Áhugaverð breyting á lista yfir bestu gítarleikarana

  Söluhæsta og áhrifamesta poppmúsíkblað heims,  bandaríska Rolling Stone,  var að setja saman lista yfir bestu gítarleikara sögunnar.  Listinn er að uppistöðu til byggður á niðurstöðu hátt í sextíu helstu gítarleikara,  allt frá Scotty Moore (Elvis Presley) til Tom Morello (Rage Agains the Machine,  Audioslave) og þar á milli ýmsir úr bítlahljómsveitakynslóðinni,  hipparokkinu o.s.frv. 

  Það má alltaf deila um niðurstöðu svona lista.  Í raun er þetta listi yfir bestu fræga engil-saxneska gítarleikara.  En fyrst og fremst er þetta léttur samkvæmisleikur og enginn allsherjar stóridómur.  Rolling Stone hefur áður staðið fyrir gerð svona lista.  Ætli sé ekki hátt í áratugur síðan (gæti verið styttra).  Þeir tveir listar eru ekki samhljóða.  Nema hvað varðar 1.  sætið.  Hins vegar er einmitt eitt það merkilegasta við nýja listann að bera hann saman við þann gamla. 

  Hér er listinn og innan sviga er staða viðkomandi á gamla listanum (rauður litur undirstrikar ef viðkomandi stendur í stað á lista eða hækkar.  Blár ef viðkomandi lækkar á lista): 

 

1   (1)   Jimi Hendrix

  Tom Morello segir Hendrix hafa sprengt upp hugmyndir fólks um það hvernig rokk gæti hljómað.  Gítarleikur hans hafi verið fyrirhafnarlaus.  Það finnist ekki ein einasta mínúta á ferilsskrá hans sem bendi til að hann hafi þurft að reyna á sig.  Það sé eins og allt flæði bara áreynslulaust í gegnum hann.  Hann hafi fléttað óaðfinnanlega saman hljómum,  stökum tónum og söng.

  Svo venjulegur blús í dag.  En algjörletga nýtt og byltingarkennt blúsdæmi 1966.

2   (4)   Eric Clapton

  Gítarhetjur breska blúsrokksins eru á uppleið.  Þeir helstu raða sér nú í sæti 2, 3, 4 og 5 (í stað sæti 4, 9, 10 og 14).  Clapton,  Page og Beck voru allir í The Yardbirds og hafa allir verið með  Goodnight Irene   og fleiri lög eftir Leadbelly á dagskrá sinni. 

  Eddie Van Halen segir:  "Gítarsóló Claptons eru svo söngræn og minnisstæð að ég get raulað þau fyrir þig."

.

.

3   (9)   Jimmy Page  (Led Zeppelin)

  Ég minnist þess ekki að hafa áður séð Blaðsíðuna svona hátt á lista yfir bestu gítarleikarana.  Joe Perry vill taka inn í dæmið hvað Page sé góður hljóðversmaður og ferilsskrá sem session-maður og í Yardbirds og Led Zeppelin.  Hann sé nákvæmur í hljóðblæ (sándi):  Hávær,  hljóðlátur,  mjúkur, hávær aftur...  

4   (10)  Keith Richards  (Rolling Stones)

  Nils Lofgren:  " Ég elska Chuck Berry. En Keith er betri. Ekki tæknilega - það er tilfinningin sem talar við mig.  Það sem Chuck er fyrir Keith er Keith fyrir mér." 

5   (14)   Jeff Beck

6   (3)   B.B. King

.

7   (6)   Chuck Berry

8   (70)  Eddie Van Halen

9   (2)   Duane Allman 

10  (50)  Pete Townshend  (The Who)

11  (21)  George Harrison

  Annar Bítill,  John Lennon,  er í 55. sæti.  George hataði "fössið" (rafsándið) í gítarnum hjá John.  George vildi alltaf mjúkan gítarhljómblæ.   George skar sig dálítið frá öðrum breskum gítarleikurum Bítlakynslóðarinnar um margt annað.  Meðal annars að því leyti að hann var lítið fyrir blús.  Hann var meira á línu Carls Perkins,  annarra rokk og rólara og þjóðlagapoppara (Dylan,  Pete Seeger,  The Byrds...).

 

12  (7)   Stevie Ray Vaughan

13  (-)   Albert King

  Albert King er hástökkvari listans.  Var ekki með á gamla listanum yfir þá 100 bestu en er nú í 13. sæti. 

14  (82)  David Gilmour  (Pink Floyd)

  Hilmar Jónsson gagnrýndi gamla listann yfir bestu gítarleikara harðlega fyrir að þar væri Kurt Cobain ofar en Davið Gilmour.  Endurskoðun á listanum hefur tekið mark á gagnrýni Hilmars.  Davíð hefur hlotið uppreista æru og Kurt settur út í kuldann.   

15  (25)  Freddie King

  Í þessum vangaveltum er mjög áhugavert að skoða hverjir hafa fallið af stalli og út af 19 efstu sætum:

20  (15)  Carlos Santana

31  (8)   Ry Cooder

46  (13)  Jerry Carcia (Grateful Dead)

71  (5)  Robert Johnson

  Ég er afar ósáttur við að Robert Johnson sé dottinn úr 5. sæti niður í það 71.  Það bendir til þess að yngsta kynslóð rokkgítarista sé ekki að hlusta á blús frá fjórða áratug síðustu aldar.

73 (12) Kurt Cobain  (Nirvana)

11  (-)   Kirk Hammett (Metallica)

Eivör með rosalega spennandi dæmi

   Stóra fréttin í dönsku músíkpressunni í dag er nýjasta skref á tónlistarferli Eivarar.  Hún hefur stofnað dúett með finnska kontrabassaleikaranum Ginman (búsettur í Danmörku).

  Dúettinn kallast EIVÖR & GINMAN After Dark. 

  Þó að þetta sé dúett þá er samt um fullskipaða hljómsveit að ræða með trommuleikara,  hljómborðsleikara og blásara.  Hljóðfæraleikararnir eru hátt skrifaðir í dönsku djasssenunni.

.

  Ginman er stórt nafn í þeirri senu.  Hann hefur spilað með heimsþekktum nöfnum á borð við Randy Brecker,  Clark Terry,  Scott Hamilton og Lee Konitz.  Hann hefur unnið með flestum stærstu dönsku djassnöfnunum og unnið til fjölda verðlauna.  Dúett hans og söngvara rokkhljómsveitarinnar Sort Sol,  Jörgensen,  hlaut á sínum tíma margar tilnefningar til Grammy verðlauna og landaði tvennum.  Bandaríska gítarhetjan (frumherji þvergripa) Link Wray spilaði um tíma með Sort Sol.  Sú hljómsveit var upphaflega pönksveit en þróaðist yfir í nýbylgjudeildina (new wave).

.

  Ginman hefur meðal spilað inn á plötur með Sigurði Flosasyni.

  Ginman er á sextugsaldri.  Hann samdi tónlistina í söngleiknum Snædrottningunni og hefur samið músík fyrir allskonar sjónvarpsþætti, kvikmyndir og þess háttar.

.

  Tónlist Eivarar og Ginmans er órafmagnaður dökkur nútímadjass og spuni.  Gríðarlegur spenningur er í Danmörku fyrir samstarfi þeirra.  Í febrúar á næsta ári leggjast þau í hljómleikaferð undir yfirskrftinni Vetrardjass:

.

8. feb. Aalborg, Huset
9. feb. Aarhus, Musikhuset, Lille Sal

10. feb. Sønderborghus
11. feb. Vanløse, Kulturstationen Vanløse
15. feb. Óðinsvé, Dexter
16. feb. Kaupmannahöfn, Koncerthuset, Studie 2

.

 

Árásin á Guðrúnu Ebbu

  Um miðjan áttunda áratug sögðu konur mér frá því að í Réttó mættu stelpur aldrei vera einar með Ólafi Skúlasyni,  þáverandi presti og kennara.  Stelpurnar pössuðu vel upp á hver aðra.  Þetta var altalað í Réttó.  Á þessum árum,  um 1970,  voru hugtök á borð við kynferðisofbeldi ekki í umræðu.  Málið var aðeins það að allar stelpur í Réttó vissu að þær máttu ekki vera einar með "graðanaglanum".   Stelpurnar kunnu ekkert sögur af honum aðrar en þær að kallinn væri "spólgraður"og að þær þyrftu að passa sig á honum.

  Fyrir nokkrum dögum dögum sagði góður vinur minn mér frá því að mamma hans leitaði til Ólafs vegna skilnaðardæmis um þetta leyti.  Hún kom í "sjokki" frá þeim fundi vegna þess að kallinn hafði áreitt hana kynferðislega á fundinum.

  Dæmið með Guðrúnu Ebbu er vissulega dapurlegt.  Ég tek alfarið afstöðu með hennar málstað.  Allt sem hún hefur lagt á borð passar við upplifun og hegðunarmunstur fórnarlambs barnaníðs.  Skúli bróðir hennar staðfestir það að nokkru þegar hann reynir að hrekja frásögn hennar.  Skoðum það hér í næstu bloggfærslu á undan.

 

 

  

Segja lýsingar rangar

Sígaunar og íslensk vændiskona

  Sígaunar setja svip á miðborg Óslóar.  Þeir sitja á gangstéttum allan daginn alla daga (nema sunnudaga) í öllum veðrum.  Fyrir framan þá er pappamál.  Vegfarendur henda smáaurum í pappamálin um leið og þeir ganga framhjá.  Ég sá aldrei neinn setja annað en verðminnsta klink í pappamálin.  Ég sá heldur aldrei pappamálin nema rétt botnfull.  Líklegt má telja að sígaunarnir tæmi úr pappamálunum reglulega í vasa sína.  Næstum tóm pappamál laða fremur til sín smáaura en full pappamál. 

  Það er eitthvað dapurlegt við þetta.  Ég hef ekki sett mig inn í sögu sígauna.  Mér skilst að þeir séu meira og minna utanvelta í þjóðfélögum;  flakki um og búi við fátækt, ólæsi og sígaunastúlkur byrji að eignast börn um 14 ára aldur.  Það er að segja sígaunastúlkurnar séu 14 ára (ekki börnin þegar þau fæðast). 

  Kjör sígauna eru eitthvað misjöfn eftir löndum.  Í einhverjum tilfellum eru þeir réttlausir:  Komast ekki inn á vinnumarkað; hafa ekki aðgang að heilbrigðiskerfi, fá ekki atvinnuleysisbætur né ellilífeyri.  Kostur þeirra er að betla,  spila músík og stela.  Í stað þess að ganga í opinbera leikskóla, grunnskóla og framhaldsskóla er sígaunabörnum kennt að stela.  Vasaþjófnaður er listgrein,  náskyld sjónhverfingum.  Algengt mun vera að sígaunakonur bjóði upp á spádóma gegn greiðslu.  Ég rakst ekki á neina spákonu í Ósló.  Hinsvegar gekk ég fram á íslenska vændiskonu í Ósló.

  Þannig var að ég staldraði örstutt við hjá fullorðnum sígauna á meðan ég smalaði saman handa honum nokkrum aurum.  Í þann mund sem ég hélt för minni áfram kom þar að ung,  falleg, ljóshærð og vel klædd kona.  Hún beygði sig niður að betlaranum, ávarpaði hann á ensku og gaf honum sígarettu.  Konan afsakaði sig með þeim orðum að hún væri ekki með neinn pening á sér.  Hún væri vændiskona frá Reykjavík og vinnutími hennar ekki hafinn.  Hinsvegar lofaði hún sígaunanum því að ef hann yrði ennþá þarna seint um kvöldið þá myndi hún svo sannarlega gefa honum pening.  Þangað til yrði sígarettan að duga.  Ég varð stoltur af landa mínum.  Hefði ég verið með íslenska fánann við hönd er næsta víst að ég hefði flaggað honum.

  Sígaunar eru ekki þekktir fyrir að ráðast með stórskotaliði inn í lönd,  sprengja upp fólk og mannvirki, útrýma kynþáttum eða salla niður ungliðahreyfingar jafnaðarmanna.  Aftur á móti hafa sígaunar skemmt mörgum með söng og hljóðfæraleik.  Ég saknaði þess að þeir væru ekki að "böska" í Ósló.  Aðeins einu sinni varð ég var við sígauna spila á harmónikku.  

Flott og ofurvinsæl norsk vísnapoppshljómsveit með frábærri söngkonu

  Í útlöndum forðast ég verslanir eins og heitan eld.  Nema plötubúðir.  Ég þefa þær uppi og fer rækilega í gegnum plötuúrvalið.  Iðulega endar það með því að plötusafn mitt fitnar um 20 - 30 plötur.  Verra er að það hefur orðið veruleg breyting á plötumarkaðnum á síðustu árum.  Plötubúðum hefur fækkað svo um munar.  Þær fáu sem eftir lifa bjóða upp á miklu fátæklegra og einhæfara úrval en áður.  Aðeins plötur allra heitustu flytjenda fá hillupláss í dag.

  Ég fann tvær plötubúðir í Ósló.  Einu íslensku plöturnar þar eru með Björk,  Sigur Rós og Jónsa.  Það kom mér á óvart að þar væru ekki plötur með Mezzoforte.  Sú hljómsveit á öflugan aðdáendahóp í Noregi. 

  Vinsælasta vísnapoppshljómsveit Noregs heitir Vamp.  Hún selur upp í 600.000 eintök af plötu.  Vinsælustu myndbönd hennar hafa verið spiluð yfir 1,3 milljón sinnum á þútúpunni.  Söngkona Vamp er færeysk.  Hún heitir Eivör.  Sólóplötur hennar fást einnig í norskum plötubúðum.

 

 

Kominn frá Noregi

  Ég skrapp til Noregs.  Nánar tiltekið til Óslóar.  Ég vildi sjá og heyra hvort ástæða væri til að hafa Noreg með í vest-norræna sambandsríki Íslands, Færeyja og Grænlands.  Ég er aðallega að hugsa um að hafa Sama með.  Þeir gera svo flotta músík.  Joik kallast fyrirbærið og er það elsta í Evrópu.  Samar skilgreina sig reyndar sem íbúa Samalands fremur en íbúa einhvers þeirra fjögurra landa sem Samaland nær yfir (eða inn á):  Noregs, Svíþjóðar, Finnlands og Rússlands).

  Fleiri í Noregi en Samar gera notalega músík.  Þar á meðal morðinginn,  nasistinn og kirkjubrennuvargurinn Burzum.  Hann gerir yndislega músík - þegar hann er utan fangelsis.  Dæmi um það er lagið á myndbandinu efst.  Ég hef skömm á skoðunum hans og lífsstíl.  En ég tók fyrir mörgum árum ákvörðun um að láta vondar skoðanir tónlistarmanna ekki bitna á því sem þeir gera flott í músík.  

  Myndbandið hér fyrir neðan er með samísku tónlistarkonunni Mari Boine:

  Ég hef ekki áður komið til Noregs.  Eins og alltaf þegar komið er á nýjan stað kemur margt á óvart - þó vinir og vandamenn hafi verið og séu búsettir í Noregi og sagt skilmerkilega frá landi og þjóð. 

  Ég fór ekkert út fyrir miðborg Óslóar nema til og frá flugvelli.  Vel á minnst:  Flugvélar Iceland Express hófu sig á loft á auglýstum tíma.  Ég held að vísu að vélin frá Noregi hafi tekið á loft hálfri mínútu of fljótt. En ég er ekki viss um að úrið mitt sé alveg nákvæmt.  Þetta var innan skekkjumarka.

  Eftirfarandi kom mér mest á óvart:

  - Hvað hlutfall hörundsdökkra er hátt í miðborg Óslóar.  Og hvað hátt hlutfall bleiknefja talar saman á spænsku eða ítölsku eða a-evrópskum málum.  Þetta setur skemmtilegan svip á bæinn.  Eins og allir fjölbreyttu matsölustaðirnir: Tyrkneskir, líbanskir, indverskir, kínverskir o.s.frv.  Svo og allar litlu hverfisbúðirnar (cornershops) sem karlmenn af indverskum eða pakistönskum uppruna reka.  Bandarískir skyndibitastaðir eru einnig áberandi:  McDonalds, Burger King, Subway og þeir allir.  Eitt sinn hraktist ég undan óvæntri rigningu inn á McDonalds. Uppistaðan af viðskiptavinunum voru hörundsdökkir. Þá áttaði ég mig á því hvers vegna McDonalds og Burger King þrifust ekki á Íslandi. Hérlendis er hlutfall hörundsdökkra ekki nógu hátt til að standa undir traffík á þessa staði.

  - Ég heyrði aldrei bílflaut. Kannski er bannað að þeyta bílflautur í Ósló? Eða þá að þetta undirstrikar hvað Norðmenn eru afslappaðir í umferðinni. Þegar ég var í New York fyrr á árinu þá heyrðist ekki mannamál fyrir stöðugu bílflauti og bílstjórar steyttu hnefa að hver öðrum, sendu fokk jú merki og hrópuðu ókvæðisorð.  Ekkert að því.  Bara öðru vísi stemmning.

  - Gangandi Norðmenn fara ekki út á gangbraut gegn rauðu ljósi. Ekki heldur þó að engin bílaumferð sé. Kannski liggja háar sektir við slíku?

  - Á sunnudegi er miðborg Óslóar eins og dauðs manns gröf. Hvorki gangandi á ferli né bílaumferð. Búðir lokaðar og ekkert um að vera. Þetta er skrítið í stórborg.

  - Stórir fólksbílar og jeppar sjást ekki. Bílaflotinn samanstendur af nettustu bílum. Þar á meðal svokölluðum Buddy. Ég held að það séu rafbílar.

Norðmenn eiga ógrynni af ljúfum rokkhljómsveitum. Margar þeirra eru stórar á alþjóðamarkaði.  Og eiga það skilið  Þeirra á meðal Dimmu borgir sem hefur dálæti á Mývatnssveit og nágrenni.

   

Bestu lög síðustu 15 ára

  Breska poppblaðið New Musical Express er líklega næst áhrifamesta poppblað heims á eftir bandaríska poppblaðinu Rolling Stone.  Það er dálítið skrítið að í Bandaríkjunum,  stærsta/áhrifamesta poppmúsíkmarkaði heims,  er bandaríska poppmúsíkblaðið Rolling Stone hvarvetna til sölu.  Það er svo sem ekki skrítið út af fyrir sig.  Rolling Stone selst í 2 milljónum eintaka og er til sölu á þýsku í Þýskalandi og á frönsku í Frakklandi.  Það skrítna er að breska poppmúsíkblaðið New Musical Express er til sölu í öllum helstu blaðsölustöndum í Bandaríkjunum en ekki næst söluhæsta bandaríska poppblaðið,  Spin.  Hvað þá önnur bandarísk poppblöð á borð við Under the Radar og CMJ, sem eru einungis seld í stóru bandarísku bókaverslunum (Borders,  sem mér skilst að séu á fallandi fæti.  Jafnvel í New York).

  Fyrir bragðið eru bandaríska Rolling Stone og breska NME ráðandi á alþjóðamarkaði.  Nú hefur ritstjórn NME tekið saman lista yfir bestu lög síðustu 15 ára.  Þar tróna efst:

1   Radiohead:    Paranoid Andriot

2   Arcade Fire:  Rebellion (Lies)

3   Outkast:  Hey Ya!

4  The Strokes:  The Nite

5   The Killers:  The Brightside

  Ég er ekki að kvitta undir þennan lista.  Satt að segja þykir mér hann frekar þunnur þrettándi.  Einkum er The Strokes vont dæmi.  En listinn lagast töluvert við næsta lag:

6   The White Stripes:  Fell In Love With A Girl

7   Hot Chips:  Over and Over

8   Amy Winehouse:  Rehab

9  The Verve:  Bitter Sweet Symphony (stolið frá The Rolling Stones).

10   The Libertines:  Time For Heroes.  Þetta er ekki þeirra flottasta lag en þeir áttu stundum góða spretti.

15  MIA:  Paper Planes.  Þetta lag er margverðlaunað sem einkennislag myndarinnar Slumdog Millioner.  Færri vita að það er byggt á laginu frábæra  Straight To Hell  með The Clash.

  Síðar varð þetta lag frægt í flutningi Lily Allen.  Söluhagnaður af þeirri kráku (cover song) rann óskiptur til fórnarlamba stríðs í Írak og gott ef ekki fleiri.  Elvis Costello var með þetta lag um tíma á sinni hljómleikaskrá.  Einnig Jacob Dylan (sonur Bobs Dylans).  

  Ekki má heldur gleyma kráku New York ska-döbb-hljómsveitarinnar Skinnerbox á þessu lagi:

Rokk og ról maraþonið heldur innreið sína

  Lifandi rokkmúsík á sviði hreyfir við mörgum.  Jafnvel rólyndasta fólk getur lent í vandræðum með að hemja sig í þannig kringumstæðum.  Áður en það veit af er það farið að hoppa og skoppa,  kasta sér utan í ókunnugt fólk,  klifra upp á stóla og borð eða upp á svið og henda sér aftur á bak út í mannhafið.  Þess á milli snýr fólk höfðinu í hringi svo hratt og ákaft að flasan litar nærstadda hvíta eins og snjór.

  Fyrir 13 árum datt nokkrum bandarískum rokkunnendum og hlaupatíkum í hug að virkja hreyfikraft lifandi rokkmúsíkur.  Þeir skipulögðu 32 km hlaupaleið þar sem frægar rokkhljómsveitir spiluðu á útisviði með 1609 metra millibili.  Uppátækið sló í gegn.  Síðustu ár hefur yfir hálf milljón manna hlaupið rokkmaraþon í 26 bandarískum borgum.

  Nú er rokkmaraþonið að halda innreið sína í Evrópu.  22. apríl næsta vor verður rokkmaraþon í Madrid á Spáni.  Þar verður 42 km leið hlaupin.  Mánuði síðar verður 21. km leið hlaupin í Edenborg í Skotlandi og um haustið verður jafn löng leið hlaupin í Lissabon í Portúgal. 

  Þess verður ekki langt að bíða að rokkmaraþon verði hlaupið á Íslandi.  Þá væri gaman að Skálmöld,  Sólstafir,  Mínus,  Celestine,  Q4U,  Fræbbblarnir,  Ham,  Mugison og... já,  auðvitað Leoncie myndu sjá um fjörið.

    

Merkileg saga eins smells undur - klassískur rokkslagari

  Núna er verið að sýna bandarísku kvikmyndina  Lokasprett  (The Longest Yard) í sjónvarpinu með Adam Sandler.  Þar hljómar lagið  Spirit in the Sky  með Norman Greenbaum.  Þetta lag er merkilegt um margt.  Það kom fyrst út á plötu 1969.  Það sló rækilega í gegn.  Náði toppsæti vinsældalista víða um heim og 3ja sæti bandaríska vinsældalistans.

  Hljótt hefur verið um Norman Greenbaum frá því að lagið sló í gegn.  Hinsvegar hefur lagið lifað.  Það hefur verið krákað (cover song) með góðum árangri af mörgum og skýtur reglulega upp kolli í kvikmyndum,  sjónvarpsþáttum og sjónvarpsauglýsingum.

  Texti lagsins hefur kristilega skírskotun.  Fyrir bragðið fór af stað kjaftasaga um að Norman hafi dregið sig í hlé frá skarkala poppstjörnulífs og ánetjast Jesú-söfnuði.  Kjaftasagan er kjaftæði.  Norman er gyðingur og var að hæðast að Jesú-börnum hippahreyfingarinnar.

  Ástæðan fyrir því að Norman hvarf úr sviðsljósinu er þessi:  Hann áttaði sig fljótlega á að hann gæti ekki endurtekið leikinn með öðrum eins ofursmelli.  Lagið smellpassaði inn í tíðaranda hippastemmningar og á þeim tíma ferskum gítarleik.  Gítarleik sem Norman segir að hafi aðeins verið einföld eftiröpun á einhverju sem hann hafði heyrt Jimi Hendrix gera.

  Norman ákvað að gera að fullu starfi að gera út á  Spirit in the Sky  það sem eftir væri.  Í stað þess að túra endalaust,  gefa út ótal "Best of" plötur með laginu og spila það á pöbbum og öðrum minni stöðum þá hefur hann einbeitt sér að því að koma laginu inn í kvikmyndir,  sjónvarpsþætti og sjónvarpsauglýsingar. 

  Klukkan 9 á hverjum morgni mætir Norman á skrifstofuna sína og fer yfir fréttir af undirbúningi nýrra kvikmynda,  sjónvarpsþátta og herjar á væntanlegar auglýsingaherferðir í sjónvarpi.  Norman vinnur fullan vinnudag við að koma laginu að á öllu vígstöðvum.

  Árangurinn er góður.  Norman hefur komið laginu inn í fjölda kvikmynda,  sjónvarpsþátta og auglýsinga.  Þar á meðal hljómar það í kvikmyndum á borð við  Apollo 13,  Wayne´s World II,  Forrest Gump,  Superstar og svo framvegis.  Einnig í sjónvarpsþættinum   Supernaturals og allskonar.

  Síðustu tölur sem ég las um lagið hljóðuðu upp á að lagið hafi verið selt í yfir 70 kvikmyndir,  sjónvarpsþætti og auglýsingar.  Það eru sennilega um 3 ár síðan ég las um þessa tölu.  Ætla má að eitthvað hafi bæst við eftir það.  Fyrir bragðið er  Spirit in the Sky  að öllum líkindum það eins smells undur sem bestum árangri hefur náð.

  Norman hefur góðar og sívaxandi tekjur af laginu.  Hann er hálaunamaður út á þetta lag.  Það er gefið út á safnplötum með hljóðrás kvikmyndanna og hinum ýmsu safnplötum sem kallast "Classic Rock" eða hipparokk,  blómabarnarokk og svo framvegis. 

 

Verstu krákur rokksögunnar

  Ritstjórn breska popptónlistarblaðsins New Musical Express hefur tekið saman lista yfir verstu krákur (cover songs) dægurlagasögunnar.  Hér fyrir neðan eru þær sem tróna efst á lista;  eru sem sagt þær verstu.  Til samanburðar höfum við upprunalega flutning á laginu  Smells Like Teen Spirit.  Hann er í höndum höfundarins,  Seattle grugg-kóngsins Kurts Cobains,  og hljómsveitar hans,  Nirvana:

  Svo er það vonda krákan með Miley Cyrus.  Hún reynir að halda sig við útsetningu Nirvana en skortir gredduna og "karakterinn" sem gerir flutninginn hjá Nirvana svo flottan:

  Næst er það lag úr smiðju skosku hljómsveitarinnar Biffy Clyro,  Many Of Horror (When We Collide).  Ég þekki lítið til þessarar hljómsveitar annað en hafa heyrt rokkaðri og sprækari lög með þeim:

 

  Og þannig hljómar misþyrmingin með Matt Cardle.  Djöfulsins viðbjóður:

  Miley Cyrus er ekki ein um að klúðra flutningi á  Smells Like Teen Spirit.  Dópista-stelpustrákarnir í Take That ata auri alllt sem þeir syngja.  Þetta er verra en hjá Miley.  Svei mér þá.  Þetta er hryllingur á borð við það þegar Í svörtum fötum kráka Ham: 

  The Smiths var flott bresk hljómsveit.  How Soon Is Now  er eitt af þeirra ágætu lögum.  Mig minnir að Morrisey hafi byrjað sína frábæru hljómleika í Laugardalshöll á þessu lagi.  Hvort sem ég man það rétt eða ekki þá man ég að flutningur hans á laginu var rokkaðri, harðari og eiginlega flottari en á plötunni með The Smiðs.

  Svo komu rússnesku Tatu stelpurnar og níddust á því:

  Það er alltaf gaman að rifja upp  Itchycoo Park  með bresku mod-sveitinni Small Faces.

   Öllu dapurlegra er að heyra M People djöflast á þessu lagi.  Ef maður vissi ekki betur mætti halda að um Spaugstofu-grín væri að ræða.