Íslenskar plötur skora hátt á lista yfir bestu plötur ársins 2012

  Einn af áhugaverðustu tónlistarnetmiðlum heims heitir All Scandinavian (www.allscandinavian.com).  Nafnið gefur freklega til sterkra kynna að tímaritið fjalli að uppistöðu til um skandinavíska tónlist.  Svo sannarlega stendur það undir nafni.  Það gerir skandinavískri dægurlagamúsík mjög góð skil.

  All Scandinavian er gert út frá Danmörku.  Samt er tímaritið skrifað á ensku.  Skrítið.  Í síðustu viku birti það lista yfir bestu skandinavískar plötur ársins 2012.  Niðurstaðan varð þessi:

1.  200 (færeysk) - Vendetta

  Það er ástæðulaust að vitna í rök All Scandinavian fyrir valinu á Vendettu sem bestu skandinavísku plötu 2012.  200 er flottasta pönksveit heims!  Það vitum við Íslendingar.  200 hefur margoft spilað á hljómleikum á Íslandi,  plötur tríósins hafa selst ágætlega hérlendis og svo framvegis.  Góð og sanngjörn niðurstaða hjá All Scandinavian.

2.  The Savage Rose (dönsk) - Love and Freedom

  "Annisette og hljómsveit hennar sýna öllum retro-rokkandi hljómsveitum þarna úti hvernig á að gera þetta með sínu seyðandi sálarríka rokk meistaraverki sem 21. plata The Savege Rose er á 44. ára ferli."

3.  Kontinuum (íslensk) - Earth Blood Magic

   "Fyrsta plata íslenska kvartettsins Kontinuum,  Earth Blood Magic,  er einfaldlega besta framsækna sýru-krát-þungarokksplatan sem gat að heyra á liðnu ári."

4.  Simian Ghost (sænsk) - Youth

5.  The Megaphonic Thrift (norsk) - The Megaphonic Thrift 

6.  Murmansk (finnsk) - Ruutli

7.  Efterclang (dönsk) - Piramida

8.  Goat (sænsk) - World Music

9.  Dunderbeist (norsk) -Black Arts & Crooked Tails & Songs of the Buried

10.  Pétur Ben (íslenskur) - God´s Lonely Man

  "Sex árum eftir frumburð Pétur Ben verðlaunar hann okkur fyrir þolinmæðina með annarri framúrskarandi plötu."

11.  Susanne Sundför (norsk) - The Silicon Vail

12.  Kúra (íslensk) - Halfway to the Moon

Alvöru júró-rokk í kvöld (laugardaginn 26. janúar)

 

  Sólstafa hefur verið sárt saknað í Söngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva,  Júrivisjón.  Einkum af Finnum.  Þar njóta Sólstafir meiri vinsælda en allir íslenskir þátttakendur í sögu Júrivisjón frá upphafi.  Stök plata með Sólstöfum lætur sig ekki muna um að fara í 12. sæti á finnska vinsældalistanum þegar vel liggur á mannskapnum. 

  Nú er júrivisjón-fárið skollið á í ár.  Þá er fátt heppilegra í stöðunni en flýja í faðm Sólstafa.  Hlusta á alvöru rokktónlist í hæsta gæðaflokki.  Og ekki bregðast Sólstafir sem aldrei fyrr.  Þeir bjóða upp á spennandi hljómleika í kvöld,  26. janúar (laugardag) á Gauki á Stöng.  Þetta eru fyrstu sjálfstæðu hljómleikar Sólstafa í meira en ár.  Vinna við næstu plötu er jafnframt hafin.   Hljómsveitin Kontinuum hitar upp.  Fjörið hefst klukkan 22.00. 

  “Við erum á flakki um Evrópu mest allt árið. Svona hefur þetta verið síðastliðin ár en þó aukist með ári hverju”, segir Sæþór Maríus, gítarleikari Sólstafa. “Á vorin og haustin eru það túrarnir og svo tónleikahátíðir yfir sumartímann”, bætir hann við.

  Síðust tónleikar Sólstafa erlendis voru á skemmtiferðaskipi sem sigldi frá Miami til Bahamaeyja. “Það var mikið ævintýri og ólíkt því sem við erum vanir. Við spiluðum á sundlaugadekkinu í glampandi sól. Fólk var þarna að headbanga í heitapottinum og fá sér sundsprett”.

Sæþór segir þá félaga í fantagóðu spilaformi enda nýta þeir vetrartímann vel til að æfa. “Við erum orðnir skipulagðir, æfingaplanið er komið í Excel-skjal. Við höfum líka verið duglegir að semja nýtt efni undanfarið. Það er alltaf gaman”, segir Sæþór kíminn.

Þrjú lög komust áfram

Grínverksmiðja ríkisins rassskellt

.

  Í lok sjöunda áratugarins flutti heimsfrægur píanóleikari,  Vladimir Ashkenazy,  frá Rússlandi til Íslands.  Eiginkona hans var og er íslensk..

  Á þessum árum vissu fáir í heiminum að Ísland væri til.  Þeir örfáu sem könnuðust við nafnið Ísland vissu ekkert um land og þjóð.  Það taldist til tíðinda hérlendis ef útlending bar að garði.  Hvað þá að útlendingur vildi búa á Íslandi.  Svo ekki sé minnst á þegar heimsfrægur útlendingur settist að á Íslandi.

.

  Vladimir tók strax virkan þátt í menningarlífi Íslendinga.  Meðal annars ýtti hann úr vör Listahátíð sem allar götur síðan hefur verið stórt dæmi í íslensku menningarlífi. 

.

  1972 sótti Vladimir Ashkenazy um íslenskan ríkisborgararétt.  Þá voru íslensk mannanafnalög þannig að nýbúa var gert að taka upp rammíslenskt nafn.  Vladimir Ashkenazy var bent á að það væri lítið mál að breyta nafninu í Valdimar Áskellsson.  En, nei.  Vladimir Ashkenazy taldi að það myndi slátra ferli sínum.  Nafnið Vladimir Ashkenazy hefði viðskiptavild á heimsmarkaði.  Það myndi enginn mæta á tónleika með Valdimar Áskelssyni.  

.

  Þetta var snúin staða.  Íslensk stjórnvöld gerðu sér grein fyrir því að Íslandi væri mikill akkur í því að þessi heimsfrægi píanósnillingur væri íslenskur ríkisborgari.  Þrautalending varð sú að lögformlega var nafnið Vladimir Ashkenazy samþykkt af íslenskum embættismönnum  sem íslenskt heiti.  

.

  Mörgum árum síðar flutti til Íslands austurískur kvikmyndagerðarmaður,  Ernst Kettler.  Þegar hann sótti um íslenskan ríkisborgararétt var honum gert að taka upp íslenskt nafn.  Fornafnið Ernst var ekki vandamál.  Það var þegar í mannanafnaskrá sem viðurkennt íslenskt nafn.  Seinna nafnið,  Kettler, átti ekki að vera neitt vandamál heldur.  Ernst Ketill hljómaði næstum eins.  Ernst Kettler var ósammála.  Nafnið Ernst Kettler var með viðskiptavild í kvikmyndabransanum.  Engu að síður: Embættismenn vísuðu í mannanafnalög.  Ernst yrði að taka upp lögformlegt íslenskt nafn til að fá íslenskan ríkisborgararétt.  

.

  Þá upphófst þref.  Því lauk með því að Ernst Kettler fór yfir öll viðurkennd nöfn í mannanafnaskrá ríkisins.  Niðurstaðan varð sú að hann sótti um að taka upp nafnið Vladimir Ashkenazy.  Það var löglegt íslenskt nafn.

.

  Umsókn Ernst Kettlers setti mannanafnanefnd, ráðuneyti og Hagstofu í klemmu.  Eftir mikinn vandræðagang varð niðurstaðan sú að lögum var breytt.  Felld voru úr gildi lög um að nýbúar yrðu að taka upp rammíslensk nöfn. 

  Hér er dæmi um ágætt myndband úr smiðju Ernst Kettlers.  Þorrinn gengur í garð. 

.

Þegar hljómsveitir voru töff í útliti - skemmtilegar myndir

  Í gamla daga voru liðsmenn hljómsveita kallaðir hljómsveitatöffarar og poppstjörnur.  Þeir voru svo svalir og töff.  Kynþokkinn geislaði af þeim.  Af hverju er þetta ekki lengur svona?  Hvað gerðist?  Núna eru liðsmenn hljómsveita bara venjulegt og hversdagslegt fólk.  Skera sig ekkert frá skrílnum að neinu leyti.  Það er ekkert gaman.  Þess í stað er gaman að ylja sér við að rifja upp þá gömlu góðu daga þegar töffararnir réðu ríkjum.

  Þarna var blandað saman samræmdum hljómsveitarbúningi og síðu hippahári áttunda áratugarins.  Hárið er vel greitt og snyrt.  Allir með snyrtan topp en hárið fær að vaxa villt yfir eyrun.  Snyrtimennska og "wild" í bland.  Þannig var það þegar mamman fékk að vera stílisti hljómsveitarinnar.

   Hér er það níundi áratugurinn.  Hárið er litað,  blásið og látið halda sér snyrtilega úfið með lakkúða.  Það sést ekki vel en í þessari línu fylgdi að augnlínur voru skerptar með lit og augnskuggum.  Í herðar á jökkum og frökkum var troðið stórum púðum.  Það þótti svalast að bretta aðeins upp á frakkaermar.  Hvítt belti og hvítir skór voru töff.  Söngvarinn fékk iðulega að skera sig úr með því að vera í skærlitum plastgalla.  Svona hljómsveitir spiluðu tölvupopp og hafa verið kenndar við hárstílinn sítt-að-aftan (mullet).  

  Sumar danshljómsveitir níunda áratugnum buðu upp á blandaðan stíl:  Einn töffarinn var með sítt-að-aftan,  annar með afró-hár,  þriðji í Village People múnderingu,  fjórði með hipp-hopp húfu og sólgleraugu og svo framvegis. 

  Á áttunda áratugnum varð til fyrirbæri innan þungarokksins sem kallaðist glysrokk.  Hluti af glysrokkinu var hármetall (hair metal).  Hugsanleg ástæða fyrir nafngiftinni getur verið sú að hárið var verulega sítt.  Liðsmenn hármetalsveita mála sig ennþá meira en sítt-að-aftan töffararnir og mála sig heldur ekki eins fagmannlega.  Hármetalsveitirnar spruttu aftur upp í Bandaríkjunum í lok níunda áratugarins.  Í það skiptið voru hljómsveitirnar léttklæddar.  Enda oft hlýtt í Bandaríkjunum.

  Svo eru það þungarokkshljómsveitir sem hafa sótt í víkingastemmningu.  Þar er oft nekt og uppháum þröngum stígvélum blandað saman,  ásamt hálsfestum, armböndum og allskonar glingri,  gömlum vopnum og reiðilegum grimmum svip. 

  Fönkhljómsveitir hafa oft verið rífandi svalar.  Þar hefur guli liturinn iðulega fengið að njóta sín.

  Fjöldi tónlistarmanna hefur stytt sér leið að töffaraímyndinni með því að herma eftir þeim svölustu.  Ttibute-bandið The Blue Beatles fór létt með það.  Þrátt fyrir að vera að nálgast eða komnir á fimmtugs aldur létu þeir sig ekki muna um að herma eftir útliti Bítlanna frá þeim tíma sem Bítlarnir voru ennþá á unglingsárum.  Kragalausu jakkafötin og hárlubbi niður eftir enni og út yfir eyru klæða miðaldra kallana alveg jafn vel og unglingsdrengina í Liverpool.  

  En hvað er til ráða fyrir lúða sem lítur út eins og Phil Collins?  Hann skellir sér í Elvis-galla og verður umsvifalaust svalasti töffari allra.

Bubbi gefur "World Music from the Cold Seas" jákvæða umsögn

 

 "Það hefur vel tekist til hér að flestu leyti þó ég geti kannski ekki metið fyllilega hversu sanna mynd þetta gefur af þjóðlegri tónlist þessara landa þar sem hún er mér frekar framandi. En platan stendur sem góð plata og henni er ef til vill frekar ætlað að sameina nútíð og fortíð því sumt af tónlistinni er kannski frekar samið í þjóðlegum anda, byggt á gömlum stemmum og ljóðum."

  Svo segir Bubbi um vest-norrænu plötuna World Music from the Cold Seas.  Hann skrifar reglulega yfirvegaða og vandaða plötugagnrýni af góðri þekkingu og sanngirni.  Hann greinir lögin á plötunni meðal annars með þessum orðum:

  "Það er vel við hæfi að Grænlenskur trommudans opni plötuna, en þeir sem kannast við dönsk/grænlensku myndina "Lysets hjerte" ættu að þekkja það. Síðan er mættur Færeyingurinn Kristian Blak sem er dálitið allt í öllu í tónlistarlífi landa sinna og tengist 3/4 hlutum færeyska efnisins hér og gott ef hann á ekki plötuútgáfuna Tutl sem gefur plötuna út. Hið fallega instrumental lag hans um öndina með langa stélið er byggt á tónlist frá Austur Grænlandi, en ég vissi fyrst ekki hvaðan á mig stóð veðrið er trommudansarinn Anda hóf upp raust sína í hlutverki andarinnar undir lok lagsins. Við Anda Kuitse erum nú orðnir vinir. 

  Kristian Blak mætir síðan aftur með Yggdrasil og Eivöru Páls í The Eagle, hvar jassfílingurinn kitlar hlustirnar. Enn kemur Blak við sögu  í Trana Trýta sem er úr instrumental svítu hans, Shalder Geo og byggt á færeyskum sálmi. Hér svífur nettur Þursaandi yfir vötnum... einhver óræð jassrokk/progg stemmning. Innlegg Kristian Blak er með því besta á plötunni, en víkingarokk sveitin  Týr lokar hinum Færeyska kafla... og plötunni með Orminum langa, hinum aldna Færeyska hringdansi sem margir hlustendur rásar 2 ættu að kannast við...þökk sé Guðna Má Henningssyni.

  Tónlist Samanna er mjög flott hér og það lag sem greip mig fyrst á plötunni  var heillandi samruni Samíska yóksins (yoik) hjá Ingu Juuso og kontrabassa Steinars Raknes í Taxi driver og flott hvernig hin forna samíska sönghefð blandast jassinum. Elin Kaven er dulúðug í Aibbas jaska og þar blandast nútíma poppmúsík við heimstónlist, jass og Samíska músík. Hún minnir dálítið á Samísku söngkonuna Mari Boine sem er sú eina af samísku tónlistarfólki sem ég þekki eitthvað til og hefur sent frá sér frábæra tónlist og gott ef hún hefur ekki sungið með Peter Gabriel. Hana er þó ekki að finna hér, en Johan Andesr Bær og Sámi Luondu, Collerisku eru hér og skila sínu óaðfinnanlega.

 

  Grænlendingarnir heilluðu mig minnst en eru þó ágætir. Hin draumkennda ballaða Qinnut með Samma Samma Jaffa Jaffa er full löng fyrir minn smekk en hún slagar í 9 mínútur. Hljómsveitin Sume eru frumkvöðlar í Grænlensku rokki og sendu frá sér fyrstu rokkplötu þarlendra 1973. Ég reikna með að lag þeirra Upernaaq sé frá 8. áratugnum en mér finnst það galli að ártöl eru ekki við lögin. Lagið dregur dám af Bandarísku 70´s kántrí rokki og skemmtileg munnharpa gegnumgangandi, en ekki er þetta sérlega Grænlenskt. Óhætt er að segja að framlag Grænlendinganna brjóti upp stemninguna hér og ekki síður The Drum með Nanu Disco, þar sem heyra má hraða danstónlist hvar aðal takturinn er byggður á gömlum trommudansi. Lagið byrjar á aðvörun á ensku en síðan heyri ég ekki betur en sungið sé á frönsku... nema Grænlenska og Franska séu farin að hljóma svona líkt.

 

  Fjöllistamaðurinn Tryggvi Hansen er hér með góða útgáfu af Ólafi Liljurós/Riddararós, sem ég veit aldrei hvort er Færeyskt eða Íslenskt þjóðlag. Að vísu á ég frekar erfitt með að skilja textann er líður á lagið, en það eru kannski bara eyrun á mér. Auk þess er galli í disknum í þessu eina lagi sem lýsir sér þannig að lagið hoppar til á tveimur stöðum, og það er bagalegt. Lagið Vélsög, eða á maður frekar að segja stef Margrétar Örnólfsdóttur úr kvikmynd Þráins Bertelssonar Einkalíf passar alveg inn í stemmninguna, en gaman væri að vita hver hin klassísk lærða söngkona er sem a-ar í laginu.

 

 

  Hinn Dansk/Íslenski Klakki með Nínu Björk Elíasson í fararbroddi á svo Fæðing máfsins við texta eftir Sjón og hef ég hug á að kynna mér frekar þá sveit eins og margt annað hér. Þá er tilgangi svona útgáfu sannarlega náð... vekja forvitni."

 

   Heildar umsögn Bubba má lesa á:  http://bubbij.123.is/blog/2013/01/05/645100/

  World Music from the Cold Seas fæst í verslun Smekkleysu á Laugarvegi og eflaust víðar.

 

Torg á Spáni nefnt í höfuðið á söngvara The Clash

 

  Nú er áratugur frá því að forsprakki ensku pönksveitarinnar The Clash,  Joe Strummer,  féll frá,  50 ára.  Í tilefni af þeim tímamótum er minning Jóa heiðruð í spænsku borginni Granada.  Í vikunni fékk helsta torg borgarinnar formlega nafnið Plaza Joe Strummer. Óháð Jóa er bassaintró London Calling eitt það flottasta í rokksögunni.  Ég þarf að kreista út úr Jakobi Smára og Pálma Gunnars staðfestingu á því glæsilega dæmi.  

  Í fljótu bragði er ekki augljóst samhengi á milli Jóa Strummers,  The Clash,  Granada og Spánar.  The Clash var önnur tveggja forystusveita bresku pönkbyltingarinnar á síðari hluta áttunda árum (hin var Sex Pistols).  Tónlist The Clash þróaðist frekar hratt frá frumpönkinu yfir í reggí,  fönk,  djass og ýmislegt fleira. 

  Hljómsveitin varð risaveldi á heimsvísu.  Þar munaði einhverju um að The Clash sló rækilega í gegn í Ameríku,  þar á meðal í Bandaríkjunum.  Breska pönkdeildin átti að öðru leyti erfitt uppdráttar á þeim slóðum. 

  The Clash hafði djúpstæð áhrif á íslenska rokkmúsík.  Hljómsveitir á borð við Fræbbblana og Utangarðsmenn spiluðu lög úr smiðju The Clash,  ásamt því sem frumsamin lög þeirra hljómsveita og fleiri bergmálaði áhrif frá The Clash.  1980 héldu Jói Strummer og The Clash magnaða hljómleika fyrir troðfullu húsi í Laugardalshöll. 

  Kærasta Jóa Strummers var spænsk en búsett í Englandi.  Hún var söngkona nýbylgjuhljómsveitarinnar The Slits.  Í samtölum kærustuparsins bar Spán stundum á góma.  Á þriðju plötu The Clash,  London Calling,  er að finna lagið  Spanish Bombs.  Í því er minnst á borgina Granada.  Platan kom út 1979.  Fjórum árum síðar settist Jói tímabundið að í Granada.  Þar var starfandi hljómsveitin 091.  Kærasta Jóa hafði nokkrum árum áður kynnt liðsmenn 091 fyrir Jóa.  Um tíma bjuggu þeir heima hjá kærustuparinu í London.

  Á meðan Jói Strummer bjó í Granada 1983 þá stýrði hann upptökum á plötu 091.  Hljómsveitin var staurblönk.  Það var ekkert mál.  Jói borgaði úr eigin vasa allan kostnað við hljóðversvinnuna og útgáfu plötunnar.  Ekkert mál.  Bara gjöf frá góðum vini.  Til viðbótar tróð Jói upp með 091 á þessu tímabili.  Platan seldist ekki neitt og 091 er fáum kunn.  Öðrum en íbúum Granada.  Þeir minnast með hlýju og þakklæti dvalar Jóa Strummers í Granada 1983 og vinskapar hans við 091.     

 

  Fleiri en Spánverjar heiðra minningu Jóa Strummers.  Í Englandi er haldin árlega popphátíðin Strummer of Love.  Á síðustu hátið komu fram stjörnur á borð við The Pogues,  Seasick Steve,  Frank Turner,  Emmy The Great og fleiri.   

  Til viðbótar hafa verið framleiddar tvær kvikmyndir um Joe Strummer.  Önnur þeirra,  Joe Strummer:  The Future is Unwritten,  er virkilega flott.  Hægt er að leigja hana á vod-inu hjá Skjábíó.  Hin heitir Strummerville.   

  Í vinnslu er kvikmynd,  söngleikur,  um Jóa Strummer.  Ég man ekki hvað hún heitir.   Hinsvegar var Jói Reiðufé (Johnny Cash)  mikill aðdáandi Jóa Strummers og The Clash.  Þeir deildu meðal annars aðdáun á jamaíska rastafarian trúboðanum Bob Marley.

  The Clash innleiddi reggí í pönkið.  Fræbbblarnir hentu það á lofti:

 

Plötuumsögn

Titill:  Time Passing Time

 

Flytjandi:  Hljómsveitin Monterey

.

Einkunn:  ****

.

  Það er nettur Pink Floyd keimur af tveimur fyrstu lögunum,  Moving On  og  Time Passing Time.  Að minnsta kosti við fyrstu hlustun.  Eftir ítrekaða spilun er hann ekki áberandi.  Gítar og orgel mynda þó hljóðheim álíkan þeim sem einkennir tónlist Pink Floyd frá fyrri hluta áttunda áratugarins. 

  Steindór Ingi Snorrason er höfundur laga og texta.  Hann syngur og spilar á orgel, gítar og bassa.  Hann er aðal númerið í Monterey.  Ég þekki ekki vel til en Monterey virðist vera hliðardæmi út frá hljómsveitinni Ég. 

  Andri Geir Árnason trommar.  Baldur Sívertsen Bjarnason leikur á gítar.  Arnar Ingi Hreiðarsson plokkar bassa. 

  Fyrstu tvö lögin eru mjög róleg og tregafull.  Það er mun léttara yfir þriðja laginu, ballöðunni Song from the Minor.  Og ekkert sem minnir á Pink Floyd en kannski eitthvað sem kallar nafn hljómsveitarinnar Wilco fram í hugann.  Þetta er fjörlegasta lag plötunnar.  Í allra víðasta skilningi má greina eitthvað í humátt að kántrý.   

  Óskar Guðjónsson lyftir vel undir fjórða lagið,  Jesus (like me),  með saxófónblæstri.  Þar örlar á fönk-stemmningu í niðurlagskafla.  Óskar fer á kostum. Aldeils frábært innlegg.

  Pink Floyd keimurinn skýtur aftur varfærnislega upp kolli í laginu  Don´t Shoot.  Þar ber þó meira á snyrtilegum básúnublæstri Þrastar Sigurðssonar.

  Í  With Your Open Eyes  syngur Ástrós Elíasdóttir með Steindóri.  Þetta er poppaðasta lag plötunnar.  Tvísöngur þeirra á þátt í því. 

  When I Go Away  leynir á sér.  Lætur ekki mikið yfir sér en sækir á við frekari spilun.  Rólegt og lágstemmt. 

  Mr. Smith  framkallar enn og aftur fram óm frá Pink Floyd.  Engan veginn má þó skilgreina plötuna sem einhverskonar Pink Floyd eftirhermu.  Alls ekki.  Ekkert fremur en að plötur Hljóma og The Rolling Stones voru ekki eftirhermur af Bítlaplötum.  Bara lík stemmning á köflum.  Tónlist Monterey hefur verið líkt við Bítlapopp seinni hluta sjöunda áratugarins.  Ég kvitta ekki alveg undir það.  Með einbeittum vilja má greina hippalega stemmningu.  En platan er ekki gamaldags. Hún hljómar vel og er notaleg og hógvær.  Samt engin lyftumúsík.  Hún getur þó notið sín sem hlutlaus bakgrunnsmúsík.  En það er meira gaman að hlusta á hana af athygli.  Lagasmíðar eru fínar og flutningur allur án rembings.  Platan rennur ljúflega í gegn. 

  Lokalagið,  Feeling Sorry,  sver sig í ætt við plötuna að öllu leyti.  Hæggengt, látlaust og þægilegt.

.

Íslensk músík í sænskum fjölmiðlum

 

  Í sænskum dagblöðum er dálæti á íslenskri músík áberandi.  Í áramótauppgjöri sænska dagblaðsins Aftonbladet er eftirfarandi texti undir yfirskriftinni "Konsert" (hljómleikar ársins) yfir það merkasta á árinu 2012:  "Björks konsert i augusti paa Skeppsholmen i Stockholm.  Istappar i vaaldig varm rymd, totalt minnsvard i allt."

  Ég er ekki nógu góður í sænsku til að þýða þetta yfir á íslensku.

  Undir yfirskriftinni "Musik" er þessi texti:  "Sigur Rós album Valtari har gudomligt tröghet."

  Í dagblaðinu Dagens Nyheter var birtur listi yfir það sem hæst mun bera í listum og menningu á árinu 2013.  Undir yfirskriftinni "Júlí" er fyrirsögnin:  "Sigur Rós á Hróarskeldu". 

  Danska fríblaðið Gaffa liggur frammi í sænskum plötubúðum.  Í nýjasta hefti Gaffa er listi yfir 5 hápunkta Iceland Airwaves 2012.  Frammistaða þeirra hljómsveita sem raðast í 5 efstu sætin er studd rökum og umsögn.  Þær eru:  Retro Stefson,  Skúli Sverrisson,  HighasaKite,  Sólstafir og Sigur Rós. Til gamans má rifja upp að plata Sólstafa náði 12. sæti á finnska vinsældalistanum fyrir tveimur árum.  Ótrúlega hljótt hefur verið um það í islenskum fjölmiðlum.  

Íslensk tónlist í Svíþjóð

  Í hvert sinn sem ég fer til útlanda þá fagna ég því að vera áhugalaus um búðarráp.  Fyrir bragðið skipti ég mér ekkert af búðum.  Fer ekki í þær.  Horfi helst framhjá þeim ef þær verða á vegi mínum.  Eina undantekningu geri ég þó.  Hún er sú að ég læt aldrei framhjá mér fara verslanir sem selja hljómplötur.  Ég legg ekki á mig langar leiðir til að komast í plötubúð.  En á hótelinu spyr ég hvort að plötubúð sé í nágrenninu.  Sé svarið jákvætt þá fer ég þangað.

  Fyrir áratug og meir voru plötubúðir í flestum flugstöðvum.  Það er liðin tíð.  Plötubúðirnar eru horfnar úr flugstöðvunum.  Og bara mikið til horfnar.  

  Stokkhólmur er gullnáma fyrir plötusafnara.  Þar er að finna tugi plötubúða.  Margar þeirra eru með óvenju gott úrval af jaðarmúsík öfugt við þá þróun sem hefur orðið víðast hvar:  Jaðarmúsíkin hefur horfið að mestu úr plötubúðum heimsins og færst inn á netsíður. 

  Að þessu sinni kíkti ég inn í 4 plötubúðir í Stokkhólmi.  Samtals keypti ég þó innan við 20 plötur.  Flestar sænskar.  Það er af sem áður var þegar utanlandsferð stækkaði plötubunkann minn um 50 - 100 stk.

  Eitt af því sem er gaman við að fletta í gegnum lager í útlendum plötubúðum er að rekast á íslenskar plötur.  Fyrir ári síðan komst ég að því að plötur Sólstafa eru í finnskum plötubúðum.  Það kom skemmtilega á óvart.  Og einnig að uppgötva að þær hefðu náð inn á finnska vinsældalista.

  Í Stokkhólmi urðu á vegi mínum plötur með Björk,  Jónsa,  Sigur Rós og FM Belfast.  Ég vissi ekki áður að FM Belfast væri þetta stórt nafn í Svíþjóð.  Þau eru víst að gera það gott víðar á meginlandinu.         

  Plata Of Monsters and Men var ekki til sölu í áðurnefndum fjórum búðum.  Hinsvegar hljómaði lag þeirra  Little Talks  undir í sænskum sjónvarpsþætti,  einhverskonar annál, svipmyndum frá síðasta ári.  Það sérkennilega var að ég horfði ekkert á sjónvarp í þessari Stokkhólmsreisu.  Ég sá þennan þátt bara út undan mér fyrir tilviljun,  staddur á veitingastað.  Ég hef frásögn af því að lög með Of Monsters and Men hafi notið mikilla vinsælda í sænsku útvarpi. 

  Til viðbótar þessum sjónvarpsþætti og íslenskum plötum í sænskum plötubúðum vísa ég á lag með Írisi Kjærnested sem er að finna í síðustu bloggfærslu minni:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1275550/

Ég leitaði of langt yfir skammt

  Fyrir jól hellti ég mér af fullum krafti í leit að strokufanganum Matthíasi.  Eftir á að hyggja færði ég leitarsvæðið út kannski aðeins um of.  Vinir og vandamenn Matthíasar höfðu lýst honum í fjölmiðlum sem einstöku ljúfmenni,  góðum dreng,  seinþreyttum til reiði og hinum vænsta manni í alla staði.  En hann væri dálítið týndur. Vissulega var hann töluvert týndur.  Mér datt þá í hug að hann gæti sómt sér vel í Stokkhólmi í Svíþjóð.  Þar er ein lægsta glæpatíðni af höfuðborgum heims.  Lýsingin á Matthíasi smellpassar við ljúfmennin í Stokkhólmi.

  Ég skrapp þess vegna til Stokkhólms og leitaði þar vel og lengi að Matthíasi.  Það var smá klúður hjá mér að hafa ekki meðferðis síma og tölvu.  Þess vegna fór alveg framhjá mér þegar Matthías fannst,  að sögn lögreglunnar klyfjaður sömu verkfærum og Rambó:  Sporjárni, hamri, eldhúsahnífum og öðrum ágætum smíða- og tréútskurðartólum.

  Í stað þess að finna Matthías í Stokkhólmi þá fann ég bar sem selur hálfslítra bjórglas á 590 kall (ísl. kr.).  Aðrar góðar fréttir eru að Matthías er búinn að fá húfuna sína aftur.   

.

.

  Þetta er vinsælt lag í sænskum dansklúbbum.  Ég kann ennþá betur við lagið í upphaflegu útgáfunni: 

.

.

  Höfundurinn,  Íris Kjærnested,  er Íslendingur.  Hún er tónskáld,  búsett í Svíþjóð og hefur samið vinsæl auglýsingastef.  Þekktast er "Veldu gæði.  Veldu Kjarnafæði.".  http://iriskjaernested.com/  Á heimasíðu hennar vantar sitthvað,  svo sem að hún hafði eitthvað að gera með hljóðupptöku fyrir kvikmyndina Óróa.