Aulaklúbburinn

   Ég er ekki höfundur þessa nafns.  Ég er ekki heldur að skrifa um alþingismenn heldur þann hóp poppstjarna sem hefur fallið frá 27 ára.  Hér er listi yfir tvo tugi slíkra.  Flestar eiga sameiginlegt að hafa neytt vímuefna og áfengis í óhófi um langa tíð.  Athygli var beint rækilega að 27 ára aldursári fráfallandi poppstjarna þegar nokkrar af skærustu poppstjörnum heims gáfu upp öndina á tímabilinu 3. júlí 1969 til 3.  júlí 1971.  Allar voru þær 27 ára.  Einkum þótti þetta hrópandi þegar Jimi Hendrix og Janis Joplin létust með 16 daga millibili og Jim Morrison 9 mánuðum síðar. Eftir það var farið að tala um að poppstjörnur væru komnar yfir dauðaþröskuldinn þegar þær náðu 28. aldursári.  

  Í kjölfar fráfalls Jims Morrisons fóru í gang miklar vangaveltur um að Robert Johnson,  Brian Jones,  Jimi Hendrix,  Janis Joplin og Jim báru öll upphafsstafinn J í nafni sínu.  Alan Wilson var ekki talinn með af því að þau hin voru miklu frægari súperstjörnur.  Allkskonar talnarugludallar,  stjörnuglópar og álíka kjaftæðispakk velti sér upp úr þessu með sameiginlega upphafsstafinn.  En svo hélt þeim áfram að fjölga poppstjörnunum sem dóu 27 ára en ekkert bólaði á fleiri nöfnum með upphafsstafnum J.  Síðan hefur dregið úr kenningum er leggja út af honum.

  Til að öllu sé til haga haldið skal þess getið að sumir á listanum hér fyrir neðan voru búnir að drekka eða dópa sig út úr hljómsveitinunum er þeir létust..

  Erlend rokkblöð hafa meðvitað unnið gegn því að upphefja þennan hóp poppstjarna,  sem slíkan,  og kallað hann aulaklúbbinn (the stupid club).  Bubbi og Rúnar sungu um aulaklúbbinn í samnefndu lagi á plötu með GCD.  En listinn er merkilegur:  

- Robert Johnson,  einn áhrifamesti gítarleikari blússögunnar,  dó 16.  ágúst 1938.  Þessi bandaríski meistari hafði áður selt djöflinum sálu sína.  En það var unnusta hans sem byrlaði honum eitur.  Það var ólund í henni vegna framhjáhald hans. 

 - Brian Jones,  gítarleikari ensku blúsrokksveitarinnar The Rolling Stones,  fannst látinn á sundlaugarbotni 3.  júlí 1969.  Hann hafði verið meira og minna út úr heimi vegna vímuefnaneyslu undanfarin ár.  Sögur um að Brian hafi verið myrtur hafa verið á kreiki.

.

 - Alan Wilson,  söngvari bandarísku blússveitarinnar Canned Heat,  dó 3.  september 1970.  Dauðaorsök var skráð ofneysla eiturlyfja.

.

.

 - Jimi Hendrix,  bandarískur blúsgítarleikari og söngvari,  kafnaði í eigin ælu 18.  september 1970.  Í maga hans fundust leyfar af 9 sterkum svefntöflum og mikið áfengi. 

.

.

 - Janis Joplin,  bandarísk blússöngkona,  dó úr ofneyslu heróíns og áfengis 4. október 1970.  Það síðasta sem hún gerði á lífi var að pósta til Johns Lennons afmæliskveðju á segulbandsspólu..

.

 - Jim Morrison,  söngvari bandarísku blúsrokksveitarinnar The Doors,  lést 3.  júlí 1971 í baðkari íbúðar sinnar í París.  Dauðaorsök:  Ofneysla eiturlyfja.

.

 - Ron McKernan,  hljómborðsleikari bandarísku hippahljómsveitarinnar The Grateful Dead,  dó úr innvortis blæðingum eftir langvarandi ofdrykkju 8.  mars 1973.

.

 - David Alexander,  bassaleikari bandarísku rokksveitarinnar (Iggy Pop &) The Stooges,  dó úr lungnabólgu 10. febrúar 1975 í kjölfar langvarandi ofdrykkju.  Það var búið að sparka honum úr hljómsveitinni vegna drykkjuvandamála hans áður.

.

 - Pete Ham,  gítarleikari ensku bítlahljómsveitarinnar Badfinger,  hengdi sig 24. apríl 1975.

.

- Gary Thain,  úr ensku þungarokkssveitinni Uriah Heep,  dó úr of stórum heróínskammti 15. desember 1975.

.

 - Chris Bell,  forsprakki power poppsveitarinnar Big Star,  lést í bílslysi 27. desember 1978,  eftir margra ára heróínneyslu og þunglyndi.

.

 - D Boon,  söngvari og gítarleikari bandaríska pönktríósins Minutemen,  lést í bílslysi 22. desember 1985.

.

 - Pete de Freitas,  trommari ensku nýbylgjusveitarinnar Echo & the Bunnymen, lést í mótorhjólaslysi 14. júní 1989.

.

 - Mia Zapata,  söngkonu bandarísku pönksveitarinnar The Gits.  var nauðgað og hún myrt 7. júlí 1993.  Talið er að henni hafi verið fórnað í einhversskonar trúarathöfn.  Þegar líkið fannst var því stillt upp á sama hátt og Jesú á krossinum er jafnan sýndur.

.

 - Kurt Cobain,  söngvari og gítarleikari bandarísku gruggsveitarinnar Nirvana,  skaut sig í höfuðið 8. apríl 1994.

.

 - Kristen Pfaff,  úr bandarísku riot grrrl hljómsveitinni Hole,  dó úr of stórum heróínskammti 16. júní 1994.  Forsprakki Hole var eiginkona Kurts Cobains,  Courtney Love.

.

 - Richey Edwards,  gítarleikari og textahfundur bresku nýrokksveitarinnar Manic Street Preachers hvarf 27 ára og hefur aldrei fundist.  Hann hafði átt við þunglyndi að stríða.  Bíll hans fannst við The Severn Bridge.  Talið er að hann hafi stokkið fram af brúnni.  Hann hefur opinberlega verið skráður látinn.

.

 - Jeremy Michael Ward,  hljóðeffekta- og söngstjóri bandarísku prog-hljómsveitarinnar Mars Wolta,  dó úr ofneyslu heróíns 25. maí 2003.

.

 - Bryan Ottóson,  gítarleikari bandarísku þungarokkssveitarinnar American Head Charge,  fannst látinn í hljómsveitarrútunni 19. apríl 2005.  Hann hafði látíð ofan í sig óheppilega blöndu af pensilíni,  verkjalyfjum og áfengi.

.

  Munið þið eftir fleirum?

.

  Til að fegra aulaklúbbinn ekki um of læt ég ekki fylgja með myndband af neinum úr klúbbnum heldur flutning bandaríska söngvarans Becks á lagi eftir Robert Johnson. 

 

Athugasemdir

[Brynjar Jóhannsson, 20.7.2009 kl. 18:12]

Athyglisverður listi Jens. Reyndar koma dauðsföll í tónlistarbransanum mér ekki mikið á óvart. Það er löng hefð fyrir því að tónlistarmenn sukki mikið og miðað við hvað t.d alkahólismi er mikill meðal þeirra kemur mér ekkert á óvart að einhverjir gefi upp öndina langt fyrir aldur fram.

Sama hefur líka verið uppi á teningnum hérlendis að ungir tónlistarmenn hafi dáið ungir og nægir í því tilfelli að nefna t.d Rúnar Gunnarsson og svo skilst mér af félaga mínum sem hefur spilað undanfarið á gítar með hljómsveitinni vonbrigði að ansi margir meðlimir pönkkynslóðarinnar hafi stútað sér með einum eða öðrum hætti.  

Stundum hefur verið sagt í háði að tónlistarmenn séu annað hvort- fyllibittur- í trúarsöfnuði eða AA-menn.... Vissulega dálítið ýkt fullyrðing en samt fáranlega mikið sannleikskorn í henni þó hún sé fjarri því að vera tæmandi.

Reyndar er ég mjög krítískur á þessa sukkímynd sem tónlistarbransinn hefur á sér. Mér finnst stundum eins og menn séu of mikið að lifa sig sem einhverjar fornar rokkhetjur í stað þess að fogusera á að gera hlutina pro. Einn kunningi minn  var sammála mér og sagði að það væri of mikið um það að tónlistarmenn litu á böll sem góða leið til að fara á fyllerí og kom það oft dálítið niður á spilamenskunni.

[Jens Guð, 20.7.2009 kl. 22:18]

  Brynjar,  það hafa verið skrifaðar margar greinar og einnig verið komið inn á þetta í bókum með sukkið á tónlistarmönnum.  Eitt sem nefnt hefur verið er tónlistarmaðurinn þarf ekki að vakna til vinnu klukkan 7 eða 8 að morgni,  eins og flestir aðrir.  Hann getur leyft sér að sofa út.  Þar með hefur hann ekki aðhald frá morgunklukkunni.

  Tónlistarmaðurinn er að "vinna" þegar aðrir eru að skemmta sér.  Oft fer sú vinna fram þar sem áfengi er á boðstólum.  Þá er næstum eðlilegt að stimpla sig inn í stemmninguna á staðnum og fara svo í partý á eftir.

  Spilamennska er félagslegt fyrirbæri.  Tónlistarmaðurinn er innan um annað fólk og spilar með öðrum.  Einn drykkfelldur í hópnum hefur hvetjandi áhrif á aðra að fá sér einnig í glas.

  Tónlistarmaðurinn er iðulega að ferðast fjarri nánustu ættingjum.  Hann saknar fjölskyldu sinnar.  Það verður til tómarúm sem auðvelt er að fylla upp í með því að fá sér í glas.  Að öllu jöfnu veitir fjölskylda aðhald með að ekki sé drukkið í óhófi.  Það aðhald er ekki til staðar á flækingnum. 

  Svo er þetta spurning um karakterinn.  Tónlistarmaðurinn er kærulausa týpan sem vill skemmta sér og leika sér þegar færi gefst.  Þetta er annar karakter en sá sem vill vinna á skrifstofu frá 9 - 5 og fara í Fjölskyldugarðinn um helgar.

  Spilagleði og víma eru á sama stað í heilanum (kynlíf líka).  Það er talið útskýra að hluta hvað "sex & drugs & rokk n Roll" fylgjast náið að.

  Rétt er að taka fram að mikill munur er á lífsstíl fólks eftir tónlistarstílum.  Pönkið tók sinn toll.  Tveir liðsmanna mestu "alvöru" pönksveitarinnar,  Sjálfsfróunar,  eru fallnir frá.  Annar var búinn á því strax 1983 eða svo.  Bassaleikari Fræbbblanna féll frá um svipað leyti.  Margir aðrir úr pönkdeildinni töpuðu heilsu ýmist tímabundið eða til frambúðar.  Ég rak pönkplötubúð á þessum tíma og það var ansi dapurlegt að fylgjast með þessu unga fólki - mörgu hverju - brenna upp á skömmum tíma af límsniffi og allskonar annarri vímuefnanotkun. 

[Ari (IP-tala skráð) 21.7.2009 kl. 12:29]

væntanlega allt tekið héðan: http://en.wikipedia.org/wiki/27_Club

Bob Dylan var að gagnrýna tónlist hérna um árið annars og nefndi Beck sem listamann sem dæmi um hvað væri að tónlist í dag, ég missti dáldið álit á kallinum við það... og enn meira þegar ég sá hann í höllinni. ;)

[Jens Guð, 21.7.2009 kl. 21:48]

  Ari,  ég fattaði ekki að það væri samantekt um aulaklúbbinn á wikipedia.  Listinn þar telur miklu fleiri en minn listi.  Ég studdist við samantekt nme.com. 

  Takk fyrir að vísa á wikapedia.  Ég ætla að bæta inn á minn lista þá sem vantar á hann en eru taldir upp á wikipedia.

  Ég er ekki nógu fróður um Beck til að hafa sterka skoðun á honum.  Ég á enga plötu með honum og fæst sem ég hef heyrt með honum heillar mig.  Hinsvegar veit ég að músík hans spannar breitt litróf og er innbyrðis ólík.  Einnig veit ég að hann er vel að sér í gömlum blús og þjóðalagamúsík frá fyrri hluta síðustu aldar,  s.s. Robert Johnson,  Leadbelly,  Woody Guthrie...  Það þykir mér vera meðmæli með ungum poppara.

  Dylan var leiðinlegur í Höllinni.  Mér leiddist á hljómleikunum.  Ég missti samt ekki álit á honum.  Ég hef oft lesið um hvað sumir hljómleikar hans eru leiðinlegir.  Einnig hef ég heyrt margar ömurlegar hljómleikaútgáfur með honum.  Það breytir þó engu um að margt hefur kallinn gott gert og margt snilldarlegt. 

[Birgir (IP-tala skráð) 28.7.2009 kl. 23:52]

Þú skautar ansi léttilega yfir Robert Johnson. Að honum hafi verið byrlað eitur er einungis ein kenning varðandi dauða hans, sem enginn getur staðfest að hafi verið 18. ágúst, þó ártalið sé líklegast 1938. Í heimildamyndinni sem John Hammond jr. gerði um manninn, eru líkur leiddar að því að hann hafi verið myrtur af öðrum manni og á annan hátt. Auk þess skrifar þú að Robert hafi selt djöflinum sálu sína og setur síðan punkt á eftir. Kannski er betra að nefna að um mýtu sé að ræða.

Annars var Dylan fínn í höllinni, oft séð hann betri, en það segir kannski meira um smekk ykkar sem létuð ykkur leiðast á tónleikunum. Hann er sem betur fer ekki allra. 

[Jens Guð, 29.7.2009 kl. 12:51]

  Birgir,  ég skauta létt yfir þetta allt saman.  Að sjálfsögðu seldi Robert ekki djöflinum sálu sína í raunveruleikanum.  Djöfullinn er skálduð ævintýrapersóna í aldagömlum þjóðsögum gyðinga,  rétt eins og Gilitrutt í íslenskum þjóðsögum. 

  Það er gott að einhver skemmti sér á Dylan-hljómleikunum.

[Óðinn (IP-tala skráð) 1.8.2009 kl. 23:12]

Hann Jimi Hendrix verður seint kallaður "blús gítarleikari" hann var meira í rokkinu og psychadelic tónlist svipað og The Doors

[Jens Guð, 4.8.2009 kl. 23:08]

  Óðinn,  The Doors var blúshljómsveit.  Jimi Hendrix kom eins og gjósandi eldfjall í bresku blúsbylgjunni um miðjan áttunda áratuginn (Animals,  Rolling Stones,  Manfred Mann,  Alex Korner,  Yardbirds...).  Fyrsta smáskífa Hendrix var gamli blús-slagarinn  Hey Joe.  Hendrix var mjög blúsaður gítarleikari og hafði afgerandi hlutverki að gegna í þeirri músíkþróun sem skapaði blúsafbrigðið þungarokk,  ásamt síðar Led Zeppelin o.fl.