Óvæntustu krákur sögunnar

  Vefmiðillinn WeirdWorm hefur tekið saman lista yfir óvæntustu (eða undarlegustu) krákur (cover songs) sögunnar.  Í inngangi segja þeir að þetta séu krákur sem fá hlustandann til að hrökkva við og hrópa furðu lostin/n:  "Hvurn djöfulinn eru þeir eiginlega að pæla?"

  Hér er listinn:

1.  Raggi Bjarna:  Smells like Teen Spirit

  Þeir hjá WeirdWorm völdu reyndar krákuna með Paul Anka.  En afgreiðsla þeirra Ragga og Pauls er á svipuðu róli.  Raggi að vísu alltaf flottari.  Hér fyrir neðan er upphaflega útgáfan af laginu með höfundum þess,  bandarísku grugg-sveitinni Nirvana.

2.  Sid Vicious:  My Way

  Sid var skráður bassaleikari bresku pönksveitarinnar Sex Pistols.  Sjálfur hélt hann að hann væri bassaleikari Kynhólkanna.  Hið rétta er að Chris Spedding spilaði á bassann án vitneskju Sids.  Sid kunni ekki á bassa en var hafður á sviðinu af því að hann var svo klikkaður.  Sid sótti bassagítarnám hjá Lemmy (Motorhead).  Lemmy hefur aldrei kynnst nemanda sem var jafn gjörsneyddur skilningi á bassaleik.

  Hér syngur Sid sjálfur lagið  My Way.   Skömmu síðar stakk hann auga úr bróðir tónlistarkonunnar Patti Smith,  myrti kærustu sína og dó af of stórum skammti af heróíni.

  My Way  er gamalt franskt lag en iðulega skráð á Paul Anka sem samdi enska textann.  Paul þann hinn sama og á krákuna í 1. sætinu. My Way  er sennilega þekktast í flutningi Geirs Ólafs eða Franks Sinatra.  Fyrir neðan flytur Frank þetta lag með aðstoð Pavarotti(s):

3.  Rolf Harris:  Stairway to Heaven 

  Rolf Harris er ástralskur söngvari,  þekktastur fyrir lagið  Walzing Mathilda (á Íslandi þekktara sem  Ísland úr Nató!).  Fyrir neðan er lagið í flutningi höfundanna,  bresku folk-blús sveitarinnar Led Zeppelin.

4.  Pat Boone:  Enter Sandman

  Á myndbandinu fyrir ofan er búið að blanda saman frumflutningi dansk-bandarísku málmsveitarinnar Metallica,  höfunda lagsins,  og hörmulegum flutningi raularans Pat Boone.  Reyndar er hljóðfæraleikurinn fínn.  Lagið væri áheyrilegt í þessari útsetningu án söngs.

  Pat var á sjötta áratugnum þekktur fyrir að misþyrma sprækum rokk og ról lögum með því að fletja þau út í gelt skallapopp.

5.  Scissor Sisters:  Comfortably Numb

  Hommapopp er músíkstíll sem,  ja...  Sko,  það er bara svona.  Scissor Sisters,  Bee Gees,  Village People,  Bronski Beat... Kynhneigð fólks skiptir ekki máli frekar en húðlitur eða... Andúð á píkupoppi hefur ekkert að gera með viðhorf til smástelpna eða andúð á skallapoppi til sköllóttra.  Fyrir neðan er frumútgáfa Pink Floyd á þessu ágæta lagi.

Athugasemdir

[Björn Jónsson (IP-tala skráð) 27.12.2009 kl. 12:11]

Hér er ein óvænt http://www.youtube.com/watch?v=qDFmNgmaEe0 og svo ein sú frægasta af þessu lagi. http://www.youtube.com/watch?v=odcJ-vS22rI

[Jens Guð, 27.12.2009 kl. 14:32]

  Björn,  bestu þakkir fyrir þessa hlekki.  Ég var eitt spurningarmerki til að byrja með er ég horfði á fyrra myndbandið.  En svo hrökk þar skemmtilega í gang.  Dúndurflott.

[Helgi Briem (IP-tala skráð) 30.12.2009 kl. 11:53]

Það var ekki Chris Spedding sem spilaði á bassann á Never Mind the Bollocks, heldur Steve Jones gítarleikari.  Þetta hefur margsinnis verið leiðrétt. 

Jones kunni ekki hinar melódísku bassalínur sem forveri Sid Vicious, Glen Matlock, hafði samið.  Hann spilaði því bara rótartóna gítarhljómanna með stöðugum áttundapartsnótum.  Þessi einfaldi bassastill átti etv ekki sístan part í að skapa hið klassíska pönksánd sem margir urðu til að stæla og stæla enn þó það sé sjaldnast kallað pönk lengur.

 (Afsakaðu að ég setti þessa athugasemd við rangan póst).

[Jens Guð, 30.12.2009 kl. 12:08]

  Helgi,  takk fyrir þennan fróðleik.