Lestrarkunnátta Trumps

  Blíðmennið Dóni Trump hefur góða tilfinningu fyrir því sem hvítir kjósendur í Bandaríkjum Norður-Ameríku vilja heyra forsetaframbjóðanda segja. Hann er sömuleiðis næmur á að tala í einföldum texta sem smellpassar í fyrirsagnir dagblaða, netmiðla og sem fyrsta frétt í fréttatímum ljósvakamiðla. 

  Þetta er ástæðan fyrir því að hann vantar ekki nema tvær milljónir atkvæða til að komast upp að hlið Hildiríðar Clinton,  keppinautar hans um embætti forseta Bandaríkja Norður-Ameríku.  Hugsanlega hjálpuðu rússneskir tölvuhakkarar og Julian Assange. Það er sama hvaðan góður liðsauki berst.  Menn geta alltaf á sig blómum bætt.

  Hitt er verra að Dóni Trump er ólæs á tónlistardeildina.  Þar á bæ nýtur hann því sem næst einskis stuðnings.  Jú, reyndar studdi rapparinn Kenya West framboð hans.  En hafði ekki rænu á að kjósa hann.  Fárveikur andlega.  

  Frá fyrstu kosningafundum Trumps varð honum fótaskortur á vali á baráttusöngvum framboðsins.  Fram til þessa dags hefur hann neyðst til að skipta út baráttusöngvum vegna mótmæla höfunda og flytjenda.  Þrátt fyrir að margir þeirra hafi verið í hans vinahópi.  En reyndar flestir ekki í hans vinahópi.  Frekar í hópi andstæðinga hans.

  Meðal þeirra sem mótmæltu notkun Trumps á söngvum þeirra má nefna Njál Unga,  R.E.M.,  The Rolling Stones,  Aerosmith,  Queen,  Adela...Ég er að gleyma mörgum.  Eins og gengur. Ótal fleiri heimsfrægir tónlistarmenn önduðu og anda köldu að Dóna.  Allt frá Páli McCartney til Madonnu.  

  Þegar nýr forseti er settur formlega í embætti Bandaríkjaforseta þá er mikið húllumhæ.  Tónlist skipar hæsta sess í hátíðarhöldunum.  Þetta eru jafnan meiriháttar hljómleikar með mörgum stærstu tónlistarnöfnum heims.  Spurning er hvernig Dóni afgreiðir dæmið. Fyrsta nafn sem opinberað var við innsetningarhátíð hans var breska tónlistarmannsins Eltons Johns.  Það átti að undirstrika jákvæð viðhorf Dóna til samkynhneigðra.  Elton var snöggur að "beila". Hann vill ekkert með Dóna að gera.

  Hvað með hægri-jaðar-frjálshyggjurokkarann Mojo Nixon?

   

Elton John mun ekki spila fyrir Trump

Leyndarmál Bowies

 

  Breski fjöllistamaðurinn Davíð Bowie var um margt sérkennilegur náungi.  Það er að segja fór ekki alltaf fyrirsjáanlega slóða.  Opinskár um sumt en dularfullur um annað.  Hann féll frá fyrr á þessu ári.  Varð krabbameini að bráð.  Þrátt fyrir vitneskju um um dauðadóm sinn sagði hann engum frá.  Þess í stað hljóðritaði hann í kyrrþey plötu,  Blackstar,  með djasstónlistarmönnum.  Platan kom út í kjölfar dauða hans. Flott plata.  Um margt ólík fyrri plötum hans.

  Aðdáendur kappans fóru þegar að lesa út úr textum plötunnar ýmis skilaboð.  Hann var ekki vanur að kveða þannig.  Það skiptir ekki máli.  Vitandi um dauðdaga sinn hugsar manneskjan öðruvísi en áður.  

  Nú hefur komið í ljós að umbúðir plötunnar eru margræðari en halda má í fljótu bragði.  Ef umslagið er skoðað frá hlið í tiltekinni birtu sést móta fyrir mynd af vetrarbrautinni.  Ef ljós fellur á sérstakan hátt á sjálfa vínylplötuna þá varpar hún stjörnu á nálægan vegg.

  Með því að telja og leggja saman stjörnur í plötubæklingi, blaðsíðutal og eitthvað svoleiðis má fá út fæðingarár Bowies, ´47 (blaðsíðutal blaðsíða með mynd af stjörnu), og aldur á dánardægri, 69.  

  Sumir teygja sig nokkuð langt í að lesa út úr plötuumbúðunum.  Einhverjir telja sig sjá augu Bowies þegar stjörnurnar eru speglaðar til hálfs.  

 

Leon Russell - persónuleg kynni

  Á fyrri hluta áttunda áratugarins lagði ég stund á svokallað gagnfræðinám á Laugarvatni.  Einn af skólabræðrum mínum var ákafur aðdáandi bandaríska tónlistarmannsins Leons Russells.  Við vorum (og erum enn) báðir með tónlistarástríðu á háu stigi.  Þess vegna urðum við góðir vinir til lífstíðar og herbergisfélagar.  

  Ég man ekki hvernig við afgreiddum tónlistarval herbergisins.  Báðir með sterkar og öfgakenndar skoðanir á músík. Okkar gæfa var að vera með afar líkan tónlistarmekk.           

  Leon Russell var iðulega spilaður undir svefninn.

  Um miðjan áttunda áratuginn átti ég erindi til Amarillo í Texas.  Sex vikna heimsókn til tengdafólks.  Þá hélt Leon Russell þar hljómleika.  Útihljómleika. 

  Tengdapabbi þekkti hljómleikahaldarann.  Bað hann um að passa vel upp á okkur turtildúfurnar frá Íslandi.  Hann staðsetti okkur fyrir miðju fremst við sviðið.  Þetta var mín fyrsta utanlandsferð og allt mjög framandi.  Áhorfendur sátu á grasinu.  Margir höfðu teppi eða púða til að sitja á.  Þétt var setið fyrir framan sviðið.  Margir - mjög margir - reyktu gras og létu vindlingana ganga til næsta manns.  Þetta var hippastemmning.

  Þegar Leon Russell mætti á svið ávarpaði hann áheyrendur.  Tilkynnti að á hljómleikana væri mættir aðdáendur alla leið frá Íslandi.  Í sama mund var ljóskösturum beint að okkur kærustuparinu. Við stóðum upp og veifuðum undir áköfu lófaklappi áhorfenda.  Hann bauð okkur velkomin.  

  Þetta var skrítin og skemmtileg upplifun.  Góð skemmtun fyrir tvítugan sveitastrák úr Skagafirði að vera á hljómleikum hjá æskugoði í Amarillo í Texas 1976.

  Áreiðanlega hefði verið minnsta mál í heimi að heilsa upp á Leon fyrir eða eftir hljómleikana. Ég hef hinsvegar hvorki þá né síðar haft löngun til að hitta útlendar (eða íslenskar) poppstjörnur til þess eins að heilsa þeim.  Það er miklu skemmtilegra að hitta gamla vini. Ég átti aldrei orðastað við Leon.  En hann afrekaði það að kynna mig (samt ekki með nafni, vel að merkja) fyrir aðdáendum sínum og bjóða mig velkominn á hljómleika sína.  Það var til fyrirmyndar á hans ferilsskrá.         

          

        

Tónlistarjöfur fallinn frá

 

  Tónlistarstjörnur sem hófu feril á sjötta og sjöunda áratugnum eru margar komnar uppundir og á aldur meðalævilengdar.  Þeim fjölgar ört sem hverfa yfir móðuna miklu.  Kanadíska söngvaskáldið Leonard Cohen, breska kamelljónið David Bowie og nú Suðurríkjarokkarinn Leon Russell.  Sá síðastnefndi féll frá fyrr í dag.  Hann á merkilegri feril en margur gerir sér grein fyrir.  Hann var ekki áskrifandi að toppsætum vinsældlalistanna.  Samt var hann ekki ókunnugur vinsældalistum.  Ekki svo oft undir eigin nafni heldur í slagtogi með öðrum.  Hann spilaði með Bítlum (öllum nema Paul), Stóns, Dylan, The Byrds, Eric Clapton og Elton John, svo örfáir meðreiðarsveinar séu nefndir af ótal.

  Leon spilaði á mörg hljóðfæri en var þekktastur sem píanóleikari.  Hann var farsæll söngvahöfundur.  Fjöldi þekktra flytjenda hefur spreytt sig á söngvum hans.  Söngrödd hans var sérstæð.  Að sumu leyti svipuð Willie Nelson nema Leon gaf betur í.

 

  Það er ekki á allra vitorði að hann spilaði á píanó í jómfrúarlagi The Byrds,  "Mr. Tambourine Man".  Það toppaði vinsældalista víða um heim 1965.

  1969 fór Bretinn Joe Cocker mikinn á vinsældalistum með lag Russels, "Delta Lady".  Þeir Joe túruðu saman undir heitinu Mad Dogs and the English man.

  Tónlistarstíll Leons heyrir undir samheitið americana (rótartónlist); hrár og ópoppaður blús,  kántrý,  soul, djass... Þegar hann gekk lengst í kántrý-inu þá var það undir nafninu Hank Wilson.  

  1972 náði plata Russels,  "Carney",  2.sæti bandaríska vinsældalistans.  Var með svipaða stöðu á vinsældalistum annarra landa.  2010 náði platan "The Union" 3ja sæti bandaríska vinsældalistans. Sú plata er dúettplata með Eltoni John.  Hann hafði frá unglingsárum dreymt um að spila með uppáhalds píanóleikara sínum,  Leon Russell.  Fyrir sex árum lét hsnn verða af því að bera draumaóskina undir Leon.  Til óvæntrar ðánægju tók Leon vel í erindið.        

  Á morgun blogga ég um persónuleg samskipti við Leon Russell.      

         

Leon Russell látinn

Uppreisn gegn stjórnmálaelítunni

  Margt þokkalega vel gefið fólk túlkar kosningasigur Dóna Trumps til embættis forseta Bandaríkja Norður-Ameríku sem uppreisn gegn stjórnmálaelítunni og uppreisn gegn "kerfinu".  Uppsafnaðri þreytu og óþoli gagnvart spillingu. Á ensku er það kallað "rage against the machine".

  Sumir vilja meina að Brexit,  kosning Breta út úr Evrópusambandinu,  hafi ráðist af sömu viðhorfum.  Einnig uppgangur nýrra íslenskra stjórnmálaflokka:  Allt frá Besta flokknum til Pírata, Bjartrar framtíðar og Viðreisnar.  

  Söluhæsta og áhrifamesta breska tónlistarblaðið,  New Musical Express (NME),  hefur tekið saman lista yfir bestu uppreisnarsöngva rokksins. Blessunarlega er ekki farin auðvelda leiðin (Bítla-Revolution, Bob Dylan,  Sex Pistols og The Clash). Niðurstaðan hefur skemmtanagildi.  Lögin eru assgoti skemmtileg - burt séð frá uppreisnaranda textans.  Þetta er skoðun NME en ekki mín.  Ég geri samt ekki athugasemd.  Er sáttur.  Lögin eru svo skemmtileg.   

 

1.  Creedence Clearwater Revival - Fortunate son

  Á dögum hernaðar Bandaríkjahers í Víetnam var herskylda í Bandaríkjum Norður-Ameríku.  Synir stjórnmálaelítunnar kunnu hinsvegar ýmsar aðferðir til að koma sínum sonum undan herskyldu.  Höfundur sönglagsins,  John Fogerty,  beinir spjótum gegn þessum forréttindum stjórnmálaelítunnar.

 

2.  Gang of Four - Natural´s Not in It

  Bresku frumherjar fönk-pönksins (í lok áttunda áratugarins.  Fyrirmynd Red Hot Chili Peppers og Franz Ferdinand) kenna kapítalisma um allt sem miður fer.  Jafnvel misheppnuðu kynlífi. 

3.  Björk - Declare Independence 

  Björk hvetur Grænlendinga og Færeyinga til að rífa sig lausa frá danska sambandsríkinu og krefjast sjálfstæðis.  Á hljómleikum í Kína reitti hún yfirvöld til reiði er hún snéri textanum upp á Tíbeta.  Síðan er Björk bönnuð í fjölmennasta ríki heims.  

 

Þrjú mál í forgangi hjá Trump

Eindregin ósk um forsætisráðherra

 

  Mér er að mestu sama um það hvernig ný stjórn verður sett saman.  Það er að segja hvaða stjórnmálaflokkar mynda meirihluta og þar með ríkisstjórn.  Eða hvort að það verður minnihlutastjórn varin af utanstjórnarflokki.  Þetta eru hvort sem er allt kratar.  Það sem skilur á milli er smotterí sem er ekki á dagskrá næstu árin.  Til að mynda upptaka nýs gjaldeyris eða umsókn um inngöngu í Evrópusambandið.

  Næst á dagskrá er endurreisn heilbrigðiskerfisins,  bættur hagur öryrkja og aldraðra,  meiri spilling og meira pönkrokk.  Allir geta náð sátt um það.

  Mín ósk um nýja ríkisstjórn er að Óttar Proppe verði forsætisráðherra.  Hann hefur samið langbestu lögin af öllum sem sæti eiga á Alþingi. Hann hefur ort flottustu og skondustu textana.  Hann syngur töffaðast.  Hann hefur gert bestu myndböndin.  Sjá hér fyrir ofan og neðan.  Hann á flottustu fötin.

   

Vilja Benedikt sem forsætisráðherra

Bestu lög Dylans

  Fyrir röskum hálfum mánuði tilkynnti sænska Nóbelsakademían frá þeim tíðindum að bandaríska söngvaskáldið Bob Dylan fengi Nóbelsverðlaunin í bókmenntum þetta árið.  Frá þessu var skýrt á heimasíðu skáldsins og einnig á Fésbókarsíðu hans.  Nokkrum dögum síðar var fréttin fjarlægð af heimasíðunni en ekki af Fésinu.  

  Ekki náðist á Dylan sjálfum.  Hann var á hljómleikaferð erlendis og sinnti ekki síma.  Vegna þessa óttaðist Nóbelsakademían að hann myndi ekki veita verðlaununum viðtöku.  Taugaveiklun greip um sig í herbúðunum.  

  Bob Dylan er ólíkindatól og ekki fyrirsjáanlegur.  Nú hefur hann komist í síma og hringt í Nóbelsakademíuna.  Hann er snortinn yfir heiðrinum og ætlar að mæta við afhendingarathöfnina.  Akademían andar léttar og hefur tekið gleði sína á ný.  Það er fyrir mestu.

  Í maí varð Dylan hálfáttræður.  Við þau tímamót birti ég á þessum vettvangi vandaða samantekt breska tímaritsins Uncut yfir bestu lög Dylans.  Þetta má sjá með því að smella HÉR   

Dylan var orðlaus

Sjö tónlistarmenn á sjúkrahús eftir að hafa neitað að fara úr jökkunum

 

  Það er vandlifað í heimi tískunnar.  Konur stórskaða á sér fæturna þegar þær ganga í skóm með alltof háum hælum.  Fjöldi þarf að fara reglulega í aðgerð á sjúkrahúsi vegna þessa.  Samt lætur engin sér segjast.  Tískan kallar.  

  Í tónlistarheimi ríkja tískustraumar.  Leðurfatnaður hefur löngum fylgt rokkinu.  Strax á upphafsárum rokksins um miðjan sjötta áratuginn klæddist Elvis Presley leðurgalla á sviði.  Fyrirmyndina sótti hann í kvikmyndaleikarann Marlon Brando.

  Bítlarnir klæddust leðurgalla á fyrri hluta sjöunda áratugarins.  Á seinni hluta áratugarins klæddust hippar leðurfatnaði.  Til að mynda Jim Morrison forsprakki The Doors.  Á áttunda áratugnum fóru þungarokkarar í leðurgalla.  Þegar pönkið mætti til leiks á síðari hluta áratugarins varð leðurjakkinn einkennistákn.  Á hann var smellt fjölda járngadda ásamt því sem barmnælum var hlaðið á.

  Í heitari löndum er leðurgalli vandamál.  Hann hitnar og getur breyst í hraðsuðuketil.  Leðrið er svo þétt efni að það hleypir hvorki hita né svita út.  Þetta fengu liðsmenn bandarísku pönksveitarinnar AIDs Monkey að reyna á hljómleikum í Arizona.  

  Hljómleikarnir hófust síðdegis.  Hitastigið 47° á selsíus.  Hljómleikahaldaranum leist ekki á blikuna.  Hann vildi fresta hljómleikunum til klukkan hálf 10.  Þá væri farið að kólna.  Hljómsveitin tók það ekki í mál.  Né heldur að fara úr leðurjökkunum á sviði.

  Sem betur fer var aðsókn afar dræm.  Fólk hélt sig heima fyrir framan kæliviftur. Aðeins 15 borguðu sig inn.  

  Þegar tímasetningunni varð ekki haggað hvatti hljómleikahaldarinn viðstadda til að fara úr jökkunum.  Því var harðneitað.  Hljómsveitinni tókst að spila í 17 mínútur áður en hún leið útaf.  Fjórir liðsmenn voru í snarhasti fluttir rænulitlir á sjúkrahús ásamt 3 áhorfendum úr annarri hljómsveit.   

    

Þessi jakki er að gera allt vitlaust

Poppstjörnur á Alþingi

  Stjórnmálamenn eru heilt yfir ástríðufullir tónlistarunnendur.  Margir þeirra spila á hljóðfæri og flestir bresta í söng af litlu tilefni.  Nægir að nefna Árna Johnsen, Róbert Marshall og Guðmund Steingrímsson.  Hljómsveitin Upplyfting er skipuð Framsóknarmönnum og Gildran skipuð Vinstri-grænum.  Besti flokkurinn var að uppistöðu til skipaður tónlistarfólki, sem og Björt framtíð.  Ólafur F.  Magnússon,  fyrrverandi borgarstjóri Reykjavíkur,  var að senda frá sér glæsilega plötu með frumsömdum söngvum.

  Fjöldi poppstjarna er í framboði til Alþingis núna á laugardaginn.  Þar á meðal formaður Bjartrar framtíðar,  Óttar Proppé.  Hann leiðir listann í SV-kjördæmi og er söngvari hljómsveita á borð við Ham,  Dr. Spock og Rass.  Hinn söngvari Ham,  Sigurjón Kjartansson, og bassaleikarinn, S. Björn Blöndal borgarfulltrúi,  eru einnig á framboðslista Bjartrar framtíðar.  Aðrir borgarfulltrúar,  Karl Sigurðsson í Baggalúti og Einar Örn "Sykurmoli", eru líka á listanum.  

  Píanóleikarinn og Alþingismaðurinn Illugi Gunnarsson er í heiðurssæti Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík-suður.  Hann hefur setið á Alþingi til margra ára og er menntamálaráðherra.  

  Á framboðslista Vinstri-grænna eru Björn Valur Gíslason, söngvari og gítarleikari Roðlaust og beinlaust;  svo og gítarhetjurnar Gunnar Þórðarson og Björgvin Gíslason, að ógleymdum Ragnari Kjartanssyni og söngkonunni Sigríði Thorlacius. 

  Á framboðslista Samfylkingarinnar eru feðginin Margrét Gauja Magnúsdóttir og Magnús Kjartansson.  Þau eru þekkt fyrir lagið "Sólarsamba".  Það skoraði hátt í Söngvakeppni sjónvarpsins á níunda áratugnum.  Magnús hefur spilað með mörgum þekktustu hljómsveitum landsins.  Þar af Trúbroti, Óðmönnum, Júdas, Brimkló, Haukum og Brunaliðinu.  Meðfram var hann bæjarfulltrúi Sjálfstæðisflokksins í Hafnarfirði.  Svala Björgvins og Þorsteinn Eggertsson eru ennfremur á framboðslista Samfylkingarinnar.  Svala er í heimsþekktu hljómsveitinni Steed Lord.  Þorsteinn er þekktur rokksöngvari. Var á sínum tíma kallaður "íslenskur Elvis" og söng síðar í hljómsveitinni Rokkbræðrum.  Hann er afkastamesti textahöfundur landsins.  

  Á framboðslista Dögunar er hljómborðsleikarinn og söngkonan Ásthildur Cesil Þórðardóttir. Hún spilaði með ýmsum helstu danshljómsveitum Vestfjarða.  Á landsvísu er hún kunnust fyrir kvennahljómsveitina Sokkabandið.

  Á framboðslista Flokks fólksins eru Inga Sæland,  Þollý Rósmundsdóttir og Sveinn Guðjónsson. Inga sló í gegn í X-factor fyrir nokkrum árum.  Þollý heldur úti skemmtilegri blúshljómsveit kenndri við hennar nafn.  Sveinn hefur spilað á hljómborð og sungið með mörgum hljómsveitum.  Hæst ber Roof Tops.  

  Gítarleikarinn, söngvarinn og söngvahöfundurinn Lýður Árnason er á framboðslista Pírata.

  Leiðtogi Alþýðufylkingarinnar,  Þorvaldur Þorvaldsson,  skemmtir með öguðum söng. Hann er mikill söngvari.        

  Eflaust er ég að gleyma einhverjum sem eiga heima í þessari samantekt.  Ábendingar eru vel þegnar.

  

Tónlist Ólafs F. Magnússonar í spilun erlendis

  Internetið er skemmtilegt.  Ekki síst Fésbókin.  Þar kynnist fólk hvaðanæva úr heiminum með sömu áhugamál.  Þetta gerist sjálfkrafa.  Allt í einu er ég orðinn Fésbókarvinur annarra með sömu ástríðu fyrir tónlist og ég.  Forrit Fésbókar stýra þessu.  Gott mál.

  Einn góðan veðurdag var þýskur útvarpsmaður, Tom Nettie,  orðinn Fésbókarvinur minn.  Ég held að þar áður hafi leiðir legið saman á einhverjum tónlistarsíðum Fésbókar. Ég fékk einkapóst frá honum með fyrirspurn um Ólaf F. Magnússon. Lagið "Máttur gæskunnar" - sem ég póstaði á Fésbókarsíðu minni - heillaði hann.

  Tom er með tveggja tíma kvöldþátt,  The Golden Circle of Good Music,  á föstudagskvöldum á ensku útvarpsstöðinni Phoenix:  https:/www.facebook.com/events/362216267452447/.  Hann er einnig með - ásamt konu sinni - podcast þætti á þýsku.  Hann hefur verið með lagið í fastri spilun síðustu vikur.  Hér má heyra það á mínútu 43:  http://andreaduenkel.podomatic.com/entry/2016-10-22T07_01_41-07_00 

  Nú er Tom líka byrjaður að spila lag Ólafs,  "Ekki láta þá sökkva",  svo sem heyra má á mínútu 37:30 í sérþætti um norður-evrópska tónlist.