Obama og þungarokk

  Á dögunum bauð forseti Bandaríkja Norður-Ameríku,  Hussein,  forsætisráðherrum Norðurlanda í partý.  Gríðarlega athygli vakti hérlendis að eiginkona íslenska forsætisráðherrans,  Sigurðar Inga,  mætti ekki buxnalaus í partýið.  Það var óvænt.  Vestan hafs vakti meiri athygli að íslenski forsætisráðherrann mætti ekki í partýið á einum strigaskó - minnugir furðulegs skóbúnaðar Sigmunds Davíðs í Hvíta húsinu (spariskór á öðrum fæti,  strigaskór á hinum).  

  Í spjalli við forsætisráðherra Norðurlanda kom bandaríkjaforseti,  Hussein,  inn á áhugaverðan punkt:  Hann hafði uppgötvað sér til undrunar að flestar þungarokksplötur hans voru með finnskum hljómsveitum.  Hann lét bandarísku leyniþjónustuna,  CIA,  kanna málið.  Niðurstaðan var sú að Finnland hýsi fleiri þungarokkshljómsveitir en nokkur önnur þjóð í heiminum.  Þar af hafa margar þeirra náð sterkri stöðu á heimsmarkaði.  Þar má nefna stórveldi á borð við HIM,  Lordi,  Nightwish,  Finntroll og Hanoi Rocks.  Bara svo að örfáar sem ég kannast við séu nefndar.  Fyrir nokkrum árum varð á vegi mínum í Stokkhólmi í Svíþjóð plötubúð sem seldi einungis finnskar þungarokksplötur.  Ekkert annað.  Þegar ég fletti þar í gegnum plöturekka kom mér á óvart hvað ég kannaðist við margar hljómsveitir.

  Finnar eru vissulega stórtækastir allra í þungarokki.  Alveg svo um munar.  Þar eru yfir 600 þungarokkshljómsveitir á hverja milljón íbúa.  Svíar koma þar næstir.  Og reyndar með bestu þungarokkshljómsveitirnar: Entomed,  At the Gates,  Meshuggah,  Claswfinger,  In Flames,  Amon Amarth,  Total Javla Mörker...

  Íslendingar eru í þriðja sæti. Við eigum rösklega 100 þungarokkshljómsveitir.  Hæst bera Sólstafir,  Skálmöld,  Dimma,  Nykur,  Mínus,  Celestine...  Ég er áreiðanlega að gleyma 90 og eitthvað.  

  Til að stækka kortið hér fyrir neðan þarf að smella á það.         

      

Banni létt af Trump

 

 

 

 

 

 

 

 

   Margt hefur orðið til þess að Donald Trump er vinsælt fyrirsagnafóður í fjölmiðlum út um allan heim.  Líka á Íslandi.  Mest þó í Bandaríkjum Norður-Ameríku.  Það er heppilegt.  Hann er einmitt að keppast við að tryggja sér útnefningu sem forsetaframbjóðandi bandaríska Reppaflokksins.  

  Ástæður þess að kallinn baðar sig í sviðsljósinu eru ekki að öllu leyti þær að hann sé meðvitað snjall að koma sér þangað.  Allskonar vandræðagangur hefur einnig skilað honum í sviðsljósið.  Til að mynda að vinir hans í tónlistarbransanum hafa hver á fætur öðrum stungið hann í bakið.  Fyrstur til þess var Njáll Ungi.  Þeir eru góðir vinir.  Í upphafi kosningabaráttunnar notaði Trump lag hans,  Rockin' in the Free World, sem kosningalag.

  Njáll er stuðningsmaður Bernie Sanders.  Sá keppir við Hillary Clinton um að verða forsetaframbjóðandi Demókrata.  Njáll bannaði Trump umsvifalaust að nota lagið á kosningafundum.  Trump hélt fyrst að hann væri að stríða sér.  Þeirra vinskapur hefur staðið til margra ára.  En Njáli var alvara.  Trump varð að finna sér nýtt kosningalag.  Það reyndist vera þrautin þyngri.  Þungavigtartónlistarmenn eru ekki í stuðningsliði Trumps.  Þvert á móti.

  Nú bregður svo við að Njáll hefur skipt um skoðun.  Hann lýsir því yfir að héðan í frá sé ÖLLUM heimilt að nota tónlist hans hvar sem er og hvenær sem er.  Einu skilyrði er að borgað sé ríflega fyrir notkunina.  Um það snúist kúvendingin.  Hann þurfi á peningum að halda.

  Án þess að Njáll hafi tekið það fram þá rekur hann sumarbúðir fyrir fatlaða og fjáröflunarsamtök fyrir bændur.  

  Trump hefur tekið umskiptum Njáls fagnandi. En ekki David Crosby,  fyrrum félagi Njáls í hljómsveitinni Crosby, Stills, Nash & Young.  Sá sendir Njáli kaldar kveðjur á twitter.

   

Trump öruggur með útnefningu

Plötuumsögn

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 - Titill:  Gillon

 - Flytjandi:  Gillon 

 - Einkunn: ****

   Gillon er listamannsnafn Gísla Þórs Ólafssonar.  Þetta er hans fjórða plata.  Sú fyrsta,  "Næturgárun",  kom út 2012.  Til hliðar er hann bassaleikari í hinni ágætu skagfirsku blúshljómsveit Contalgen Funeral.

  Tónlistin á nýju plötunni,  samnefnd flytjanda,  er einfaldari,  lágstemmdari og látlausari en á fyrri plötum.  Hún er ljúf og notaleg út í gegn.  Öll lögin eru frumsamin.  Þau flæða lipurlega og átakalaust.  Textarnir eru frumsamdir með tveimur undantekningum. Þær undantekningar eru ljóð eftir Ingunni Snædal úr bókinni "Komin til að vera, nóttin".  Góð ljóð.  Verulega mögnuð.  Líka ljóð Gillons.  Ljóðin lyfta plötunni upp fyrir "venjulegar" poppplötur.  Þau standa sterk í textabæklingi plötunnar burt séð frá tónlistinni.  En lifna áhrifaríkari við í tónlistinni.  

  Söngstíll Gillons er sérstakur og auðþekktur.  Hann er í humátt að söngstíl Toms Waits,  Bjartmars og Megasar.  

  Hægri hönd Gillons á plötunni er Sigfús Arnar Benediktsson. Hann stjórnar upptökum og spilar á öll hljóðfæri önnur en kassagítar Gillons og bassa. Samstarf þeirra Gillons er eins og best verður á kosið.  Þeir hafa fundið ljóðunum væna og þægilega umgjörð. Þetta er plata sem ég mæli með.

     

Er Júlíus Vífill ekki að snúa til baka í borgarstjórn?

  Nokkru eftir að ég lauk námi í grafískri hönnun mætti Ingvar Helgason á auglýsingastofuna.  Þetta var á níunda áratugnum.  Hann hafði rekið auglýsingaherferð í dagblaðinu Tímanum um skeið.  Spanderað í fjölda heilsíðuauglýsinga.  Án árangurs.  Hann bað mig um að finna út hvað hann væri að gera rangt.

  Því var auðsvarað:  Hann auglýsti kosti bíla sem hann var með umboð fyrir.  Gallinn var sá að í auglýsingarnar vantaði upplýsingar um það hver væri að auglýsa.  Hugsanlegir viðskiptavinir gátu ekki brugðist við auglýsingunum;  sýnt svörun.  Þetta var fyrir daga internets og google.

  Létt verk var að kippa auglýsingaherferðinni í lag.  Salan tók rækilega við sér.  Ingvar Helgason mokaði bílum út á markaðinn.  Ingvar var afskaplega skemmtilegur.  Hann ávarpaði mig aldrei með nafni.  Þess í stað hóf hann setningar gjarna á:  "Heyrðu þú" eða "Þú þarna".  Til að mynda sagði hann: "Heyrðu þú,  finnst þér ekki Trabantinn vera dálítið kubbslegur?  Getur þú teiknað mynd af honum þar sem hann sýnist vera meiri kaggi?"  Jú,  ég gat það.  Ingvar var ekki ánægður fyrr en teikningin sýndi sportlegan fólksbíl.  Hún seldi. Trabantinn mokaðist út.

  Fyrirtækið Ingvar Helgason malaði gull.  Ég yfirgaf auglýsingamarkaðinn. Ingvar féll frá. Það vakti undrun mína þegar í ljós kom að rekstur bílasölunnar virtist taka dýfu.  Það átti ekki að vera hægt.  Öll skilyrði voru fyrir hendi til að reka fyrirtækið áfram með góðum hagnaði.  

 Svo fór krónprinsinn, Júlíus Vífill Ingvarsson, með sína þekkingu á rekstri og peningum í borgarstjórn Reykjavíkur.  Ég sakna hans þaðan.  Er hann ekki að snúa aftur til leiks?  Það þarf að taka fjármál borgarinnar föstum tökum.  Það vantar í borgarstjórn fjölskylduvæna og trygga menn með þekkingu og reynslu úr atvinnulífinu.    

Leita týndra sjóða foreldra sinna

Ljótur hrekkur

  Ég ók á löglegum hraða vestur eftir Bústaðavegi.  Þá upphófst skyndilega hávært sírenuvæl nálægt mér.  Ég gaf mér ekki tíma til að athuga hvort að þar væri lögreglubíll eða sjúkrabíll á ferð.  Þess í stað brunaði ég á fullri ferð upp á umferðareyju til að opna greiða leið fyrir sírenubílinn.  Ég beygði heldur skart upp á eyjuna því að felga á framhjóli beyglaðist.  

  Umferð var töluverð.  Mér til undrunar sinnti enginn í öðrum bíl sírenukallinu.  Umferð hélt áfram eins og ekkert hefði í skorist.  Jafnframt þagnaði sírenan án þess að ég kæmi auga á sírenubíl.

  Við nánari athugun virðist sem sírenuvælið hafi hljómað úr útvarpinu.  Þar var í spilun lag,  "Ai ai ai",  með þeirri góðu reggae-sveit AmabAdama.  Undir lok lagsins hljómar sírenuvæl (á mín 2.54).    

  Þó að sírenan hafi hrekkt mig og minn bíl þá situr það ekki í mér.  AmabAdama er svo assgoti flott hljómsveit.

  Annað mál er að fólk í næstu bílum á eftir mér hefur næsta víst þótt aksturslag mitt einkennilegt og undrast skyndilegt erindi mitt upp á umferðareyju.

Frelsarinn

  Svo bar til að drengur fæddist fyrir austan fjall og vestan mána. Fuglar himins sungu sinn fegursta söng.  Allt upp í þrír stórir og fagurlitir regnbogar birtust samtímis við sjónarrönd.  Himinn varð heiður og sólin - sú skæra stjarna - vakti allt með kossi.  Þvert á veðurspá sem varaði við jarðskjálfta,  norðangarra og ófærð á heiðum.

  Drengurinn óx og dafnaði.  Þegar hann gekk í leikskóla var nesti viðvarandi vandamál.  Rúgbrauðssneið með smjöri og kæfu vildi klístrast og festast í loki nestisboxins.  Þá fann drengurinn upp samlokuna.  Með því að skella brauðsneið ofan á viðbitið var vandamálið úr sögunni. Þessa uppfinningu þróaði hann yfir í hamborgara. Einskonar samloku með kjötbollu á milli.  Í framhjáhlaupi fann hann upp hjólið.  Það kom sér vel fyrir dekkjaframleiðendur. Fram að því var lítil sala í dekkjum.  Síðar gladdi hann þá enn frekar með því að finna upp varadekkið.

  Því næst stofnaði hann Bítlana, The Rolling Stones og Bob Dylan.  Um leið fann hann upp á því að kalla heita vatnið heita vatnið.  Eitthvað varð heita vatnið að heita. 

Örfá minningarorð

  Ólafur Stephensen,  almannatengill og djasspíanóleikari,  lést í vikunni;  nýkominn á níræðisaldur. Hann kenndi mér markaðsfræði í auglýsingadeild Myndlista- og handíðaskóla Íslands á áttunda áratugnum.  Sumarið 1979 vann ég á auglýsingastofu hans,  ÓSA.  Einnig á álagstímum á stofunni meðfram námi veturinn ´79-´80.

  Ólafur var skemmtilegur kennari. Og ennþá skemmtilegri vinnuveitandi.  Það var alltaf létt yfir honum.  Stutt í gamansemi.  Aldrei vandamál.  Bara lausnir.  Hann lagði sig fram um að það væri gaman í vinnunni.  Á sólríkum degi átti hann það til að birtast hlaðinn ís-shake handa liðinu.  Einn sérlega heitan sumardag tilkynnti hann að það væri ekki vinnufriður vegna veðurs.  Hann bað okkur um að setja miða á útidyrahurðina með textanum "Lokað vegna veðurs".  Síðan bauð hann okkur að taka maka með í grillveislu út í Viðey.  Hann átti Viðey.  Grillveislan var glæsileg,  eins og við mátti búast. Gott ef kældur bjór var ekki meira að segja á boðstólum (þrátt fyrir bjórbann).

  Óli var djassgeggjari.  Ég var ekki byrjaður að hlusta á órafmagnaðan djass á þessum tíma en var að hlusta á Weather Report,  Mahavishnu Orcestra og þess háttar rafdjass.  Óli var opinn fyrir því.  Herbie Hancock var skólabróðir hans í Ameríku.  Við mættumst í plötum Herbies og djasslögum Frank Zappa. Í leiðinni laumaði Óli að mér tillögum - lúmskur og án ýtni - um að kynna mér tiltekin órafmögnuð djasslög. Sem ég gerði. Og varð djassgeggjari.

  Óli sendi frá sér þrjár djassplötur.  Hver annarri skemmtilegri. Pjúra djass.  Ég skrifaði umsögn um eina þeirra í eitthvert tímarit. Man ekki hvaða.  Þá hringdi Óli í mig og var sáttur við umsögnina. Að öðru leyti vorum við í litlum samskiptum síðustu áratugi umfram stutt spjall þegar leiðir lágu saman úti á götu eða á mannamótum.  En í þessu símtali spjölluðum við um margt og lengi. Hann upplýsti mig meðal annars um að sonur hans væri í hljómsveitinni Gus Gus. Ég hafði ekki áttað mig á því.  

  Óli breytti áherslum í auglýsingum á Íslandi.  Færði þær frá því að vera auglýsingateikningar yfir í vel útfærða markaðssetningu.  Hann var snjall á sínu sviði. Ég lærði meira á auglýsingastofu hans en í skólastofu auglýsingadeildar Myndlista- og handíðaskóla Íslands.

  Ég kveð með hlýjum minningum og þakklæti góðan læriföður.  Ég man ekki eftir honum öðruvísi en með glaðvært bros á andliti.      

       

Hvaða Bítlalög eru vinsælust?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Hvernig á að finna út hvaða lög bresku hljómsveitarinnar Bítlanna (The Beatles) eru vinsælust?  Ein leiðin er að skoða sölutölur;  sjá hvaða smáskífur Bítlanna hafa selst best.  Gallinn við þessa aðferð er sá að verulega hátt hlutfall af lögum Bítlanna kom aldrei út á smáskífu.  Þar fyrir utan voru flestar smáskífurnar merktar sem A hlið og B hlið.  Einungis lagið á A hliðinni telur.  Hugsanlegt er að einhverjir - jafnvel margir - hafi keypt smáskífur vegna lagsins á B hlið fremur en A hlið.

  Einstakar smáskífur voru aðeins gefnar út í tilteknum löndum en ekki á alþjóðavísu.  Til að mynda var "Yesterday" einungis gefið út á smáskífu í Bandaríkjunum.    

  Nú er loks hægt að komast að því hvaða Bítlalög njóta í raun mestra vinsælda heims um ból:  Það er með því að skoða hvaða lög eru mest spiluð á Spotify.  Þá bregður svo við að fæstir Bítlafræðingar hefðu að óreyndu giskað á hvaða lag trónir í toppsætinu. Það hefur ekki einu sinni verið gert myndband við það.  Né heldur er til filma af Bítlunum að spila það í hljóðveri eða á hljómleikum.  Fyrir bragðið er lagið ekki spilað í sjónvarpsstöðvum,  hvorki tónlistarstöðvum á borð við MTV né öðrum. Svona lítur listinn út:  

1.  Come Together

2.  Let It Be

3.  Hey Jude 

4.  Love Me Do

5.  Yesterday

6.  Here Comes the Sun

7.  Help!

8.  All You Need Is Love

9.  I Want To Hold Your Hand

10. Twist and Shout

  Þegar listar eru skoðaðir eftir löndum þá er niðurstaðan svipuð.  Einstök lög hafa sætaskipti.  "Come Together" er mest spilaða lagið í Bandaríkjunum en þar er "Hey Jude" í öðru sæti og "Let it Be" í 4. sæti,  svo dæmi séu tekin.

.

Matur í Amsterdam

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Ég hef áður skýrt undanbragðalaust frá því að ég skrapp til Amsterdam um páskana.  Sennilega var um áratugur síðan ég heimsótti þá ágætu borg síðast.  Þetta var þess vegna dáldið eins og fersk heimsókn.  

  Við innritun á gistiheimili tilkynnti afgreiðsludaman mér að ættingi minn væri gestur þarna. Ég varð eitt spurningamerki. Daman fletti upp í tölvunni og sagði: "Hún er hérna,  Sabrína Guðmundsson.  Þetta er nákvæmlega sama ættarnafnið, stafsett með ð og allt."

  Ég þakkaði fyrir upplýsingarnar.  En veit ekkert meira um Sabrínu. 

  Í einni plötubúð sem ég heimsótti spurði afgreiðslumaðurinn fljótlega:  "Íslendingur?".  Ég játti.  Hann sagði:  "Ef maður hefur heyrt í sjónvarpinu viðtal við Björk og Sigur Rós þá er íslenski enskuframburðurinn auðþekkjanlegur." Hann sagðist hafa komið til Íslands og sannreynt þetta.  

  Athygli vekur að fjöldi veitingastað býður upp á nákvæmlega sömu rétti:  Lambakótelettur, svínarif,  grillaðar kjúklingabringur,  rib eye steik og eitthvað svoleiðis.  Sama meðlæti:  Kál, tómatsneiðar, agúrkusneiðar, franskar, tómatsósa og majónes.  Á auglýsingatrönum og úti í gluggum veitingastaðanna eru sömu ljósmyndir af þessum réttum.  Samt eru staðirnir ýmist kenndir við Argentínu, Ítalíu, Istanbúl,  Tæland eða eitthvað annað.  Enginn munur er á þessum réttum hvort heldur sem veitingastaðurinn er fínn háklassa eða skyndibitastaður.  Verðið er 10 - 11 evrur (um 1400 - 1500 íslenskar kr.).

  Biðja þarf sérstaklega um bakaða kartöflu.  Alltaf fylgja með tómatsósan og majonesið.  Þegar bita er stungið ofan í þær báðar er útkoman kokteilsósa.    

 Mér dettur í hug að einn og sami birginn afgreiði alla þessa staði.  Fremur en að þeir séu allir í eigu sama aðila.  Þetta er skrítið.  Ekki síst vegna þess að víða liggja þessir staðir saman hlið við hlið.

  Fyrri blogg um Amsterdam-heimsóknina má lesa með því að smella á þessa hlekki:

http://http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/2169441//blog/jensgud/entry/2169441/

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/2170260/

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/2170473/

        

Sá svalasti

  Enski gítarleikarinn Keith Richards er einn svalasti töffari rokksögunnar.  Það eru ekki meðmæli út af fyrir sig.  Þannig lagað.  En í tilfelli Keiths er það heillandi. Þegar ég sé forsíðuviðtal við hann í poppblöðum þá kaupi ég þau. Vitandi um að góðan  skemmtilestur er að ræða. Gullmolarnir velta upp úr honum. Óviljandi ekki síður en viljandi. Hann lætur allt flakka.  Hvort heldur sem er um félaga sína í Rolling Stones,  aðra tónlistarmenn eða sjálfan sig.  Stundum reynir hann klaufalega að fegra sinn hlut.  Jafnan leiðréttir hann það síðar.  Dæmi:  Það rataði í heimsfréttir er hann slasaðist við að klifra í tré fyrir nokkrum árum.  

  Til að byrja með sagðist hann hafa dottið niður úr trénu.  Svo fór að hann dró það að hluta til baka.  Sagðist hafa í raun flækst í lággróðri,  runnaþyrpingu,  fælst, lent í áflogum við hríslurnar og slasast.  Hann snöggreiddist.  Barðirst um á hæl og hnakka með þeim afleiðingum að bein brákuðust. Hann skammaðist sín svo mikið fyrir að hafa farið halloka í áflogum við trérunna að fyrstu viðbrögð voru að segjast hafa dottið úr tré.  

  Eins þegar hann missti út úr sér að hafa tekið öskuna af föður sínum í nefið. Blaðafulltrúar Rolling Stones kepptust í kjölfarið við að upplýsa að þar hafi verið um óhappaverk að ræða en ekki ásetning.  Kauði missti öskuna fyrir klaufaskap ofan í síðasta kókaín-skemmtinn sem hann átti þann daginn.  Það var ekki hægt að greina öskuna frá kókaíninu undir þeim kringumstæðum.  Ekki var um annað að ræða en sniffa öskuna með.  Síðar upplýsti Keith að einungis hluti öskunnar hafi blandast kókinu. Hann hafi þess vegna aldrei tekið alla öskuna af pabba sínum í nefið.  

  Til eru ótal brandarar um Keith.  Einn slíkur hermir að einungis kakkalakkar og hann lifi af kjarnorkuárás.  Er þá vísað til lífernis hans sem dópista og drykkjubolta.  Neyslufélagar hans hafa fallið frá hver á fætur öðrum.  En Keith er alltaf sprækur. Miðað við allt og alla ber hann aldur vel.  Að vísu er andlitið rúnum rist og fingurnir orðnir hnúóðttir og snúnir eins og roð í hundskjafti.

  Í gær hlustaði ég á síðustu sólóplötu kappans. Hún er nokkuð góð og skemmtileg.  Þar krákar hann sitthvort lagið eftir jamaísku reggí-stjörnuna Gregory Isaacs (Love Overdue) og bandaríska þjóðlaga-blúsistann Leadbelly (Goodnight Irene).  Virkilega flott. Frumsömdu lögin eru líka alveg ljómandi flott.