast svona við.  Þó var það í sumum tilfellum.  Oftar var þetta þó vegna þess að Jón var ósáttur við einhverja þá sem stóðu að göngunni eða auglýsta ræðumenn.  Það þurfti ekki mikið til.

  Síðustu áratugi ævi sinnar sinnaðist Jóni við ættingja sína.  Mér skilst að upphaf þess megi rekja til andúðar hans á verkalýðsforingjunum Gvendi Jaka og Eðvarði Sigurðssyni.  Bróðir Jóns hafi reynt að leiðrétta einhverjar ranghugmyndir hans varðandi þessa menn eða eitthvað í gjörðum þeirra.  Jón tók því illa.  

  Tekið skal fram að ættingjar Jóns voru og eru afskaplega gott og vandað fólk.  Suma þeirra þekki ég.  Samhljóða vitnisburð hef ég frá öðrum um þá sem ég þekki ekki.

  Í fyrsta skipti sem ég heyrði Jón nefna bróðir sinn var í sambandi við verkalýðsforingjana.  Jón úthúðaði þeim og sagði síðan óvænt:  "Ég skil ekki hvað ég þoldi helvítið hann Kristján bróðir lengi."

 Ég hissa:  "Ha?  Af hverju segir þú þetta?"

 Jón:  "Þetta fífl trúir öllu sem Gvendur Jaki og Eðvarð ljúga að honum."

 Ég:  "Hvernig þá?"

 Jón:  "Hann er trúgjarnasti maður sem ég þekki.  Hann er svo trúgjarn að þegar hann lýgur einhverju sjálfur þá trúir hann því samstundis."  

----------------

Fleiri sögur af Jóni  hér   

  

Af hverju má ekki vera skemmtilegt?

 Súpuvagnar hafa sett skemmtilegan svip á bæjarlífið á síðustu árum.  Ekki síst kjötsúpuvagnarnir á Skólavörðuholti og í Lækjargötu.  Einnig humarsúpuvagninn í Hafnarstræti.

  Styttan af Leifi Eiríkssyni á Skólavörðuholti hefur gríðarlega sterkt aðdráttarafl á erlenda ferðamenn.  Einkum Bandaríkjamenn.  Það var Kaninn sem gaf Íslendingum styttuna í þakklætisskini fyrir að Lucky Luke fann Ameríku og týndi henni aftur.

  Margir skemmta sér konunglega við að góna á furðubygginguna Hallgrímskirkju.  Á nöprum sumardegi þykir túristum á Skólavörðuholti fátt notalegra en að bragða á heitri íslenskri kjötsúpu úr Warm Farmers Soup.  

  Súpubílnum hefur ekki fylgt neinn ókostur.  Enginn.  Aðeins kostir.  En nú skal bílnum bolað út.  Breytingar hafa verið gerðar á samþykkt Reykjavíkurborgar þar um.  Súpuvagn sem á einhverjum tímapunkti hefur verið með mótor má ekki lengur standa í stæði.  Það er leiðinlegt.  Það þykir kostur.  Það má ekki vera skemmtilegt og þægilegt.

 

Missir stæðið og selur vagninn

Ríkisrekna mannanafnalöggan rassskelt eina ferðina enn

  Það er að verða dálítið staglkennt hjá mér að fjalla um ríkisreknu íslensku mannanafnalögguna.  Hún er brandari út í eitt.  Súrrealískt dæmi um leikhús fáránleikans.  Á dögunum átti ég samtal við kanadískan mann.  Íbúar Kanada eru rösklega 35 milljónir.  Þar hafa ekki komið upp nein vandamál með mannanöfn - þrátt fyrir að samfélagið sé blessunarlega laust við ríkisrekna mannanafnalöggu. Hann sagði mér að besti brandari sem hann geti sagt í Kanada sé af ríkisreknu íslensku mannanafnalöggunni. Þá leggjast þarlendir í gólfið í hláturskrampa yfir fáránleikanum.

  Íslenskur vinur minn,  búsettur í N-Karólínu,  hefur sömu sögu að segja.  Kaninn skríkir úr hlátri þegar honum er sagt frá ríkisreknu íslensku mannanafnalöggunni.  

  Fyrir helgi hnekkti Héraðsdómur Reykjavíkur banni mannanafnalöggunnar á millinafninu Gests.  Mannanafnalöggan taldi brýna nauðsyn á takmörkun svo léttúðugs nafns.  Almannahagsmunir væru í húfi.  Skipti engu að drengurinn var nefndur í höfuð á móðurbróðir sínum.  Jafnframt gekk einn þekktasti plötuútgefandi,  grínari,  trommuleikari og hljómsveitarstjóri Íslands áratugum saman undir nafninu Svavar Gests.  Gott ef stjórnmálamaðurinn Svavar Gests,  fyrrum ráðherra og sendiherra, er ekki einnig í daglegu tali kallaður Svavar Gests.  

  Íslenska ríkisrekna mannanafnalöggan er út í hött.  Hún hefur tapað hverju einasta dómsmáli bæði hérlendis og erlendis.  Það undirstrikar ruglið. En fyrst og síðast snýst málið um það að mannanafnalögga er í toppsæti yfir fáránlegustu ríkisreknu óþurftarfyrirbæri samfélagsins.    

    

Klámfengin brjóst

  Bæjarráð Venice strandar í Kaliforníu-ríki í Bandaríkjum Norður Ameríku fer full bratt í að breyta reglum um sólbað í ríkinu.  Í gær samþykkti bæjarráðið að leyfa konum að njóta sólar berbrjósta.  Fyrirmyndin er teprulaus - frjálslynd - ríki í Evrópu.  Samkvæmt bestu heimildum hefur ekkert verulegt tjón skapast af berbrjósta konum í sólbaði í Evrópu.   

  Í sunnanverðum Bandaríkjum Norður-Ameríku hefur bert kvenmannsbrjóst verið skilgreint sem gróft klám.  Sjónvarpsstöðin CBS var sektuð um mörg hundruð milljónir króna eftir að í beinni útsendingu sást í brjóst á Janet Jackson (þegar Justin Timberlake svipti af brjóstinu taupjötlu).  Sektinni var hnekkt eftir margra ára rándýr réttarhöld.  CBS til bjargar varð að geirvarta sást ekki.  Stjarna var límd yfir hana.  Án stjörnunnar hefði CBS átt á hættu að missa starfsleyfi.

  Samþykkt bæjarráðs Venice strandar í Kaliforníu hefur þegar vakið upp harða umræðu.  Svo mjög klámfengin sem hún þykir vera.  Klókara - til að ná sátt - hefði verið að taka skrefið til hálfs í fyrstu atrennu:  Að leyfa aðeins annað brjóstið bert í sólbaði næstu 5 ár. Að þeim tíma liðnum mætti meta árangurinn og hugsanlega taka ákvörðun um að leyfa hinu brjóstinu að njóta sólar.

   

Vilja leyfa berbrjósta sólböð

Kynsvall með markmiði

  Fréttir af Eiturlyfjastofnun Bandaríkjanna,  DEA,  vekja upp spurningar.  Um leið og þær vekja til umhugsunar.  Fjöldi starfsmanna stofnunarinnar,  lögreglumenn,  var ofdekraður af eiturlyfjamafíunni.  Hún hlóð á þá gjöfum af ýmsu tagi.  Þar á meðal þykkum seðlabúntum og skemmtilegum byssum.  Til viðbótar voru lögreglumennirnir ofaldir í langvarandi og fjölbreyttu kynsvalli með vændiskonum á snærum eiturlyfjabaróna.  Sumir starfsmenn DEA þurftu meira en aðrir. Þá var gripið til þess ráðs að borga vændiskonum með beinhörðum peningum af tékkareikningi Eiturlyfjastofnunar Bandaríkjanna.  

  Í síðasta mánuði var flett ofan af vinnubrögðum lögreglumannanna.  Nokkrir þeirra voru í kjölfarið skammaðir.  Þar af voru sumir leystir frá störfum í tvær vikur.  

  Lögreglumennirnir hafa sitthvað sér til málsbóta.  Sumir stunduðu kynsvallið í von um að veiða upp úr vændiskonunum leyndarmál um eiturlyfjabarónana.  Aðrir höfðu ekki hugmynd um það hver bauð þeim í kynsvallið.  Þeir héldu að það væru bara einhverjir ókunnugir góðviljaðir og gestrisnir menn úti í bæ.  Það hefði verið dónaskapur að hafna því sem þeir buðu.  

  Þegar fjölmiðlar komust í málið hitnaði undir yfirmanni Eiturlyfjastofnunar Bandaríkjanna.  Góðri konu sem má ekki vamm sitt vita.  En í útlöndum segja yfirmenn stofnana af sér undir svona kringumstæðum.  Hún lætur af störfum um miðjan maí.  Þegar dómsmálaráðherra Bandaríkjanna tilkynnti um afsögn hennar þá hlóð hann á hana lofi.  Önnur eins sómamanneskja hefur ekki gengið á jörðinni síðan María mey rölti kasólétt um torg og grundir með barn undir belti eftir kvöldstund með guði. 

  

Segir af sér vegna kynsvalls

Jón Þorleifs og uppreisn á elliheimili

  Jón Þorleifsson,  rithöfundur og verkamaður,  mætti mótlæti í lífinu alla sína löngu ævi.  Hann þótti sérlundaður unglingur og varð fyrir aðkasti.  Ég veit ekki hvort að um einelti var að ræða eða saklausa stríðni.  Það var skopast að gormælgi hans.  Það varð til þess að hann ákvað ungur að tala aldrei í útvarp,  sjónvarp né á fundum.  Hann sagðist ekki vilja gera andstæðingunum til geðs að snúa út úr málflutningi hans með háðsglósum um gormælgina. 

  Jafnaldrar Jóns lögðu hart að honum að drekka áfengi og reykja á unglingsárum.  Jón harðneitaði að verða við því.  Það kostaði glens á kostnað hans.  Á gamals aldri þótti honum notalegt að þiggja stórt Irish Coffee glas eða tvö.  Hann gerði ekki athugasemd við að whisky-slurkurinn væri plássfrekari í drykknum í seinna glasinu.  Þá varð hann rjóður í vanga og hláturmildur.

  Ég hef heimildir frá öðrum en Jóni um að hann hafi verið samviskusamur og röskur til vinnu.  

  Eitt sinn klæddi ég með furu stofu í íbúð sem ég keypti.  Fyrir voru veggir með betrekki sem lá upp í fallega gifsskreytingu í lofti.  Ég tók einn og einn vegg fyrir í einu.  Fjarlægði betrekkið og grunnmálaði vegginn áður en furunni var neglt á þá.

  Jón kom í heimsókn  Hann var snöggur að hlaupa undir bagga.  Hann tætti betrekkið svo kröftuglega af veggnum að stór hluti af gifsskreytingunni fylgdi með. Til að bjarga afganginum af gifsskreytingunni fékk ég ann til að byrja að negla upp furuborðin.  Hann tók þau engum vettlingatökum.  Hann lúbarði þau svo að þau mörðust við hvert hamarshögg og naglar beygluðust.  Það kom ekki að sök.  Flestir marblettir hurfu undir fals á næsta furuborði.

  Á meðan á framkvæmdum stóð mætti Jón á hverju kvöldi.  "Það munar um að vera með mann vanan byggingavinnu til aðstoðar," sagði hann drjúgur á svip.

  Á miðjum aldri slasaðist Jón á baki.  Það var vinnuslys.  Eftir það gat hann ekki unnið neina vinnu sem reyndi á líkamann.  Hann var settur á örorkubætur.  Hann hafnaði þeim og vildi létta vinnu.  Það gekk ekki upp.  Jón kenndi verkalýðsforingjunum Gvendi Jaka og Eðvarði Sigurðssyni um að leggja stein í götu sína.  Jón var atvinnulaus án allra bóta til margra ára.  Honum til bjargar varð að hann átti dýrmætt bókasafn.  Úr því seldi hann perlur eftir því sem hungrið svarf að.

  Sumir halda því fram að Jón hafi sjálfur málað sig út í horn.  Hann hafi ekki viljað þiggja aðstoð frá réttum aðilum.  Hann hafi túlkað allt á versta veg og farið í stríð við þá.  Hann hafi nærst á því að vera píslavottur.  Ég ætla að það sé sannleikskorn í því.  Hinsvegar þykir mér líklegast að Jón hafi einfaldlega ekki kunnað á rangala kerfisins.  Ekkert vitað hvert hann gat snúið sér.  Né heldur hver hans réttur til aðstoðar og bóta var.

  Seint og síðar meir varð Jón þeirrar gæfu aðnjótandi að ramba inn á skrifstofu til Helga Seljan,  fyrrverandi alþingismanns en þá ritstjóra tímarits Öryrkjabandalagsins. 

  Í tímariti Öryrkjabandalagsins var vísnaþáttur.  Erindi Jóns til Helga var að lauma að honum vísu til birtingar í blaðinu.  Áður en Jón náði að snúa sér við var Helgi búinn að koma öllum hans hlutum í lag.  Þar á meðal að ganga frá langvarandi rugli og hnúti með skattamál Jóns.  Helgi kom Jóni á eðlileg ellilaun.  Nokkru síðar var hann jafnframt kominn með rúmgott húsnæði á öldrunarheimili í Hlíðunum.  Þar fékk hann mat og drykk á öllum matmálstímum.

  Eftir kynni Jóns af Helga blómstraði hann.  Helgi er einn örfárra embættismanna sem kunni lag á Jóni.  Þar að auki birti hann vísur eftir Jón í Öryrkjablaðinu.  Það þótti Jóni mikil upphefð.

  Á öldrunarheimilinu átti Jón að borga 25 þúsund krónur á mánuði (fyrir veitingar,  þvotta,  herbergi o.s.frv.).  Gíróseðlunum safnaði Jón samviskusamlega saman en borgaði aldrei neitt.  Í hvert sinn sem ég heimsótti Jón dró hann fram bunkann og sagði:  "Sjáðu hvað þessi er orðinn stór!"    

 Á nokkurra vikna fresti kallaði stjórn elliheimilisins Jón á sinn fund.  Þar var af nærfærni óskað eftir því að skuldamálið yrði leyst með góðri lendingu fyrir alla.  Stofnunin safnaði ekki peningum heldur þyrftu herbergin að standa undir útlögðum kostnaði.  Jón sagðist hafa fullan skilning á því.  Tveir kostir væru í stöðunni.  Annar - og sá sem Jón mælti eindregið með - væri sá að rukka menn sem skulduðu Jóni milljónir króna.  Þar færi fremstur í flokki Gvendur Jaki.  Næsti skuldunautur væri Eðvarð Sigurðsson.  

  "Rukkið þessa glæpamenn af fullum þunga," ráðlagði Jón og bætti við:  "Ég skal kvitta undir hvaða pappír sem er að ykkur sé heimilt að ganga að þeim í mínu nafni."

  Hinn kosturinn sem Jón benti á - en mælti ekki sérlega með - var sá að honum sjálfum yrði stungið inn í skuldafangelsi á Litla-Hrauni.  "Á tíræðisaldri skiptir mig ekki svo miklu máli hvar ég hef húsaskjól og fæði.  Ég held að ég eignist ekki fleiri vini þar en hér.  Sem er enginn!"

-----------------------------

Fleiri sögur af Jóni: Hér 

----------------------------- 

Ef smellt er á þennan hlekk -hér - og skrollað niður síðu Vísis þá neðst til vinstri má sjá frétt af eftirmála þess er Jón reif hátíðarræðu af Eðvarði Sigurðssyni á 1. maí hátíðarhöldunum 1975.       

Samgleðjumst vegna rausnalegra launahækkana

   Eðlilega hafa ríflegar nýsamþykktar launahækkanir stjórnenda HB Granda vakið athygli.  Þó eru það ekki nema 33% hækkanir. Minni athygli hafa vakið 75% launahækkanir stjórnarmanna VÍS.  Þegar betur er að gáð er ekki um háar launagreiðslur að ræða.  Menn eru að fá þetta 200 til 350 þúsund kall fyrir að sitja mánaðarlegan stjórnarfund.  Hann getur teygst alveg yfir í á annan klukkutíma.  Á móti vegur að gott kaffibrauð er á borðum.  Engu að síður eru stjórnarfundir leiðinlegir.  Ef laun stjórnamanna væru lægri myndi enginn fást til að taka sæti í stjórn svona fyrirtækja. Þeir myndu allir sem einn flytja til útlanda.  Útlend fyrirtæki myndu togast á um þá ef stjórnarlaun þeirra á Íslandi væru skorin við nögl.

 Þar fyrir utan fá stjórnarmenn ýmissa annarra íslenskra fyrirtækja alveg upp í 1,2 milljónir í mánaðarlaun fyrir fundinn.  

 Þetta er fagnaðarefni.  Þetta staðfestir að fyrirtækin eru vel rekin.  Þau hafa efni á þessu. Þau búa við gott atlæti.  Ennþá betra er að eigendur þessara sömu fyrirtækja eru að greiða sér þessa dagana allt upp í nokkra milljarða í arð.  Það er reisn yfir því.

  Ómenntaði skófluskríllinn nýtur góðs af.  Hann er ofdekraður.  Hver sem þiggja vill fær 3,5% launahækkun á næstu dögum.  Liðið þarf ekkert að gera annað en samþykkja það.  Nýverið fengu allir starfsmenn HB Granda íspinna að gjöf frá fyrirtækinu.         

  

Stjórn VÍS fékk 75% hækkun

Jafnaldrar í góðum gír

  Fátt er skemmtilegra en að fylgjast með fólki fagna afmæli sínu.  Hver afmælisdagur er sigur.  Honum fylgir sigurgleði og þakklæti fyrir að hafa orðið þess aðnjótandi að bæta enn einu árinu í reynslubankann.  Með tilheyrandi allri þeirri skemmtun sem síðasta ár bauð upp á.

  Hér með færi ég Sigmundi Davíð Gunnlaugssyni,  forsætisráðherra míns og ykkar,  bestu afmæliskveðjur.  Það var ekki seinna vænna að halda upp á afmælið röskum mánuði eftir fæðingardaginn.  Apríl er að mörgu leyti heppilegri til hátíðahalda en mars (sem er frekar dauflegur mánuður).

  Forsætisráðherrann okkar er fertugur.  Ég hef sterkan grun um að hann sé í hópi yngstu forsætisráðherra Íslands.  Og jafnvel þó leitað sé út fyrir landsteina.

  Eitt það skemmtilega við aldur forsætisráðherrans er að hann er á svipuðum aldri og Blaz Roca.  Það telur þó að þeir hafi ekki mætt í fermingarveislu hjá hvor öðrum.

  

Stemning í fertugsafmæli Sigmundar Davíðs

Jón Þorleifs slátraði stjórnmálaflokki

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Jóni Þorleifssyni,  rithöfundi og verkamanni,  var lítt um Gvend Jaka gefið.  Ég hef þegar sagt sögur af því - og hægt er að fletta þeim upp hér fyrir neðan.  Jón hafði sínar ástæður fyrir andúð á Gvendi Jaka.  Andúðin jókst með árunum fremur en hitt.

  Einn góðan veðurdag fékk Jón sér hádegisverð á veitingastað.  Það var ekkert óvenjulegt.  Það var venjulegt.  Þar komst hann yfir glóðvolgt eintak af DV þess dags.  Á baksíðu var lítil frétt um lítinn fund á Akureyri. Fundarefnið var það að þrjú lítil stjórnmálasamtök (utan fjórflokksins) hugðust kanna möguleika á sameiningu.

  Þetta var sennilega um eða eftir 1990.  Mig minnir að Borgaraflokkurinn hafi verið þarna um borð.  Ég man ekki hver hin samtökin voru.  Ég þigg með þökkum ef einhver man eftir því hver þau voru.  Í fréttinni kom fram að Gvendur Jaki yrði fundarstjóri.  

  Jón óttaðist að Gvendur ætlaði sér hlutverk í nýju sameinuðu stjórnmálaafli.  Hann brá við skjótt.  Vélritaði upp með hraði greinargerð um meintan glæpaferil Jakans.  Hann kunni ekki fingrasetningu lyklaborðs og sóttist verkið hægt.  En fór á flug vegna tímapressunnar.  Ákafinn bar hann hálfa leið.  Svo var rokið á næstu ljósritunarstofu og greinargerðin fjölfölduð.  Þessu næst var splæst í leigubíl niður á Reykjavíkurflugvöll.  Þaðan flogið með næstu vél til Akureyrar.

  Þangað kominn tók Jón leigubíl heim til foreldra minna. Hann vissi ekkert hvar fundurinn var á Akureyri né klukkan hvað.  Hann bað pabba um að finna út með það.  Erindi Jóns var að slátra þessu framboði í fæðingu.

  Pabbi var innvígður og innmúraður sjálfstæðisflokksmaður.  Honum þótti ekki nema gaman að leggja Jóni lið.  Hann hefði svo sem liðsinnt Jóni með flest.  

  Pabbi fann strax út hvar og hvenær fundurinn var.  Hann skutlaði Jóni á staðinn.  Það mátti ekki tæpara standa.  Fundurinn var að hefjast.  Jón hóf þegar í stað að dreifa meðal fundarmanna greinargerðinni um Gvend Jaka.  Við það kom kurr á fundarmenn.  Einhverjir gerðu hróp að Jóni.  Kraftakallar gerðu sér lítið fyrir og vörpuðu Jóni á dyr.  Hann streittist á móti.  Nokkrar konur mótmæltu hástöfum viðtökunum sem Jón fékk.  Þær fylgdu honum út á stétt og báðu hann afsökunar á framferði fundarins í hans garð.  Aðrir þarna fyrir utan blönduðust í umræðuna.  Allt fór í havarí.  Jón taldi sig merkja að sami æsingur ætti sér stað innan dyra.  Fundurinn leystist upp í hrópum og köllum.  

  Ég hef aðeins frásögn Jóns af þessu.  Engar fréttir bárust af fundinum í neinum fjölmiðlum.  Jón taldi fullvíst að Gvendur Jaki og aðrir sem að fundinum stóðu hafi bundist fastmælum um að tjá sig hvergi um skipbrotið.  

  Jón var hinn ánægðasti með daginn.  Hann lifði á því mánuðum saman að hafa slátrað "bófaflokki" í fæðingu.  Hann sagði sem rétt var að hann hefði ekkert haft efni á að fara í þessa Akureyrareisu.  En þarna var um bráðatilfelli að ræða.  Akureyrarreisan var - að hans mati - hverrar krónu virði.

  Er Jón flaug til baka frá Akureyri vildi svo til að Gvendur Jaki var í sömu flugvél.  Jón sagðist hafa horft stíft á hann með svipbrigðum sigurvegarans.  Gvendur hafi hinsvegar verið niðurlútur og lúpulegur.  Það hafi verið eins og honum hafi verið gefið á kjaftinn.

-------------------------------------  

  Fleiri sögur af Jóni Þorleifs:  hér 

Einokunarsölusinnar endurtaka bullrökin

  Sú var tíð að íslenska ríkið var með einkasölu á útvarpstækjum.  Enginn mátti selja útvarpstæki annar en ríkið.  Að því kom að einhverjum þótti þetta vera gamaldags og úrelt fyrirkomulag.  Fram komu hugmyndir um að aflétta einokun ríkisins á sölu á útvarpstækjum.

  Þetta mætti harðri andstöðu.  Gáfumenni spruttu fram til varnar einokun ríkisins á sölu útvarpstækja.  Verð á útvarpstækjum myndi rjúka upp úr öllu valdi.  Úrvali myndi hraka.  Jafnvel svo að sala á þokkalegum útvarpstækjum myndi leggjast af.  Í besta falli yrði hægt að kaupa handónýt útvarpstæki á uppsprengdu verði.  Eða að það yrði ómögulegt að fá útvarpstæki hérlendis.  

  Reynslan varð önnur.  Úrvalið margfaldaðist,  verðið lækkaði og nú var hægt að kaupa útvarpstæki í öllum þéttbýliskjörnum landsins.  

  Í dag eru engar háværar raddir um að endurvekja einokun ríkisins á sölu á útvarpstækjum.  

  Sú var tíð að Mjólkursamsalan mátti ein selja mjólk.  Í mjólkurbúðum mátti líka kaupa snúða (ef ég man rétt).  Svo datt einhverjum í hug að aflétta einkasölu mjólkurbúða á mjólk.  Þetta mætti harðri andstöðu.  Gáfumenni spruttu fram og færðu þokkaleg rök fyrir því að allt færi í klessu ef aðrir mættu selja mjólk.  Mesta ógnin var sú að ómögulegt yrði að fá ferska nýmjólk.  Aðeins gamla útrunna mjólk.  Jafnframt myndi sala á skyri og öðrum mjólkurvörum hrynja.  Úrval yrði ekkert.  En verð á mjólk myndi fara upp úr öllu valdi.  Almenningi yrði ókleift að kaupa mjólk vegna okurverðs og ömurlegs úrvals.  

  Í dag vilja fáir endurvekja einkasölu mjólkurbúða.  Hrakspár gengu ekki eftir.  Þvert á móti.

  Sagan endurtók sig þegar einkasölu Osta- og smjörsölunnar var aflétt.

  Nú er sagan að endurtaka sig eina ferðina enn.  Í þetta sinn snýr hún að því að aflétta einokun ríkisins á sölu á bjór og léttvínum.  Rökin gegn því framfaraskrefi eru góðkunn:  Verðið muni rjúka upp úr öll valdi.  Úrvalið hrynji.  Þjónustan fjúki út um gluggann.  Það verði ekki hægt að kaupa bjór í Grafarvogi eða Grafarholti eða Garðabæ né Vogum á Vatnsleysuströnd.  Ekki einu sinni á Kjalarnesi.  

  Raunveruleikinn er sá að sagan mun endurtaka sig.  Einokunarsölusinnar hafa enn og aftur rangt fyrir sér.  Það er vont en það venst vel.  Þeim er farið að þykja það gott.  Þeir vilja láta söguna flengja sig enn einu sinni.  Þeir þekkja ekkert annað.   

    

   

„Okkur varð öllum illa við“