Sami flytjandi á 14 af 17 söluhæstu plötum heims í síðustu viku

  Það er sjaldgæft að sami flytjandi eigi í sömu viku 2 af 20 söluhæstu plötum heims.  Það hefur þó gerst örfáu sinnum.  Ég minnist þess ekki að sami flytjandi hafi átt 3 af 20 söluhæstu plötum heims samtímis.  Þó má vera að það hafi gerst í kjölfar dauða Mikjáls Jacksonar.  Hitt er alveg víst að aldrei áður hefur sami flytjandi átt 14 af 17 söluhæstu plötum heims samtímis.   Hljómsveitin sem afrekaði þetta í vikunni 10. - 16.  september 2009 spilaði síðast saman fyrir fjórum áratugum.  Á stuttum ferli sló hún ótal sölumet.  Mörg standa enn.  Til að mynda að í júní 1964 átti hún 6 vinsælustu lögin í Bandaríkjunum.  Auk þess fleiri lög neðar á bandaríska vinsældalistanum.  Þetta ár,  1964,  átti hljómsveitin 60% af heildarsölu platna í Bandaríkjunum.

  Bítlaplötur hafa selst í 1,2 milljarði eintaka.  Það er fyrir utan sólóplötur liðsmanna Bítla.  Þær hafa flestar selst í góðu upplagi.  Næst söluhæsti flytjandinn,  Presley (nei,  ég er ekki að meina söngvarann í The Troggs heldur hinn),  hefur selt tæpan milljarð platna.  Plötuferill hans spannaði röska tvo áratugi en plötuferill Bítlanna 7 ár.  Þriðji söluhæsti flytjandinn,  Abba,  hefur selt um 500 milljónir platna.  Ég vil sem fæst vita um þá drepleiðinlegu hljómsveit. 

  Ástæðan fyrir mikilli sölu á plötum Bítlanna í dag er talin vera sú að þær voru nýverið gefnar út í hreinna "sándi" en áður.  Um svipað leyti var settur á markað einhver Bítlatölvuleikur.  Við það er eins og Bítlaæði hafi skollið á heimsbyggðina.     

  Þetta voru söluhæstu plötur liðinnar viku (innan sviga er fjöldi seldra eintaka):

1.   Jay-Z:  Blueprint 3  (489.000)

2.   Bítlarnir:  Sgt. Pepper´s Lonely Hearts Club Band  (258.000)

3.   Bítlarnir:  Abbey Road  (243.000)

4.   Bítlarnir:  Hvíta albúmið  (230.000)

5.   Bítlarnir:  Rubber Soul  (228.000)

6.   Bítlarnir:  Revolver  (216.000)

7.   Bítlarnir:  Help!  (196.000)

8.   Bítlarnir:  Magical Mystery Tour  (184.001)

9.   Bítlarnir:  A Hard Day´s Night  (184.000)

10. Bítlarnir:  Please,  Please Me  (178.000)

11. Bítlarnir:  With The Beatles  (172.000)

12. Bítlarnir:  Beatles For Sale  (170.000)

13. Bítlarnir:  Let It Be  (154.000)

14. Bítlarnir:  Past Masters  (153.000)

15. Whitney Houston:  I Look To You  (140.000)

16. Mai Kuraki:  All My Best  (137.000)

17. Bítlarnir:  Yellow Submarine  (121.000)

  Til gamans má geta að fyrra lagið er frá 1963 en seinna frá 1969.  Fyrra lagið var lokalag á hljómleikum Bítlanna því það slátraði alltaf raddböndum Johns Lennons.

  Seinna lagið var hugsanlega níðsöngur Pauls um Yoko Ono,  kærustu Johns.  Paul hefur þó alltaf þrætt fyrir það.  Fullyrðir að það hafi aldrei hvarflað að sér að ráðast að henni alveg burt séð frá því að hann hafi ekki verið sáttur við hvernig hún kom inn í feril Bítlanna.  Það er þó ekki alveg hægt - með vilja - að útiloka kenninguna því Paul er diplómat:  Gefur oftar í skyn fremur en segja hlutina beint út. 

  Athygli vekur að rythmagítarleikarinn John er þarna sólógítarleikari.  Sólógítarleikari Bítlanna,  George Harrison,  var í fýlu út í Paul og sagðist ekki nenna að taka við fyrrskipunum hans um sólógítar í laginu.  Paul böggaðist aldrei í John,  öfugt við út í Ringo og George.  Ringó er flottur í laginu.

Athugasemdir

[Ómar Ingi, 20.9.2009 kl. 23:05]

 Jay-Z. RULES.

[Jens Guð, 20.9.2009 kl. 23:17]

  Ómar Ingi, ég get alveg fallist á að Jay-Z sé flottur - það litla sem ég hef heyrt frá honum.  Sömuleiðis er þetta meiriháttar merkilegt að hann selji á einni viku hálfa milljón eintaka af nýju plötunni.  Það leika ekki margir eftir.  Þar fyrir utan er kauði búinn að slá út met Presleys sem sóló"artista" er á 10 plötur í 1.  sæti bandaríska vinsældalistans.  Jay-Z er með þessari plötu búinn að landa 11 plötum í 1. sætið. 

[Sveinn (IP-tala skráð) 20.9.2009 kl. 23:22]

Það er merkilegt að Sami skuli eiga 14 af 17 söluhæstu plötunum.  Samar hafa hingað til ekki skorað hátt á vinsældalistum.  Samar hafa verið afskiptir á vinsældalistum þó ég muni eftir að þeir hafi tekið þátt í Júrivisjón. 

[Theódór Norðkvist, 21.9.2009 kl. 01:30]

Bendir þetta ekki til að fólk hafni því iðnaðarpoppi sem boðið er upp á af samtímatónlistarmönnum? Ég þekki ekki mikið til þessa Jay-Z, en leiðist afskaplega þetta rapprusl yfirhöfuð.

Ég hallast að því að tónlistin í heiminum hafi náð hámarki í gæðum á árunum 1985-1987, þegar hljómsveitir á borð við Queen, Electric Light Orchestra, Styx og ýmsar fleiri voru og hétu. Síðan hefur leiðin legið niður á við.

Þegar maður flettir þessu gamla góða upp á YouTube, Smokie, Queen, Loverboy, ELO, svo nokkur dæmi séu tekin, er mjög oft viðkvæðið hjá þeim sem gera athugasemdir að það sé ekki hlustandi á nútímatónlist og gamla góða rokkið sé best.

[Jens Guð, 21.9.2009 kl. 01:44]

  Sveinn,  það er gaman að þessum orðaleik með Sama.  Reyndar hafa nokkrir Samar náð góðri stöðu í heimspoppi.  Ég man ekki hvað Samar eru margir. Mig minnir jafn margir Færeyingum,  48 þúsund. 

  Finnski Saminn Wimme og norski Saminn Marie-Boine hafa bæði náð inn á heimskortið.  Selja nokkra tugi þúsunda eintaka af hveri plötu.  Ég setti lag með Wimme á vest-norrænu safnplötuna mína  Rock from the Cold Seas  fyrir nokkrum árum.  Hún seldist í 20 þúsundum eintaka.

[Jens Guð, 21.9.2009 kl. 02:02]

  Theodór,  margt er flott í rappinu.  Rappið er ekki músíkstíll heldur söngstíll.  Það er mikill munur á rappmúsík Rage Against the Machine og Red Hot Chili Peppers annarsvegar og G-funky Snoop Doggy Dogg hinsvegar.  Við getum líka flokkað  Give Peace a Chance  með John Lennon sem rapp þó rapp hafi 1969 ekki verið til sem skilgreindur söngstíll.  Svo ekki sé minnst á  talking blues  bandarískra vísnasöngvara á borð við Woody Guthrie og Bob Dylan. 

  Ég deili ekki með þér smekk fyrir hljómsveitum á borð við ELO,  Queen,  Styx eða Smokie.  Né heldur að popptónlist hafi náð hæstum hæðum 1985-87. Að mínu áliti eru topparnir í rokksögunni ´56-´58 (Presley,  Chuck Berry,  Jerry Lee Lewis,  Little Richard...),  Bítlaæðið ´63-´65,  hipparokkið ´67-´68,  þungarokkið ´69-´71,  pönkið og nýbylgjan ´77-´80.  Þar næst gruggið ´92-´93 og harðkjarninn ´98-2000.

[Jens Guð, 21.9.2009 kl. 02:22]

  Ég veit ekki hverjir eru að kaupa Bítlaplöturnar í dag.  Enginn sem ég þekki ef undan er skilinn einn 26 ára drengur sem var að uppgötva þessa hljómsveit og keypti Hvíta albúmið á 2200 kall í Hagkaupum.

  Við gömlu Bítlaunnendur höfum þegar keypt Bítlaplöturnar á vínyl,  kassettum,  8 rása teipum og geisladiskum.  Það er ekkert verið að hlaupa upp á milli fóta þó Bítlaplötur séu endurútgefnar í hreinna "sándi".  Mér segir svo hugur að kaupendur endurútgefinna Bítlaplatna séu að verulegu leyti ungt fólk sem er að kaupa Bítlaplötur í fyrsta skipti.  Í bland við fólk sem áður átti Bítlaplötur einungis á vinyl. 

[Theódór Norðkvist, 21.9.2009 kl. 02:29]

Að mínu mati eru þessar hljómsveitir sem ég nefni mjög vanmetnar, nema kannski Queen, sem á sinn sess í rokksögunni. Ég er nokkuð sammála þér með fyrstu fimm tímabilin, þetta voru allt mikil tímamót í tónlistarsögunni.

Þú mátt hinsvegar gjarnan gauka að mér einhverjum nöfnum til að fletta upp um það sem þú kallar gruggið og harðkjarnann. Ég þekki það ekki eins vel.

[Gunnar Helgi Eysteinsson, 21.9.2009 kl. 10:31]

Þeir eru flottir The Beatles

[Rebekka, 21.9.2009 kl. 17:08]

Eg get vel truad ad thessar vinsaeldir seu nyja Bitlatolvuleiknum ad thakka.  Hann er i svipudum stil og Guitar Hero leikirnir, nema nu geta spilararnir leikid a mismunandi hljodfaeri og spilad thannig saman Bitlalogin (og fa svo stigagjof eftir tvi hversu vel er spilad).  Her er myndband sem synir adeins hvernig leikurinn er http://www.youtube.com/watch?v=bpBDOolcs9g

P.S. Afsakid skort a islenskum stofum, svissneska fartolvan min kann ekkert a tha...

[Sigurbjörg Sigurðardóttir, 21.9.2009 kl. 19:30]

Innlit.

[Gjagg (IP-tala skráð) 21.9.2009 kl. 19:54]

Hef heyrt ad soundid sé mun betra núna en thad var á fyrstu geisladiskunum.....var víst mjög lélegt á fyrstu diskunum....alveg hraedilegt...sagt er ad soundid á fyrstu geisladiskunum hafi verid hörmulega lélegt...fyrir nedan allar hellur....hálfgert garnaaul...bölvad skran eiginlega.....eins og í grjótagerd....bara skrap....bölvadur óthverri....

[Jens Guð, 22.9.2009 kl. 01:05]

  Theódór,  frægustu gruggsveitirnar voru/eru Nirvana,  Pearl Jam,  Soundgarden...  Hérlendis Botnleðja,  The Noise...

  Helstu harðkjarnahljómsveitir voru/eru Mínus,  I Adapt,  Bisund,  Vígspá...

[Jens Guð, 22.9.2009 kl. 01:06]

  Gunnar Helgi,  The Beatles voru oft jafnvel flottastir.

[Ólafur Sigurðsson (IP-tala skráð) 22.9.2009 kl. 01:19]

Það var mikill viðburður þegar Bítlaplata kom út í den. Þetta var gatspilað um allt, þeir áttu bæinn. Svona gerist ekki lengur. Þeir sem eru eh að kommenta útí þetta, vita margir ekki hvað þeir eru að segja. Annars er þetta mono hljómurinn sem er að gera þetta svona skemmtilegt. Í upphafi stereósins var kannski söngur og bassi öðru megin, hitt hinu megin. Eða öfugt. Ekkert samræmi milli útgáfa, eða milli platna hjá sömu útgáfu. Svo fóru menn að átta sig á hljóðblöndun sem ætti að endurskapa það sem var á staðnum. Þá batnaði þetta. En áttið ykkur gott fólk á því sem er að gerast. Mónóplöturnar eru með besta sándið. Móno Rokkar.

[Jens Guð, 22.9.2009 kl. 01:21]

  Rebekka,  takk fyrir hlekkinn.  Það var gaman að kíkja á þetta sýnishorn.  Ég hef aldrei spilað tölvuleik, veit lítið um tölvuleiki og les aldrei neitt um tölvuleiki.  Ég hef þó séð útundan mér í útlendum rokkblöðum að Bítlatölvuleikurinn er að fá hæstu einkunn hjá gagnrýnendum. 

  Ég held að það sé rétt hjá þér að tölvuleikurinn eigi sinn þátt í nýja Bítlaæðinu.  Hann er klárlega að kynna Bítlana fyrir ungu fólki sem kann vel að meta.  

[Jens Guð, 22.9.2009 kl. 01:23]

  Sigurbjörg,  takk fyrir innlitið.

[Jens Guð, 22.9.2009 kl. 01:29]

  Gjagg,  það er ofmælt að sándið á gömlu Bítlageisladiskunum hafi verið hræðilegt.  En það var ekki hágæða fremur en á mörgum geisladisksútgáfum frá þeim tíma.

[Jens Guð, 22.9.2009 kl. 01:41]

  Ólafur,  það var heilög stund þegar ný Bítlaplata var spiluð í fyrsta skipti.  Upplifunin var sterk og hátíðleg.  Ungt fólk í dag mun aldrei upplifa svona.

  Ég hef ekki borið mig eftir að tékka á nýju diskunum.  Mér finnst ekkert liggja á.  Þessir diskar verða fáanlegir í búðum næstu áratugi.

[Gjagg (IP-tala skráð) 22.9.2009 kl. 17:48]

Alveg rétt Gud....thetta átti vid alla geisladiska...ekki bara Bítladiskana.

[Jens Guð, 22.9.2009 kl. 19:33]

  Gjagg,  þegar ég fékk mér geislaspilara og fór að spila geisladiska á miðjum níunda áratugnum þótti mér sándið hart og kuldalegt.  Það vantaði mýkt og hlýju í það.  Jafnframt fékk ég eyrnaþreytu ef fleiri en einn diskur voru spilaðir í strikklotu.

  Svo vandist þetta og ég hætti að taka eftir þessu.  Hinsvegar endurupplifði ég svipað þegar byrjað var að hala músík niður af netinu.  Ég er dáldið farinn að venjast því líka.  Það er eins og eyrun og heilinn lagi sig hægt og bítandi að gölluðu sándi. 

[Hafsteinn (IP-tala skráð) 23.9.2009 kl. 13:44]

Hvaða listi er þetta? Á billboard eru þeir í 15 sæti.

[Jens Guð, 23.9.2009 kl. 23:25]

  Hafsteinn,  Billboard mælir plötusölu bara í Bandaríkjunum.  Þar selst hellingur af lókalplötum sem seljast lítið á alþjóðamarkaði.  Þessi listi sem ég birti sýnir heildarsölu platna í heiminum.  Það eru ýmsir sem mæla heimssöluna,  til að mynda www.mediatraffic.de

[Gunnhildur Reynisdóttir (IP-tala skráð) 24.9.2009 kl. 18:51]

Theodór: "Ég hallast að því að tónlistin í heiminum hafi náð hámarki í gæðum á árunum 1985-1987, þegar hljómsveitir á borð við Queen, Electric Light Orchestra, Styx og ýmsar fleiri voru og hétu. Síðan hefur leiðin legið niður á við."

Meinarðu ekki frekar árin í kringum og eftir 1975? Það var þá sem Queen og ELO gáfu út sitt besta efni að mínu mati.

Annars skil ég þig alveg Theodór. Ég sjálf hef alltaf verið hrikalega gamaldags og úr takt við alla tísku í mínum tónlistarsmekk; 9. og 10. áratugurinn fannst mér t.d. alltaf óttalega leiðinlegir áratugir tónlistarlega séð. Þegar flestir félagar mínir á unglingsárum mínum voru að hlusta á annað hvort indie-rokk eða Wham/Duran Duran, þá lá ég í hljómsveitum eins og Queen, ELO, Bítlunum, Led Zeppelin, Pink Floyd og Jethro Tull. Var eiginlega alveg búin að gefa upp alla von um að nokkurn tíma kæmi einhver ný hljómsveit sem höfðaði til mín, þegar svo loksins, þökk sé Netinu, að ég fór að uppgötva hljómsveitir eins og Nightwish, Blind Guardian og þá fínu færeysku sveit Tý.

Held annars að þetta sé allt spurning um smekk. Ég sjálf hef t.d. aldrei verið neitt rosalega mikið fyrir pönk, grunge og harðkjarna (nema kannski eitt og eitt lag), en ég ber samt mikla virðingu fyrir hljómsveitum í þeim geira, og framlag þeirra til tónlistarsögunnar er ómetanlegt. Iðnaðarpopp á borð við Britney Spears er hinsvegar eitur í mínum beinum.

Gaman annars að ungt fólk í dag sé að uppgötva Bítlana og annað klassískt rokk. Held reyndar að krakkar séu oft að laumast í plötuskápa foreldra sinna til að finna eitthvað skemmtilegt að hlusta á þegar þau eru orðin leið á síbyljunni í útvarpinu...

[Jens Guð, 24.9.2009 kl. 20:21]

  Gunnhildur,  takk fyrir skemmtilega samantekt.  Það er frábært að þú skulir ekki hafa fallið fyrir Wham!/Duran Duran viðbjóðnum.  Svo ekki sé talað um Britney Spears.  Ennþá frábærara er að þú kunnir að meta Tý,  Led Zeppelin og fleira bitastæðara en létta iðnaðarpoppið.  Strákarnir í Tý eru góðir vinir mínir og það hefur verið gaman að sjá þá koma sér bærilega fyrir á alþjóðamarkaði.

  Ég ræddi áðan við 25 ára son minn sem er mest fyrir hart og þungt rokk.  Var þátttakandi í íslensku harðkjarnasenunni sem gítarleikari dauðapönksveitarinnar Gyllinæð (sem má heyra í tónspilara mínum).  Ég nefndi við hann hvað merkilegt væri að Bítlarnir ættu í dag 14 af 17 söluhæstu plötum heims.  Hann svaraði því til að þetta væri ekki svo skrítið.  Hann var í partýi um síðustu helgi.  Þar voru Bítlaplöturnar á iPod.  "Þarna eru svo margar perlur sem hafa elst vel," sagði hann.