Er Veðurstofan nauðsynleg?

  Ég hlusta daglega vel og rækilega á Útvarp Sögu.  Fyrir bragðið verð ég fróðari um sitthvað á hverjum einasta degi.  Í gærdag krossbrá mér illilega.  Á Útvarpi Sögu kom fram að starfsmenn Veðurstofu Íslands séu fleiri en tuttugu og fimm og fleiri en fimmtíu og fleiri en hundrað og fleiri en hundrað og fimmtíu.  Starfsmenn Veðurstofunnar eru 152!  Segi og skrifa:  Eitt hundrað fimmtíu og tveir!

  Þeir eru fleiri en meðalstórt þorp;  til að mynda allir íbúar Laugavatns til samans.  Hvað kostar rekstur Veðurstofunnar á ári?  Þarna er allt vaðandi í stjórum (gæðastjóri, hópstjórar, fagstjórar, mannauðsstjóri, vaktstjórar, aðalbókari, bókasafnsfræðingur, framkvæmdastjórar, forstjóri, rannsóknastjóri, verkefnastjóri, náttúruvárstjóri...).  Allir sennilega með sér skrifstofu með tilheyrandi búnaði.  Áreiðanlega hið vænsta fólk, samviskusamt og fullt áhuga. 

  Nú nota flestir Íslendingar norsku veðurstofuna yr.no.  Er þörf á Veðurstofu Íslands?  Ef svo er þá þörf fyrir að íslenska ríkið reki veðurstofu?  Er ekki hægt að einkavinavæða Veðurstofuna?  

  Hvað kostar þátttakan í Nató?  Er ekki hægt að einkavinavæða hana í leiðinni? 

 

Blint verður í fyrramálið

Þjófar stela músík

  Á sjötta áratug síðustu aldar áttu fáir plötuspilara.  Samt alltaf einhver í hverri sveit.  Í sumum sveitum jafnvel tveir.  Plötueign var af skornum skammti.  Framboð var rýrt og platan dýr.  75 snúninga plasthnullungur.  Þó að hún innihéldi aðeins tvö lög þá þótti fyrirbærið göldrum líkast.  Nágrannarnir fjölmenntu í heimsókn til eiganda plötuspilarans og fengu að hlusta.  

  Í hvert sinn sem þeir hlustuðu þá fengu höfundar söngvanna engan pening.  Ekki flytjandinn heldur.  Hlustendur hlustuðu ókeypis.  Þetta var þjófnaður á höfundarvörðu efni.  Ég hafði áhyggjur af þessu.  Það var ekki gripið í taumana og ennþá eru Soffía og Anna Sigga rændar.  Ég man ekki hvers vegna ég braut plötuna með Soffíu og Önnu Siggu.  Mig minnir að ég hafi notað hana eins og frisby disk.  

  Í sveitum þar sem plötuspilari var á tveimur bæjum var gengið enn frekar á höfundarréttinn.  Plötueigendur skiptust á að lána hver öðrum plötur.  Þeir hlustuðu dögum saman á plötur sem þeir áttu ekki sjálfir.  Alveg ókeypis.  Tónlistarmennirnir á plötunum fengu ekki krónu í sinn vasa þegar menn hlustuðu á lánsplötur.  Þetta var þjófnaður.

  Hægt og bítandi fjölgaði plötuspilurum.  Plötuúrval batnaði.  Til viðbótar við 75 snúninga hnullunginn komu á markað þunnar,  léttar og mjúkar vinylplötur.  Minni gerðin var 45 snúninga.  Stærri gerðin var 33ja snúninga og gat geymt marga söngva.  Jafnframt fjölgaði þjófunum sem hlustuðu ókeypis á plötur sem þeir höfðu ekki sjálfir keypt.

  Ástandið súrnaði þegar menn komust yfir segulbandstæki.  Þau voru kölluð Real-to-Real.  Stór og klunnaleg tæki með stórum spólum.  Segulbönd voru notuð til að afrita músík af plötum.  Segulbandseigendur borguðu tónlistarmönnunum aldrei neitt.  Þetta var þjófnaður.  

  Þegar leið á sjöunda áratuginn flæddu lítil og nett ferðasegulbönd yfir markaðinn.  Þau voru með litlum kassettum.  Kassettutæki voru nánast á hverju heimili.  Flestir notuðu tækin til að hljóðrita lög úr útvarpinu.  Svo voru þessi lög spiluð í tíma og ótíma.  Þetta var þjófnaður á höfundarvörðu efni.  Gríðarmikill og grófur þjófnaður.   

  Á níunda áratugnum kom geisladiskurinn á markað.  Nokkru síðar var hægt að kaupa svokallaða skrifara.  Það var tæki sem gat afritað tónlist af plötum og diskum yfir á "tóma" diska.  Fáir fjárfestu í skrifara.  Kúvending varð þegar tölvan flæddi inn á öll heimili.  Tölvan var með skrifara.  Næstum því allir eiga skrifara í dag.  Upp til hópa er það fólk ósvífnir þjófar.  Þeir afrita heilu plöturnar og skrifa þær á diska.  Þeir ósvífnustu gefa öðrum skrifaða diska.  Tónlistarmennirnir fá ekkert fyrir sinn snúð þegar höfundarvörðu efni er rænt á þennan hátt.

  Á ensku heitir þetta "burn".  Plötubrennur eins og tíðkuðust með Bítlaplötur í Bandaríkjunum fengu nýja merkingu.  

  Nú er internetið helsti vettvangur glæps.  Fólk getur flett upp á allskonar tónlist á netinu og hlustað á hana ókeypis.  Það er hægt að hala tónlist niður og geyma hana.  Það gerir fólk sér til hagræðis.  Þá þarf ekki að leita aftur að laginu.  Eftir situr tónlistarmaðurinn slippur og snauður með grátstaf í kverkunum.  Hann fær ekki aur.  Hann er svangur.   Hann er svekktur og sár,  fúllyndur spældur.  Í hvert sinn sem hlustað er á lag hans þá er hann rændur.  Líka þó að hann hafi áður stolið laginu frá öðrum höfundi.  

  Heiðarlegast er að hlusta á tónlist í útvarpinu.  Því lengur og ákafar sem hlustað er þeim mun heiðarlegra.    

  Næst besti kostur tónlistarmannsins er að helga líf sitt baráttu við að verja bankaræningja.  Brauðmolarnir sem hrökkva af borði bankaræningja geta vegið upp á móti aurunum sem tapast þegar hlustað er ólöglega á stolin lög.  

Einkennileg vinnubrögð

  Ég fór á pósthús.  Við innpökkunarborðið var háaldraður maður að loka stóru bólstruðu umslagi.  Hann var auðsjáanlega afar máttlaus og hreyfingar voru hægar.  Hann teygði sig í breiðu glæru límbandsrúlluna og límdi þvers og kruss yfir framhlið umslagsins.  Hugsanlega var ætlunin að styrkja umslagið.  Samt eru þessi bólstruðu umslög níðsterk. 

  Ég þurfti að nota límbandið og fylgdist þolinmóður með vinnubrögðum gamla mannsins.  Þau voru eins og kvikmynd í "slow motion".  Ég beið og ég beið.  Og beið og beið.  Eftir óralangan tíma var maðurinn búinn að þekja framhlið umslagsins með glæra límbandinu.  Hann ætlaði að taka umslagið upp.  Þá kom í ljós að límbandsrenningarnir stóðu vel út fyrir umslagið.  Það var límt fast á stóra og þunna skjalatösku sem lá undir umslaginu.  

  Gamli maðurinn reyndi ítrekað að rykkja umslaginu af töskunni.  Án árangurs.  Það var pikkfast.  Hann reyndi að toga umslagið af töskunni.  Það gekk ekki heldur.  Eftir töluvert streð náði kallinn í skæri og klippti umslagið laust.  Eftir sat ferhyrndur límbandsrammi á töskunni.  

  Maðurinn snéri umslaginu við og ýtti töskunni til hliðar.  Svo hófst hann handa við að þekja bakhlið umslagsins með límbandi.  Að því loknu ætlaði maðurinn að taka umslagið upp.  Þá var það kyrfilega límt við borðið og að hluta við töskuna.  Nú var sá gamli kominn í æfingu við að leysa svona vandamál.  Hann klippti umslagið laust.  Á meðan notaði ég límbandsrúlluna í fljótheitum.  

   Áður - þegar ég sá að bið mín eftir límbandinu styttist - náði ég mér í afgreiðslunúmer.  Útreikningurinn stóðst.  Skömmu eftir að ég hafði límt minn pakka kom afgreiðslunúmer mitt upp á skjáinn.  Um það bil sem ég snéri mér að afgreiðsludömunni ruddist sá gamli fram fyrir mig og rétti henni númerið sitt.  Það var 15 númerum á undan mínu.  Daman fór að hlæja og sagði eitthvað á þá leið að það væri ekkert mál að afgreiða okkur báða í einu.  Sem hún gerði og var eldsnögg að afgreiða mig.

  Á leiðinni út velti ég því fyrir mér hvernig gamli maðurinn haldi að númerakerfi póstsins virki.   Ég komst ekki að niðurstöðu.    

Það er draumur að vera með réttar tölur

  Fyrir hálfum fjórða áratug sat kona í kyrrstæðum bíl á Austurstræti.  Út um opinn glugga seldi hún happdrættismiða fyrir Hjartavernd.  Bíllinn var vinningurinn.  Meirihluti þeirra sem keyptu miða hafði dreymt fyrir vinningi.  Aðra hafði dreymt tiltekna tölu eða númer.  Þá þurfti að fletta í gegnum óselda miða til að finna miða með draumanúmerinu.  Ég veit ekki hver varð heppni vinningshafinn.  En töluverðar líkur eru á að með vinningnum hafi draumur ræst.  Berdreyminn vinningshafi.  

  Fyrir nokkrum vikum langaði mig í Malt.  Ég vatt mér inn í sjoppu.  Þar var á undan mér kona sem keypti Lottó-miða fyrir meira en 30 þúsund kall.  Fyrir minn smekk voru þetta stórtæk innkaup.  Mér varð á að nefna það við konuna.  Hún svaraði því til að hana hafi um nóttina dreymt Lottó-vinning.  Ég benti henni á að ef hún væri berdreymin þá ætti 1 Lottó-röð að gilda jafn vel og margar raðir.  Svar hennar var:  "Ég ætla ekki að sitja uppi með það að hafa ekki gert allt sem ég gat til að láta drauminn rætast!"

  Stóri vinningurinn gekk ekki út vikuna sem konan fjárfesti í vinningsmiða.  Kannski var draumurinn ekki nógu skýr.  Kannski átti hún að kaupa miða í öðru happdrætti.  

  Hvað er annars berdreymi?  Hver stýrir draumum fólks og hunda?  Eru það guðirnir?  Eða sprelligosar að gera grín?  Hvað á að taka drauma hátíðlega?  

      

   

Dreymdi fyrir vinningsröð

Broslega heimskir þjófar

  Í grófum dráttum skiptast þjófar í tvo flokka.  Í öðrum flokknum eru heimskingjar.  Þeir sem falla í þann flokk eru þjófar vegna heimsku.  Í hinum flokknum eru menn með meðalgreind eða rúmlega það.  Þeir eru siðblindir.  Þeir hasla sér helst völl á sviði banka eða stjórnmála.

  Heimsku þjófarnir eru skemmtilegri.  Þeir eru að auki ekki eins stórtækir.  

  Einn þjófurinn birtist í búðarlúgu á aktu-taktu skyndibitastað í Halifax.  Hann krafðist peninganna úr kassanum.  Afgreiðslumaðurinn svaraði því til að staðurinn opnaði ekki fyrr en eftir 10 mín.  Með þeim orðum taldi afgreiðslumaðurinn sig vera að upplýsa þjófinn um að það væru engir peningar komnir í kassann.  Þjófurinn misskildi þetta og sagði:  "Ég hinkra þá bara!"   Afgreiðslumaðurinn hringdi þegar í stað í lögguna.  Hún kom að vörmu spori og handtók þjófinn þar sem hann sat úti á vegarkanti og beið eftir því að skyndibitastaðurinn opnaði.    

  Annar þjófur ruddist inn í banka í Edinborg og krafðist 5000 punda (um milljón ísl. kr.).  Gjaldkerinn þóttist ekki heyra hvað hann sagði,  bað hann um að taka af sér grímuna og tala skýrar.  Við það komst styggð að þjófnum.  Hann hljóp út úr bankanum og inn í að næsta banka skammt frá.  Þar var biðröð við gjaldkerastúkuna.  Þjófurinn stillti sér upp í röðina sem styttist hægt.  Glöggur starfsmaður bankans hringdi á meðan í lögregluna og tilkynnti um mann með grímu.  Löggan mætti í skyndi og handtók þjófinn í þann mund sem röðin kom að honum.  

  Í Sussex á Englandi rölti öldruð veikburða kona með plastpoka.  Þjófur hljóp að henni,  hrifsaði af henni pokann og hljóp í burtu.  Í pokanum var nokkurra daga safn af hundaskít.  Gamla konan hefur þann hátt á að hirða samviskusamlega upp eftir hundinn sinn og safna í poka.  Þegar pokinn er fullur röltir kella með hann í grenndargám.   

  Í London lenti bankagjaldkeri í þrefi við vopnaðan þjóf með grímu.  Þjófurinn hafði rétt gjaldkeranum plastpoka og miða.  Á miðanum voru afskaplega illa skrifuð fyrirmæli sem áttu að vera:  "Put the money in the bag" (Settu peningana í pokann).  Gjaldkeranum sýndist sem stæði á miðanum "Put the honey in the bog" (Settu hunangið í mýrarfenið).  Gjaldkerinn,  hrekklaus og hjálpleg eldri kona,  benti þeim grímuklædda á að það væri heilsubúð í næsta húsi.  Þar gæti hann fengið hunang.  Við það "sprakk" ræninginn úr stressi og öskraði:  "Hvers vegna ætti ég að vilja hunang?"  Við hrópin rumskuðu aðrir starfsmenn bankans og hringdu í lögregluna.  Þegar lögreglan sveif inn í bankann með handjárn á lofti voru gjaldkerinn og ræninginn ennþá að þrefa.  Gjaldkerinn var í miðju kafi að upplýsa ráðvilltan ræningjann um mýkjandi eiginleika hunangs við hálsbólgu.  

Stálu í stað þess að bjarga

Veitingahússumsögn

 

  - Veitingastaður:  Salatbarinn,  Faxafeni 9 í Reykjavík

  - Réttur:  Hlaðborð

  - Verð:  1800 kr.

  - Einkunn:  **** (af 5)

  Hlaðborð margra veitingastaða er góður kostur.  Mörg asísk veitingahús bjóða upp á hlaðborð á ágætu verði (1400 - 1600 kr.).  Sjávarbarinn á Grandagarði býður upp á glæsilegt sjávarréttahlaðborð á 1600 kr.  Salatbarinn á Hótel Cabin er einnig góður kostur. 

  Salatbarinn í Faxafeni er örlítið dýrari en hinir.  Í samanburði við salatbarinn á Hótel Cabin er verðmunurinn réttlátur.  Á Hótel Cabin kostar hádegishlaðborðið 1490 kr. (kvöldverður 1850 kr.).  Hér fyrir neðan má lesa um salatbarinn á Hótel Cabin.  Af öllum hlaðborðum er samanburður á Salatbarnum í Faxafeni og salatbarnum á Hótel Cabin eðlilegastur.  Þeir eru líkastir.  

  Salatbarinn í Faxafeni býður upp á fleiri heita rétti.  Salatbarinn á Hótel Cabin er aðeins með einn heitan rétt (oftast kjúklingavængi eða kjötbollur í brúnsósu).  Salatbarinn í Faxafeni er með marga heita rétti:  Steiktan fisk,  kjötbollur í brúnósu,  rjómapasta með skinku eða grænmeti,  kjúklingabita,  kjúkling í sósu (seasame eða tikka masala eða mango eða teriyaki...),  soðnar skrældar kartöflur,  sætar kartöflur,  grænmetisblöndu,  steiktan lauk,  brokkoli gratín,  lasagna með kjöthakki eða grænmeti,  núðlur með kjöti,  kartöfluklatta,  fylltar kartöflurúllur...

  Heitu réttirnir eru mismunandi eftir dögum.   Suma daga er lambalæri,  bearnaise sósa og brúnaðar kartöflur.  Steiktu fiskréttirnir eru jafnan spennandi:  Karfi eða langa eða steinbítur eða smjörsteiktur þorskur...

  Hægt er að velja á milli tveggja tegunda af súpu.  Oftast er önnur mexíkönsk kjúklingasúpa.  Hin getur verið sveppasúpa eða aspassúpa eða brokkolísúpa eða blómkálssúpa.  Nýbakað grófkorna brauð fylgir.

  Sjálfur salatbarinn er eins og best verður á kosið.  Gott úrval af grænmeti,  baunum,  túnfiski,  sólþurrkuðum tómötum,  niðursoðnum ávöxtum,  ferskum ávöxtum,  soðnum eggjum...  Og gott úrval af köldum sósum.

  Salatbarinn er snyrtilegur staður í milliklassa.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Síðustu 10 umsagnir:

 Hótel Cabin:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1309370/

Grillmarkaðurinn:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1298062

Ruby Tuesday:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1296771/

Grill 66:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1296313/

Prikið:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1288948/

Noodle Station:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1287104

Benzin Café:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1284984/

Pizza King:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1282151/

Ikea:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1280116/

Fljótt og gott:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1279446/

Kallinn sem drap sjoppu

  Það er ekki öllum - sem stunda viðskipti - gefið að laða að sér viðskiptavini og halda viðskiptavinum.  Fyrir þremur áratugum eða svo keypti sjómaður utan af landi litla sjoppu í Reykjavík.  Kallinn var eitthvað á sjötugsaldri.  Ég held að hann hafi ekki verið kominn á eftirlaunaaldur. 

  Hann bölvaði tíðum og var argur út í allt og alla.  Kannski spilaði inn í að hann stóð einn vaktina meira og minna frá klukkan 7 á morgnana og fram til hálf tólf á kvöldin alla daga vikunnar.  Líka um helgar.

 

  Áður var sjoppan rekin sem fjölskyldufyrirtæki.  Hjón og börn þeirra skiptust á vöktum.  Það gekk vel og fjölskyldan keypti aðra og miklu stærri sjoppu.

 

  Ég bjó í næsta húsi við sjoppuna.  Ég átti oft erindi í hana.  Til að mynda þegar óvænta gesti bar að garði.  Þá stökk ég út í sjoppu og keypti kex eða niðursoðna ávexti og ís. 

  Eitt sinn er ég bað um niðursoðna ávexti svaraði sjóarinn ergilegur:  "Ég er hættur að selja þessa helvítis ávexti!"

  "Nú?  Var dræm sala í þeim?" spurði ég.

  "Öðru nær,"  var svarið.  "Dósirnar voru í efstu hillunni þarna.  Ég þarf að sækja stiga inn á lager til að komast í efstu hilluna.  Ég er búinn að fá nóg af því að vera á stöðugum þvælingi með stiga fram og til baka."

 

  Kallinn hætti að selja allar vörur sem höfðu verið í efstu hillunni.

  Ég keypti reglulega Helgarpóstinn í sjoppunni.  Einn daginn voru viðbrögð sjóarans þannig:  "Ég er hættur að selja þetta andskotans sorprit."

 

  Í Helgarpóstinum hafði birst grein sem sjóarinn taldi vera árás á sjoppur.  Ég man ekki um hvað greinin var.  Hugsanlega að sjoppur seldu unglingum undir lögaldri sígarettur eða eitthvað slíkt. 

  Helgarpósturinn fékkst ekki eftir þetta í sjoppunni.  Um svipað leyti hætti sjóarinn að selja DV af álíka ástæðu,  blaðsölustráknum í hverfinu til mikillar gleði.  Þetta margfaldaði söluna á DV hjá stráknum.

  Oftar en einu sinni varð ég vitni að því þegar sjóarinn setti viðskiptabann á kúnna.

 

  Stutt frá sjoppunni var pylsuvagn.  Ég var á leið í sjoppuna þegar unglingsdrengur kom röltandi frá vagninum japlandi á pylsu.  Í þann mund sem ég bar upp erindi mitt í sjoppunni kom drengurinn inn,  greip munnþurrku úr statífinu,  þurrkaði sér um munninn og gekk út. 

  Sjóarinn þaut út á stétt á eftir stráknum og gerði hróp að honum.  Krossbölvaði honum fyrir að stela frá sér munnþurrku.  Sagðist aldrei ætla að afgreiða hann framar í sjoppunni.

  Þegar sjóarinn snéri aftur inn í sjoppuna var hann móður og másandi.  Hann hélt áfram að skammast yfir ósvífninni í dregnum.  "Dreng djöfulsins djöfullinn kaupir pylsu af öðrum og ryðst hingað inn og stelur munnþurrku.  Þvílík helvítis ósvífni!"

 

 Á þessum árum voru gosdrykkir einungis seldir í glerflöskum.  Fólk "skilaði" tómum flöskum í sjoppur og fékk greitt fyrir.  Sjaldnast kom fólk með eina eða tvær flöskur.  Vaninn var að safna mörgum flöskum áður en þeim var skilað.  Á þessum árum voru gosdrykkir til spari.  Ekki eitthvað sem fólk drakk daglega. 

  Ég var staddur í sjoppunni þegar ungur karlmaður gekk þar inn.  Sjóarinn tók á móti honum með hrópum:  "Þú skalt ekki voga þér að koma með fleiri gler hingað, helvítis dóni.  Maður sem getur ekki tæmt flöskur er ekki velkominn hingað.  Ég þurfti að skúra lagergólfið í gær út af glerinu sem þú komst með í gær.  Það lak úr því maltöl.  Drullaðu þér út og láttu ekki sjá þig hér framar!"

  Maðurinn hrökklaðist út án þess að segja orð.  Sjóarinn hélt áfram að bölva honum í góða stund eftir það. 

 

  Svona reitti sjóarinn af sér kúnnana eins og hann væri að taka niður jólaskraut.  Ég flutti úr hverfinu og kallinn seldi sjoppuna.  Hann kenndi stórmörkuðunum um að ganga af sjoppum dauðum.  Sjoppan er þó ennþá í rekstri.   

 

 

Hvaða þjóðir eru heiðarlegastar?

  Bandaríska tímaritið Reader´s Digest gerði áhugaverða rannsókn á dögunum.  Það dreifði 12 seðlaveskjum í sitthverri höfuðborg helstu ferðamannalanda heims (ég reikna með að þetta séu þau lönd sem íbúar Obamalands ferðast mest til - án þess að bomba upp íbúa þeirra).  Seðlaveskin voru skilin eftir á göngustígum og á bílastæðum við verslunarkjarna.  Í hverju veski voru peningar sem svara til um það bil 6000 íslenskum krónum,  ásamt persónuskilríkjum,  fjölskylduljósmyndum,  afsláttarmiðum og nafnspjöldum eigandans með símanúmeri og öðrum upplýsingum.  Síðan var beðið eftir því að vegfarandi rækist á veskið og kæmi því til eigandans.  Því miður reyndust sumir þannig innréttaðir að þeir skiluðu veskinu ekki til eiganda.     

Niðurstaðan varð þessi:

1. Helsinki, Finnlandi (veskjum skilað: 11 af 12)

2. Mumbai, Indlandi (veskjum skilað: 9 af 12)

3-4. Budapest, Ungvejaland (veskjum skilað: 8 af 12)

3-4. New York, Obamalandi (veskjum skilað: 8 af 12)

5-6. Moskva, Rússland (veskjum skilað: 7 af 12)

5-6. Amsterdam, Hollandi (veskjum skilað: 7 af 12)

7-8. Berlin, Þýskalandi (veskjum skilað: 6 af 12)

7-8. Ljubljana, Sloveniu (veskjum skilað: 6 af 12)

9-10. London, Englandi (veskjum skilað: 5 af 12)

9-10. Warsaw, Pólandi (veskjum skilað: 5 af 12)

11-13.  Bucharest, Rúmenia (veskjum skilað: 4 af 12)

11-13.  Rio de Janeiro, Brazilíu (veskjum skilað: 4 af 12)

11-13. Zurich, Swiss (veskjum skilað: 4 af 12)

14. Prag, Tékklandi (veskjum skilað: 3 af 12)

15. Madrid, Spáni (veskjum skilað: 2 af 12)

16. Lisbon, Portúgal (veskjum skilað: 1 af 12)

  Finnar eru heiðarlegir upp til hópa.  Þeir fara ekki einu sinni yfir á rauðu ljósi.  Veski voru skilin eftir í þremur öðrum löndum án þess að nokkru veski væri skilað.  Einhverra hluta vegna er ekki upplýst hvaða lönd það voru.  

Fólk elskar að láta plata sig

  Sumt fólk er þannig innréttað að það fær "kikk" út úr því að láta plata sig.  Það kann ekki við sig öðruvísi.  Það lætur ekkert tækifæri ónotað til að láta plata sig.  Svo skemmtilega vill til - fyrir þetta fólk - að einnig er til fólk sem sækir í að plata aðra.  Þegar þessar tvær manngerðir ná saman er alltaf stutt í að þær fái báðar sitt "kikk".  Annar aðilinn platar hinn.

  Leigumarkaðurinn er góður vettvangur fyrir þessa skemmtun.   Líka spilasalir,  Nígeríubréf,  bankaviðskipti,  viðskipti með snákaolíu,  töfraplástra og jarðskjálftaheld hús.  

Svikarar á leigumarkaði

Egill kærir Gillz

  Líkamsræktarfrömuðurinn og einkaþjálfarinn Egill Einarsson stendur í ströngu þessa dagana.  Það er margt sem hefur mætt á honum.  Það er líka margt sem mæðir á honum.  Nú er hann að undirbúa stefnu á hendur fjölmiðlafígúrunni Gillz,  öðru nafni Gillzenegger,  fyrir stórfelldar ærumeiðingar.  Tilefnið er það að fígúran,  Gillz,  hefur valdið Agli óbætanlegum skaða.  Dregið nafn hans niður í svaðið og reitt af honum æruna gróflega.  Svo gróflega að eftir stendur ærulaus maður.  Enginn hefur leikið mannorð og æru Egils jafn grátt og Gillz.  Velt Agli eins og hveitipoka upp úr sora og hugarfari nauðgara.  

  Siðblinda fígúrunnar,  Gillz,   hefur haldið fyrir Agli vöku mánuðum og árum saman.  Hann er meira og minna ósofinn - allt að því uppvakningur (zombie) - á sama tíma og fígúran,  Gillz,  sefur vært eins og kornabarn.  Siðlaus framkoma fígúrunnar,  Gillz,   hefur ekki aðeins verið Agli erfið heldur fjölskyldu hans einnig og heimiliskettinum.  Einkum vegna þess að í sumra augum líta þeir eins út.  Munurinn er sá að Egill er hágrenjandi pissudúkka viefandi kærum upp á dag hvern á meðan Gillz er granítharður boðberi nauðgarans. 

  Fullvíst þykir að fígúran,  Gillz,  gagnstefni Agli.  Jafnvel tvisvar.  

  Þegar ljósmynd af fígúrunni,  Gillz,  er "gúggluð" kemur upp myndin til vinstri.  Þegar ljósmynd af Agli Einarssyni er "gúggluð" kemur upp myndin til hægri.  Eru þeir nokkuð svo líkir - ef frá er talið að klæðnaðurinn er álíka?

      

 

Ekki Egill heldur Gillz