Það er draumur að vera með réttar tölur

  Fyrir hálfum fjórða áratug sat kona í kyrrstæðum bíl á Austurstræti.  Út um opinn glugga seldi hún happdrættismiða fyrir Hjartavernd.  Bíllinn var vinningurinn.  Meirihluti þeirra sem keyptu miða hafði dreymt fyrir vinningi.  Aðra hafði dreymt tiltekna tölu eða númer.  Þá þurfti að fletta í gegnum óselda miða til að finna miða með draumanúmerinu.  Ég veit ekki hver varð heppni vinningshafinn.  En töluverðar líkur eru á að með vinningnum hafi draumur ræst.  Berdreyminn vinningshafi.  

  Fyrir nokkrum vikum langaði mig í Malt.  Ég vatt mér inn í sjoppu.  Þar var á undan mér kona sem keypti Lottó-miða fyrir meira en 30 þúsund kall.  Fyrir minn smekk voru þetta stórtæk innkaup.  Mér varð á að nefna það við konuna.  Hún svaraði því til að hana hafi um nóttina dreymt Lottó-vinning.  Ég benti henni á að ef hún væri berdreymin þá ætti 1 Lottó-röð að gilda jafn vel og margar raðir.  Svar hennar var:  "Ég ætla ekki að sitja uppi með það að hafa ekki gert allt sem ég gat til að láta drauminn rætast!"

  Stóri vinningurinn gekk ekki út vikuna sem konan fjárfesti í vinningsmiða.  Kannski var draumurinn ekki nógu skýr.  Kannski átti hún að kaupa miða í öðru happdrætti.  

  Hvað er annars berdreymi?  Hver stýrir draumum fólks og hunda?  Eru það guðirnir?  Eða sprelligosar að gera grín?  Hvað á að taka drauma hátíðlega?  

      

   

Dreymdi fyrir vinningsröð

Broslega heimskir þjófar

  Í grófum dráttum skiptast þjófar í tvo flokka.  Í öðrum flokknum eru heimskingjar.  Þeir sem falla í þann flokk eru þjófar vegna heimsku.  Í hinum flokknum eru menn með meðalgreind eða rúmlega það.  Þeir eru siðblindir.  Þeir hasla sér helst völl á sviði banka eða stjórnmála.

  Heimsku þjófarnir eru skemmtilegri.  Þeir eru að auki ekki eins stórtækir.  

  Einn þjófurinn birtist í búðarlúgu á aktu-taktu skyndibitastað í Halifax.  Hann krafðist peninganna úr kassanum.  Afgreiðslumaðurinn svaraði því til að staðurinn opnaði ekki fyrr en eftir 10 mín.  Með þeim orðum taldi afgreiðslumaðurinn sig vera að upplýsa þjófinn um að það væru engir peningar komnir í kassann.  Þjófurinn misskildi þetta og sagði:  "Ég hinkra þá bara!"   Afgreiðslumaðurinn hringdi þegar í stað í lögguna.  Hún kom að vörmu spori og handtók þjófinn þar sem hann sat úti á vegarkanti og beið eftir því að skyndibitastaðurinn opnaði.    

  Annar þjófur ruddist inn í banka í Edinborg og krafðist 5000 punda (um milljón ísl. kr.).  Gjaldkerinn þóttist ekki heyra hvað hann sagði,  bað hann um að taka af sér grímuna og tala skýrar.  Við það komst styggð að þjófnum.  Hann hljóp út úr bankanum og inn í að næsta banka skammt frá.  Þar var biðröð við gjaldkerastúkuna.  Þjófurinn stillti sér upp í röðina sem styttist hægt.  Glöggur starfsmaður bankans hringdi á meðan í lögregluna og tilkynnti um mann með grímu.  Löggan mætti í skyndi og handtók þjófinn í þann mund sem röðin kom að honum.  

  Í Sussex á Englandi rölti öldruð veikburða kona með plastpoka.  Þjófur hljóp að henni,  hrifsaði af henni pokann og hljóp í burtu.  Í pokanum var nokkurra daga safn af hundaskít.  Gamla konan hefur þann hátt á að hirða samviskusamlega upp eftir hundinn sinn og safna í poka.  Þegar pokinn er fullur röltir kella með hann í grenndargám.   

  Í London lenti bankagjaldkeri í þrefi við vopnaðan þjóf með grímu.  Þjófurinn hafði rétt gjaldkeranum plastpoka og miða.  Á miðanum voru afskaplega illa skrifuð fyrirmæli sem áttu að vera:  "Put the money in the bag" (Settu peningana í pokann).  Gjaldkeranum sýndist sem stæði á miðanum "Put the honey in the bog" (Settu hunangið í mýrarfenið).  Gjaldkerinn,  hrekklaus og hjálpleg eldri kona,  benti þeim grímuklædda á að það væri heilsubúð í næsta húsi.  Þar gæti hann fengið hunang.  Við það "sprakk" ræninginn úr stressi og öskraði:  "Hvers vegna ætti ég að vilja hunang?"  Við hrópin rumskuðu aðrir starfsmenn bankans og hringdu í lögregluna.  Þegar lögreglan sveif inn í bankann með handjárn á lofti voru gjaldkerinn og ræninginn ennþá að þrefa.  Gjaldkerinn var í miðju kafi að upplýsa ráðvilltan ræningjann um mýkjandi eiginleika hunangs við hálsbólgu.  

Stálu í stað þess að bjarga

Veitingahússumsögn

 

  - Veitingastaður:  Salatbarinn,  Faxafeni 9 í Reykjavík

  - Réttur:  Hlaðborð

  - Verð:  1800 kr.

  - Einkunn:  **** (af 5)

  Hlaðborð margra veitingastaða er góður kostur.  Mörg asísk veitingahús bjóða upp á hlaðborð á ágætu verði (1400 - 1600 kr.).  Sjávarbarinn á Grandagarði býður upp á glæsilegt sjávarréttahlaðborð á 1600 kr.  Salatbarinn á Hótel Cabin er einnig góður kostur. 

  Salatbarinn í Faxafeni er örlítið dýrari en hinir.  Í samanburði við salatbarinn á Hótel Cabin er verðmunurinn réttlátur.  Á Hótel Cabin kostar hádegishlaðborðið 1490 kr. (kvöldverður 1850 kr.).  Hér fyrir neðan má lesa um salatbarinn á Hótel Cabin.  Af öllum hlaðborðum er samanburður á Salatbarnum í Faxafeni og salatbarnum á Hótel Cabin eðlilegastur.  Þeir eru líkastir.  

  Salatbarinn í Faxafeni býður upp á fleiri heita rétti.  Salatbarinn á Hótel Cabin er aðeins með einn heitan rétt (oftast kjúklingavængi eða kjötbollur í brúnsósu).  Salatbarinn í Faxafeni er með marga heita rétti:  Steiktan fisk,  kjötbollur í brúnósu,  rjómapasta með skinku eða grænmeti,  kjúklingabita,  kjúkling í sósu (seasame eða tikka masala eða mango eða teriyaki...),  soðnar skrældar kartöflur,  sætar kartöflur,  grænmetisblöndu,  steiktan lauk,  brokkoli gratín,  lasagna með kjöthakki eða grænmeti,  núðlur með kjöti,  kartöfluklatta,  fylltar kartöflurúllur...

  Heitu réttirnir eru mismunandi eftir dögum.   Suma daga er lambalæri,  bearnaise sósa og brúnaðar kartöflur.  Steiktu fiskréttirnir eru jafnan spennandi:  Karfi eða langa eða steinbítur eða smjörsteiktur þorskur...

  Hægt er að velja á milli tveggja tegunda af súpu.  Oftast er önnur mexíkönsk kjúklingasúpa.  Hin getur verið sveppasúpa eða aspassúpa eða brokkolísúpa eða blómkálssúpa.  Nýbakað grófkorna brauð fylgir.

  Sjálfur salatbarinn er eins og best verður á kosið.  Gott úrval af grænmeti,  baunum,  túnfiski,  sólþurrkuðum tómötum,  niðursoðnum ávöxtum,  ferskum ávöxtum,  soðnum eggjum...  Og gott úrval af köldum sósum.

  Salatbarinn er snyrtilegur staður í milliklassa.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Síðustu 10 umsagnir:

 Hótel Cabin:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1309370/

Grillmarkaðurinn:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1298062

Ruby Tuesday:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1296771/

Grill 66:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1296313/

Prikið:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1288948/

Noodle Station:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1287104

Benzin Café:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1284984/

Pizza King:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1282151/

Ikea:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1280116/

Fljótt og gott:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1279446/

Kallinn sem drap sjoppu

  Það er ekki öllum - sem stunda viðskipti - gefið að laða að sér viðskiptavini og halda viðskiptavinum.  Fyrir þremur áratugum eða svo keypti sjómaður utan af landi litla sjoppu í Reykjavík.  Kallinn var eitthvað á sjötugsaldri.  Ég held að hann hafi ekki verið kominn á eftirlaunaaldur. 

  Hann bölvaði tíðum og var argur út í allt og alla.  Kannski spilaði inn í að hann stóð einn vaktina meira og minna frá klukkan 7 á morgnana og fram til hálf tólf á kvöldin alla daga vikunnar.  Líka um helgar.

 

  Áður var sjoppan rekin sem fjölskyldufyrirtæki.  Hjón og börn þeirra skiptust á vöktum.  Það gekk vel og fjölskyldan keypti aðra og miklu stærri sjoppu.

 

  Ég bjó í næsta húsi við sjoppuna.  Ég átti oft erindi í hana.  Til að mynda þegar óvænta gesti bar að garði.  Þá stökk ég út í sjoppu og keypti kex eða niðursoðna ávexti og ís. 

  Eitt sinn er ég bað um niðursoðna ávexti svaraði sjóarinn ergilegur:  "Ég er hættur að selja þessa helvítis ávexti!"

  "Nú?  Var dræm sala í þeim?" spurði ég.

  "Öðru nær,"  var svarið.  "Dósirnar voru í efstu hillunni þarna.  Ég þarf að sækja stiga inn á lager til að komast í efstu hilluna.  Ég er búinn að fá nóg af því að vera á stöðugum þvælingi með stiga fram og til baka."

 

  Kallinn hætti að selja allar vörur sem höfðu verið í efstu hillunni.

  Ég keypti reglulega Helgarpóstinn í sjoppunni.  Einn daginn voru viðbrögð sjóarans þannig:  "Ég er hættur að selja þetta andskotans sorprit."

 

  Í Helgarpóstinum hafði birst grein sem sjóarinn taldi vera árás á sjoppur.  Ég man ekki um hvað greinin var.  Hugsanlega að sjoppur seldu unglingum undir lögaldri sígarettur eða eitthvað slíkt. 

  Helgarpósturinn fékkst ekki eftir þetta í sjoppunni.  Um svipað leyti hætti sjóarinn að selja DV af álíka ástæðu,  blaðsölustráknum í hverfinu til mikillar gleði.  Þetta margfaldaði söluna á DV hjá stráknum.

  Oftar en einu sinni varð ég vitni að því þegar sjóarinn setti viðskiptabann á kúnna.

 

  Stutt frá sjoppunni var pylsuvagn.  Ég var á leið í sjoppuna þegar unglingsdrengur kom röltandi frá vagninum japlandi á pylsu.  Í þann mund sem ég bar upp erindi mitt í sjoppunni kom drengurinn inn,  greip munnþurrku úr statífinu,  þurrkaði sér um munninn og gekk út. 

  Sjóarinn þaut út á stétt á eftir stráknum og gerði hróp að honum.  Krossbölvaði honum fyrir að stela frá sér munnþurrku.  Sagðist aldrei ætla að afgreiða hann framar í sjoppunni.

  Þegar sjóarinn snéri aftur inn í sjoppuna var hann móður og másandi.  Hann hélt áfram að skammast yfir ósvífninni í dregnum.  "Dreng djöfulsins djöfullinn kaupir pylsu af öðrum og ryðst hingað inn og stelur munnþurrku.  Þvílík helvítis ósvífni!"

 

 Á þessum árum voru gosdrykkir einungis seldir í glerflöskum.  Fólk "skilaði" tómum flöskum í sjoppur og fékk greitt fyrir.  Sjaldnast kom fólk með eina eða tvær flöskur.  Vaninn var að safna mörgum flöskum áður en þeim var skilað.  Á þessum árum voru gosdrykkir til spari.  Ekki eitthvað sem fólk drakk daglega. 

  Ég var staddur í sjoppunni þegar ungur karlmaður gekk þar inn.  Sjóarinn tók á móti honum með hrópum:  "Þú skalt ekki voga þér að koma með fleiri gler hingað, helvítis dóni.  Maður sem getur ekki tæmt flöskur er ekki velkominn hingað.  Ég þurfti að skúra lagergólfið í gær út af glerinu sem þú komst með í gær.  Það lak úr því maltöl.  Drullaðu þér út og láttu ekki sjá þig hér framar!"

  Maðurinn hrökklaðist út án þess að segja orð.  Sjóarinn hélt áfram að bölva honum í góða stund eftir það. 

 

  Svona reitti sjóarinn af sér kúnnana eins og hann væri að taka niður jólaskraut.  Ég flutti úr hverfinu og kallinn seldi sjoppuna.  Hann kenndi stórmörkuðunum um að ganga af sjoppum dauðum.  Sjoppan er þó ennþá í rekstri.   

 

 

Hvaða þjóðir eru heiðarlegastar?

  Bandaríska tímaritið Reader´s Digest gerði áhugaverða rannsókn á dögunum.  Það dreifði 12 seðlaveskjum í sitthverri höfuðborg helstu ferðamannalanda heims (ég reikna með að þetta séu þau lönd sem íbúar Obamalands ferðast mest til - án þess að bomba upp íbúa þeirra).  Seðlaveskin voru skilin eftir á göngustígum og á bílastæðum við verslunarkjarna.  Í hverju veski voru peningar sem svara til um það bil 6000 íslenskum krónum,  ásamt persónuskilríkjum,  fjölskylduljósmyndum,  afsláttarmiðum og nafnspjöldum eigandans með símanúmeri og öðrum upplýsingum.  Síðan var beðið eftir því að vegfarandi rækist á veskið og kæmi því til eigandans.  Því miður reyndust sumir þannig innréttaðir að þeir skiluðu veskinu ekki til eiganda.     

Niðurstaðan varð þessi:

1. Helsinki, Finnlandi (veskjum skilað: 11 af 12)

2. Mumbai, Indlandi (veskjum skilað: 9 af 12)

3-4. Budapest, Ungvejaland (veskjum skilað: 8 af 12)

3-4. New York, Obamalandi (veskjum skilað: 8 af 12)

5-6. Moskva, Rússland (veskjum skilað: 7 af 12)

5-6. Amsterdam, Hollandi (veskjum skilað: 7 af 12)

7-8. Berlin, Þýskalandi (veskjum skilað: 6 af 12)

7-8. Ljubljana, Sloveniu (veskjum skilað: 6 af 12)

9-10. London, Englandi (veskjum skilað: 5 af 12)

9-10. Warsaw, Pólandi (veskjum skilað: 5 af 12)

11-13.  Bucharest, Rúmenia (veskjum skilað: 4 af 12)

11-13.  Rio de Janeiro, Brazilíu (veskjum skilað: 4 af 12)

11-13. Zurich, Swiss (veskjum skilað: 4 af 12)

14. Prag, Tékklandi (veskjum skilað: 3 af 12)

15. Madrid, Spáni (veskjum skilað: 2 af 12)

16. Lisbon, Portúgal (veskjum skilað: 1 af 12)

  Finnar eru heiðarlegir upp til hópa.  Þeir fara ekki einu sinni yfir á rauðu ljósi.  Veski voru skilin eftir í þremur öðrum löndum án þess að nokkru veski væri skilað.  Einhverra hluta vegna er ekki upplýst hvaða lönd það voru.  

Fólk elskar að láta plata sig

  Sumt fólk er þannig innréttað að það fær "kikk" út úr því að láta plata sig.  Það kann ekki við sig öðruvísi.  Það lætur ekkert tækifæri ónotað til að láta plata sig.  Svo skemmtilega vill til - fyrir þetta fólk - að einnig er til fólk sem sækir í að plata aðra.  Þegar þessar tvær manngerðir ná saman er alltaf stutt í að þær fái báðar sitt "kikk".  Annar aðilinn platar hinn.

  Leigumarkaðurinn er góður vettvangur fyrir þessa skemmtun.   Líka spilasalir,  Nígeríubréf,  bankaviðskipti,  viðskipti með snákaolíu,  töfraplástra og jarðskjálftaheld hús.  

Svikarar á leigumarkaði

Egill kærir Gillz

  Líkamsræktarfrömuðurinn og einkaþjálfarinn Egill Einarsson stendur í ströngu þessa dagana.  Það er margt sem hefur mætt á honum.  Það er líka margt sem mæðir á honum.  Nú er hann að undirbúa stefnu á hendur fjölmiðlafígúrunni Gillz,  öðru nafni Gillzenegger,  fyrir stórfelldar ærumeiðingar.  Tilefnið er það að fígúran,  Gillz,  hefur valdið Agli óbætanlegum skaða.  Dregið nafn hans niður í svaðið og reitt af honum æruna gróflega.  Svo gróflega að eftir stendur ærulaus maður.  Enginn hefur leikið mannorð og æru Egils jafn grátt og Gillz.  Velt Agli eins og hveitipoka upp úr sora og hugarfari nauðgara.  

  Siðblinda fígúrunnar,  Gillz,   hefur haldið fyrir Agli vöku mánuðum og árum saman.  Hann er meira og minna ósofinn - allt að því uppvakningur (zombie) - á sama tíma og fígúran,  Gillz,  sefur vært eins og kornabarn.  Siðlaus framkoma fígúrunnar,  Gillz,   hefur ekki aðeins verið Agli erfið heldur fjölskyldu hans einnig og heimiliskettinum.  Einkum vegna þess að í sumra augum líta þeir eins út.  Munurinn er sá að Egill er hágrenjandi pissudúkka viefandi kærum upp á dag hvern á meðan Gillz er granítharður boðberi nauðgarans. 

  Fullvíst þykir að fígúran,  Gillz,  gagnstefni Agli.  Jafnvel tvisvar.  

  Þegar ljósmynd af fígúrunni,  Gillz,  er "gúggluð" kemur upp myndin til vinstri.  Þegar ljósmynd af Agli Einarssyni er "gúggluð" kemur upp myndin til hægri.  Eru þeir nokkuð svo líkir - ef frá er talið að klæðnaðurinn er álíka?

      

 

Ekki Egill heldur Gillz

Hvað er í hamborgaranum þínum?

 

 

 

 

 

 

 

  Veistu hvað er í samlokunni þinni?  Þessari sem kallast hamborgari?  Áleggið er flöt "kjötbolla";  hakkað nautakjöt.  Í auglýsingum segir:  "Einungis úr 1. flokks úrvals ungnautahakki af nýslátruðum."  Stenst það skoðun?  

  Í nýrri rannsókn í Bandaríkjum Norður-Ameríku voru hamborgarnir efnagreindir.  Það er að segja hamborgarakjötið.   Þetta voru hamborgarar frá 8 helstu hamborgarakeðjunum í Ameríku.  Niðurstaðan var þessi:

  Helmingurinn af hamborgarakjötinu var vatn (allt upp í 62,4%.  Í skásta tilfellinu var vatnið aðeins 37,7%).  Það kom ekki á óvart.  Matvælaframleiðendur eru orðnir lagnir við að drýgja framleiðsluna með vatni.  

  Hitt kom verulega á óvart:  Kjöt var ekki nema 8,45% af kjötinu!  Í grófasta dæminu var kjötið bara 2,1%.  Það eru hrein og klár vörusvik,  næstum eins og íslensku kjötlokurnar sem voru án kjöts.  Í skásta dæminu var kjötið 14,8% af kjötinu.

  Hvaða fylliefni fylla upp í 41,5% sem kjötið samanstendur af ásamt vatni og kjöti?  Í stuttu máli:  Drasl og viðbjóður.  Bein, brjósk, æðar, fituvefi, taugar og svo framvegis.  Að ógleymdum saurgerlum!

  Þannig lítur fylliefnið í hamborgaranum út:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Það er spurning hvort að íslenskir hamborgarar séu frábrugðnir þeim bandarísku.  Hér voru til skamms tíma tvær hamborgarakeðjur sem eru áberandi í Bandaríkjunum.  Annars vegar McDonalds og hinsvegar Burger King (Burger King hefur lengst af verið ensk keðja með útibú víða um heim).  Þannig keðjur hæla sér af því að bjóða upp á nákvæmlega eins vöru frá einu landi til annars.  

  Margir sem eiga það til að laumast í hamborgara segjast ætíð fá magakveisu í kjölfarið.  Til að verjast henni er ástæða til að sniðganga hamborgarakeðjur í útlöndum.

  Ég hef sannfæringu fyrir því að rammíslenskir hamborgarastaðir séu lítið sem ekkert í því að drýgja nautakjötið hjá sér.       

Fær skaðabætur frá ljótri konu

  Fyrir nokkrum árum hittust ókunnug kona og ókunnugur maður.  Þau felldu hugi saman,  eins og gengur með ungt fólk.  Með þeim tókust heitar ástir.  Sagan endar ekki þar,  heldur er rétt að byrja.  Þau gengu í hjónaband og síðan í eina sæng.  Að röskum níu mánuðum liðnum fæddi hans gullfallega kona barn.

  Barnið var ótrúlega ljótt,  að mati mannsins.  Hann mat stöðuna þannig að útilokað væri að jafn fagur Kínverji og hann sjálfur gæti verið faðir svona ljóts barns.  Öll börn og fullorðnir í hans ætt eru hver öðrum fallegri.  Það var næsta víst að köttur hafi komist í ból bjarnar.  

  Kappinn lét þegar í stað taka DNA sýni úr ljóta barninu til að ekkert færi á milli mála.  Niðurstaðan var sú að hann væri örugglega faðir barnsins.  Þá var ekki um annað að ræða en rannsaka ljósmyndir af ættingjum konunnar.  Þar var klárlega einhver ljótur arfberi.  Rannsóknin leiddi í ljós að það var kínverska eiginkonan,  barnsmóðirin,  sem var svona herfilega ljót.  Hvernig mátti það vera?

  Svarið leyndist í leyndarmáli:  Konan hafði - áður en hún kynntist fagra manninum - farið í sex lýtaaðgerðir.  Samtals hafði hún kostað sem svarar 12 milljónum íslenskra króna í nýtt útlit.  

  Maðurinn taldi sig vera illa og gróflega svikinn.  Hann sótti þegar í stað um skilnað frá flagðinu.  Samtímis kærði hann konuna fyrir að hafa af makalausri ósvífni leitt sig í gildru.  Dómarinn var manninum sammála.  Hann dæmdi konuna til að borga fórnarlambinu sömu upphæð og andvirði lýtalækninganna + álagi.  Samtals 14 milljónir ísl. króna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Hvað varð um að útlitið skipti ekki máli?  Það sé innrætið sem skipti máli.   Er fegurðardýrkunin ekki komin út í öfgar í Kína?  Þetta er ljót frétt. 

Kona bundin á pallbíl

 

 

 

  Vegfarendum í Waco í Texas var illa brugðið í umferðinni á dögunum.  Eru þeir þó ýmsu undarlegu vanir.  Þaulvanir.  Það sem olli þeim undrun núna var sjón sem blasti við er þeir óku á eftir hvítum pallbíl.  Við blasti ljóshærð kona í hnipri á pallinum.  Hún var bundin á höndum og fótum.

  Vegfarendur gerðu hið rétta í stöðunni:  Þeir hringdu í lögregluna og tilkynntu um unga konu í vandræðum aftan á pallbíl.

  Þegar málið var rannsakað kom í ljós að aftan á pallbílnum var aðeins ljósmynd af konunni.  Eigandi bílsins er skiltagerðarfyrirtæki.  Myndinni er ætlað að sýna prentgæði á útprentuðum myndum fyrirtækisins.  Eigandi skiltagerðarinnar fullyrðir að viðbrögðin við myndinni komi sér í opna skjöldu.  Hann sá þau ekki fyrir, að sögn (les= fáviti). En viðurkennir treglega að uppátækinu sé ætlað að vekja athygli á skiltagerðinni.

   Fagmenn í auglýsingabransanum skilgreina svona aðferð sem dapurlega lágkúru.  Hún sé ekki nýstárleg heldur gamaldags, úrelt og skammarleg.  Það hafi löngum tíðkast í pallbílabransanum að sýna hliðstæðar myndir af illri meðferð á konum.  

  Spurningu er varpað upp hvort að ástæða sé til að kæra og sekta fyrirtæki sem nota auglýsingaaðferðir er auki ástæðulaust álag á neyðarlínu lögreglunnar.