Plötuumsögn

30.11.2014 | 21:18

- Titill: LIVE in Garðabær

- Flytjandi: Marel Blues Project

- Einkunn: ****

Er Marel ekki framleiðandi tækjabúnaðar í Garðabæ fyrir fiskvinnslur? Ég hélt það. En Marel er líka blúshljómsveit í Garðabæ. Tilviljun? Veit það ekki.

Liðsmenn Marel Blues Project eru: Brynjar Már Karlsson (bassi), Haukur Hafsteinsson (trommur og söngur), Haraldur Gunnlaugsson (gítar og söngur) og Jóhann Jón Ísleifsson (gítar). Platan er skráð sem hljómleikaplata (live). Og það í Garðabæ. Fjölmennasta kaupstað landsins án pöbba, skemmtistaðar eða annarrar aðstöðu til skemmtanahalds. Það er hvergi hægt að kaupa bjór í þessum 14 þúsund manna bæ. Jú, reyndar er hægt að kaupa sænskan bjór með mat í IKEA.

Á móti aðstöðuleysinu og bjórleysinu vegur þessi fína blúshljómsveit, Marel Blues Project. Hún ræðst ekki á garðinn þar sem hann er lægstur heldur spreytir sig á mörgum af þekktustu perlum blússögunnar. Það segir kannski eitthvað að næstum því öll lögin á plötunni eru til í "orginal" útgáfu í mínu fátæklega blúsplötusafni (innan við 100 plötur).

Platan hefst á ballöðunni "Three O´Clock Blues" eftir BB King. Sagt hefur verið um BB King að hann segi meira með einum teygðum gítartóni en allir hríðskotagítaraleikarar heims til samans með sínum hraðskreiðustu tónstigaklifrum. Þetta vita Makrel Blues Project liðar og halda sig blessunarlega við útfærslu BB King (þeir Eric Clapton afgreiddu þetta líka á dúettplötu sinni "Riding With The King"). Hafsteinn syngur af innlifun og fer vel með. Hljómurinn á plötunni er hreinn og tær. Lifandi flutningurinn er eins og best verður á kosið.

Næsta lag er "29 Ways" eftir Willie Dixon. Hraðskreiður djassaður rythma-blús. Andrea Gylfa syngur kröftuglega, smá hás og "töff". Hún fer á kostum. Sigurður Perez Jónsson blæs í saxafón og Sævar Garðarsson í trompet. Stuðlag. Blásararnir setja skemmtilegan og djassaðan svip á flutninginn.

Því næst er það "Meaning Of The Blues". Ég þekkti þetta lag bara sem ljúfan djass. Með heimavinnu (leit á youtube) fann ég útfærslu Joe Bonamassa á laginu. Hún er auðheyranlega fyrirmynd Marel Blues Project. Þetta er í humátt að metal-blús. Söngvari er Einir Guðlaugsson og Sveinn Ingi Reynisson er á orgel. Einir hefur sterka söngrödd og beitir öskursöngstíl í áreynslumeiri köflum.

Í fjórða laginu taka ljúfmennska og mildi við. Rakel María Axelsdóttir syngur "Bring It On Home To Me" eftir Sam Cook. Þetta lag er víðfrægt í flutningi The Animals, Bítlabræðranna Jóns Lennons og Páls Magnússonar, svo og bandaríska blúsdúettsins sem talaðist ekki við en starfaði (í óvild) saman áratugum saman, Brownie McGhee og Sonny Terry. Aftur setja blásararnir áðurnefndu sterkan ballöðusvip á flutninginn. Rakel María syngur lagið vel. Af látleysi til að byrja með (og inn á milli) en gefur svo bærilega í þegar á líður.

Við tekur "Ain´t Doin´ Too Bad" eftir Deadric Malone. Brynhildur Óskarsdóttir syngur. Hratt rytma-blús lag. Enn og aftur setja blásarnir sterkan svip á lagið. Brynhildur afgreiðir lagið með stæl.

Sjötta lagið er "Crossroads" eftir Robert Johnson. Þetta er virkilega bratt dæmi. Eric Clapton hefur gert því góð skil í hálfa öld. M.a. með The Cream, Derek & The Dominos og ótal sólóhljómleikum. Marel Blues Project gefur engan afslátt. Valgarð Thoroddsen syngur af öryggi og innlifun.

Þá er röð komin að Billie Holiday "djass-standardinum" "Lady Sings The Blues". Engin afgreiðir það betur en Andrea Gylfadóttir. Virkilega glæsilegt. Hún er á ljúfu tónunum framan af en sveiflar sér síðan snyrtilega í hása koktóna í bland. Yndislegt.

Margir hafa spreytt sig á "Stormy Monday" eftir T-Bone Walker. Þar á meðal íslenska hljómsveitin Eik á áttunda áratugnum. Hér syngur Brynhildur Oddsdóttir það í ballöðu-stíl. Allt notalega lágstemmt. Engu að síður kraumar kraftur undir handan við hornið. Saxinn er á góðu flugi. Trompetinn blíðkar áhersluna þegar fram vindur.

"Give Me Some Reason" eftir Tracy Chapman er eitt girnilegasta og sterkasta blúslag síðustu áratuga. Það rífur í. Marel Blues Project heldur sig við upprunaútgáfuna. Sem er gott. Það voru sérkenni hennar; hrynjandinn og stemmningin, sem sveipuðu lagið þeim heillandi ljóma sem stimplaði það inn. Rakel María syngur. Þetta er uppáhasldslag mitt á plötunni. Til gamans má geta að á þútúpunni (youtube) má finna skemmtilega afgreiðslu höfundar, Tracy Chapman, og Eiríks Klappmanns (Eric Clapton) á laginu.

Óvænt er mætt til leiks lagið "Personal Jesus" úr smiðju bresku tölvupoppsveitarinnar Depeche Mode. Ég er tvístígandi varðandi þetta lag. Sem ekki aðdáandi Depeche Mode en hrifinn af flutningi Jóns Reiðufés (Johnny Cash) á laginu þá, já, í flutningi MBP er það ekki að gera mikið fyrir mig. Söngur Snorra Þorkelssonar er samt alveg ljómandi góður. Kannski er þetta lag ágætt hvað varðar fjölbreytni plötunnar?

"Mama Talk To Me" eftir JB Lenoir er afturhvarf til gamla blúsins. Haraldur Gunnarsson syngur. Töluvert rokkaðra en "orginalinn".

Margoft hef ég heyrt gítarleikara stæra sig af því að geta spilað Jimi Hendrix alveg eins og Jimi Hendrix. Þá gleymist að Hendrix var frumkvöðull í gítarleik. Hann kom með nýja afstöðu til gítarleiks. Það er alveg hægt að herma eftir gítarleik hans. En snilli hans lá í nýrri útfærslu á gítarleik. Hann var líka góður lagahöfundur og frábær túlkandi. Það toppar enginn Jimi Hendrix. Marel Blues Project veit það. Afgreiðir "Purple Haze" lipurlega í Hendrix-stíl. Söngvari er Einir.

Svipað má segja um Janis Joplin. Andrea Gylfa og MBP afgreiða "Piece Of My Heart" glæsilega. Andrea er ekki að herma eftir Janis. En fylgir stemmningunni. Er á mildum nótum þar sem við á, hás á réttum stöðum og fer nálægt öskursöngstíl í átakamestu köflum.

Lokalag plötunnar er "My Man" eftir Hauk Hafsteinsson. Rakel María syngur. Billie Holiday-djössuð lágtempruð sveifla.

Heildarniðurstaða: Virkilega áheyrileg og vel heppnuð blúsplata. Allir hljóðfæraleikarar eru góðir og söngvarar eru hver öðrum ekki bara góðir heldur frábærir. Stemmningin er "lifandi flutningur". Þannig er góður blús.