Tómt rugl í umferðarmerkingum

Auðskildar umferðamerkingar eru vandfundnar.  Einkum er ruglið áberandi þegar menn frumsemja umferðarmerkingar.  Fáir þurfa nauðsynlegar á skýrum lögum og reglum að halda en þeir sem sjá um umferðarmerkingum.  Skýringin kann að vera sú að í þeim bransa eru menn iðulega fullir í vinnunni,  dómgreindarlausir og éta hamborgara.  Í verstu tilfellum fikta þeir við eiturlyf.

  Í enskumælandi löndum eru nánast allir ólæsir sem vinna við vegamerkingar.  Fyrir bragðið er ekki þverfótað fyrir rangri stafsetningu á orði eins og SCHOOL (skóli).

 

  Svo ekki sé minnst á klúðrin með orðið STOP:

 

  Þegar svo ólíklega vill til að orðið STOP sé rétt stafsett þá er næsta víst að BUS í BUS STOP sé vitlaust.

 

  Það væri aðeins til að æra óstöðugan að hlaða hér inn ljósmyndum af vegamerkingum með orðinu CLEAR eða öðrum sem eru stafsett á allan ómögulegan máta.

  Svo eru það hin skiltin.  Hvernig á að skilja þetta.  Önnur örin vísar til hægri.  Í texta er áréttað að halda til hægri.  Hin örin vísar til vinstri.  Vegurinn virðist jafnframt sveigja til hægri. 

 

  Textann má skilja á tvo vegu:  "Dragið úr hraða -  Börn á ferð"  eða "Hægfara börn".  Sennilega er átt við fyrrnefndu túlkunina.  Til að allrar sanngirni sé gætt þá hef ég séð svona skilti og get vottað að átt hefur verið við táknmyndina af barninu.  Bakspiki hefur verið bætt við.  Sennilega á sjálfu skiltinu (það er auðvelt ef maður á svart kontakt-plast) frekar en í fótósjoppi.  Bakspikinu er þá ætlað að laða fram túlkun á að skiltið vari við hægfara börnum.  Enda býður textinn upp á það.       

 

.

     

Lögleysa í umferðarmerkingum

Fjörið hefst á þriðjudaginn

 

   Laila av Reyni er færeysk tónlistarkona,  fatahönnuður,  stílist og innanhúsarkítekt.  Hún er hátt skrifuð á öllum þessum sviðum.  Til að mynda hefur hún ítrekað hannað fatnað á fulltrúa Danmerkur í Miss World;  einnig á Eivöru og fleiri stjörnur.  Á undanförnum árum hefur Laila verið þekkt bakraddasöngkona í Færeyjum.  Á síðasta ári sendi hún frá sér plötu með frumsömdu efni.  Platan fékk afskaplega lofsamlega dóma og var tilnefnd til færeysku tónlistarverðlaunanna FMA 2014. 

  Núna er Laila stödd á Íslandi,  meðal annars til að fylgjast með tískusýningu í Hörpu.  Hún ætlar líka að stíga á stokk og syngja fyrir Íslendinga.  Hljómleikarnir bera yfirskriftina "Litli Íslandstúrinn 2014 * 1. - 5. apríl".  Með í för er færeysk-íslenski dúettinn Sometime.  Hann er skipaður Rósu Ísfeld oog Danna,  kenndum við Maus.

  Fjörið hefst þriðjudaginn 1. apríl í Lucky Records á Rauðarárstíg.  Það er ekki aprílgabb.  Hljómleikarnir byrja klukkan 16.30 og standa til klukkan 18.00.  Ókeypis aðgangur.  

  Næstu hljómleikar eru fimmtudaginn 3. apríl í Café Rosenberg við Klapparstíg.  Þeir byrja klukkan 21.00.  Miðaverð er 2000 kr.

  Daginn eftir,  föstudaginn 4. apríl,  fá Akranesingar að njóta skemmtunar.  Þá eru hljómleikar í Gamla Kaupfélaginu.  Þeir standa frá klukkan 23.00 til 03.00.  Miðaverð er 2000 kr. í forsölu en 2500 við hurð.

  5. apríl er "Langur laugardagur" í miðbæ Hafnarfjarðar.  Þá er opið hús í Fjörukránni á milli klukkan 13.00 til 17.00.  Margt er þar um að vera á vegum Menningar & listafélags Hafnarfjarðar,  Norrænu Ferðaskrifstofunnar,  Hönnunar í Hafnarfirði o.fl.  Boðið verður upp á ýmsar uppákomur,  færeyskt smakk,  glaðning fyrir börn og sitthvað fleira,  ásamt því sem seldar verða nýbakaðar vöfflur og kaffisopi.  

  Klukkan 18.30 er í boði,  fyrir aðeins 5000 kr.,  færeysk veislumáltíð og lokahljómleikar "Litla Íslandstúrsins".  Heimsfrægur færeyskur stjörnukokkur,  Birgir Enni,  töfrar fram bestu fiskisúpu í heimi,  matreiðir lamb og fleira góðgæti.  Í leiðinni fræðir hann gesti um leyndarmálið á bakvið veisluna.  

  Hljómleikarnir hefjast klukkan 21.30.  Ef einungis þeir eru sóttir er miðaverð 2000 kr.      

 

Kvikmyndarumsögn

 - Titill:  Gamlinginn sem skreið út um glugga og hvarf

 - Leikstjóri:  Felix Herngren

 - Leikarar:  Robert Gustafsson,  Alan Ford, Mia Skaringer

 - Einkunn: ***1/2

   Þessi ljúfa gamanmynd byggir á samnefndri metsölubók eftir sænska rithöfundinn Jonas Jonasson.  Hún hefur verið gefin út á íslensku og fengið frábæra dóma (5 stjörnur,  fullt hús).  Leikstjórinn Felix Herngren er þekktur fyrir sjónvarpsþættina ágætu  Solsiden. 

  Í grófum dráttum fjallar myndin um mann sem yfirgefur elliheimilið sitt á hundrað ára afmælisdegi sínum.  Stingur af eins og í rælni.  Þetta er einfeldningur.  Flóttasagan býður upp á marga góða brandara.  Inn í hana fléttast önnur saga sem fyllir upp í og skýrir persónuleika gamla mannsins.  Í þeirri sögu er farið yfir lífshlaup hans.  Hann er með sprengjublæti.  Það býður sömuleiðis upp á marga góða brandara.    

  Þetta er gamanmynd;  fyndin,  hlý og notaleg.  Í framvindunni jaðrar við spennu á köflum.  Takturinn er jafn og þéttur.  Flestir leikararnir eru trúverðugir.   Þar fer fremstur í flokki Robert Gustafsson í hlutverki Gamlingjans (á ýmsum aldursskeiðum).  Hann á stjörnuleik.  Það er gaman að sjá Miu Skaringer á öðrum vettvangi en í  Solsiden.  Hún túlkar reyndar svipaða týpu og þar.  Það styrkir trúverðugleikann.  Flott leikkona.         

  Einn af framleiðendum myndarinnar er Íslendingurinn Sigurjón Sighvatsson.  Það er gæðavottorð. 

  Án þess að hafa lesið bókina geng ég út frá því sem vísu að heppilegast sé að sjá myndina áður en bókin er lesin.  Kvikmyndin hlýtur að vera aðeins útdráttur úr bókinni.  Ég mæli með myndinni sem góðri kvöldskemmtun. 

Lulla frænka og afi

  Lulla frænka var með skemmtilegt jafnaðargeð.  Hún kippti sér sjaldnast upp við hlutina.  Það var eiginlega sama hvað bar til tíðinda.  Hún sýndi yfirleitt engin skapbrigði.  Var jafnan róleg til orðs og æðis.  Hló sjaldan,  brosti sjaldan og reiddist sjaldan.  Samt kom það fyrir að henni mislíkaði eitthvað.  Líka að hún skellti upp úr.  En það var afar sjaldgæft.  Heyrði til undantekninga og vakti þá undrun viðstaddra.

  Faðir hennar,  afi minn,  féll frá 1976.  Ég hringdi í Lullu og bar henni fréttina.  Lulla sagði,  róleg að vanda:  "Æ,  já.  Það var svo sem komið að þessu." (Afi var á sjúkrahúsi í margar vikur áður en hann lést).  Svo bætti Lulla við sallaróleg:  "Mér þykir hálf leiðinlegt að það síðasta sem ég sagði við hann var:  Haltu kjafti!"

  Ég hrökk við undir þessari lýsingu.  Lullu var tamar að vera orðvör en kjaftfor.  Ég spurði hana hvers vegna hún hefði sagt afa að halda kjafti.   Það var þannig að hún hafði sumarið áður verið í heimsókn á heimili mínu norður í Skagafirði.  Daginn sem hún hélt suður brá hún sér í heimsókn á næsta bæ.  Afi fór með.  Að sögn Lullu deildi afi stöðugt á aksturslag dóttur sinnar.  Honum þótti hún keyra óþægilega hægt á meðan hún keðjureykti og púaði þykkum reyk á framrúðuna.  Ekið var eftir einbreiðum malarvegi og Lulla var ekkert að fylgja miðju vegarins af nákvæmni.  Afi óttaðist að hún myndi keyra út af.  Hann var með stöðugar aðfinnslur.  Þau komust þó vandræðalaust á leiðarenda og aftur til baka.  Komin aftur í Hrafnhól,  æskuheimili mitt,  kastaði Lulla kveðju á heimilisfólk og hélt suður til Reykjavíkur.  Bærinn á Hrafnhóli stóð á háum hól.  Hann var snarbrattur til tveggja hliða en hægt að aka heim á hlað frá þriðju hlið.  Lullu gekk brösulega að snúa bíl sínum við á hlaðinu.  Hún var með hausinn hálfan út um glugga til að sjá betur stöðuna.  Afi kallaði til hennar að gæta sín á að missa bílinn ekki fram af hólnum.  Þá var það sem Lulla kallaði til baka:  "Haltu kjafti!" um leið og hún ók úr hlaði. 

 

  Fleiri sögur af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1362238/  

Hlálegur misskilningur

  Einu sinni sem oftar var ég með skrautskriftarnámskeið á Selfossi.  Ferðin frá Reykjavík austur yfir Hellisheiði var óþægilega þung vegna hríðarbyls.  Ég velti fyrir mér að fá mér hótelgistingu á Selfossi fremur en brjótast aftur til baka yfir heiðina um miðnætti.  Ég deildi vangaveltunum með nemendunum.  Af því spratt fjörleg umræða.  Þar á meðal var sögð saga sem margir heimamenn könnuðust við.  Höfðu heyrt (en kannski svokölluð flökkusaga).  Hún var eitthvað á þessa leið:

  Vegna þæfingsfærðar og ofankomu myndaðist umferðarhnútur á Hellisheiði.  Sýslumaðurinn á Selfossi kom þar að.  Hann var í gullbrydduðum herskrúða,  með gullhnöppum og kaskeiti.  Sem æðsti yfirmaður lögreglunnar í héraðinu tók hann umferðarstjórn þegar í stað í sínar hendur.  Hann óð út á veg og hófst handa við að leysa umferðarhnútinn.  Þá kom þar brunandi eldri ökumaður.  Hann hringdi umsvifalaust í lögregluna og tilkynnti að maður í lúðrasveitabúningi væri að atast í umferðinni uppi á Hellisheiði.  Allt væri komið í rugl og umferðarhnút.      

„Alltaf sama ruglið í löggunum“

Lulla frænka forðaði sér

  Eins og áður hefur komið fram í upprifjun minni af Lullu frænku þá var hún dugleg að heimsækja systkini sín.  Þau bjuggu öll á Norðurlandi en Lulla í Reykjavík.  Í heimsóknum sínum norður til systkinanna dvaldi Lulla vikum saman á hverjum bæ.  Öllum til mikillar gleði og ánægju.  Lulla var svo skemmtileg.  

  Norðurreisa Lullu fékk óvæntan endi eitt sumarið.  Hún mætti til bróðir síns að kvöldi dags.  Er leið að háttatíma gekk heimilisfólkið og Lulla til hvílu.  Morguninn eftir var Lullu og bíl hennar hvergi að finna.  Á þessum árum var símasamband með öðru sniði en í dag.  Aðeins var möguleiki á að hringja út fyrir sína sveit í einn eða tvo klukkutíma snemma morguns og eða að kvöldi til.  Um kvöldið var gerð tilraun til að hringja í síma Lullu í Reykjavík.  Hún svaraði.  Sagðist hafa vaknað óvænt snemma nætur.  Þá mundi hún skyndilega eftir því að hestalest átti að fara úr Reykjavík norður í land einhverja næstu daga.  Lullu hugnaðist ekki að lenda inni í hestaþvögu.  Hún spratt þegar í stað á fætur,  rauk út í bíl og brunaði suður til Reykjavíkur - án þess að kveðja kóng né prest eða skilja eftir sig orðsendingu.  Mikilvægara var að komast hjá hestaþvögunni.    

  Nú leita ég til þín,  kæri lesandi,  eftir hjálp við að staðsetja hestalestina - upp á seinni tíma sagnfræði (Bókaforlag hefur óskað eftir því að fá að gefa út sögurnar af Lullu frænku í bókarformi).  Þetta var einhvern veginn þannig að hestalest flutti póst á milli landshluta af einhverju sérstöku tilefni.  Frímerkjasafnarar sættu lagi,  sendu póst og náðu þar póststimpli sem aðeins var notaður í þessari einu póstlest.   

------------

Fleiri sögur af Lullu frænku: http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1360372/

        

Ökuníðingur á göngugötu

  Það varð uppi fótur og fit þegar bláum fólksbíl var ekið glannalega eftir göngugötunni Strikinu í Kaupmannahöfn.  Göngugatan er jafnan troðfull af gangandi vegfarendum kvölds og morgna og um miðjan dag.  Það var kraftaverki næst að enginn lenti alvarlega fyrir bílnum.  Bíllinn rakst þó utan í einhverja án eiginlegra slysa.  Til bjargar varð að vegfarendur flúðu á harðaspretti æpandi í allar áttir og vöruðu þannig aðra vegfarendur við.  Þeir forðuðu sér með því að skutla sér eins og til sunds úr vegi frá bílnum sem var á töluverðri ferð. 

  Einhverjir hringdu á lögregluna.  Hún var fljót að finna ökuníðinginn.  Bíllinn var nefnilega kyrfilega merktur skemmtistaðnum Skarv í Kaupmannahöfn.  Sá skemmtistaður er einskonar færeyskt félagsheimili,  rekið af Færeyingum, sótt af Færeyingum og býður iðulega upp á "lifandi" færeyska tónlist.  Grænlendingar sækja einnig staðinn í nokkrum mæli.  Lögreglan gómaði ökuníðinginn þegar hann var um það bil að renna í hlað við Skarv.  Það fylgir sögunni að frá bílnum hafi tónlist U2 hljómað "á fullu blasti".

  Samkvæmt Föroyjaportalinum undrast bílstjórinn lætin í dönsku lögreglunni út af þessu.  Honum þykir "skide danskurinn" hafa farið offari án tilefnis.  GPS staðsetningatæki bílsins vísaði honum inn á göngugötuna.  Þaulvanur því að aka vandræðalaust eftir göngugötunni í Þórshöfn í Færeyjum til að komast í Café Natur þótti honum ekkert athugavert við að bruna eftir göngugötu í Kaupmannahöfn.  "Ég get ekki gert að því hvaða leið GPS tækið valdi þegar ég keyrði eftir Strikinu til að komast í Skarv,"  segir ökumaðurinn.   

 

 

 

 

 

 

 

 

 Ljósmyndin er samsett.

  -------------------------

  Tvö færeysk lög krauma nú undir vinsældalista Rásar 2.  Það eru Far Away með Eivöru og Freaks með Lailu av Reini.  Flott lög og full ástæða til að styðja þau til frama á vinsældalista Rásar 2:  http://www.ruv.is/topp30

 l

Ódýrasta heimsreisan II

  Í fyrradag benti ég ykkur á leið til að komast í heimsreisu fyrir aðeins brot af því sem hefðbundin aðferð kostar í beinhörðum pengingum.  Uppskriftina má sjá með því að smella á eftirfarandi slóð:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1360942/ .  Ferðin hófst í Evrópu.  Drífum okkur þá til Ástralíu.  Til þess þarf að komast yfir mauk sem heitir Vegemite.  Ég veit ekki hvort að það fæst hérlendis.  Ef ekki er áreiðanlega hægt að kaupa eina krukku fyrir lítinn pening í gegnum einhverja póstverslun.  Vegemite má til að mynda finna á fésbók.  Vegemite er smurt á ristað brauð.  Með því er drukkið te og hlustað á AC/DC á meðan.  Þar með ertu í Ástralíu.

 

  Næst er það Ameríka.  Byrjum á Grænlandi.  Þar er það dökkt brauð úr rúgi.  Heldur ljósara en íslenska rúgbrauðið.  Á það er sett smjör og salami sneiðar.  Á aðra brauðsneið er settur smurostur.  Þessar vörur eru innfluttar frá Danmörku.  Algengt er að mjólkurglas sé drukkið með og fylgt eftir með frekar bragðdaufu kaffi.  Meðfram hljómar hljómsveitin Inneruulat. 

 

  Frá Grænlandi liggur leið til Kanada.  Tökum einföldu útgáfuna (sleppum djúpsteiktu hálfmánunum sem súrkáli, kartöflum, ávöxtum og kjöti.  Þeir eru hvort sem er bara til spari).  Einfalda hversdagsútgáfan samanstendur af eggjahræru,  litlum pylsum (sausage),  ristuðu franskbrauði, beikoni og djúpsteiktum kartöflukökum sem kallast hash brown.  Þær eru lagaðar úr stöppuðum soðnum kartöflum og formaðar í litlar kökur. 

  Til gamans má geta að lengi vel var í Keflavík (eða Njarðvík) veitingastaður í húsi Skeljungs þar sem nú er verslunarmiðstöð Hagkaups,  Bónus og fleiri verslana.  Þar var borðið upp á hash browns með mat.  Á tímabili var ég með nokkur skrautskriftarnámskeið í Keflavík.  Á leið minni til kennslu snæddi ég á þessum veitingastað.  Bað alltaf um hasskökur með matnum (og átti við hash browns).  Einn daginn sagði konan sem rak staðinn eitthvað á þessa leið:  "Þetta er alveg ferlegt að þú kallir hash browns hasskökur.  Ég var að afgreiða fólk hér og varð á í hugsunarleysi að spyrja hvort það vildi franskar eða hasskökur með matnum.  Þegar fólkið varð undarlegt á svipinn áttaði ég mig á því hvað það hljómaði illa að kalla hash browns hasskökur."

  Þetta var útúrdúr.  En með kanadískum morgunverði er af nógu að taka í kanadískri músík.

   

  Frá Kanada er stutt til Bandaríkjanna.  Einkennandi þar eru svokallaðar bandarískar pönnukökur.  Þær eru það sem við köllum lummur.  Litlar, þykkar og sætar pönnusteiktar lummur.  Ofan á þær nýsteiktar er sett stórt smjörstykki sem bráðnar yfir þær.  Síðan er sýrópi hellt yfir í svo miklu magni að það flýtur yfir lummurnar og út á diskinn.  Á allra síðustu árum er vinsælt að hafa súkkulaðibita í lummunum. 

  

.   

Sparnaðarráð: Ódýr heimsreisa

  Fátt er skemmtilegra en að leggja land undir fót.  Skreppa til útlanda og viðra sig yfir framandi morgunverði.  Það er það skemmtilegasta þegar ferðast er frá einu landi til annars.  Hefðbundinn þjóðlegur morgunverður lýsir svo vel persónusérkennum hverrar þjóðar og sögu.  Eini gallinn við utanlandsferðir,  sérstaklega heimsreisur,  er að þær eru dýrar.  Ég veit um ráð gegn þeim útgjaldalið.  Mér er ljúft að deila því með ykkur.  

  Byrjum á því að fara til Skotlands.  Það þarf ekkert að kaupa flugmiða eða neitt.  Ekkert fara út á flugvöll.  Aðeins bara að skjótast út í matvöruverslun.  Kaupa þar egg, gróft brauð, smjör, bakaðar baunir, beikon,  litlar grófar pylsur (sausage), ósúrt slátur, tómat og English Breakfast te.  Komin heim í eldhús eru brauðsneiðar ristaðar.  Allt hitt er steikt á pönnu nema bökuðu baunirnar.  Te er lagað.  Áður en morgunverðurinn er snæddur er upplagt að skella sekkjapíputónlist undir nálina.  Svo er bara að anda vel að sér lyktinni af skoska morgunverðinum.  Þá ertu komin til Skotlands.   

   Frá Skotlandi er haldið til Portúgals.  Sami háttur er hafður á.  Nema að einungis þarf að kaupa croissant brauð,  flúrsykur,  venjulegt kaffi og mjólk.  Heima í eldhúsi er hellt upp á kaffi og flúrsykri stráð yfir brauðið.  Kaffið er drukkið með mjólk.  Dansmúsík frá Madeira smellpassar í bakgrunni. 

  Frá Portúgal er haldið til Ítalíu.  Þar er einnig croissant brauð með flúrsykri málið.  Nema að nú þarf að sprauta smávegis af súkkulaði yfir.  Bara smá.  Kaffið verður að vera cappuccino.  Pavarotti skal hljóma undir.

  Sérðu hvað það er einfalt og auðvelt að fara í heimsreisu með þessari aðferð?  Í Frakklandi er einnig croissant brauð.  Það er í fjölbreyttri útfærslu.  Eitt brauðið er með rúsínum.  Annað með súkkulaðibitum.  Það þriðja með möndlukurli.  Mestu munar um að músíkin er frábrugðin.

   Þegar til Þýskalands er komið er gróft brauð komið á diskinn í stað croissant.  Með því eru borðaðar þykkar sneiðar af osti og fjölbreyttum pylsum.  Þessu er skolað niður með sterku kaffi.  

 

   Áður en rokið er til annarra heimsálfa lýk ég fyrsta hluta heimsreisunnar í Tyrklandi.  Morgunverðurinn samanstendur af ólívum,  ýmsum gerðum af ostum (bæði hörðum og smurosti),  þurrkuðum tómötum eða tómat-paste,  grófu brauði og smjöri,  ferskum tómötum,  gúrkum,  bananabitum,  ferskjubitum,  berjasultu og hunangi með rjómaslettu.  Með þessu er sötrað te.  

   

 

 

  Meira á morgun. 

-------------------

Þjóðaratkvæðagreiðsla

Lulla frænka og stöðumælar

  Lulla frænka tók lítið mark á umferðarreglum.  Fyrir bragðið var hún stundum án ökuréttinda.  Það breytti engu hjá henni.  Hún keyrði eftir sem áður.  Frændi minn var lögregluþjónn til skamms tíma.  Á Lögreglustöðinni við Hverfisgötu fann hann heila möppu smekkfulla af umferðarsektum af öllu tagi á Lullu.  Allar ógreiddar.

  Þetta var löngu fyrir daga tölvunnar.  Sektir voru handskrifaðar og innheimta í molum.  Umferðalagabrot voru ekki neitt meiriháttar mál.  Áreiðanlega var eitthvað umburðarlyndi gagnvart því að Lulla var andlega vanheil og eignalaus að frátalinni bíldruslunni,  dældaðri á öllum hliðum.  

  Þegar Lullu var bent á að varasamt væri að keyra án ökuréttinda svaraði hún:  "Það getur enginn ætlast til þess að ég labbi út í búð,  eins slæm og ég er til fótanna.  Ég þarf auðvitað að kaupa sígarettur eins og allir aðrir."

  Og:  "Það skilja nú allir að ég þurfi að keyra niður í SÍBS til að endurnýja happdrættismiðann minn.  Ekki endurnýjar miðinn sig sjálfur." 

  Lulla bjó í Reykjavík alveg frá unglingsárum.  Hún þekkti Reykjavík eins og lófann á sér.  Samt fór hún iðulega einkennilegar leiðir án nokkurra vandræða að komast á réttan stað.  Um tíma bjó ég á Kleppsvegi við hliðina á Laugárásbíói.  Lulla kom í heimsókn síðdegis á sunnudegi.  Um kvöldmatarleytið hugði hún að heimferð.  Okkur hjónakornum datt í hug að skreppa í Gamla bíó og fá að sitja í hjá Lullu þangað (hún var með ökuréttindi þann daginn).  Lulla bjó á Skúlagötu,  skammt frá bíóinu.  Leiðin frá Kleppsvegi meðfram sjónum og niður á Skúlagötu var einföld, þægileg og fljótfarin.  

  Lulla fór ekki þá leið.  Hún brunaði austur að Elliðaám.  Í undrun minni sagði ég að Gamla bíó væri á Hverfisgötu.  Lulla svaraði:  "Heldurðu að ég viti ekki hvar Gamla bíó er?  Ég veit hvar allir staðir eru í Reykjavík.  Þess vegna get ég alltaf ekið stystu leið hvert sem er.  Ég keyri aldrei krókaleiðir."    

  Síðan brunaði hún vestur að Tjörninni,  ók Lækjargötuna og skilaði okkur af sér við hornið á Gamla bíói.  Þessi leið var að minnsta kosti tvöfalt lengri en hefði hún ekið vestur Kleppsveginn.  

  Bróðir minn var unglingur og farþegi í bíl hjá Lullu niður Skólavörðustíg.  Eins og ekkert væri sjálfsagðra þá ók hún eftir gangstéttinni.  Komst reyndar ekki langt því að stöðumælar voru fyrir.  Lulla ók tvo niður.  Það var ekki þrautalaust.  Þeir voru vel skorðaðir í gangstéttina og bíll Lullu í hægagangi.  Lögregluþjónn kom aðvífandi og skrifaði skýrslu á staðnum.  Lulla hellti sér yfir hann með skömmum og formælingum.  "Hvað á það eiginlega að þýða að planta stöðumælum niður þvert fyrir umferðina?  Þetta eru stórhættulegir stöðumælar?  Þú skalt ekki láta hvarfla að þér að ég fari ekki lengra með þetta!"   

  Til að byrja með reyndi lögreglumaðurinn að benda Lullu á að gangstéttin væri fyrir gangandi vegfarendur en ekki bíla.  Það var eins og að skvetta vatni á gæs.  Lulla herti á reiðilestrinum.  Lögreglumaðurinn lenti í vörn,  muldraði eitthvað, flýtti sér að ljúka skýrslugerð og forðaði sér.  Lulla kallaði á eftir honum að hann ætti að skammast sín og allt hans hyski. 

  Lullu tókst að bakka bílnum af stöðumælinum, komast út á götuna og halda áfram för niður Skólavörðustíginn.  En hún var hvergi hætt að hneykslast á þessum fíflagangi að setja stöðumæla þar sem fólk þurfi að keyra.

-----------------------------------------

Fleiri sögur af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1353811/