Veitingahússumsögn

  - Réttur:  Blandaður "smakkseðill"

  - Veitingastaður:  Grillmarkaðurinn, Lækjargötu 2

  - Verð:  8900 kr.

  - Einkunn:  ***** (af 5)

  Þegar inn í Grillmarkaðinn er stigið blasa glæsilegar innréttingar við.  Þær eru risa töff.  Hráar,  berar,  grófgerðar en jafnframt háklassa.  Gott dæmi um það eru sjálf borðin.  Þau eru ekki þessi dæmigerðu ferköntuðu dúkuðu borð sem einkenna fína veitingastaði.  Þess í stað er borðplatan þykk þverskorin tréplata.  Ójafnar og bylgjulaga útlínur trjábolsins fá að njóta sín.  Engin tvö borð eru nákvæmlega eins.  Platan er lökkuð og hver æð og önnur náttúruleg sérkenni tréplötunnar fá að njóta sín.  Enginn dúkur. 

  Eldhúsið er opið og að hluta frammi í borðsal.  Það er ævintýraleg stemmning að sjá eldtungur teygja sig hátt upp frá grillinu og kokka ganga frá sósum og öðru með réttunum.

  Eftir að hafa verið vísað til sætis er vatnsflaska borin á borð ásamt vínlista.  Svo kemur á tréplötu fjölkornabrauð (bakað á staðnum) og smjör (lagað á staðnum).  Smjörið er ókryddað en við hlið þess er smáhrúga af öskusalti.  Viðskiptavinir geta sjálfir saltað smjörið ef löngun er til þess. 

  Grillmarkaðurinn er háklassa veitingastaður og verðið eftir því.  Þegar rennt er yfir matseðilinn blasir við að besta val er svokallað smakk:  Samsettur pakki með af mörgu af því besta á spennandi matseðlinum.  Forréttir,  aðalréttir og eftirréttir. 

  Í forrétt var djúpsteiktur harðfiskur í grænum hjúpi (kannski eitthvað úr þara?),  djúpsteiktur smokkfiskur,  grilluð svínarif með dressingu og hunangi.  Yfir þau var stráð bragðgóðri kökumylsnu,  nautaþynnur (eiginlega þykkt skorið smá-roastbeaf) með remúlaði, steiktum lauk og grænmeti);  hrefnusteik með afskaplega góðri þunnri glærri sósu.  Hrefnusteikin var svo mjúk að hún bráðnaði á tungunni.   Besta hrefnusteik sem ég hef smakkað.  Svo var borin fram hægelduð önd með spínati og fleiru. 

  Í aðalrétt var grillaður lax,  lamba T-bein með stökkum sætum kartöflum,  gulrótum og bearnaise-sósu;  nautavöðvi úr framhrygg með frönskum kartöflum.  Frönsku kartöflurnar eru þær bestu sem ég hef bragðað.  Þær eru ekki þessar hefðbundnu (beinir renningar) heldur krullaðir hringir með snörpu kryddbragði. 

Laxinn er stökkur og kryddaður að utan en dúnmjúkur að innan.  Mér þótti hann vera besti rétturinn.  Og þó.  Það var svo margt annað sem var besti rétturinn á meðan hann kitlaði bragðlaukana.

 

  Í eftirrétt voru súkkulaðimús,  ísréttir,  kaka með skyri og allskonar sem ég kann ekki að nefna.  Eflaust hef ég gleymt að telja upp einhvern forrétt eða aðalrétt.  Allur þessi fjöldi rétta ruglar mann fljótlega í ríminu.  En gerir máltíðina þeim mun ævintýralegri upplifun.     

 

  Hver einn og einasti réttur var einstaklega ljúffengur.  Betri en sambærilegir réttir annars staðar.  Og margir "öðru vísi" og komu ánægjulega á óvart.  Allir eldaðir á fullkominn hátt með aðdáunarlega vel völdu kryddi, sósum, grænmeti og öðru meðlæti.  Það er meiriháttar upplifun og algjört ævintýri að kynnast "smakkinu" á Grillmarkaðnum.  Ég hef ekki áður gefið veitingastað 5 stjörnur í einkunn (fullt hús).  Grillmarkaðurinn er vel að þeirri einkunn kominn.  Orðið frábært á við um allt sem snýr að þessum stað.

  Það á líka við um þjóna staðarins.  Maður var ekki fyrr búinn að leggja frá sér gaffal en þjónn var mættur með nýjan disk, hnífapör og næsta rétt.  Samt án þess að reka á eftir.  Andrúmsloftið var afskaplega afslappað og þægilegt.  Þjónarnir spurðu bara hvort að þeir mættu taka af borðinu tiltekna bakka eða hvort að þeir ættu að leyfa þessum bakka að vera áfram þó að annar réttur væri að koma á borðið.  Það var "brjálað" að gera (öll borð þéttsetin) en þjónar sýndu engin merki álags eða streitu.  Gáfu sér tíma til að gefa ráð, útskýra þetta og hitt og spjalla.  Maður upplifði að borðinu væri sinnt af alúð og natni,  eins og þetta borð væri að fá bestu þjónustu.  

  Niðurstaða:  Grillmarkaðurinn er frábær veitingastaður.  Frábær matur.  Frábær þjónusta.   

.  

Fleiri nýlegar veitingaumsagnir:

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1296771/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1296313/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1288948/

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1287104

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1284984/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1282151/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1280116/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1279446/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1270414/

Gætið ykkar á lottóvinningaþjófunum

  Allir kaupa lottómiða einstaka sinnum.  Sumir jafnvel oftar.  Enginn fylgist með sjálfum útdrættinum.  Enda óþarfi.  Miklu þægilegra er að koma síðar við á næsta lottósölustað og láta renna miðanum í gegnum lottóvélina.  Þar liggur hinsvegar hundur grafinn.  Vandamálið er það að víða er vélin staðsett langt frá afgreiðsluborðinu.  Einungis afgreiðslumaðurinn sér hvort að um vinningsmiða sé að ræða eða ekki.  Til þess er leikurinn gerður:  Að stela lottóvinningum af grandalausum viðskiptavinum.

  Á dögunum var 26 ára afgreiðslumaður í Kent á Englandi dæmdur fyrir svona þjófnað.  Dómurinn hljóðar upp á eins árs fangelsi og 200 klukkutíma samfélagsþjónustu.  Að vísu fellur fangelsunin niður ef þjófurinn heldur almennt skilorð í 24 mánuði.  Þetta er vægur dómur fyrir næstum 15 milljón króna þjófnað frá manni út í bæ (79.887 sterlingspund x 184). 

  Aðferð þjófsins var hefðbundin:  Viðskiptavinurinn rétti honum nokkra gamla lottómiða og bað hann um að renna þeim í gegnum lottóvélina.  Afgreiðslumaðurinn brást vel við erindinu.  Eftir að hafa rennt miðunum í gegn lagði hann miðana til hliðar og tilkynnti kúnnanum að einn miðinn gæfi 2000 krónur (10 sterlingspund).  Kúnninn snéri glaður til vinnu sinnar.  Þar fletti hann í rælni upp á lottóútdrættinum.  Honum sýndist þá sem vinningsmiðinn ætti að skila sér næstum 200 þúsund kalli (1000 sterlingspundum).   

  Þegar hér var komið sögu fór að síga í kallinn.  Það sótti að honum ólund.  Hann hélt þegar í stað með nokkrum vinum sínum til lottósölustaðarins.  Þar krafðist hann þess að fá miðann sinn.  Afgreiðslumaðurinn sagði að það tæki nokkra klukkutíma að fara í gegnum 3 poka fulla af lottómiðum og bauð honum að koma síðar.  Vinirnir kusu heldur að fara í gegnum pokana sjálfir.  Þar fannst ekki rétti miðinn.  Eftir ítarlega leit í sjoppunni fannst vinningsmiðinn upprúllaður á bak við trésúlu.  Þegar á reyndi kom í ljós að vinningurinn var miklu hærri en eigandinn hélt.

  Fyrir dómi sagði þjófurinn að þetta væri allt saman hlálegur misskilningur.  Það hafi aldrei hvarflað að sér að stela vinningnum.  Því til sönnunar fullyrti hann að fjármál sín væru í góðu lagi og hann hefði enga þörf fyrir aukakrónur.  Að vísu væri hann ekki ríkur.  En heldur ekki alveg blankur. 

  Takið eftir því hvað afgreiðslufólk á lottósölustöðum er oft allt í einu loðið um lófana;  Kaupir sér óvænt 10 milljón króna bíl (þó að árslaun séu 2,5 milljónir fyrir skatt) og fer í heimsreisu á lúxusfarrými.  Tilviljun?  Alltaf tilviljun?  Ó nei.  Þumalputtareglan er sú að sniðganga aðrar lottóvélar en þær sem eru á afgreiðsluborðinu.  Þá getur þú séð hver viðbrögð vélarinnar eru við lottómiðanum.  Hitt eru ósvífin þjófabæli.  Skamm, skamm.  

  Lottóvinningsþjófur.

  Vettvangur lottóvinningsþjófnaðar. 

Risa verðhækkanir á súkkulaði framundan

 

 Það er ekki langt síðan súkkulaði náði almennum vinsældum í Evrópu.  Það er mjög stutt síðan.  Áður var kakódrykkur sötraður í Mið-Ameríku.  Hann þótti góður.  Á 16. öld barst kakóbaun til Spánar.  Spánverjar héldu því leyndu.  Þetta var þeirra leyndarmál í meira en öld.  Svo talaði einhver af sér undir álagi.  Ítalir og Frakkar komust upp á lag með að laga sér kakódrykk.

  Um miðja 19. öld hóf enskt fyrirtæki framleiðslu á hörðu súkkulaði.  Það var snilld.  Þetta var það sem í dag er kallað suðusúkkulaði.  29 árum síðar datt svissneskur sælgætisframleiðandi niður á þá byltingarkenndu uppskrift að blanda mjólkurdufti saman við hræruna.  Þannig varð mjólkursúkkulaði til.  Síðan hæla Svisslendingar sér af því í tíma og ótíma að þeir hafi fundið upp súkkulaðið.  Guma sig af því hvert sem þeir fara.

  Fram til þessa hefur súkkulaði verið ódýr matvara,  til dæmis í samanburði við kæstan hákarl og hvítlauksristaðan humar.  Nú eru hinsvegar blikur á lofti.  Ástæðan er sú að nýverið var kínverskum og indverskum embættismönnum boðið upp á súkkulaði í veislu í Englandi.  Asíumennirnir kolféllu fyrir súkkulaði.  Þeir hömstruðu það í kjölfarið.  Jafnframt gáfu þeir vinum og vandamönnum heima í Kína og Indlandi smakk.  

  Spurn eftir súkkulaði vex afar hratt í Kína og á Indlandi.  Þessi tvö lönd hýsa 34% af jarðarbúum.  Það segir ekki alla söguna hvað súkkulaði varðar.  Víða um heim veit fólk lítið sem ekkert um súkkulaði.  Ljóst er að spurn eftir súkkulaði tvöfaldast á næstu örfáum árum.  Þar af jórtra Kínverjar og Indverjar helminginn af framleiðslunni.

  Kakóframleiðendur geta ekki annað eftirspurn nægilega vel.  Það þýðir aðeins eitt:  Verð á kakói rýkur upp eins og rjúpa við staur.  Þar með snarhækkar verð á súkkulaði.  

  Hvernig er hægt að bregðast við því?  Svar:  Með því að hamstra súkkulaði á meðan verðið er lágt og eiga byrgðir til lífstíðar.  Svona einfalt er að sjá við verðhækkunum á súkkulaði.  

 

Útsjónarsemi íslenskra þjófa

  Fyrir mörgum árum skrifaði kona að nafni Anna Björnsson í DV.  Hún er fallin frá fyrir nokkru.  Hún var búsett í Bandaríkjum Norður-Ameríku og sendi hingað til lands fréttir og frásagnir af neytendamálum.  Hún var Íslendingum innan handan þarna fyrir vestan.  Leigði meðal annars íslenskum námsmönnum þar húsnæði.  Anna sagði frá því hvernig íslensku námsmennirnir tvöfölduðu námslánin sín í Bandaríkjunum:  Þeir keyptu fín húsgögn á útsölu,  innpökkuð í plast og vel frá gengið. 

  Því næst var beðið.  Það var beðið og beðið og beðið þangað til útsalan var langt að baki og allir búnir að gleyma útsölunni.  Þá var farið með húsgögnin aftur í búðirnar,  þeim skilað og búðirnar endurgreiddu vörurnar fullu verði.  

  Frásögn Önnu af uppátækinu endaði eitthvað á þá leið að bandarísk neytendalög gerðu greinilega ekki ráð fyrir útsjónarsemi íslenskra námsmanna.  

  Þetta vakti mikla kátínu og Íslendingar urðu stoltir af snilli landa sinna í útlöndum.  Sigurjón Þ. Árnason kallaði þetta "tæra snilld" (held ég).  Það má brosa að útlenskum amatörum í faginu.  Þá skortir yfirvegaða og fágaða íslenska fagmennsku við rán. 

  

Stolið þrisvar sinnum á dag

Flugvöllinn í Vatnsmýri! Skemmtilegir flugvellir

  Það er lúxus að hafa flugvöll í Vatnsmýri.  Staðsetningin er farþegum til mikilla þæginda.  Þjóðfélagið hagnast á henni í samanburði við aðra valkosti (svo sem að færa flugið til Sandgerðis).  Það liggur gríðarmikill sparnaður í eldsneyti,  sliti á bílum,  vegaframkvæmdum og mannslífum. 

  Víða um heim er að finna skemmtilega staðsetta flugvelli. 

   Flugvöllurinn í Gíbraltar er inni í miðri borginni.  Hann er staðsettur þvert á aðal umferðagötu borgarinnar.  Þegar flugvél lendir eða tekur á loft hinkrar fólkið í bílunum sínum rétt á meðan.  Þetta fyrirkomulag hefur aldrei verið til verulegra vandræða.  Þvert á móti þá þykir þetta kósý.

  Flugvöllurinn í Madeira stendur á súlum ofan í fjörunni.  Lengst af var hann of stuttur.  Það kom fyrir að ekki tókst að stöðva flugvél í tæka tíð og hún endaði ofan í fjöru.  Því fylgdi vesen.  Þess vegna var flugvöllurinn lengdur fyrir 13 árum.  Engu að síður er víst kúnst að lenda á honum. 

  Það er verra með flugvöllinn Lukla í Nepal.  Ef ekki tekst að stöðva flugvél á brautarenda þá tekur við 2000 feta fall.  Flugvöllurinn er erfiður hvað margt annað varðar.  Sterkar vindkviður og hnausþykk þoka setja oft strik í reikninginn.  Um þennan flugvöll fara allir sem flandra upp Mount Everest. 

  Alþjóðaflugvöllurinn í Barra þjónar hlutverki baðstrandar þegar flugvél er hvorki að lenda eða taka á loft.  Baðstrandargestir eru stöðugt hvattir til að fylgjast með flugáætlun til að lenda ekki í vegi fyrir flugvélum. 

  Flugvöllurinn í Courchevel þykir sérlega glannalegur.  Hann liggur í bröttum hólum og yfirborðið.  Orðið flughált er komið úr lýsingu á þessum flugvelli.  Hann er iðulega þakinn íshellu sem flugvélarnar dansa á.  Alvarleg hætta á að illa fari er ekki meiri en svo að flugbrautin er umkringd háum og þéttum snjó sem virkar eins og stuðpúði þegar flugvélar nuddast utan í hann.

  Flugvöllurinn þykir það glannalegur að hann var notaður til að hræða bíógesti í James Bond myndinni Tomorrow Never Dies.  Bond er sýndur lenda flugvél þarna. 

  Juanco E. Yrausquin flugvöllurinn á Saba í Karabíska hafinu er einn sá erfiðasti í heimi.  Flugbrautin er aðeins 1300 fet að lengd og flestar flugvélar þurfa að fullnýta lengdina bæði við lendingu og flugtak.  Þessi hættulegi flugvöllur er talin vera ástæðan fyrir því að ekki hefur tekist að byggja upp ferðamannatraffík til eyjarinnar. 

Hvar er húfan mín? II

  Fyrir nokkrum dögum birti ég á þessum vettvangi skemmtilegar myndir af höfuðfötum aldraðra Finna.  Sjá:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1296630/ .  Svo skemmtilega vildi til að sama dag fékk kunningi minn sendan í pósti frá Bandaríkjum Norður-Ameríku glæsilegan hatt.  Svo einkennilega vildi til að í fljótfærni yfirsást kunningjanum verðið.  Mislas eitthvað um það.  Eins og gengur.  Hatturinn kostaði næstum hálfa milljón ísl. króna þegar á reyndi.  Reyndar aðeins meira þegar hann var leystur út úr tolli. En hatturinn er flottur og hverrar krónu virði.   

#STET- 1M48 DIAMANTE - Silver Belly 
1000X Premier Felt with carrying case.
4''  or 3 1/2" Brim. 4 5/8" Crown Height. Profile 48
Sizes: 6 3/4 - 7 3/4
Available Colors: 61-Silver Belly, 07-Black, 34-Mist Grey, or 72-White
CC Price: $4,124.99

 

 

Veitingahússumsögn

 - Réttur:  Asian Glazed Salmon (Grillaður lax)

 - Veitingahús:  Ruby Tuesday, Skipholti

 - Verð: 2290 kr.

 - Einkunn: ***1/2 (af 5)

  Ruby Tuesday er einkennilegt nafn á veitingastað.  Rúbín Týsdagur.  Það er eitthvað hippalegt og sýrt við þetta nafn.  Enda var höfundur nafnsins dópaður hippi þegar hann kynnti nafnið til sögunnar.  Það var í samnefndu sönglagi með bresku blús-rokksveitinni The Rolling Stones 1966.  Heimildum ber ekki saman um söguhetju söngsins,  hana Rúbín Týsdag.  Sumir segja Keith hafa ort um þáverandi kærustu sína (Lindu Keith, ef ég man rétt).  Aðrir telja hann hafa ort um ónefnda grúppíu,  hljómsveitamellu (þetta er ljótt og neikvætt orð.  Nýtt og jákvæðara orð óskast).  Í textanum segir að erfitt sé að henda reiður á nafni dömunnar því að hún skipti daglega um nafn.

  Veitingahúsakeðjunni Ruby Tuesday var gefið nafn í höfuðið á lagi The Rolling Stones.  Sennilega má rekja upphaf Ruby Tuesday veitingahúsakeðjunnar til hippaáranna.  Það má víða rekast á Ruby Tuesday veitingastaði í Bandaríkjum Norður-Ameríku.  Þar hófst ævintýrið.  Það má líka rekast á Ruby Tuesday í Bretlandi.  Og á Íslandi.       

  Á matseðli Ruby Tuesday í Skipholti er að finna rétt sem kallast útlensku nafni,  Asian Glazed Salmon. Um er að ræða grillaðan lax.  Það væri meiri reisn yfir því að hafa einnig íslenskt heiti á réttinum.  Á sama matseðli er að finna ýmsa rétti með íslenskum heitum.  Til að mynda Lúðu-sítrónusneið og Kryddhjúpaða ýsu.  

  Á matseðlinum er sagt að Asian Glazed Salmon sé borinn fram með brokkolí, hrísgrjónum, tómötum og osti.  Út frá þessari lýsingu sá ég fyrir mér að á disknum væru nokkrar vænar tómatsneiðar og rifnum osti stráð yfir laxinn.  Þegar á reyndi var aðeins fáa örsmáa (0,5 x 0,5 cm) tómatteninga að finna ofan á hrísgrjónabeði.  Ef vel var að gáð mátti finna örfáa pínulitla ostabita inni í hrísgrjónabeðinu.  Þar fundust einnig örfáir smáir paprikuteningar.  Þetta hrísgrjónabeð var þurrt og ekki merkilegt.

  Rétturinn var borinn fram á löngum mjóum disk.  Það er veislustemmning i því.  Laxasneiðin lá í miðjunni.  Hrísgrjónabeðið hægra megin og ágæt hrúga af gufusoðnu brokkolí vinstra megin.  Það jaðraði við að vera ofsoðið.  En slapp fyrir horn.  Brokkolí á að sjóða þannig að það sé mitt á milli þess að vera stíft og mjúkt.  Á Ruby Tuesday jaðraði það við að vera nær mjúku útfærslunni.  

  Við fyrstu sýn virtist laxasneiðin vera rýr (um 4 cm á breidd).  Ofan á henni flaut sæt hnetusósa.  Ofan á sósuna var stráð nokkrum sesamfræjum.  Mér þótti sæta sósubragðið til óþurftar.  Ég er hinsvegar viss um að það hentar bandarískum bragðlaukum.  Eftir að hafa skafið sósuna af fékk ljúfengt grillbragðið að njóta sín.  Ég saknaði þess pínulítið að hafa ekki sítrónusneið til að dreypa yfir laxinn.

  Þegar yfir lauk reyndist laxasneiðin vera í rúmlega hæfilegri stærð.  Þetta vera saðsamur réttur.  Ég var ánægður með laxasneiðina og brokkolíið.  Hrísgrjónabeðið olli vonbrigðum.  Það væri eiginlega nákvæmara að sleppa því á matseðlinum að nefna tómata og ost.       

Veitingahússumsögn

 

-  Réttur:  Mínútulambasteik með bakaðri kartöflu

-  Veitingastaður:  Grill 66,  Olís við Álfheima

-  Verð: 2150 kr.

-  Einkunn:  ***1/2 (af 5)

.

  Fyrst:  Áður en lestur hefst er áríðandi að setja myndbandið hér fyrir ofan í gang.  það er dæmigerður Amarillo slagari.  Hann þarf að hljóma undir lestrinum. 

  Hefst þá frásögn:  Frumleiki í nafngiftum einkennir veitingastaðinn í Olís bensínstöðinni við Álfheima.  Veitingastaðurinn ber nafn þjóðvegar 66 á Vestfjörðum.  Mínútulambasteikin á matseðlinum er kölluð Amarillo.  Eins og flestir vita þá er liturinn gulur kallaður amarillo í spænsku.

  Vestur í Bandaríkjum Norður-Ameríku er lítið 200 þúsund manna þorp sem heitir Amarillo.  Nafnið er dregið af gulum rósum sem þar vaxa og einkenna tún og engi.  Eitthvað segir mér að nafnið á réttinum sé dregið af þorpinu fremur en gulum lit.

  Eitt sinn dvaldi ég í hálfan annan mánuð í Amarillo.  Þar er fátt sem minnir á mínútulambasteikina á Grilli 66.  Lambakjöt varð hvergi á vegi mínum í Amarillo.  Ég held að það þekkist ekki þar um slóðir.  Nautakjöt er mest áberandi.  Fjórðungur alls nautakjöts í bandarískum matvöruverslunum kemur frá Amarillo.  Til hátíðisbrigða snæða íbúar Amarillo hænur, svín, humar og steinbít.  Einnig skjóta þeir smáfugla sem ég man ekki nafn á og borða brjóstið á þeim eins og snakk.   

  Eitt sinn fékk ég inn fyrir mínar varir svo sterkt krydd að til því að ná anda skellti ég í mig fullu glasi af whiskýi.  Sá drykkur bragðaðist eins og bragðlaust vatn í því tilfelli.  

  Um þriðjungur íbúa Amarillo er af mexíkóskum uppruna.  Maturinn dregur algjörlega dám af því.  Chili-krydd er áberandi ásamt hvítlauk,  allskonar korni, tortilla vefjum,  hörðum tortilla skeljum,  tortilla-flögum og salsa,  bökuðum baunum, maísstönglum og jalapenó.  Þekktasti rétturinn er Chili corn carne.

  Þegar nafn þorpsins Amarillo ber á góma brjótast fram minningar um vel kryddaðan og bragðsterkan mat.  Meðal annars þess vegna voru vonbrigði hvað mínútulambasteikin á Grilli 66 er bragðlaus.  Blessunarlega var hún vel steikt í gegn - þrátt fyrir að vera kynnt sem mínútusteik.  Ekkert rautt blóð.  Bara mjúkt brúnt kjöt,  alveg eins að utan og í gegn.     

  Uppistöðu meðlætið er óvenju vegleg hrúga af jöklasalati.  Það er líka bragðlítið.  Ofan á jöklasalatshrúguna er lögð ein tómatsneið, skorin í tvennt, og gusa af hvítri dressingu.  Tómatsneiðin gerir máltíðina litríkari.  En lítið meira.  Ein þunn tómatsneið breytir litlu um bragðgæði máltíðar.  Það væri meiri reisn yfir tveimur tómatsneiðum.  Eða þá að agúrkusneiðar fylgdu einnig með.  Annað við réttinn er gott:  Pönnusteiktur laukur og sveppir gefa hátíðarbragð.  Einnig bakaða kartaflan.  Saltstaukur liggur frammi á borðum.  Piparstauk vantar þegar um bragðlítinn málsverð er að ræða..   

   

  Aðrar nýlegar veitingaumsagnir: 

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1288948/

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1287104

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1284984/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1282151/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1280116/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1279446/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1270414/

 

Það er stórhættulegt að ræna

  Margir halda að það sé lítið mál að ryðjast vopnaður inn á matsölustað eða verslun og ræna þaðan öllum peningum úr peningakassanum eða öðru.  Hið rétta er að það er stórhættulegt.  Jafnvel lífshættulegt.  Ekki aðeins fyrir starfsfólk viðkomandi staðar heldur einnig fyrir ræningjann. 

  Þegar ég dvaldi við Oxford-stræti í London um daginn gerðist einmitt þetta:  Tveir menn komu akandi á stolnum mótorhjólum að skartgripaverslun Johns Gowings á Oxford-stræti að morgni dags.  Þeir stukku inn í búðina án þess að taka af sér hjálmana.  Þeir hlupu um og smössuðu gluggarúðu með exi.  Viðskiptavinur búðarinnar tók þessu illa og brá fæti fyrir annan ræningjann.  Sá kútveltist um gólfið og stóð ekki aftur upp.  Hann fékk hjartaáfall og dó.

   Talið er að ræninginn hafi verið við það að springa úr taugaveiklun og spennu undir því álagi að ræna búð.  Fallið í gólfið hafi aukið á taugaveiklunina og spennuna í meira mæli en ræninginn þoldi.

 

 

 

 

 

 

 

 

  Það þekkja kannski ekki margir Íslendingar skartgripaverslun Johns Gowings.  Hún lætur ekki mikið yfir sér þarna í Oxford Covered Market.  Sú verslunarmiðstöð fer ekki framhjá neinum sem röltir um Oxford-stræti.

„Ég lét þau óttast um líf sitt“

Besta mjólk í heimi

  Tveir enskir bræður selja dýrustu mjólk í heimi.  Það er togast á um hvern dropa af henni.  Hún þykir svo rosalega góð.  Bretar selja allan vökva í hálfpottsskammti (570 millilítrar).  Bræðurnir selja hálfpottinn af mjólkinni á 250 sterlingspund (45 þúsund íslenskar krónur). 

  Leyndarmálið á bak við bragðgæði mjólkurinnar er margþætt.  Að hluta til liggur það í fóðrinu sem kúnum er gefið.  Það samanstendur af sérinnfluttu korni úr svissnesku Ölpunum annars vegar og hinsvegar japönsku þangi.  Mestu máli skiptir hinsvegar að þegar bræðurnir eru ekki að fóðra beljurnar þá fer vinnudagur þeirra í að gefa kusunum notalegt höfuðnudd tímunum saman.  Það gefur mu-mu góða tilfinningu.  Þeim líður vel.  Það skilar sér í góðri mjólk.    

  Þetta geta íslenskir bændur tekið sér til fyrirmyndar.  Þeim þykir hvort sem er gaman að nudda;  standa í þessu eilífa nuddi.  Nóg er til af þangi við Íslandsstrendur.  Það er spurning með kornið.  Kannski vex korngras við Vatnajökul?