Lulla frænka var skyggn

16.2.2014 | 00:44

Lulla föðursystir mín sá eitt og annað sem aðrir sáu ekki. Í afmælisveislu heima hjá frænku minni í móðurætt, sátu gestir og heimilisfólk í góðu yfirlæti í rúmgóðri stofu. Skyndilega fékk Lulla hláturskast. Hún hló og hló og kom ekki upp orði vegna hláturs. Hún sleppti ekki augum af einum kvengestinum. Allir horfðu í forundran á Lullu.

Þegar Lulla mátti loks mæla seint og síðar meir stundi hún upp: "Sáuð þið ekki Spánverjann?"

- Nei, hvaða Spánverja?

- Spánverjann sem sat á öxlinni á Hrönn.

- Ha? Sat Spánverji á öxlinni á Hrönn.

- Já, pínulítill og sprenghlægilegur Spánverji. Ekki nema 20 cm á hæð.

- Af hverju Spánverji?

- Ég þekki alltaf Spánverja þegar ég sé þá.

Í annað skipti var Lulla að keyra frá Laugarvatni. Á þeim tíma var malarvegurinn einbreiður. Þegar bílar mættust þurftu báðir að hægja á ferð og beygja varlega eins langt út í kant og mögulegt var. Þegar hleypa þurfti frammúr var einnig ekið varlega út í kant og jafnvel staðnæmst til að auðvelda frammúraksturinn.

Við þessar aðstæður ók Lulla í rólegheitum. Hún ók reyndar alltaf mjög hægt. Það var nótt og fáir bílar á ferli. Rútubíll ók Lullu uppi. Bílstjóranum virtist liggja á. Hann blikkaði stöðugt framljósum og lagðist á flautuna. "Lét eins og fáviti," sagði Lulla. Hún lét sér hvergi bregða. Hún ók á óbreyttum hraða á miðjum vegi.

Eftir langan spotta tókst rútubílstjóranum á gatnamótum að troðast fram fyrir Lullu. Þar stöðvaði hann rútuna, hljóp út á veg, reif upp hurðina hjá Lullu og gargaði hamslaus af frekju: "Hvur djöfullinn gengur að þér? Hvað á það að þýða að blokkera veginn og hleypa mér ekki frammúr?"

Lulla svaraði: "Það kemur ekki til greina að ég glanni út í kant með fullan bíl af gömlu fólki."

Þegar Lulla sagði frá þessu fylgdi með að það hefði verið eins og rútubílstjóranum væri gefið á kjaftinn. Hann steinþagnaði og starði manndrápsaugum á Lullu í dálitla stund. "Ég hélt að hann ætlaði að ráðast á mig. Hann var sturlaður og hættulegur," sagði Lulla. Síðan hljóp hann til baka upp í rútuna sína og ók á ólöglegum hraða í burtu.

Lulla taldi upp gamla fólkið sem var í bílnum hjá henni. Það hafði allt fallið frá áratugum áður. Lulla sagði við mig: "Kristján afi þinn sat fyrir miðju í aftursætinu og spilaði á takkaharmónikku. Þetta var svo gaman. Ég söng með og söng alveg eins og ítölsk óperusöngkona."

-----------------------

Fleiri sögur af Lullu frænku: http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1353811/