Furðufluga

  Ég var að stússa í borðtölvunni minni.  Skyndilega flaug pínulítil fluga á milli mín og skjásins.  Ég hélt að hún færi strax.  Það gerðist ekki.  Hún flögraði fyrir framan mig í augnhæð.  Það var eins og hún væri að kanna hvort hún hefði séð mig áður.  Þetta truflaði mig.  Ég sló hana utanundir.  Hún hentist eitthvað í burtu.

  Nokkrum sekúndum síðar var hún aftur komin á milli mín og skjásins.  Ég endurtók leikinn með sama árangri.  Hún lét sér ekki segjast.  Í þriðja skipti var hún komin fyrir framan mig. Ég gómaði hana með því að smella saman lófum og henti henni vankaðri út á stétt.

  Háttalag hennar veldur mér umhugsun.  Helst grunar mig að henni hafi þótt þetta skemmtilegt.  Í hennar huga hafi við,  ég og hún,  verið að leika okkur.

 

Buxnalaus

  Fyrir nokkrum árum bjó ég í Ármúla 5.  Það var góð staðsetning.  Múlakaffi á neðstu hæð og hverfispöbbinn í Ármúla 7.  Hann hét því einkennilega nafni Wall Street.  Skýringin var sú að í götunni voru mörg fjármálafyrirtæki.  Fyrir daga bankahrunsins,  vel að merkja.  Áður hét staðurinn Jensen.  Síðar var hann kenndur við rússneska kafbátaskýlið Pentagon.  Það var ennþá undarlegra nafn.

  Þetta var vinalegur staður.  Ekki síst vegna frábærra eigenda og starfsfólks.  En líka vegna þess að staðurinn var lítill og flestir þekktust.  Ekki endilega í fyrsta skipti sem þeir mættu á barinn.  Hinsvegar sátu allir við borð hjá öllum og voru fljótir að kynnast. 

  Eitt kvöldið brá svo við að inn gekk ókunnugur maður.  Það var sláttur á honum. Hann var flottari en flestir;  klæddur glæsilegum jakka,  hvítri skyrtu með gullslegnum ermahnöppum,  rauðu hálsbindi og gylltri bindisnælu.  Hann var í dýrum gljáburstuðum spariskóm.  

  Undrun vakti að hann var á brókinni,  skjannahvítri og því áberandi.  Hann bað eigandann um krít.  Hann gæti sett giftingarhring í pant.  Sem var samþykkt en athugasemd gerð við buxnaleysið.  Útskýringin var þessi:  Honum hafði sinnast við eiginkonu sína.  Hún sparkaði honum út.  Þá tók hann leigubíl í Ármúlann.  Á leiðarenda uppgötvaðist að hann var án peninga og korts.  Úr varð að leigubílstjórinn tók buxur hans í pant.  

       

Bindindismótið í Galtalæk

  Til nokkurra ára vann ég við Bindindismótið í Galtalæk um verslunarmannahelgina.  Þetta var á árunum í kringum 1990.  Þessi mót voru fjölmenn.  Gestir voru tíu til tólf þúsund.  Álíka fjöldi og í Vestmannaeyjum.  Stundum fjölmennari. 

  Sérstaða Bindindismótsins var að þar fór allt friðsamlega fram.  Aldrei neitt vesen.  Aldrei nauðganir eða aðrar líkamsárásir.  Aldrei þjófnaðir eða illdeilur. 

  Uppistaðan af gestum var fjölskyldufólk.  Þarna voru börn og unglingar í öruggu umhverfi. 

  Öll neysla áfengis var bönnuð á svæðinu.  Ég vann sem vörður í hliðinu inn á svæðið.  Allir bílar voru stöðvaðir.  Ökumönnum og farþegum var boðið að geyma fyrir þá áfengi fram yfir mót.  Að öðrum kosti yrði leitað í bílnum og áfengi hellt niður ef það finnist.

  Einhverra hluta vegna reyndu sumir að smygla áfengi inn á svæðið.  Því var skipt út fyrir rúðupiss,  sprautað inn í appelsínur,  falið inn í varadekki...  Á skömmum tíma lærðist hverjir reyndu smygl.  Margir litlir taktar einkenndu þá.  Til að mynda að gjóa augum snöggt í átt að smyglinu,  hika smá áður en neitað var o.s.frv.   

  Fyrir margt löngu hitti ég mann sem sagðist hafa sem unglingur fundið pottþétta leið til að smygla áfengi inn á mótið.  Hann mætti á svæðið nokkrum dögum áður og gróf áfengið ofan í árbakka á svæðinu.  Þegar hann svo mætti á mótið sá hann sér til skelfingar að búið var að hlaða margra metra háum bálkesti ofan á felustaðinn.  Í honum var ekki kveikt fyrr en á sunnudagskvöldinu.  

  

Aldrei aftur Olís

  Ég átti leið um Mjóddina.  Í hitamollunni langaði mig skyndilega - en ekki óvænt - í ískalt Malt og íspinna.  Til að komast í þær kræsingar renndi ég að bensínstöð Olís,  eins og svo oft áður í svipuðum erindagjörðum.  Um leið og ég sté inn um dyrnar ákvað ég að byrja á því að skjótast á salerni til að pissa - vitandi að Maltið rennur hratt í gegn.  Líka afgreiddur krabbameinssjúklingur í blöðruhálskirtli.  Það kallar á tíð þvaglát. 

  Ég bað afgreiðsludömuna um lykilinn að salerninu.  Hún svaraði með þjósti:  "Salernið er bara fyrir viðskiptavini.  Þú hefur ekki verslað neitt.  Þú ert ekki viðskiptavinur!"

  Hún strunsaði í burtu og fór að sinna einhverju verkefni;  svona eins og til að undirstrika að samskiptum okkar væri lokið.  Sem og var raunin.  Samskiptum mínum við Olís er lokið - til frambúðar. 

 

Uppfært 7.6.

  Fulltrúi Olís hringdi í mig áðan.  Hann baðst ítrekað afsökunar á móttökunum sem ég fékk.  Hann er búinn að funda með starfsfólkinu í Mjódd og útskýrði fyrir mér hvernig á þessum mistökum stóð.  Í stuttu máli var um einskonar misskilning að ræða;  eða réttara sagt þá oftúlkaði afgreiðsludaman fyrirmæli sem henni voru gefin skömmu áður en mig bar að garði.  Ég þáði afsökunarbeiðnina og hef tekið Olís í sátt.  

 

   

Félagsfærni Bítlanna

  Félagsfærni er hæfileiki til að eiga samskipti við aðra.  Það er lærð hegðun.  Börn herma eftir öðrum.  Félagslynt fólk á öllum aldri speglar annað fólk.  Góðir vinir og vinkonur tileinka sér ósjálfrátt talsmáta hvers annars,  hegðun, ýmsa takta, húmor,  smekk á fatnaði, músík og allskonar.  

  Á upphafsárum Bítlanna voru þeir snyrtilega klipptir;  stutt í hliðum og hnakka en dálítill lubbi að ofan greiddur upp.  Svo fóru þeir að spila í Þýskalandi.  Þar eignaðist bassaleikarinn,  Stu Sutcliffe,  kærustu.  Hún fékk hann til að greiða hárið fram á enni.  Hinir Bítlarnir sprungu úr hlátri er þeir sáu útkomuna.  Þeir vöndust hárgreiðslunni.  Innan skamms tóku þeir,  einn af öðrum,  upp sömu greiðslu.  Nema trommarinn,  Pete Best.  Hann hefur alla tíð skort félags- og trommuhæfileika.  Öfugt við arftakann,  Ringo.

  Þegar fram liðu stundir leyfðu Bítlarnir hártoppnum að síkka meira.  Að því kom að hárið óx yfir eyru og síkkaði í hnakka.  Svo tóku þeir - tímabundið - upp á því að safna yfirvaraskeggi.  Þegar það fékk að fjúka söfnuðu þeir börtum.  Um leið síkkaði hárið niður á herðar.  

  Áður en ferli hljómsveitarinnar lauk voru allir komnir með alskegg.  Hártíska Bítlanna var aldrei samantekin ráð.  Þeir bara spegluðu hvern annan.  Á mörgum öðrum sviðum einnig.                 

 

 

 

 

Geggjuð rúm

  Allflest rúm eru hvert öðru lík.  Þau eru íburðarlitlar ljósar ferkantaðar dýnur ofan á grind.  Þessi einfalda útfærsla hefur gefist vel í gegnum tíðina.  En eins og með svo margt annað þá sjá einhverjir ástæðu til að gera þetta öðruvísi.

  Hvað með líkamslaga dýnu?  Eða vera vel varinn í jarðskjálfta í svo háu rúmi að stíga þarf upp tröppur til að komast í það og klöngrast ofan í það umlukið traustum veggjum.

  Svo er það hreiðrið. Í það þarf marga púða til að herma eftir ungum og eggjum. 

  Bókaástríða er plássfrek.  En hún getur sparað kaup á rúmi.

  Sjómenn komnir á aldur geta upplifað góða tíma í bátsrúmi.

  Að sofa í líkkistu er varla þægilegt.  Samt er vel bókað í gistihús sem býður upp á Dracúla-þema.   

  Kóngafólki hættir stundum við að fara hamförum í prjáli.  Það fylgir stöðu þess. 

  Í Suðurríkjunum í USA taka margir ástfóstri við pallbílinn sinn.  Svo mjög að þeir breyta honum í rúm. 

  Vatnsrúm eru allavega. 

  Þegar barn hefur horft á kvikmyndina Jaws er freistandi að hræða það með því að hátta það í hákarlsrúm. 

   Smellið á mynd til að hún verði skýrari og stærri.

  

Hrakfarir

  Sumir eru heppnir.  Þeir eru lukkunnar pamfílar.  Aðrir eru óheppnir.  Þeir eru hrakfallabálkar.  Flestir eru sitt lítið af hvoru. 

  Nokkra þekki ég sem eru eins og áskrifendur að óhöppum.  Til að mynda drengurinn sem brá sér á skemmtistað.  Þar var stappað af fólki.  Allir sátu við borð hjá öllum óháð því hvort þeir þekktust áður. 

  Drengurinn kom auga á gullfallega stúlku.  Hún þáði dans.  Hann var í þykkum ódansvænum leðurjakka, fór því úr honum og setti á stólbak.  Hann bað borðfélaga að gefa honum auga.  Stúlkan setti tösku sína á jakkann.

  Er skötuhjúin snéru af dansgólfinu til að kasta mæðunni kom babb í bátinn.  Borðfélagarnir voru á bak og burt.  Sömuleiðis jakkinn og veskið.  Hvorutveggja geymdi kort, skilríki og peninga.  Sem betur fer var drengurinn með lyklakippu sína festa við beltið.  Hann bauðst til að skutla dömunni heim.  

  Daginn eftir ætlaði hann að kíkja á sandspyrnu.  Hann bauð dömunni með. 

  Á leiðinni varð bíllinn bensínlaus.  Stúlkan settist undir stýr á meðan hann ýtti bílnum.  Það gekk hægt og erfiðlega.  Alltof langt í næstu bensínstöð.  Að lokum gafst hann upp,  hringdi í föður sinn, bað hann um að kaupa dráttartaug og draga bílinn að bensínstöð.

  Allt tók þetta langan tíma og stutt eftir af sandspyrnunni.  Allir héldu því bara heim til sín.  Til að bæta fyrir klúðrið bauð kauði stelpunni út að borða næsta kvöld.  Veitingastaðurinn var í göngufæri frá heimili hennar.  Þau ákváðu að hittast klukkan sex á staðnum.

  Drengurinn lagði sig fyrir kvöldmat.  Er hann vaknaði gleymdi hann matarboðinu og fór í tölvuleik.  Hann lifði sig inn í leikinn.  Seint og síðar meir kíkti hann á símann sinn.  Þá sá hann sms og "missed call" frá stelpunni.  Hún var pirruð er hann hringdi í hana.  Sagðist hafa setið eins og illa gerður hlutur í heilan klukkutíma á veitingastaðnum.  

  Til að gera gott úr þessu bauð hann henni í bíó.  Kvöldið var ungt.  Með semingi féllst hún á þetta.  

  Drengsi stríddi við bólur í andliti.  Hann faldi þær daglega með húðlitum farða.  Bíómyndin var hryllings-spennumynd.  Í taugaveiklun fiktaði hann ósjálfrátt við bólurnar án þess að taka eftir því.  Hann klæjaði líka smávegis í þær.  Það var svo heitt í salnum.  Hann nuddaði farðann af bólunum,  reif ofan af sumum þeirra.  Blóð sem vætlaði úr þeim dreifði hann um húðina.  

  Er ljós kviknuðu í hléi rak stelpan upp óp.  Hún horfði með hryllingi á blóðrisa andlitið.  Skipaði honum reiðilega að þvo ndlitið.  Þegar hann snéri aftur var hún farin.  Síðan hafa þau ekki verið í neinu samandi og hún eyddi honum af vinalista á Facebook.            

   

Veitingaumsögn

 - Réttur:  Beikon ostborgari

 - Staður:  TGI Fridays í Smáralind

 - Verð:  2895 kr.

 - Einkunn:  ****

  TGI Fridays er fjölþjóðleg matsölukeðja með bar.  Fyrsti staðurinn var opnaður í New York á sjötta áratugnum.  Staðirnir eru mjög bandarískir,  hvort heldur sem eru innréttingar, veggskreytingar, matseðill eða matreiðsla.   

  Beikon ostborgarinn (World Famous Bacon Cheeseburger) er matmikill hlunkur.  Sjálfur borgarinn er 175 gr nautakjöt.  Ofan á hann er hlaðið stökku beikoni,  hálfbráðnum bragðgóðum bandarískum osti,  tómatsneiðum,  rauðlauk og  salatblaði.  Á kantinum eru franskar (úr alvöru kartöflum) og hunangs-sinnepssósa.  Sú er sælgæti.  

  Bæði borgarinn og frönskurnar eru frekar bragðmild.  Það var ekkert vandamál.  Á borðinu voru staukar með salti og pipar.  Ég bað um kartöflukrydd sem var auðsótt mál.

  Ég er ekki mikill hamborgarakall en get með ánægju mælt með þessum. 

Brosleg fjölbreyttni á flugvöllum

  Mannfólkið er (næstum því) eins misjafnt og það er margt.  Það sést oft á skemmtilegan hátt á flugvöllum.  Þar birtist fjölbreytt mannlíf í öllum hornum.  Ekki síst þegar kemur að því að hvílast vel og lengi fyrir langt flug;  nýta tímann sem best.  Þá kemur sér vel að hafa hengirúm í farangrinum. 

  Háaldraðir flugfarþegar gera sér ekki alltaf grein fyrir því hver staða þeirra er á rennibeltinu.  Þeir taka sér plássið sem þarf og hafa ekki hugmynd um að þeir séu að stífla beltið.  Palli er einn í heiminum.

  Mörgum flugfarþegum reynist kúnst að hafa ung börn með í för.  Börn sem eru á ókunnugum slóðum og langar til að fara út um allt.

  Önnur börn leyfa sér að sofna á ferðatöskunni.  Enn önnur dunda sér við að líma miða á sofandi pabba.  Gott á hann.  Það er óábyrgt að halda sér ekki vakandi þegar ferðast er með ung börn.  

  Út um glugga á flugstöðvum má stundum sjá vonda meðferð á flugvélum.  Svona eins og þegar rennihurð slær flugvél niður.  

  Árlega kemst upp um flugfarþega sem tíma ekki að borga fargjald heldur lauma sér í tösku og borga yfirvigt fyrir miklu lægri upphæð.

  Að venju eru myndirnar skýrari og skilmerkilegri ef smellt er á þær.    

 

Ofsahræðsla

  Um síðustu helgi keypti erlendur ferðamaður í Færeyjum sér nesti og nýja gönguskó.  Tilefnið var að hann hugðist rölta upp fjallshlíð nyrst í Norðureyjum.  Fjallið heitir Borgarinn og er á Kalsey.  Það nýtur vinsælda meðal útivistarfólks.  Útsýni er stórfenglegt og hlíðin ekki brött en lögð þægilegum göngustíg.  Enda var leiðin greið upp hana.  

  Er karlinn hugðist hreykja sér í miðri hlíð brá svo við að hann var gripinn ofsahræðslu.  Þegar hann horfði niður hlíðina sundlaði hann af lofthræðslu.  Í taugaveiklun tók hann að góla tryllingslega og baða út höndum ótt og títt.  Nærstaddir skildu ekki hvað hann kallaði af því að hann gólaði á útlensku.  Svo fór þó að einn maður áttaði sig á vandamálinu.  Hann greip fjallgöngugarpinn föstum tökum og rölti með hann niður á jafnsléttu.  Þar jafnaði hann sig hægt og bítandi,  Náði úr sér skjálftanum að mestu og fékk aftur lit í kinnar.

  Til að hlífa samborgurum mannsins við háði og spotti er þjóðernið ekki gefið upp.