Augað skaust út

  Fátt er leiðinlegra en að tapa eyra á djamminu í miðbæ Reykjavíkur. Nema ef vera skyldi að tapa báðum eyrum. Kunningi minn fór kátur og reifur á dansleik í Sigtúni við Suðurlandsbraut þegar þar var aðal fjörið á áttunda áratugnum. Hann er með gerviauga.  Slaðaðist sem barn á reiðhjóli og missti auga.

  Að dansleik loknum í Sigtúni brugðu ungir menn á leik og slógust.  Eins og gengur. Þetta voru venjulega kjánaleg áflog sem einkenndust af fálmkenndum kýlingum með hnefum.  Stundum hittu menn á að rota mótherja.  Oftar var þetta þó ómarkvisst hnoð blindfullra unglingsstráka sem höfðu ekki náð að "húkka" dömu.

  Eineygði kunninginn tók þátt í svona boxi eftir dansleik í Sigtúni.  Eftir að hafa skipts á nokkrum kýlingum sló andstæðingurinn bylmingshögg í gagnaugað.  Við það skaust gerviaugað úr tóftinni.  Kýlaranum brá svo mjög að hann sturlaðist; rak upp skaðræðisöskur og hljóp gargandi eins og fætur toguðu út í buskann.      

  Dagblaðið Vísir sló þessu upp í fyrirsögn:  "Auga slegið úr manni!"

  

Eyra vantaði eftir líkamsárás

Löggan er að standa sig

  Kunningi minn lenti í því seint að kvöldi - eða snemma nætur - að á hann sótti svefnhöfgi.  Hugsanlega hafði eitthvað að segja að hann hafði staðið sig óvenju vel við drykkju á áfengum heilsudrykkjum þann daginn.  Verra var að hann var á reiðhjóli sem strauk undan honum og hvarf.  Hann hélt þó eftir öðrum petalanum (fann hann í jakkavasanum daginn eftir).  Við tóku tveir jafnfljótir.

 Á gangi eftir miðri Snorrabraut gerðu draumaheimar ákaft kall á hann.  Góðu fréttirnar voru að veður var gott og þurrt.  Fyrst féll hann varfærnislega niður á hné.  Eiginlega lak niður. Því næst fór hann á fjóra fætur og hugðist skríða þannig hálf dottandi heim til sín upp í Hlíðar.  Eftir örstuttan spöl gáfu útlimirnir sig. Hann lagðist á stéttina og sofnaði værum blundi.  

  Nokkru síðar - óvíst hvursu löngu síðar - veittust að honum lögreglumenn.  Þeir reyndu að reisa hann á fætur.  Án árangurs.  Samt rumskaði maðurinn og reyndi að hjálpa til.  Alltaf fús og viljugur til að hjálpa.  Svo fór að lögreglumennirnir skiptu liði. Annar tók undir hendur og hinn undir fætur.  Þannig var hann selfluttur inn í Svörtu-Maríu.

  Vininum var stirt um stef en gat framvísað skilríkjum.  Þar sást heimilisfang.  Þangað brunaði lögreglan.  Aftur skipti hún liði.  Með sömu aðferð og fyrr var hann ferjaður inn í hús.  Kominn að rúminu þekkti hann sinn næturstað.  Við það bráði örlítið af honum og hann hugðist hátta sig með hraði.  Tókst ekki betur til en svo að hann rúllaði út á gólf og stangaði lögregluskó.  Með einhverskonar umli sem hann skildi ekki sjálfur tókst að koma bón á framfæri um aðstoð við að hátta.  Laganna verðir voru ekkert nema hjálpsemi.  Losuðu af honum skó, sokka, jakka, skyrtu og buxur.  Leyfðu honum að vera í næbuxunum.  Þessu næst skorðuðu þeir hann í rúm og breiddu sængina yfir,  alveg upp að höku.  Það eina sem vantaði upp á fullkomna fagmennsku var að þeir byðu góða nótt með kossi á ennið.

         

Ökumaðurinn nánast áfengisdauður

Kvikmyndarumsögn

  -  Titill:  Hell or high water

  -  Helstu leikarar:  Jeff Bridges,  Chris Pine og Ben Foster

  -  Sýningarstaðir:  Háskólabíó,  Laugarásbíó og Borgarbíó á Akureyri

  -  Einkunn:  ***1/2

  -  Tegund:  Drama, spenna, kúrekamynd

  Tveir bræður í Texas fremja bankarán í nokkrum smábæjum á svæðinu.  Lögreglan reynir að átta sig á hegðunarmynstri þeirra;  hvar þá beri niður næst.  

  Að undanskildum bankaránunum er myndin hæg og næsta tíðindalítil lengst framan af.  Menn spjalla og sötra bjór.  Smám saman kynnumst við bakgrunni og sögu persónanna.  Öðlumst skilning á hegðun þeirra.  

  Í síðasta hluta myndarinnar færist fjör í leikinn.  Töluverð spenna magnast upp og margt gengur á.  Þrátt fyrir hamaganginn þá er framvindan trúverðug eftir það sem áður hefur komið fram. Munar þar nokkru um sannfærandi leik.  Jeff Bridges hefur aldrei áður leikið jafn vel.  Hefur hann þó átt hnökralausan feril til áratuga.

  Kvikmyndatakan er hin ágætasta.  Fleiri og lengri senur eru teknar inni í bílum á ferð en af bílum utanfrá.  Mikið er lagt upp úr því að sýna stórar auðar Texasslétturnar.  Að auki er áhersla á mörg önnur Texassérkenni,  allt frá orðatiltækjum, fasi, framkomu og klæðnaðar til bílakosts og byssugleði.  Svo vel tekst til að ég fékk "flashback" til áttunda áratugarins er ég dvaldi um sumar í Texas.  Reyndar er myndin að mestu filmuð í Nýju-Mexíkó,  sem er ofan í Texas og skartar sama landslagi.

  Áherslan á Texas undirstrikar og skerpir á trúverðugleika sögunnar.  Einnig býður það upp á nokkra brandara.  Þeir laða fram bros fremur hlátrasköll.

  Ég mæli með Hell or high water sem ágætis kvöldskemmtun í kvikmyndahúsi.  Hún ýtir smá á vangaveltur um framgöngu spilltra fégráðugra peningastofnana,  örlög frumbyggja,  fátækragildrur og eitthvað svoleiðis.

  Tónlistin er í höndum Ástrala,  Nicks Cave og Warrens Ellis. Ég tók ekki beinlínis eftir henni.  Hún fléttaðist það vel undir án söngs.  Hinsvegar tók ég eftir þremur sungnum kántrýlögum í flutningi annarra.  

 

Missti af Herjólfi

  Þeir kalla ekki allt og alla ömmu sína í Vestmannaeyjum.  Enda yrði það fljótlega ruglingslegt.  Vestamannaeyingar eru harðgerðir afkomendur víkinga og þræla.  Í gærkvöldi bar svo við að lögreglumaður Eyjanna missti - fyrir hlálegan misskilning - af fari með bátnum Herjólfi.  Hann gerði sér þá lítið fyrir og synti frá Eyjum til lands.  Lagði af stað laust fyrir miðnætti og náði landi við Landeyjahöfn um hálf sjö í morgun.   

  Þegar þangað var komið uppgötvaðist að hann hafði sparað sér 1320 króna fargjald.  

 

Synti 11 km leið frá Eyjum

Hættuleg þróun

  Gríðarmikill vöxtur er í neyslu metamfetamíns á Íslandi.  Það kemur glöggt fram í dómum.  Á síðustu tíu árum hefur metamfetamín komið fyrir 76 sinnum.  Þar af þriðjungur á síðasta ári.  Dómarnir hlaðast bratt upp á þessu ári.

  Þetta bendir sterklega til þess að metamfetamínið sé framleitt hérlendis.  Nokkur dæmi hafa komið upp þar sem augljóst er að menn lögðu drög að því að hefja framleiðslu.  

  Flestir sem neyta metamfetamíns hérlendis sniffa jöfnum höndum amfetamín.  Þeir þekkja ekki muninn.  Vita ekki einu sinni af honum.  Efnin,  metamfetamín og amfetamín,  eru ekki nefnd á nafn í dópheimi heldur kölluð samheitinu "speed" (framborið "spítt").

  Megin ástæðuna fyrir þróuninni má rekja til tískufyrirbæris sem kallast "Speed dating".  Það gengur þannig fyrir sig að hópi karla og kvenna er stefnt saman.  Hópurinn er svo ör ("speed" er rosalega örvandi) að hver karl "deitar" dömu í fimm mínútur.  Þá snýr hann sér að þeirri næstu.  Þannig koll af kolli.  Af þessu er dregið orðið skyndikynni.

    

Bítlarnir sameinast

  Allir eftirlifandi Bítlarnir (The Beatles) hafa sameinast í baráttu fyrir hertum skotvopnalögum.  Þetta eru Paul McCartney,  Ringo Starr og, já,  Yoko Ono.  Íslandsvinurinn Yoko (með annan fótinn á Íslandi) er ekkja bítilsins Johns Lennons.  Hann var skotinn til bana af geðveikum aðdáanda 1980.  Nítján árum síðar reyndi annar geðveikur aðdáandi að myrða bítilinn George Harrison sofandi í rúmi sínu um nótt.  Honum til lífs varð að árásarvopnið var hnífur en ekki byssa.  Þrátt fyrir stungusár í lungu og hjarta tókst George að yfirbuga árásarmanninn og halda honum þangað til lögreglan tók hann í sína vörslu.  Þökk sé gömlum slagsmálatöktum frá unglingsárum Bítlanna í Liverpool.    

  Áskorun eftirlifandi Bítlanna er beint til bandarískra þingmanna.  Þingmennirnir ku njóta rausnarlegra fjárstyrkja (mútur) frá skotvopnaframleiðendum.  Bítlarnir vilja að skorður verði settar á skotvopnasölu til geðveikra og félagsmanna í hryðjuverkasamtökum á borð við Isis og Al-Kaida.  Þetta er snúið.  Skotvopnasala er arðvænlegur bisness.  Þessir eru góðir viðskiptavinir skotvopnaframleiðenda og skotvopnasala.  

  Þegar Ringo skrifaði undir áskorunina lét hann þess getið að hann væri reyndar hættur að gefa eiginhandaráritanir.  En nauðsyn brýtur lög.  

  Paul og Yoko notuðu tilefnið jafnframt til að senda bandarískum þingmönnum erindi vegna laga um greiðslur til höfunda tónlistar í stafrænu formi og plötuútgefenda.  Þeim þykir halla á höfunda.   

Skotárás í Þýskalandi

Hver skóp gjá á milli ráðamanna og þjóðar?

  Mikla undrun og athygli vakti að almenningi var kyrfilega haldið frá Austurvelli þjóðhátíðardaginn 17. júní.  Margir hafa vanið sig á - alveg frá 1944 - að standa á "sínum stað" á Austurvelli undir hátíðarræðum ráðamanna. Í gær mættu þeim girðingar og lögregluþjónar,  gráir fyrir járnum með kylfur og handjárn í beltisstað og gasúða á brúsum. Aldrei jafn tilbúnir og nú að hrópa:  "Gas! Gas! Gas!".

  Gamla fólkið vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið.  Það fékk ekki að brölta í gamla stæðið sitt.  Þarna utan girðingar hvorki sá það né heyrði í ráðamönnum þjóðarinnar.  Kannski táknrænt.  Á Fésbók hefur yngra fólk einnig kvartað undan því að hafa ekki náð að heyra né sjá hvað landsfeður höfðu þarna að færa,  Höfðu þó sumir einlæga þörf fyrir að fá leiðsögn frá þeim í lífinu. 

  Enginn kannast við að hafa búið til þessa gjá á milli ráðamanna og þjóðar. Hver vísar á annan.  Forsætisráðherra vísar á lögregluna. Hún vísar til baka á forsætisráðherra.  Segir þetta hafa verið samráðsverkefni forsætisráðherra og þjóðhátíðarnefndar.  Þjóðhátíðarnefnd kannast ekki við sína aðkomu.  

  Lögreglan hefur bent á að hún hafi aðeins staðið vörð um hefðbundna gjá á milli þjóðar og ráðamanna.  Þetta hafi verið nákvæmlega eins í fyrra. Gjáin hafi einungis verið stækkuð um 5 metra á kant,  samtals aðeins 20 metra.  

  Einhverjir hafa vísað til þess að hróp voru gerð að Sigmundi Davíð,  þáverandi forsætisráðherra, í fyrra.  Aðrir benda á að sú uppákoma hafi verið vel og rækilega boðuð og auglýst fyrirfram.  Nú hafi aftur á móti ekkert slíkt verið boðað eða fyrirhugað.  Enda hefur núverandi forsætisráðherra,  Sigurður Ingi, gagnrýnt lögregluaðgerðirnar.  Þrátt fyrir að löggan fullyrði að hann og hans embætti hafi staðið fyrir því að gjáin á milli ráðamanna og þjóðar var breikkuð í gær.

      

   

Undrast lokanir lögreglu á Austurvelli

Léttvægt fundið að níðast á keppinaut

  Samkeppni er góð.  Oftast. Samkeppni hefur góð áhrif á keppinauta.  Hún veitir þeim aðhald. Er þeim hvatning til að leggja sig alla fram.  Veita viðskiptavinum bestu þjónustu.  Lokka þá til sín með bestu kjörum.  Þannig er heilbrigð samkeppni.  Flestir kunna þessar leikreglur.  Þær eru svo einfaldar og almennar að venjulegu fólki eru þær eðlislægar.  

  Í öllum kimum mannlífs finnast einstaklingar sem kunna sig ekki.  Kunna ekki leikreglurnar.  Þetta er fólkið sem leggur aðra í einelti;  tuddast áfram í lífinu.  Stelur bílum eða rænir banka - innan frá jafnt sem utan.  Lýgur og svindlar hvar sem því er við komið.

  Til margra ára vann ég á auglýsingastofu.  Af og til kom viðskiptavinur með hrútshorn.  Hann vildi stanga keppinaut. Hann var með hugmyndir um auglýsingar sem áttu að níða niður keppinautinn.  Það þurfti aldrei langt spjall til að telja honum hughvarf.  Fá hann til að beina allri athygli fremur að kostum þess sem hann hafði upp á að bjóða.  Þegar upp var staðið urðu allir glaðir yfir að hafa valið réttu aðferðina.

  Nýju samfélagsmiðlarnir í netheimum eru þess eðlis að hvatvísum sést ekki fyrir.  Við sjáum það í sóðalegum,  heimskulegum og hatursfullum "kommentum" margra sem skilgreinast sem "virkir í athugasemdum".  Nýju samfélagsmiðlarnir eru opinn hljóðnemi fyrir fólk án sómakenndar.

  Nýju samfélagsmiðlarnir hafa opnað fyrir margan vettvang þar sem almenningur getur tjáð sig um kosti og galla allskonar.  Alveg frá plötuumsögnum til dvalar á hóteli.  Allt þar á milli.

  Nú hefur opinberast að starfsmaður hótels í Keflavík misnotaði umsagnarvettvang á netinu hjá keppinauti í Keflavík.  Þar níddi hann og rakkaði niður samkeppnisaðila.  Aftur og aftur.  Ítrekað.  Ætla má að níðingslegar umsagnir hans hafi fælt fjölmenni frá viðskiptum við keppinautinn.  Giskum á að gistinótt í 2ja manna herbergi sé um 50 þúsund kall.  Þetta er fljótt að telja.  

  Neytendastofa hefur nú sektað glæpahótelið um 250 þúsund kall.  Það er ekki upp í kött á Nesi.  Tjónið er áreiðanlega meira en tíföld þessi upphæð. Eða meira.  Með svona lágri sekt er Neytendastofa að gefa ósvífnum grænt ljós.  Til að sektin hafi fælingarmátt þarf hún að koma við pyngju glæpamannsins.  5 milljón króna sekt myndi hitt í mark.    

Níddist á keppinaut í Keflavík

Er Júlíus Vífill ekki að snúa til baka í borgarstjórn?

  Nokkru eftir að ég lauk námi í grafískri hönnun mætti Ingvar Helgason á auglýsingastofuna.  Þetta var á níunda áratugnum.  Hann hafði rekið auglýsingaherferð í dagblaðinu Tímanum um skeið.  Spanderað í fjölda heilsíðuauglýsinga.  Án árangurs.  Hann bað mig um að finna út hvað hann væri að gera rangt.

  Því var auðsvarað:  Hann auglýsti kosti bíla sem hann var með umboð fyrir.  Gallinn var sá að í auglýsingarnar vantaði upplýsingar um það hver væri að auglýsa.  Hugsanlegir viðskiptavinir gátu ekki brugðist við auglýsingunum;  sýnt svörun.  Þetta var fyrir daga internets og google.

  Létt verk var að kippa auglýsingaherferðinni í lag.  Salan tók rækilega við sér.  Ingvar Helgason mokaði bílum út á markaðinn.  Ingvar var afskaplega skemmtilegur.  Hann ávarpaði mig aldrei með nafni.  Þess í stað hóf hann setningar gjarna á:  "Heyrðu þú" eða "Þú þarna".  Til að mynda sagði hann: "Heyrðu þú,  finnst þér ekki Trabantinn vera dálítið kubbslegur?  Getur þú teiknað mynd af honum þar sem hann sýnist vera meiri kaggi?"  Jú,  ég gat það.  Ingvar var ekki ánægður fyrr en teikningin sýndi sportlegan fólksbíl.  Hún seldi. Trabantinn mokaðist út.

  Fyrirtækið Ingvar Helgason malaði gull.  Ég yfirgaf auglýsingamarkaðinn. Ingvar féll frá. Það vakti undrun mína þegar í ljós kom að rekstur bílasölunnar virtist taka dýfu.  Það átti ekki að vera hægt.  Öll skilyrði voru fyrir hendi til að reka fyrirtækið áfram með góðum hagnaði.  

 Svo fór krónprinsinn, Júlíus Vífill Ingvarsson, með sína þekkingu á rekstri og peningum í borgarstjórn Reykjavíkur.  Ég sakna hans þaðan.  Er hann ekki að snúa aftur til leiks?  Það þarf að taka fjármál borgarinnar föstum tökum.  Það vantar í borgarstjórn fjölskylduvæna og trygga menn með þekkingu og reynslu úr atvinnulífinu.    

Leita týndra sjóða foreldra sinna

Ljótur hrekkur

  Ég ók á löglegum hraða vestur eftir Bústaðavegi.  Þá upphófst skyndilega hávært sírenuvæl nálægt mér.  Ég gaf mér ekki tíma til að athuga hvort að þar væri lögreglubíll eða sjúkrabíll á ferð.  Þess í stað brunaði ég á fullri ferð upp á umferðareyju til að opna greiða leið fyrir sírenubílinn.  Ég beygði heldur skart upp á eyjuna því að felga á framhjóli beyglaðist.  

  Umferð var töluverð.  Mér til undrunar sinnti enginn í öðrum bíl sírenukallinu.  Umferð hélt áfram eins og ekkert hefði í skorist.  Jafnframt þagnaði sírenan án þess að ég kæmi auga á sírenubíl.

  Við nánari athugun virðist sem sírenuvælið hafi hljómað úr útvarpinu.  Þar var í spilun lag,  "Ai ai ai",  með þeirri góðu reggae-sveit AmabAdama.  Undir lok lagsins hljómar sírenuvæl (á mín 2.54).    

  Þó að sírenan hafi hrekkt mig og minn bíl þá situr það ekki í mér.  AmabAdama er svo assgoti flott hljómsveit.

  Annað mál er að fólk í næstu bílum á eftir mér hefur næsta víst þótt aksturslag mitt einkennilegt og undrast skyndilegt erindi mitt upp á umferðareyju.