Bestu plötur níunda áratugarins

  Að undanförnu hafa lesendur breska poppblaðsins New Musical Express dundað sér við að velja bestu plötur níunda áratugarins (80´s kalla enskumælandi þann áratug).  Listinn yfur bestu plöturnar hefur tekið á sig ákveðna mynd.  Þessar 20 plötur eru í efstu sætunum (innan sviga er útgáfuárið):

1   The Cure:  Disintegration (1989)

2   The Smiths:  The Queen is Dead (1986)

3   Joy Division:  Closer (1980)

4   The Cure:  Pornography  (1982)

5   The Stone Roses:  The Stone Roses  (1989)

6   The Cure:  The Head on the Door (1985)

7   The Smiths:  Meat is Murder  (1985)

8   Pixies:  Doolittle  (1989)

9   The Smiths:  The Smiths   (1984)

10  The Smiths:  Hatful of Hollow  (1984)

11  New Order:  Technique  (1989)

12  New Order:  Low-Life  (1985)

13  Pixies:  Surfer Rosa  (1988)

14  U2:  The Joshua Tree  (1988)

15  New Order:  Power,  Corruption & Lies  (1983)

16  Jesus & Mary Chain:  Psychocandy  (1985)

17  Echo & The Bunnymen:  Ocean Rain  (1984)

18  Sonic Youth:  Daydream Nation  (1988)

19  The Clash:  Sandinista  (1980)

20  REM:  Murmur  (1983)

  Níundi áratugurinn skilaði tiltölulega fáum flottum plötum miðað við næstu áratugi á undan (og eftir).  Sú er skýringin (að hluta) á að The Cure,  Joy Division/New Order og The Smiths eru áberandi í efstu sætunum.  Ég skerpi á því með litum.

  Listinn ber þess merki að það eru Bretar sem greiða atkvæði.  Allar plöturnar eru breskar nema Pixies, Sonic Youth og REM.  Þær eru bandarískar.

  Á listann vantar plötur Sykurmolanna.  Skrýtið.

  Gaman væri að heyra viðhorf ykkar til þessa lista.  Ekki síst hvaða plötu ykkur þykir vanta á hann.

Athugasemdir

[Helgi Briem (IP-tala skráð) 19.6.2010 kl. 13:58]

Þetta er svosem þokkalegur listi þó hann sé ekki alveg eins og ég mundi vilja hafa hann.  Persónulega tæki ég Head in the Door framyfir Disintegration og sakna Pogues sárlega af listanum.  En það er persónulegur smekkur.  Ég hætti næstum að hlusta á tónlist á þessum tíma af því að svo mikið af henni var ömurlegt.  Pogues, Cure, Smiths og New Order björguðu því. 

[Sigurbjörg Sigurðardóttir, 19.6.2010 kl. 14:19]

Aldrei verið hrifin af the Smiths,annars ágætur listi þó ég sakni einhverja,því árin 80 voru með mikið af úrvals hlómsveitum,ekki eins og í dag jeesus orðin hundleið að hlusta á músik nútímans,bara drasl.

[Gunni (IP-tala skráð) 19.6.2010 kl. 14:44]

Það er gaman að sjá 3 plötur New Order á listanum en það band finnst mér sárlega vanmetið hérna á klakanum. Þeir voru a.m.k. jafngóðir Smiths.  Technique platan þeirra talin best og því ekki skrýtið að sjá hana þarna efsta af 3.

Snilldin frá Stone Roses hátt skrifuð líka sem er gott.  

Mjög skemmtilegur áratugur í tónlist. Sá skemmtilegasti að mínu mati, bæði 80s tónlist og svo ólgandi kraumpottur með eðal indí rokki, Smiths, Pixies, Stone Roses, REM, New Order.  - Tónlist í dag er óskaplega óspennandi miðað við fyrri tíma.

[Emil Hannes Valgeirsson, 19.6.2010 kl. 15:03]

Þetta er fínn listi, en kannski dálítið einsleitur. Ég þreytist seint á að hlusta á The Cure og Smiths og þessar hljómsveitir eru alls ekki ofmetnar. Ein skemmtilega plata the Cure „Boys don't cry“ var gefin út fyrir 1980 og er því ekki gjaldgeng. The Clash voru búnir að gefa út sínar frægustu plötur en uppáhaldið mitt frá þeim, Sandinista, rétt sleppur inn á listann. Athyglisvert að U2 skorar ekki hátt, sem er kannski bara eðlilegt.

[Tobbi (IP-tala skráð) 19.6.2010 kl. 15:03]

Þessi listi er náttúrlega hvergi marktækur.  Það þarf enginn að segja meðalskynsömum mönnum að hvergi sé neitt að gerast í graðhestamússík nema í enskumælandi löndum.  Þessi listi getur eingöngu gilt fyrir þá lesendur tímaritsins sem hafa asklok fyrir himin en aðrir ættu ekkert mark að taka á honum.

[Jón bóndi (IP-tala skráð) 19.6.2010 kl. 17:26]

Ekki er þetta nú hreint viskustykki. Grútskítugt eiginlega.

[Andrés Kristjánsson, 19.6.2010 kl. 17:41]

Ég hefði sett The Queen is dead í fyrsta og sett síðan The head on the door í annað. Pixies hefðu mátt fara ofar en að öðru leiti þá er þetta nærri lagi. Tónlistarmenn frá Manchester koma vel út á þessum lista. Einnig kemur ekki á óvart að The Smiths kemur vel út en oft var talað um að NME stæði fyrir New Morrissey Express. Það er samt áhugavert að þeir gáfu einungis út 4 breiðskífur 3 þeirra eru á listanum auk safnplötunnar Hatful Of Hollow. Strangeways here we come hlaut ekki náð. Maður fær víst ekki að sjá þá saman en Morrissey lét hafa eftir sér að líklegra er að upprunalegu meðlimir bítlana kæmu saman en The Smiths.

[Grefillinn Sjálfur - Koma svo! (IP-tala skráð) 19.6.2010 kl. 19:58]

Uppáhaldsplata mín frá þessum áratug, eða a.m.k. sú sem kemur einna fyrst upp í hugann, er Steve McQueen með Prefab Sprout (1985). Svo langar mig alveg ofboðslega að nefna fyrstu tvær Proclaimers-plöturnar sem ég féll algjörlega fyrir, en held ég sleppi því til að losna við að verða að athlægi.

[Jens Guð, 19.6.2010 kl. 21:34]

  Helgi,  vissulega var óvenju hátt hlutfall af vondu poppi áberandi í útlendri heildarplötuútgáfu níunda áratugarins.  Hérlendis blómstraði aftur á móti pönkútgáfan (Utangarðsmenn,  Fræbbblarnir,  Purrkurinn,  Tappinn,  Q4U...).   

  Mikið er ég sammála með Pogues.  Yndislegt lið.  Ég átti lengi eintak af NME blaði frá 1977 með Shane McGowan á forsíðu.  Myndin var yfir alla forsíðuna.  Þetta var löngu fyrir daga Pogues.  Myndin var tekin á hljómleikum The Clash.  Einhver hafði bitið í eyrað á Shane a hljómleikunum þannig að hann var alblóðugur.  En blindfullur og kátur.  

[Jens Guð, 19.6.2010 kl. 21:51]

  Sigurbjörg,  það tók mig nokkur ár að fatta snilld The Smiths.  Til að byrja með þótti mér þetta helst til poppuð hljómsveit.  En það var eitthvað flott við þetta.  Einkum töff gítarleikur.  Ég náði þessu loks seint og síðar meir.

  Svo fór ég á hljómleika hjá söngvaranum,  Morrisey.  Þeir voru aldeilis mega flottir.  

[Jens Guð, 19.6.2010 kl. 21:58]

  Gunni,  ég veit ekki hvort New Order var vanmetið band hérlendis.  Ég seldi plötur NO á færibandi í Stuð-búðinni á sínum tíma.  Ég man sérstaklega eftir að fyrir allar helgar var  Blue Monday  12" send í póstkröfur út um allt land.  Þá var iðulega lögð áhersla á að platan yrði að ná fyrir helgina.  Það væri diskótek um helgina.

[Hannes, 19.6.2010 kl. 23:31]

Ég þekki liggur við ekkert af þessu enda ekki kominn með aðra löppina á elliheimilið.

[Jens Guð, 20.6.2010 kl. 00:02]

  Emil,  það vekur líka athygli mína að U2 sé ekki að skora í hæstu hæðir.  Ég kunni vel við þá hljómsveit framan af. En hún hefur hrunið hjá mér eftir því sem hún poppaðist.

  Mér er minnisstætt þegar  Sandinista  kom út. Þetta var 3ja platna pakki.  Við kunningjarnir (pönkararnir) hittumst daglega í Stuð-búðinni og bárum saman bækur.  Allir hlustuðu á plötupakkann eins.  Við reyndum að melta hverja plötuhlið fyrir sig áður en plötupakkinn var metinn í heild.  Við guttarnir í Stuð-búðinni,  Utangarðsmenn,  Q4U,  Sjálfsfróun og þessari deild fórum yfir plötuna þannig.  Sumir voru komnir yfir á hlið 2 á plötu 2 og aðrir að plötuhlið 1 á plötuhlið 3.  Svona gekk þetta dögum saman.  Rosa skemmtilegur tími.    

[Gunni (IP-tala skráð) 20.6.2010 kl. 01:35]

Jens.

Það er reyndar Blue Monday og kannski True Faith sem eru þekkt hér á landi með New Order. Það eru ekki margir sem þekkja meira með bandinu en þessi 2-3 lög.  Það er miður því margt með sveitinni er verulega gott.  - Nefni lagið Mr Disco af Technique sem var ekki gefið út á single og því geymt en ekki gleymt.

Sammála að Prefab Sprout hefði átt að vera á þessum lista með Steve Mc Queen.  Jafnvel spurning með From Langley Park to Memphis. - Cars & Girls og King of Rock´n roll voru afbragðsgóð popplög.

[Jens Guð, 20.6.2010 kl. 22:00]

  Tobbi,  þessi ábending þín er réttmæt.  Vandamálið er að í öllum nágrannalöndum okkar (og víðar) þekkir almenningur varla aðra útlenda músík en engilsaxneska.  Listar á borð við þennan eru keimlíkir,  hvort sem þeir birtast í skandinavískum poppmúsíkmiðlum,  þýskum eða svissneskum.  Það eru þessi sömu nöfn breskra og bandarískra flytjenda sem ráða ríkjum.

[Einar K. Pálsson (IP-tala skráð) 21.6.2010 kl. 08:54]

Þarna vantar bersýnilega "Remain in Light", Talking Heads (1980). Tímamótaverk.

[Helgi Briem (IP-tala skráð) 21.6.2010 kl. 12:47]

Já Jens, Sandinista var vanmetin plata og hefði hiklaust átt að vera á þessum lista.  Vandinn var kannski 3ja plötu lengdin því það hafði í för með sér uppfyllingarefni sem ekki var mjög skemmtilegt.  Svo leið hún nokkuð sándlega séð fyrir áhuga Mick Jones á danstónlist um þetta leyti.  Hefði hann enn verið haldinn gítardellu og nokkrum uppfyllingarlögum hefði verið sleppt hefði Sandinista orðið stórkostleg tvöföld plata.  Ég er enn að uppgötva gullkorn á henni.

[Auðjón (IP-tala skráð) 21.6.2010 kl. 16:34]

Einhvern veginn finnst mér þessi listi segja meira um NME en tónlist níunda áratugarins. Í kringum pönkið og nýbylgjuna var NME framsæknasta og feskasta tónlistarritið og samkeppnin við Melody Maker var uppspretta í að finna ný bönd og listamenn. En einhvern veginn staðnaði það blað því miður í kringum miðjan níunda áratuginn - og þrátt fyrir smá sprett í kringum Brit poppið, þá hefur blaðið alveg misst stöðu sína og það sama gerðist með Melody Maker sem dó í lok tíunda áratugarins.

Auðvitað vantar á listann nokkur af helstu stórvirkjum rokksögunnar, sem voru kannski of þung fyrir NME í þá daga en þar sem tímarnir hafa breyst og þessar plötur á hverju heimili í dag, hefði maður haldið að þessi tímamótaverk hefðu lent á listanum:
Guns N' Roses - Appetite for Destruction
Metallica - Masters of puppets
AC/DC - Back to Black
Iron Maiden - Number of the Beast

Einnig er ég hissa á að bönd sem voru upphafin af NME skildu ekki lenda á listanum, Sykurmolarnir eins og þú minntist á og líka Sound Affects með the Jam (1980).

En allir þessir listar eru til gamans gerðir og misjafn er smekkur manna.

[Jens Guð, 21.6.2010 kl. 22:26]

  Jón bóndi,  þetta er vel að orði komist!

  Andrés,  Morrisey hefur sagt að besti dagur lífs hans hafi verið er The Smiths hættu.  Jafnframt hefur hann fullyrt að þeir Johnny Marr muni aldrei vinna saman aftur.  

  Þeir tveir voru og eru algjörar andstæður.  Morrisey prinsippmaður,  harðlínu grænmetisæta og bindindismaður á áfengi,  tóbak,  kynlíf og allskonar.  Marr hinsvegar hörku sukkari.  

  Sú var tíðin að NME (og fleiri breskir fjölmiðlar) beittu þöggun á Morrisey.  Það var eftir að hann var sakaður um nasismadaður.  Sem var rangtúlkun á smá þjóðernisrembingi Morrisey (í bland við sérkennilegan húmor).

[Jens Guð, 21.6.2010 kl. 22:30]

  Grefill,  ég þarf að tékka á Proclaimers.  Ég þekki ekkert með þeim bræðrum nema tvö vinsælustu lögin.

  Hannes,  þú hefur ýmist verið ófæddur eða nýfæddur þegar þessar plötur komu út.  Ég þekki aftur á móti margt fólk á þínum aldrei sem þekkir allar þessar plötur.  Og reyndar rokksöguna alveg frá sjötta áratugnum fram til dagsins í dag.  

[Jens Guð, 21.6.2010 kl. 22:32]

  Gunni,  þetta er rétt hjá þér með NO.

  Einar,  ég man að þið í Spilafíflum voruð hrifnir af Talking Heads.  Enda eðal hljómsveit.

[Jens Guð, 21.6.2010 kl. 22:44]

  Helgi,  ég er sammála hverju orði þínu um  Sandinista.  Fyrir röskum áratug eða svo bað ungur drengur mig um að smala á disk fyrir sig þverskurði af því besta með The Clash en sleppa öllum vinsælum lögum.  Hann þekkti þau en langaði að kynnast hljómsveitinni án þess að þurfa að kaupa allan plötukatalóginn (þetta var áður en niðurhal varð málið fyrir svoleiðis grúskara).

  Það kom mér í opna skjöldu hvað mér fannst ég þurfa að hafa mörg lög af  Sandinista  í pakkanum.  Í mínum huga var þetta 3ja stjörnu plötuþrenna en leikar fóru þannig að ég varð að spandera sér disk undir lögin af  Sandinista.  Síðan hef ég hugsað um hana sem 4. stjörnu plötuþrennu.

[Einar K. Pálsson (IP-tala skráð) 21.6.2010 kl. 22:49]

Það var reyndar fyrir mína tíð. Mér fannst umrædd plata afar vönduð. Var ekkert sérlega uppnæmur yfir öðru efni frá þeim.

[Jens Guð, 21.6.2010 kl. 22:50]

  Auðjón,  það er ekkert pönk þarna.  En allt vaðandi í nýbylgju og 80´s nýrokki.  Þungarokksplöturnar sem þú nefnir eru allar kraumandi rétt fyrir neðan 20.  sætið.  Breskir þungarokkarar láta sér sennilega nægja að lesa Kerrang!  Eru ekkert að kíkja á NME.

[Jens Guð, 21.6.2010 kl. 23:33]

  Einar,  ég er kannski að leggja út af áhuga Sævars Sverris á Talandi höfði.  Ég kalla hljómsveitina reyndar frekar Höfðatal.

[Gunnar Örn Stefánsson (IP-tala skráð) 22.6.2010 kl. 13:10]

Það sem slær mig mest er hvað þetta ótrúlega einhæfur listi.

Þar fyrir utan:  Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me er besta platan með Cure. Allavega jafnbesta með Disintegration...

Sammála nokkrum sem póstuðu á undan, ég saknaði Remain in Light með Talking Heads, Appetite for Destruction, og Master of Puppets með Metallica.

Stærsta yfirsjónin í mínum huga er samt Prince. Hann gaf út 1999, Purple  Rain og Sign 'O' the Times á þessum áratug (ásamt þó nokkrum fleirum) og pródúseraði snilldarverkið What Time Is It? með The Time.

Aðrar plötur sem hefðu hæglega getað dottið inn á minn lista:

• The The: Soul Mining, Infected
• Slayer: Reign in Blood
• Public Enemy: It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back
• Husker Du: Zen Arcade
• Beastie Boys: Paul's Boutique
• Black Uhuru: Red
• David Bowie: Scary Monsters
• Depeche Mode: Black Celebration
• Ministry: The Mind Is a Terrible Thing to Taste
• R.E.M.: Document
• Sly & Robbie: Rhythm Killers