Tónlist skiptir sköpum

  Tónlist er manninum nauðsynleg.  Tónlist kemur næst á eftir þörfinni fyrir mat og svefn.  Tónlistin deilir röðinni með þörfinni fyrir að ávaxta kyn sitt.  Tónlistin sefar,  linar þjáningar,  léttir geð,  lyftir andanum,  nærir sálina,  veitir ómælda gleði,  styttir stundir og það sem skiptir mestu máli:  Er gott hjálpartæki þegar löngun til að dansa kviknar.  

  Allar manneskjur hafa unun af tónlist.  Margir eru tónlistarfíklar.  Tilvera þeirra snýst að meira eða minna leyti um tónlist.  Margir iðka tónlist.  Spila á hljóðfæri og syngja.  

  Tónlistariðkun er bráðholl.  Hún eflir hæfileika viðkomandi á mörgum sviðum:  Ýtir undir skapandi hugsun,  samvinnu,  hæfni til að hlusta á aðra,  taka nýjum hugmyndum fagnandi,  deila upplifun með öðrum,  taka tillit til annarra,  skerpir skilning á gildi fortíðarinnar,  njóta augnabliksins og horfa til framtíðar.

  Vegna þessa hafa tónlistariðkendur forskot á aðra þegar kemur að öðrum hlutum.  Gott dæmi um það er framboð Besta flokksins.  Þetta var framboð vinahóps tónlistarmanna.  Hann tók önnur framboð í nefið.  Kosningabaráttan var snilldin ein.  Kosningalag Besta flokksins gerði kosningalög allra annarra framboða - í gegnum söguna - að hallærislegu prumpi.  Frambjóðendur Besta flokksins voru á heimavelli og tóku slaginn með óverjandi trompi.

  Fremstur í flokki fór bassaleikarinn úr pönksveitinni Nefrennsli,  Jón Gnarr.  Þegar ég hlustaði á Nefrennsli spila á pönkhljómleikum Útideildar fyrir röskum þremur áratugum þá vissi ég strax að þarna væri á sviði borgarstjóraefni Reykjavíkur.  Nei,  reyndar ekki.  Það blasti ekki við.  Ég hugsaði ekkert út í það.  Ekki frekar en þegar ég hlustaði á hljómsveitina Ske og þar var hljómborðsleikari,  Guðmundur Steingrímsson,  sem í dag leiðir Bjarta framtíð.  Þingflokk sem nú tekur við kefli Besta flokksins í Reykjavík.  

  Farsæll miðborgarstjóri Reykjavíkur er stuðmaðurinn,  hljómborðsleikarinn og djassgeggjarinn Jakob Magnússon.  Forstjóri Höfuðborgarstofu,  Einar Bárðarson,  er gamalreyndur gítarleikari og  lagahöfundur.  

  Jón Gnarr er ekki eini tónlistarmaðurinn sem hefur orðið borgarstjóri Reykjavíkur.  Ólafur F. Magnússon er gítarleikari og söngvari.  Birgir Ísleifur er djassgeggjari og píanóleikari.  Árni Sigfússon er gítarleikari,  lagahöfundur og söngvari.  Ingibjörg Sólrún hefur sungið inn á plötu.  Davíð Oddsson samdi dægurlagatexta og söng á hljómleikum með Gunnari Þórðarsyni.  

  Það voru svo tíð borgarstjóraskipti í Reykjavík um tíma að ég man í fljótu bragði ekki hverjir komu þar við sögu.  Borgarstjórnarfulltrúinn Oddný Sturludóttir var hljómborðsleikari hinnar ágætu rokksveitar Enzími.  

  Tónlistarmenn eru í forystu í hinum ýmsu sveitastjórnum um allt land.  Söngvari og selló-leikari Todmobile,  Eyþór Arnalds,  er í Árborg.  Matti Matt var í Dalvíkurbyggð.  Guðmundur í Sé Ellen og söngvari (ég man ekki nafn hans) sem var í hljómsveit á Laugarvatni og síðar í hljómsveitinni Bumbunum eru í Fjarðarbyggð.  

  Gott ef Magnús Stefánsson í Upplyftingu og fyrrverandi þingmaður er ekki sveitastjóri í Garði.  

  Geir Haaarde söng inn á plötu með South River Band.  

  Menntamálaráðherrann,  Illugi Gunnarsson,  er píanóleikari og hefur sent frá sér plötu. 

  Bill Clinton,  fyrrverandi forseti Bandaríkja Norður-Ameríku,  er saxafónleikari.  George eldri Bush er blúsgeggjari og gítarleikari.  Tony Blair,  fyrrverandi forsætisráðherra Bretlands,  er rokkgítarleikari.  

  Upptalningin er endalaus.

  Fæstir tónlistarmenn eru "bara" tónlistarmenn.  Flestir koma víðar við.  Margir eru í leiklist.  Margir eru listmálarar.  Margir fást við ritstörf.  Um síðustu aldamót gerðu margir fjölmiðlar upp við tuttugustu öldina.  Völdu mann aldarinnar.  Eða tónlistarmann aldarinnar.  Flestir helstu fjölmiðlar heims enduðu á því að velja á milli Johns Lennons og Bobs Dylans.  Jafnan með þeirri niðurstöðu að Lennon hefði vinning.  Hljómsveit hans,  Bítlarnir,  vóg það þungt.  Lennon og Dylan voru ekki aðeins tónlistarmenn heldur einni myndlistamenn og rithöfundar.  

Jón Gnarr hættir í vor

Kvikmyndarumsögn

 

 

 

 

 

 

 - Titill:  Málmhaus

 - Höfundur og leikstjóri:  Ragnar Bragason

 - Leikarar:  Þorbjörg Helga Dýrfjörð,  Ingvar E. Sigurðsson,  Halldóra Geirharðsdóttir,  Sveinn Ólafur Gunnarsson

 - Einkunn: **** (af 5)

  Myndin er ólík því sem ég hélt.  Ljósmyndir af aðalpersónunni,  Heru Karlsdóttur (Þorbjörg Helga Dýrfjörð),  með andlitsfarða að hætti norskra svartmálmshausa og nafn myndarinnar gáfu vonir um að svartmálmi væri gert hátt undir höfði.  Sú er ekki raunin.  Rokkmúsík er sparlega notuð.  Uppistaðan af henni er laufléttur popp-metall.  Það er ekki fyrr en undir lok myndarinnar sem Hera syngur og spilar svartmálmsslagara.  Sá er frábær!  Ég hlakka til að kaupa hann á plötu og hlusta oftar á hann.  Þó ekki sé nema fyrir þetta eina lag er góð ástæða til að skreppa í kvikmyndahús.  En það kemur fleira til.  Hera syngur og spilar annað lag,  ljúfa ballöðu,  í lok myndar.

  Myndin gerist í sveit.  Bóndasonurinn á bænum,  Baldur,   er þungarokkari og spilar á gítar í hljómsveit.  Við fáum ekki að heyra í hljómsveitinni;  sjáum aðeins ljósmynd af henni.  Einn sólléttan sumardag ekur hann á dráttarvél um tún.  Aftan á vélinni er heyþyrla.  Drifskaftið er bert og óvarið.  Það er bannað.  Á sjöunda áratugnum þegar síða hippahárið var málið ollu hlífðarlaus drifsköft dauðsföllum.  Þegar drifskaft nær hárlokki er það fljótt að rífa höfuðleðrið af viðkomandi.  Þetta er einmitt það sem hendir Baldur.  Hann ekur yfir ójöfnu á túninu og hárið flækist í drifskaftinu.

  Hera systir hans verður vitni að slysinu.  Hún er 12 ára.  Hún og foreldrar þeirra ná ekki að vinna úr sorginni.  Þau festast í sorginni,  döpur,  þögul og sinnulaus.  Þetta er drama.  Árin líða.  Hera leitar huggunnar í að hlusta á plötusafn Baldurs og spila á gítarinn hans.  Sorgin fléttast saman við "gelgjuna":  Mótþróa,  uppreisn og stjórnleysi.  

  Hera fær áhuga á norskum svartmálmshausum þegar Bogi Ágústsson les frétt um þá í Sjónvarpinu.  Fréttin sagði frá dómum sem þeir fengu fyrir kirkjubrennur og morð.   

  Dramað í myndinni er létt upp með einstaka brandara og broslegu atviki.  Margt ber til tíðinda.  Sagan er trúverðug.  Þökk sé góðum og sannfærandi leik.  Mest mæðir á Þorbjörgu Helgu.  Hún vinnur feitan leiksigur og hlýtur að fá Edduna.  Hlutverkið er margbrotið og krefst margs umfram leikræna hlutann.  Gítarleikur hennar er fínn,  söngurinn snilld,  "slammið" flott...  Það er sama hvar borið er niður:  Hún neglir þetta allt niður.  Hún er jafn trúverðug sem illa áttuð unglingsstelpa og málmhaus sem gefur skít í allt og alla.  Áhorfandinn hefur samúð með henni og sýnir öfgafullum uppátækjunum skilning.  Þorbjörg Helga er stórkostlegur leikari.  

  Persónan sem Sveinn Ólafur leikur er sterkt útspil í framvindu sögunnar.  Sá, ja, klunnalegi og grunni karakter leggur til grínið og dregur fram ennþá fleiri hliðar á Heru.  Hliðar sem hlaða undir skilning á persónunni og trúverðugleika hennar.   

  Það er ekki gott að staðsetja sögusviðið í tíma.  Og kannski óþörf smámunasemi að reyna það.  Upphaf myndarinnar gæti gerst snemma á níunda áratugnum eða fyrr.  Þetta er á dögum vinylplötunnar og kassettutækisins.  Fréttir af norskum svartmálmshausum hafa varla ratað í íslenska fréttatíma fyrr en um miðjan tíunda áratuginn. 

  Í kynningartexta um myndina er gefið upp að sögusviðið í byrjun sé 1970.  Það passar ekki.  Þá voru hljómsveitir eins og Iron Maiden og Ac/Dc ekki til, né heldur ýmsar aðrar sem koma við sögu.  Þetta skiptir engu máli.  Þetta er áhugaverð bíómynd en ekki sagnfræði.         

  Myndataka er alveg ljómandi góð og klipping Valdísar Óskarsdóttur afbragð.  Þegar andlegt svartnætti persónanna liggur í þunglyndi er áferðin grá og drungaleg.  Reyndar lengst af.   

  Það segir eitthvað um kvikmyndina að frá því að ég sá hana þá hefur hún sest að í hausnum á mér.  Ég rifja upp senur úr myndinni og langar ákaflega mikið til að heyra aftur rokklagið með Heru/Þorbjörgu.  Það er svo meiriháttar flott.      

      

     

Hræddi börn í Húsdýragarðinum

Færeyskt lag í 1. sæti á bandaríska vinsældalistanum

  Það er ekki á hverjum degi sem færeyskt lag er í toppsætinu á bandaríska internetvinsældalistanum og þriðja sæti á bandaríska almenna vinsældalistanum.  Þetta gerist ekki einu sinni annan hvern dag.  En þetta var nú bara að gerast.  Og gæti gerst aftur.  

  Þannig er að á dögunum kom út plata með bandarísku söng- og leikkonunni Cher.  Platan heitir Closer to the Truth.  Öflugasta lag plötunnar heitir My Love.  Það er eftir færeysku söngkonuna og söngvahöfundinn Gretu Svabo Bech.  

  Closer to the Truth er 26. plata Cher.  Jafnframt hennar fyrsta plata í 12 ár.  Gríðarlegur spenningur var fyrir plötunni.  Hún flaug í toppsæti bandaríska internetvinsældalistans,  3ja sæti digitalvinsældalistans (plötur seldar í stafrænu formi) og 3ja sæti almenna bandaríska vinsældalistans (plötur seldar í föstu formi).  

  Platan hefur verið ofarlega á sölulistum víðar um heim.  Til að mynda er hún í 11. sæti kanadíska vinsældalistans,  13. sæti ástralska digitalvinsældalistans, 17. sæti ástralska almenna vinsældalistans,  19. sæti ítalska almenna vinsældalistans og 20. sæti ungverska almenna vinsældalistans.   

  Stelpan í Miðvági í Færeyjum er í góðum málum. 

  Meira má lesa um Gretu með því að smella á þennan hlekk:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1311692/

  Greta er miklu betri söng- og tónlistarkona en Cher.

  

Gott og gleðilegt framtak.

  Breska dægurlagahljómsveitin Bítlarnir (The Beatles) er virtasta og vinsælasta hljómsveit sögunnar.  Hljómsveitin var skammlíf en skildi eftir sig aragrúa af ódauðlegum og sívinsælum söngvum.  Fyrsta plata Bítlanna,  Please Please Me,  kom út 1963.  Síðasta plata Bítlanna,  Abbey Road, var hljóðrituð 1969 og kom út það ár.  Þá var hljómsveitin hætt.  Snemma árs 1970 kom út platan Let It Be.  Hún var uppsóp af mismikið frágengnum hljóðritunum frá janúar 1969.

  Á ferlinum sló hljómsveitin ótal sölumet sem flest standa enn í dag - þrátt fyrir að plötusala og markaðurinn hafi margfaldast að umfangi á þeirri hálfu öld sem liðin er frá útgáfu fyrstu plötu Bítlanna.  Viðskiptavild Bítlanafnsins og liðsmanna hljómsveitarinnar er risastór.  Unglingar jafnt sem ellilífeyrisþegar kannast við nöfnin John Lennon,  Paul McCartney,  George Harrison og Ringo Starr.  

  Bítlarnir spiluðu aldrei á Íslandi.  Enda hætti hljómsveitin hljómleikastússi 1966 og læsti sig inni í hljóðveri eftir það. 

  Á undanförnum árum hafa Bítlarnir og Ísland fléttast saman,  æ ofan í æ,  hægt og bítandi,  fastar og þéttar.  Fyrst var það Ringo.  Hann kom til Íslands 1984 og spilaði með Stuðmönnum um verslunarmannahelgi í Atlavík.   

  Sama ár fóru launþegar á Íslandi í langt og mikið verkfall.  Mig minnir að það hafi bæði verið BSRB og starfsfólk á fjölmiðlum sem stóðu að því.  Baráttufundur var haldinn á Lækjartorgi.  Fundinum barst skeyti frá ekkju Johns Lennons,  Yoko Ono.  Í því sendi hún fundinum baráttukveðjur.  Fyrst héldu menn að um sprell væri að ræða.  En það tókst að sannreyna að skeytið væri frá Yoko.  Hún átti íslenska vini í myndlistageiranum, hafði fengið áhuga á Íslandi og fylgdist náið með íslensku samfélagi.  

  Nokkrum árum síðar setti Yoko upp stórkostlega myndlistarsýningu á Kjarvalsstöðum.  Hún er frumleg, djörf og hugmyndarík myndlistakona.   Nokkrum árum þar á eftir setti Yoko upp myndlistarsýningu á sama stað með myndverkum Johns Lennons.  Hann var lunkinn teiknari með skemmtilega einfaldan stíl.  

  Fyrir 13 árum kom Paul McCartney til Íslands.  Hér dvaldi hann um hríð.  Ferðaðist um landið með þáverandi eiginkonu sinni.  Svo leiðinlega vildi til að íslenskir ljósmyndarar sýndu Paul frekjulega aðgangshörku.  Það lagðist illa í Paul og hann hefur ekki komið hingað síðan.  Hafi ljósmyndararnir skömm fyrir ókurteisina.  Kannski var þetta bara einn ljósmyndari.  Hinsvegar breytti Paul texta lagsins Why Don´t We Do It In The Road frá og með Íslandsheimsókninni.  Eftir það hefur hann jafnan sungið textann "Why don´t we do it in the Fjörðs".  

 

  2007 vígði Yoko Ono merkilega ljósasúlu í Viðey,  Friðarsúluna.  Á ensku heitir súlan Imagine Peace Tower.  Hún er kennd við þekktasta lag Johns Lennons,  Imagine.  Reist til minningar um Lennon og friðarboðskap hans.

  Friðarsúlan hefur fengið mikla umfjöllun í poppmúsíkblöðum og -fjölmiðlum um allan heim.  Ef "Imagine Peace Tower" er "gúgglað" innan gæsalappa koma upp á aðra milljón síður.  Ef gæsalöppunum er sleppt koma upp 28 milljón síður.  Súlan er nefnilega oft aðeins kölluð Imagine Peace.  

  Yoko hefur ætíð sjálf verið viðstödd þegar kveikt er á Friðarsúlunni á fæðingardegi Johns Lennons,  9. október.  Sonur þeirra Johns,  Sean Lennon,  er jafnan með í för (og á afmæli sama dag),  ásamt Ringo og ekkju George Harrisons.

  Yoko og Sean Lennon eru miklu oftar á Íslandi en þegar Friðarsúlan er tendruð.  Þau troða reglulega upp á Iceland Airwaves með hljómsveitinni Plastic Ono Band,  hljómsveitinni sem John Lennon setti saman eftir að Bítlarnir hættu.  Plastic Ono Band spilaði á sólóplötum hans og sólóplötum Yokoar.  Liðsskipan Plastic Ono Band er losaraleg.  George Harrison,  Ringo Starr og Eric Clapton voru í Plastic Ono Band.  Á hljómleikum Plastic Ono Band á Íslandi hafa m.a. verið gítarleikarar Wilco og Sonic Youth,  svo og Lady Gaga.   

  Yoko Ono hefur veitt við hátíðlega athöfn í Reykjavík friðarverðlaun Johns Lennons.  Í fyrra veitti Lady Gaga þeim viðtöku.  

  Starfsmaður á Hilton hótelinu (sem lengst af hét Hótel Esja) við Suðurlandsbraut sagði mér að Yoko og Sean væru mun oftar á Íslandi en við áðurnefnd tilefni.  Þau séu með annan fótinn á Íslandi.

  Á heimasíðu Yokoar og á Fésbók er Yoko ólöt við að hampa Íslandi.  Þegar íslensk yfirvöld hófu auglýsingaátakið Ispired By Iceland í kjölfar vandræða vegna eldgosins í Eyjafjallajökli var gert út á skemmtilegt myndband um Ísland.  Helmingurinn af spilun og deilingu á myndbandinu var í gegnum heimasíðu Yokoar.  

  Einkasonur George Harrisons,  Dhani,  er tíður gestur á Íslandi.  Hann er giftur íslenskri konu,  Sólveigu Káradóttur (Stefánssonar í Íslenskri erfðagreiningu).  Ég er ekki alveg viss en mig minnir að Þórunn Antonía Magnúsdóttir hafi sungið með hljómsveit hans.  Einnig rámar mig í að hljómsveit hans hafi spilað á Airwaves.            

  Það var gott og gleðilegt framtak hjá borgarstjórn Reykjavíkur að gera Yoko Ono,  ekkju bítilsins Johns Lennons,  að heiðursborgara Reykjavíkur.  Vel við hæfi og undirstrikar skemmtilega sívaxandi samfléttun Bítlanna og Íslands.  

   

„Eðlilegur þakklætisvottur“

Poppstjörnur sem vilja ekki verðlaun og titla

  Flestu fólki þykir gott að fá viðurkenningu.  Eiginlega sama fyrir hvað.  Klapp á kinn í formi orðu,  titils eða sigurs í vali eða útnefningu fyrir eitthvað.  Það þykir heldur betur fínt að vera handhafi Grammy-verðlauna,  Eddu-verðlauna,  MTV-verðlauna og hvað þau heita öll þessi verðlaun sem fjölmiðlar gera svo mikið úr.

   Svo eru það hinir sem gagnrýna allt svona pjátur og prjál.  Hæðast að handhöfum fálkaorðu og "sir" titilsins breska.  Þegar söngvari Rolling Stones var aðlaður með "sir" titlinum fussaði gítarleikarinn Keith Richards og hæddi Mick Jagger fyrir að taka við titlinum.  Keith þótti þetta vera algjörlega á skjön við allt sem rokk stendur fyrir.  Mick svaraði gagnrýni Keiths á þá leið að það væri auðvelt fyrir þá að gelta sem aldrei kæmi til greina að aðla.

 

   Þegar betur er að gáð þá má finna poppstjörnur sem boðist hafa titlar, orður, verðlaun og annað slíkt en neitað að veita því viðtöku.  Eða skila prjálinu.  Það gerði til að mynda bítillinn John Lennon.  Hann á afmæli á morgun.  Fyrir mörgum áratugum fengu Bítlarnir MBE orður úr hendi Bretadrottningar.  Nokkrum árum síðar skilaði John Lennon sinni orðu í mótmælaskyni við hernað Bretlands í Biafra (að mig minnir) og því að lag hans,  Cold Turky,  var að lækka á breska vinsældalistanum.  Frábær Lennon-blús. 

  Færri vita að David Bowie hefur í tvígang hafnað öðlun og orðu úr hendi Bretadrottningar.  Í annað skiptið átti hann að fá CBE orðuna.  Í hitt skiptið átti að slá hann til riddara og veita honum "sir" titil.  Í hvorugt skiptið vildi Bowie að fjölmiðlar gerðu sér mat úr tíðindunum.  Það yrði túlkað sem hann væri að slá sér upp á því að vera í uppreisn.  Sem hann er ekki (þrátt fyrir flott lag,  Rebel, Rebel).  Hann veit einfaldlega ekkert fyrir hvað orðan og "sir" titillinn standa.  Hann langar ekki að vita það.  Þetta er fyrir utan hans áhugasvið.  Hans áhugamál er tónlist en ekki titlatog.  Hann lætur slíkt eftir Sir Paul McCartney,  Sir Elton John,  Sir Cliff Richard og Sir Mick Jagger  Það "böggar" hann ekkert að þeim þyki þetta fínt.  Hann er tónlistarmaður á öðrum forsendum.  

  1996 átti að veita Nick Cave MTV-verðlaun sem besti karlkyns tónlistarmaðurinn.  Plata hans,  Murder Ballads,  hafði slegið rækilega í gegn.  Þegar Nick barst boð um að mæta til að veita verðlaununum móttöku skrifaði hann stjórnendum MTV langt bréf.  Hann þakkaði heiðurinn en afþakkaði hann jafnframt.  Sagðist ekki vera í keppni við einn né neinn.  Hann gæti ekki orðið sigurvegari í keppni án sinnar þátttöku.    

  Í fyrra stóð til að vígja Guns N´ Roses formlega inn í Frægðarhöll rokksins með tilheyrandi lúðrablæstri, ræðuhöldum og öðru slíku.  Söngvarinn,  Axl Rose,  brást hinn versti við og settist við skriftir.  Í harðorðu bréfi til stjórnenda Frægðarhallarinnar frábað hann sér að vera vígður þangað inn og harðbannaði að nokkur maður myndi samþykkja innvígslu fyrir sína hönd eða mæla fyrir sinn munn.  Bannið gilti jafnt um starfsmenn útgáfufyrirtækis hans,  starfsmenn Frægðarhallarinnar og aðra liðsmenn Guns N´ Roses.    

  Breska pönksveitin Sex Pistols brást við á líkan hátt þegar vígja átti hljómsveitina inn í Frægðarhöllina.  Í bréfi til stjórnenda hallarinnar sagði:  "Ykkar safn.  Piss í víni.  Við mætum ekki.  Við erum ekki apakettirnir ykkar eða hvað?"

Plötuumsögn

 

  - Plata:  Bárujárn

 - Flytjandi:  Hljómsveitin Bárujárn

 - Útgefandi:  Melur Records

 - Einkunn: ****

 .

  Á níunda áratugnum töluðu Íslendingar iðulega um þungarokk sem bárujárn.  Ég er ekki viss en mér finnst eins og andstæðingar hafi uppnefnt þungarokkið bárujárnsgarg.  Þungarokksunnendur gripu nafnið á lofti og notuðu það í jákvæðri merkingu.  

  Hvort sem ég man þetta rétt eða rangt þá er bárujárn ennþá notað í umræðu um þungarokk.  Sennilega þó einkum af okkur sem erum komnir á eða yfir miðjan aldur.

  Fyrir okkur er hljómsveitarnafnið Bárujárn villandi.  Bárujárn er ekki þungarokkshljómsveit.  Músíkstíllinn er brimbrettarokk (sörf).  Nafnið er orðaleikur;  tilbrigði við leikinn á bárum hafsins.

  Brimbrettarokk var létt og fjörugt rokk í Suður-Kaliforníu í Bandaríkjunum á fyrri hluta sjöunda áratugarins.  Gítarleikarinn Dick Dale fann upp brimbrettarokkið þegar hann kryddaði gítarrokk með arabískum tónum frá Mið-Austurlöndum.  The Beach Boys spiluðu léttpoppaða útgáfu af brimbrettarokki.  Eiginlega var meira "surf" í lagaheitum The Beach Boys en í músíkinni. 

  Brimbrettarokk Bárujárns er hart og allt að því pönkað.  Sver sig mjög í ætt við margt sem gítarleikarinn Link Wray gerði.  Hann var ekki brimbrettarokkari.  Hinsvegar hafði hann mótandi áhrif á brimbrettarokk Dicks Dale og fleiri.  Link var pönkaður og hávær (faðir þvergripsins og gítarriffsins). 

  Styrkur Bárujárns liggur í því hvað músíkin er hrjúf, rokkuð, pönkuð og "lifandi".  Spilagleði geislar af hverjum tóni og kröftugum söng.   

  Fyrir minn smekk er söngurinn hljóðblandaður aðeins of aftarlega.  Hann er öflugur og það er svo sem ekki skaði af því að hafa hann á sama styrk og hljóðfæraleikinn.  Þetta er smekksatriði.

  Þeramín-spil Heklu Magnúsdóttur setur sterkan og skemmtilegan "speis-rokk" svip á músíkáferðina.  Aðrir hljóðfæraleikarar eru trommarinn Leifur Ýmir Eyjólfsson,  bassaleikarinn Oddur S. Lárusson og gítarleikarinn Sindri Freyr Steinsson.  Sindri Freyr syngur jafnframt og á ættir að rekja til Hjaltadals í Skagafirði.  Það er kostur.  Hann er sonur tónlistarmannsins Steins Kárasonar.

  Þeramín er þetta einkennilega rafhljóðfæri þar sem stöng stendur upp úr kassa.  Hendur snerta ekki hljóðfærið heldur nálgast stöngina og spila á hana þannig.

  Daníel Sigurðsson blæs í trompet í laginu  Cha, Cha, Cha.  Blástur hans setur ljúfan blæ á þetta eitt mest grípandi lag plötunnar.  Reyndar eru öll lögin fljóttekin og aðlaðandi.  

  Það mæðir töluvert á hljóðfæraleikurum Bárujárns í þessari músík.  Sindri Freyr þarf að hræra snögghentur í gítarstrengjunum.  Leifur Ýmir (Ýmir er afskaplega flott nafn) keyrir hamaganginn áfram með hröðum og þróttmiklum trommuleik.  Oddur S. Lárusson styður við botninn af öryggi eins og klettur.    

  Upplýsingar á stórbrotnum (í bókstaflegri merkingu) umbúðum eru dálítið "lókal".  Gefið er upp að lagið Út sé kráka (cover song) eftir Pál Ísólfsson.  Það bendir til þess að aðrir söngvar á plötunni séu frumsamdir.  Engar upplýsingar eru þó um það.

  Upptökur eru sagðar hafa farið fram hjá Frikka og Jóa í Hafnarfirði.  Frikki er upptökustjórinn Friðrik Helgason.  En aðeins þeir sem til þekkja vita hver Jói er.

  Upptökur eru sagðar hafa einnig farið fram heima hjá ömmu Steinunnar.  Meira fáum við ekki að vita um það hverjar amman og Steinunn eru.  

  Vegna þess hvað söngur er hljóðblandaður aftarlega er eins og textar skipti litlu máli.  Þeir eru samt ljóðrænir og ágætir.  Orðalag er ekki ungæðislegt.  Það sver sig meira í ætt við þá sem hafa lesið Hávamál eða önnur gömul kvæði.  Dæmi úr söngnum um Vígspá:

  Hún fyllti fleira og fleira

Heimsmynd falla tók.

  Og hljóðmynd frá eyra

Og mun að lokum foldu fylla dreyra.

  Niðurstaða:  Þessi plata er vel heppnuð í flesta staði.  Hún er skemmtileg.  Það skiptir mestu máli. 

        

     

Fræga fólkið eldist ekki

  Það er gaman að bera saman ljósmyndir af unglingum annarsvegar og hinsvegar ljósmyndir af sama fólki nokkrum áratugum síðar.  Einkum er gaman að skoða þannig myndir af fræga fólkinu í útlöndum.  Það er eins og það eldist ekki á sama hátt og aðrir.  Kannski vegna þess að fræga fólkið á peninga til að kaupa þjónustu förðunarfræðinga,  stílista,  lýtalækna og þess háttar.  Eða þá að frægðinni fylgir heilsusamlegt líferni,  góður svefn og staðgóður hollur matur.

 

  Enski söngvarinn Boy George naut mikilla vinsælda á níunda áratugnum.  Hann er ennþá að sprikla í músík,  kominn á sextugsaldurinn.  Hann málar sig ennþá til spari.  Þess á milli er hann ófarðaður og strákslegur.

  Annar vinsæll enskur söngvari kallast Billy Idol.  Hann sló í gegn með pönksveitinni Generation X á áttunda áratugnum.  Síðar varð hann ennþá vinsælli sem sólósöngvari.  Hann litar ennþá á sér hárið, notar augnskugga og eyrnalokka. 

  Enski gítarleikarinn og söngvarinn Peter Frampton var ofurstjarna um miðjan áttunda áratuginn.  Hann hefur löngum verið talinn afar snoppufríður.

  Bandaríska söngkonan Barbra Streisand hefur alltaf verið stelpuleg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Madonna er vön að gera út á kynþokkann.

  Bandaríska rokkhljómsveitin Guns N´ Roses varð heldur betur vinsæl í lok níunda áratugarins.  Söngvarinn,  Axl Rose,  á í vandræðum með skapið í sér.  Og sitthvað fleira.  En alltaf sami töffarinn.

Allir skotnir í Harry prins

Fjórða lagið á færeysku frá Högna. Magnað lag. Eivör gestasöngvari!

  Færeyski tónlistarmaðurinn Högni Lisberg hefur sent frá sér fjórða og síðasta lag á nýrri Ep-plötu.  Platan er sú fyrsta á farsælum ferli Högna sungin á færeysku.  Þetta er dúndur flott plata.  Verulega mögnuð.  Eins og reyndar fyrri sólóplötur Högna.  Þessi toppar samt dæmið.

  Eivör syngur með Högna í laginu,  Minnið.   Knut Háberg spilar á hljómborð.  Svo skemmtilega vill til að þau þrjú;  Eivör, Högni og Knut, voru saman í þungarokkshljómsveitinni Reverb í Götu fyrir næstum tveimur áratugum.  Þá voru þau 12 ára og spreyttu sig meðal annars á Led Zeppelin og Bob Dylan. 

  Ep-plötu Högna má kaupa á www.hogni.com.  

  Önnur lög af Ep-plötu Högna:   http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1313951/

Sorglegustu söngvar sögunnar

  Þegar ég var krakki,  kannski 4ra til sex ára,  naut lagið "Söngur villiandarinnar" mikilla vinsælda (jú,  ég var einu sinni krakki.  Ég sver það).  Söngvarinn syngur í orðastað villiandar sem lendir í hremmingum vegna grófs ofbeldis byssuóðs veiðimanns.  Textinn er sorglegur.  Ég fór ætíð að skæla þegar lagið var spilað í útvarpinu.  Eldri bróður mínum þótti það verulega fyndið.  Hann vaktaði alla dægurlagaþætti í útvarpinu.  Þegar "Söngur villiandarinnar" var hljómaði kom bróðir minn hlaupandi með útvarp til mín.  Og ég grét með það sama af vorkunn yfir dapurlegum örlögum villiandarinnar.

  Útbreiddasta tónlistarblað heims,  hið bandaríska Rolling Stone,  var fyrir nokkrum mínútum að opinbera val lesenda sinna á sorglegustu söngvum allra tíma.  Niðurstaðan er þessi:

1  Tears In Heaven með Eric Clapton

  Tilefni þessa sönglags er verulega dapurlegt.  Fjögurra ára sonur Erics féll út um glugga á 53. hæð í blokkaríbúð og lést.  Eric tókst á við sorgina með því semja þennan kveðjuóð til sonar síns.  Það hvarflaði ekki að Eric að lagið yrði ofursmellur sem toppaði vinsældalista víða um heim,  sem varð í reynd.  Þetta var aðeins kveðja sem hann varð að koma frá sér og hrópa út í loftið.  Honum þykir gott að syngja lagið.  Það er honum "heilun".   

   

2  Hurt með Nine Inch Nails

  Textinn fjallar um þunglyndi, heróínfíkn söngvarans og sjálfsvígshugsanir.  Johnny Cash krákaði (cover song) lagið síðar og túlkaði frábærlega.  Gerði það að sínu.  Enda þekkti hann yrkisefnið að eigin raun. 

3  Everybody Hurts með REM

  Eins og með fleiri REM söngva er textinn óljós.  Margir túlka hann sem frásögn af ástarsorg.  Einkum unglingar þegar hvolpaást steitir á skeri.  

4  Cat´s In The Craddle með Harry Chapin

5  Something In The Way með Nirvana

6  He Stoped Loving Her með George Jones

7  Black með Pearl Jam

8  Sam Stone með John Prine

9  Nutshell með Alice in Chains

10  I´m So Lonesome I Could Cry með Hank Williams

  Þessi niðurstaða kemur mér að sumu leyti á óvart.  Til að mynda kemst "Seasons In The Sun" með Terry Jacks ekki á blað.  Sá söngur hefur oft verið kallaður sorglegasta sönglag sögunnar.  Reyndar án þess að vísað sé í neitt því til staðfestingar.  Slúðursögur voru í gangi á sínum tíma um að í Bretlandi og í Bandaríkjum Norður-Ameríku hafi verið gripið til ráðstafana svo að dauðvona fólk á sjúkrahúsum og elliheimilum yrði ekki vart við þetta sorglega sönglag.   

Týr fer mikinn á heimsmarkaði

  Í ársbyrjun 2002 höfðu Íslendingar ekki hugmynd um að í Færeyjum væri blómlegt tónlistarlíf.  Það breyttist snarlega þegar Guðni Már Henningsson spilaði lagið  Ormurin langi  með færeysku hljómsveitinni Tý á Rás 2 snemma árs 2002.  Lagið sló svo rækilega í gegn að í árslok var það mest spilaða lag í íslensku útvarpi.  Lagið vakti upp öfluga færeyska tónlistarbylgja,  kölluð færeyska byljan,  hérlendis.  Það sér hvergi fyrir enda á vinsældum færeyskrar tónlistar á Íslandi.

  Fyrir tveimur árum náði færeyska hljómsveitin Týr óvænt 1. sæti á ameríska vinsældalistanum CMJ.  Hann mælir spilun hjá svokölluðum háskólaútvarpsstöðvum í Bandaríkjum Norður-Ameríku og Kanada.  Útvarpsstöðvarnar eru reyndar ekki alfarið bundnar við háskóla heldur einnig aðrar framhaldsskólaútvarpsstöðvar.

  Á dögunum kom út platan  Valkyrja  með Tý.  Hún fer mikinn á heimsmarkaði.

  Hér eru nokkur dæmi um það:

  -  #15 á vinsældalista Billboard,  bandarísks tímarits sem tekur saman hina ýmsu vinsældalista.  Vinsældalistinn með þessari niðurstöðu kallast Heatseeker´s. 

  - #22 á vinsældalista Billboard sem kallast Current Hard Music.

  - #39 á vinsældalsita Billboard sem kallast Overall Hard Music.

  - #70 á vinsældalista Billboard sem kallast "Óháði vinsældalistinn".

  - #4 á alþjóða þungarokksvinsældalista iTunes (metal chart). 

  - #2 á kanadíska iTunes þungarokksvinsældalistanum. 

  - #9 á kanadíska rokkvinsældalistanum. 

  - #72 á almenna kanadíska vinsældalistanum. 

  - #45 á almenna þýska vinsældalistanum. 

  - #76 á almenna svissneska vinsældalistanum. 

  - #26 á kanadíska þungarokksvinsældalistanum.