Af hverju túra Paul og Ringo ekki saman?

  Paul McCartney og Ringo Starr eru einu eftirlifandi Bítlarnir.  Þeir eru mjög góðir vinir.  Á hljómleikum gera báðir út á gömlu Bítlalögin.  Paul á það til að fá Ringo sem gest á hljómleika sína.  Þá trommar kappinn í nokkrum Bítlalögum.  

  Af hverju túra þeir aldrei saman?  Væri það ekki stórkostleg upplifun fyrir Bítlaaðdáendur?  Jú,  vissulega.  Hængur er á.  Illilega myndi halla á Ringo.  Hann er frábær trommari,  orðheppinn og bráðfyndinn.  Hinsvegar hefur hann ekki úr mörgum frumsömdum lögum að moða.  Því síður mörgum bitastæðum.  Þar fyrir utan er hann ekki góður söngvari.  Öfugt við Paul sem er einn besti og fjölhæfasti söngvari rokksögunnar.  Þeir John Lennon voru ótrúlaga frábærir söngvarar - og Paul er ennþá.   Paul hefur úr að velja frumsömdum lögum sem eru mörg hver bestu lög rokksögunnar.  Á hljómleikum stekkur Paul á milli þess að spila á píanó,  orgel, gítar, bassa og allskonar.  Meira að segja ukulele.  Frábær trommuleikur Ringos býður ekki upp á sömu fjölbreytni.   

  Bæði Paul og Ringo átta sig á því að tilraun til að endurskapa anga af Bítladæmi sé dæmt til að mistakast.  Það var ekki einu sinni hægt á meðan George Harrison var á lífi.  Eins og Geroge sagði:  "Bítlarnir verða ekki aftur til á meðan John er dáinn."  Ég set spurngamerki við "á meðan".   

      

Hressilegt rokk

 

 

 

 

 

Titill:  För

Flytjandi:  Nýríki Nonni

Einkunn:  ****  (af 5)

  2016 spratt fram á sjónarsvið afar sprækt pönkrokkstríó,  Nýríki Nonni.  Liðsmenn voru og eru:  Guðlaugur Hjaltason (gítar og söngur), Logi Már Einarsson (bassi) og Óskar Þorvaldsson (trommur).  Það sem sker tríóið frá öðrum nýstofnuðum pönkböndum er að liðsmenn eru ekki unglingar að stíga sín fyrstu skref í hljómsveit heldur virðulegir miðaldra menn sem búa að góðri færni á hljóðfæri. 

  Á nýútkominni plötu tríósins,  För,   slæðist snyrtilegt hljómborð með.  Ég veit ekki hver afgreiðir það. Gulli liggur undir grun.

  Óvænt hefst plata pönktríósins á rólegu lagi,  titillaginu För.  Þau eru fleiri rólegu lögin á plötunni.  Inn á milli eru svo hressilegu pönklögin.  Gulli er höfundur laga og texta.  Hann er fagmaður á báðum sviðum.  Textarnir lúta að mestu undir hefðbundið form stuðla, hljóðstafa og ríms.  Þeir eru ádeilutextar.  Stinga á kýlum. 

  Fyrir minn smekk eru pönklögin skemmtilegust.  Í heild er platan skemmtilega fjölbreitt.  Já, og fyrst og síðast bráðskemmtileg. 

Vinsælustu klassísku rokklögin

  Fyrir þremur árum sofnaði ég á Fésbók tónlistarhópinn "Classic Rock".  Þar birti ég myndbönd með sívinsælustu slögurum rokksögunnar. Reyndar með þeim skekkjumörkum að ekki séu fleiri en 3 myndbönd með sama flytjanda.  Notendur síðunnar eru á annað þúsund ("lækarar" + fylgjendur).  Áhugavert er að sjá hvaða myndbönd eru mest spiluð á síðunni.  Ég hefði ekki giskað rétt á röðina.  Þannig raðast þau:  Að vísu er teljarinn óvirkur nú til nokkurra vikna.  En kemur - að ég held - ekki að sök. 

1.  Stealers Wheel - Stuck in the middle with you  (588 spilanir)

2.  Týr - Ormurin langi (419 spilanir)

3.  Steely Dan - Reelin in the year (322 spilanir)

4.  Deep Purple - Smoke on the water (238 spilanir) 

5.  Fleetwood Mac - Black magic woman (192 spilanir)

6.  Tom Robinson Band - 2-4-6-8 Motorway (186 spilanir)

7.  Tracy Chapman - Give me one reason (177 spilanir)

8.  Bob Marley - Stir it up (166 spilanir)

9.  Sykurmolarnir - Motorcycle mama (162 spilanir)

10. Creedence Clearwaer Revival - I put a spell on you (160 spilanir)

11-12. Janis Joplin - Move over (148 spilanir)

11-12. Shocking Blue - Venus (148 spilanir)

13. Jethro Tull - Aqualung (145 spilanir)

14. Bob Dylan - Subterreanean homesick blues (138 spilanir)

15. Bruce Springsteen - Glory Days  (134 spilanir)

Af hverju reyndi Paul að koma John og Yoko saman á ný?

  John Lennon og Yoko Ono urðu samloka nánast frá fyrsta degi sem þau hittust.  Þau voru yfirgengilega upptekin af og háð hvort öðru.  Þau límdust saman.  Endalok Bítlanna 1969 má að mörgu leyti rekja til þess - þó að fleira hafi komið til.

  Nokkrum árum síðar dofnaði sambandið.  John var erfiður í sambúð.  Hann tók skapofsaköst og neytti eiturlyfja í óhófi.  (Er hægt að dópa í hófi?).  Að auki urðu þau ósamstíga í kynlífi er á leið.  Kynhvöt Yokoar dalaði bratt.  En ekki Johns.  Sennilega spilaði aldur inn í dæmið.  Hún var 7 árum eldri.

  Spennan og pirringurinn á heimilinu leiddi til uppgjörs.  Yoko rak John að heiman.  Sendi hann til Los Angelis ásamt 22ja ára stúlku,  May Pang, sem var í vinnu hjá þeim hjónum.  John hafði aldrei ferðast einn.  Hann var alltaf ringlaður á flugstöðvum.  Sjóndepurð átti þátt í því. Hann var háður ferðafélaga.

  Yoko gaf May ekki fyrirmæli um að verða ástkona Johns.  Hún hefur þó viðurkennt fúslega að dæmið hafi verið reiknað þannig.  Sem varð raunin.

  Verra var að John missti sig algjörlega.  Hann datt í það.  Svo rækilega að hann var blindfullur í 18 mánuði samfleytt.  Hann ákvað meira að segja að drekka sig til dauða.  Fór í keppni við Ringo,  Keith Moon (trommara The Who) og Harry Nilson um það hver yrði fyrstur til að drekka sig til dauða.  Keith og Harry unnu keppnina.  Ýmsu var bætt inn í uppskriftina til að auka sigurlíkur.  Meðal annars að henda sér út úr bíl á ferð.

  Að því kom að fjölmiðlar birtu ljósmynd af John langdrukknum og blindfullum til vandræða á skemmtistað.  Hann var með dömubindi límt á ennið.

  Er Paul McCartney sá myndina fékk hann sting í hjartað.  Þekkjandi sinn nánasta fósturbróður sá hann óhamingjusaman, örvinglaðan,  ringlaðan og týndan mann.  Fram til þessa höfðu þeir átt í harðvítugum málaferlum vegna uppgjörs Bítlanna.  Að auki hafði John sent frá sér níðsöng um Paul,  How do you sleep?, og sent honum hatursfulla pósta.    

  Það næsta sem gerðist hefur farið hljótt.  Ástæðan:  Enginn spurði Paul, John og Yoko um það.  Engum datt þessi óvænta atburðarrás í hug.  Paul heimsótti í snatri Yoko.  Vinskapur þeirra hafði aldrei verið mikill.  Eiginlega ekki vinskapur.  En þarna ræddust þau við í marga klukkutíma.  Spjallið varði langt fram á nótt.  Paul bar undir hana alla hugsanlega möguleika á að hún sættist við John og tæki við honum aftur.  Yoko var erfið og setti fram ýmis skilyrði sem John yrði að fallast á.

  Því næst heimsótti Paul blindfullan og dópaðan John og fór með honum yfir kröfur Yokoar. John þurfti umhugsun en féllst að endingu með semingi á kröfur hennar.  Betur er þekkt að Elton John hélt í framhaldi af þessari atburðarrás hljómleika í Bandaríkjunum og bauð Yoko að hitta sig baksviðs.  Þar var þá John.  Þau féllust í faðma og tóku saman á ný.  Eignuðust soninn Sean Lennon.  John lagði tónlist á hilluna í nokkur ár.  Kom svo aftur til leiks sem léttpoppari 1980 - að því er virtist hamingjusamur.  Þá var hann myrtur.  

  Eftir stendur spurningin:  Hvers vegna var Paul mikið í mun að sætta John og Yoko?  Svar:  Í fyrsta lagi saknaði hann fóstbróður síns sárlega.  Í öðru lagi þráði hann að þeir næðu að endurnýja vinskapinn.  Ekki endilega að endurreisa Bítlana heldur að ná sáttum.  Sem tókst.  Þeir skildu í góðum vinskap áður en yfir lauk.  Paul hefur sagt að það hafi hjálpað sér mikið í sorginni sem fylgdi morðinu.

  Til gamans má geta að fyrir nokkrum árum hittust Yoko og May Pang óvænt á Hilton Hóteli í Reykjavík.  Þær þóttust ekki vita af hvor annarri.  Heilsuðust ekki einu sinni.  Einhver ólund í gangi.  Eins og gengur.

 

Var Ringo hæfileikaminnsti bítillinn?

  Bítlarnir eru merkasta hljómsveit tónlistarsögunnar.  Framverðir hennar,  John Lennon og Paul McCartney, voru frábærir söngvahöfundar.  Báðir í fremstu röð lagahöfunda og Lennon næsti bær við Bob Dylan í hópi bestu textahöfunda rokksins.  Báðir frábærir söngvarar.  Þeir afgreiddu léttilega hömlulausan öskursöngstíl,  fyrstir bleiknefja á eftir Elvis Presley.  Þeir afgreiddu líka léttilega allskonar aðra söngstíla.  Rödduðu að auki glæsilega ásamt Geroge Harrison.  Hann varð - þegar á leið - afburðagóður lagahöfundur.  

  John, Paul og George hófu snemma kapphlaup í að framþróa tónlist hljómsveitarinnar.  Róttæk og djörf nýsköpun Bítlanna gekk langt og trompaði flest sem var í gangi á þeim tíma.  

  Í tilraunastarfsemi Bítlanna reyndi einna minnst á trommuleik.  Ringo fór að upplifa sig sem utanveltu.  Í hljóðveri var hann meira og minna verkefnalaus.  Spilaði meira á spil við starfsmenn hljóðversins en á trommur. 

  Chuck Simms í Nýfundnalandi er Bítlafræðingur, söngvari, söngvaskáld og jafnvígur á hin ólíkustu hljóðfæri;  allt frá munnhörpu til banjós;  og allt frá orgeli til gítars.  Hann hefur sent frá sér fjölda platna og tekið þátt í árlegri vikulangri hátíð International Beatle Week í Liverpool.  Bæði þar og á hljómleikaferðum um heiminn hefur hann spilað fjölda Bítlalaga.  Á kanadíska netmiðlinum Quora skrifar hann áhugaverða grein um þetta allt saman.  Í styttu máli segir hann eitthvað á þessa leið:

  Ringo er ekki söngvaskáld.  Hann er lélegur söngvari.  Takmarkaður,  sérstaklega í samanburði við hina bítlana.  En á upphafsárum Bítlanna var hann eini góði hljóðfæraleikari hljómsveitarinnar.  Trommuleikur hans var öruggari, afgerandi og gerði meira fyrir tónlistina en flestir trommuleikarar þess tíma.     

  Gítarsóló George voru iðulega klaufaleg.  Paul spilaði tilþrifalausan hefðbundinn bassaleik.  Ringo bauð upp á miklu meira og hljómsveitin þurfti á því að halda.  Eins frábærir og miklir áhrifavaldar Bítlarnir voru þá var það ekki fyrr en 1965, frá og með plötunum Help og Rubber Soul sem hinir bítlarnir náðu Ringo sem góðir hljóðfæraleikarar.  Þeir hefðu þó aldrei orðið merkasta hljómsveit heims með lélegum trommara.

  Ég er að mestu sammála Chuck.  Kvitta samt ekki undir að gítarsóló George hafi verið klaufsk.  Frekar að þau hafi verið einföld og stundum smá stirðleg.  Það er töff.  Eins og heyra má glöggt í meðfylgjandi lagi - spilað "life" í beinni útsendingu í breska útvarpinu 1963 - er það trommuleikur Ringos sem keyrir upp kraftinn í laginu.  "Gerir það", eins og sagt er um einstakt hljóðfæri sem skiptir öllu máli í að fullkomna lag. 

    

Plötuumsögn

 - Titill:  Sacred Blues

 - Flytjandi:  Tholly´s Sacred Blues Band

 - Einkunn: *****

  Hljómsveitin er betur þekkt sem Blússveit Þollýjar.  Á komandi hausti hefur hún starfað í sextán ár.  Þollý Rósmundsdóttir syngur af innlifun, ásamt því að semja lög og texta.  Hún hefur sterka, dökka en blæbrigðaríka söngrödd.  Hún sveiflast frá blíðum tónum upp í kröftugan öskurstíl.  Virkilega góð söngkona.  

  Aðrir í hljómsveitinni eru gítarleikarinn Friðrik Karlsson (Mezzoforte), trymbillinn Fúsi Óttars (Bara-flokkurinn), bassaleikarinn Jonni Ricter (Árblik); og Sigurður Ingimarsson spilar á ryþmagítar og syngur.  Allir fantagóðir í sínum hlutverkum.  Mest mæðir á Friðriki.  Hann fer á kostum.  Meiriháttar!  Með sömu orðum má lýsa Sigurði í því eina lagi sem hann syngur á plötunni.

  Hjörtur Howser skreytir eitt lag með snyrtilegu Hammondorgelspili.  Blásaratríó skreytir tvö lög.  Það er skipað Jens Hanssyni, Ívari Guðmundssyni og Jóni Arnari Einarssyni.

  Gestahljóðfæraleikararnir skerpa á fjölbreytni plötunnar sem er ríkuleg.  Sjö af tólf lögum hennar eru frumsamin.  Fimm eftir Þollý og sitthvort lagið eftir Friðrik og Sigurð.  

  Erlendu lögin eru m.a. sótt í smiðju Howlin Wolf, Mahaliu Jackson og Peters Green.  Öll vel kunnar perlur.  Lag Peters er "Albatross",  best þekkt í flutningi Fleetwood Mac.  Hérlendis kannast margir við það af sólóplötu Tryggva Hubner,  "Betri ferð".  Frumsömdu lögin gefa aðkomulögunum ekkert eftir.

  Textarnir eru trúarlegir.  Þessi flotta plata fellur því undir flokkinn gospelblús.  Ég hef ekki áður á þessari öld gefið plötu einkunnina 5 stjörnur.

   

     

Andúð Lennons á Mick Jagger

  Á sjöunda áratugnum var Bítlunum og The Rolling Stones stillt upp sem harðvítugum keppinautum.  Aðdáendur þeirra skipuðu sér í fylkingar.  Þær tókust á um það hvor hljómsveitin væri betri.  Ekki aðeins í orðaskaki.  Líka með hnúum og hnefum.  

  Raunveruleikinn var sá að á milli hljómsveitanna ríkti mikill vinskapur.  Bítlarnir redduðu Stóns plötusamningi.  Bítlarnir sömdu lag fyrir aðra smáskífu Stóns - eftir að fyrsta smáskífan náði ekki inn á breska Topp 20 vinsældalistann.  Bítlalagið kom Stóns í 12. sæti vinsældalistans.  Þar með stimplaði Stóns sig inn.  1. janúar 1964 hóf vinsældalistaþátturinn Top of the Pops göngu sína í BBC  sjónvarpinu.  Opnulag hans var þetta lag.

  Bítlarnir kenndu Stónsurum að semja lög.  Bítlarnir aðstoðuðu Stóns með raddanir.  Stónsarar komu líka við sögu í nokkrum lögum Bítlanna. 

  Hljómsveitirnar höfðu samvinnu um útgáfudag laga og platna.  Þegar önnur þeirra átti lag eða plötu í 1. sæti vinsældalista hinkraði hin með útgáfu á sínu efni uns 1. sætið var laust.

  Af og til átti söngvari Stóns,  Mick Jagger,  til að skerpa á ímyndinni um að hljómsveitirnar væru harðvítugir keppinautar.  Í fjölmiðlaviðtölum laumaði hann góðlátlegri smá hæðni í garð Bítlanna.  Kannski olli það því að í spjalli við bandaríska tímaritið Rolling Stones opinberaði bítillinn John Lennon óvænt andúð sína á Mick Jagger.  Þetta var 1971.  

  Meðal þess sem Lennon sagði var að Mick Jagger væri brandari.  Hann hæddist að "hommalegri" sviðsframkomu hans.  Gaf lítið fyrir leikarahæfileika hans.  Hann hélt því fram að Jagger hefði alltaf verið afbrýðisamur út í Bítlana.  Hann hafi hermt eftir öllu sem Bítlarnir gerðu.

  Lennon sagðist þó alltaf hafa borið virðingu fyrir Stóns.  Hljómsveitin hafi hinsvegar aldrei verið í sama klassa og Bítlarnir.  Nokkrum árum síðar hélt Lennon því fram,  líka í spjalli við Rolling Stones,  að Jagger hafi alltaf verið viðkvæmur vegna yfirburða Bítlanna á öllum sviðum.  Hann hafi aldrei komist yfir það. 

  Rétt er að taka fram að á þessum tíma,  í upphafi áttunda áratugarins,  var Lennon pirraður og hafði horn í síðu margra.  Hann söng níðvísu um Paul McCartney.  Hann skrifaði opið níðbréf til tónlistarmannsins og upptökustjórans Todd Rundgren.  Hann söng gegn breska hernum á Írlandi.  Hann beitti sér gegn forseta Bandaríkjanna,  Nixon.  Á milli þeirra tveggja varð hatrammt stríð.

   Hér fyrir neðan er myndband með blúshljómsveit Lennons,  Dirty Mac.  Bassaleikarinn er Stónsarinn Keith Richards.  Í upphafi þess gefur Lennon Mick Jagger leifar af mat.  Sumir túlka það sem dæmi um lúmskt uppátæki hans til að niðurlægja Jagger.  Ég hef efasemdir um það.  Lennon var alltaf opinskár og talaði ekki undir rós.    

  

Plötuumsögn

  - Titill:  Plasteyjan

 - Flytjandi:  PS & Bjóla

 - Einkunn: ****

  PS & Bjóla er dúett Pjeturs Stefánssonar og Sigurðar Bjólu.  Báðir hafa starfað í fjölda hljómsveita.  Pjetur kannski þekktastur fyrir að leiða Big Nose Band og PS & co.  Sigurður eflaust kunnastur fyrir Spilverk þjóðanna og Stuðmenn.  Samstarf þeirra nær vel aftur til síðustu aldar.

  Báðir eru afbragðsgóðir lagahöfundar, skemmtilegir textasmiðir,  ljómandi góðir söngvarar og ágætir gítarleikarar.  Báðir hafa sent frá sér ódauðlega stórsmelli.  Pjetur með "Ung og rík" (oftast kallaður "Ung gröð og rík").  Sigurður með "Í bláum skugga". 

  Laglínur Sigurðar bera iðulega sterk höfundareinkenni.  Fyrir bragðið kvikna hugrenningar í átt til Stuðmanna - og reyndar Þursaflokksins líka - af og til þegar platan er spiluð.  Ekki síður vegna þess að Ragnhildur Gísladóttir tekur lagið í þremur söngvum.  Eflaust líka vegna þess að trommuleikari þessara hljómsveita,  Ásgeir Óskarsson, er ásláttaleikari plötunnar.

  Platan er fjölbreitt en hefur samt ákveðinn heildarsvip.  Blúskeimur hér,  sýra þar,  gítar spilaður afturábak, smá Pink Floyd og allskonar.  Titillagið rammar pakkann inn; epískur 11 mínútna ópus.  Hann hefst á ljúfum söng Sigurðar við kassagítarundirleik.  Fleiri hljóðfæri bætast hægt og bítandi við.  Takturinn harðnar.  Fyrr en varir er hressilegt rokk skollið á. Síðan mýkist það og breytist í rólegan sýrðan spuna.  Svo er upphafskaflinn endurtekinn.  Lokahlutinn er mildur einleikur Ástu Kristínar Pjetursdóttur á víólu.

  Mér heyrist sem Pjetur og Sigurður semji lögin í sameiningu.  Þeir skipta söngi bróðurlega á milli sín.  Söngstíll þeirra er áþekkur ef frá er talið að Pjetur gefur stundum í og afgreiðir þróttmikinn öskursöngstíl. 

  Textarnir hljóma eins og þeir séu ortir í sameiningu.  Stíllinn er sá sami út í gegn.  Að auki kallast þeir á.  Til að mynda kemur plasteyjan fyrir í nokkrum þeirra.  Þeir leika sér lipurlega með tungumálið og tilvísanir.  Ágætt dæmi er upphaf textans "Mammonshaf" sem snýr snyrtilega út úr upphafsorðum Jóhannesarguðspjalls:  "Í upphafi var plastið og plastið var hjá guði."

  Platan er frekar seintekin.  Hún vex þeim mun meira við hverja hlustun.  Vex mjög.  Hún hljómar eins og unnin í afslöppuðum rólegheitum.  Allt yfirvegað og úthugsað - án þess að kæfa geislandi spilagleði.  Aðrir hljóðfæraleikarar en nefndir eru hér fyrir ofan eru í landsliðinu:  Tryggvi Hubner, Bjöggi Gísla og Sigurgeir Sigmundsson (gítar),  Haraldur Þorsteins (bassi), Hjörleifur Valsson (fiðla),  Jens Hansson (sax), Pétur Hjaltested (hljómborð), Sigfús Örn Óttarsson (trommur) og Sigurður Sigurðsson (munnharpa).

  Uppáhaldslög:  "Fléttur" (algjör negla!) og "Nóttin".

  Pjetur er hámenntaður og virtur myndlistamaður.  Umslagið ber þess vitni.

 

Saga the Clash

 

   7. febrúar var alþjóða CLASH-dagurinn haldinn hátíðlegur um allan heim (sjá síðustu bloggfærslu).  Ekkert lát er á hróðri þessarar merku ensku pönksveit.  28. febrúar rekja Spotify og breska sjónvarpið BBC í sameiningu sögu Clash. 

  The Clash leiddi og mótaði bresku pönkbylgjuna - ásamt Sex Pistols - 1976/1977.  Fyrsta smáskífulag Clash,  White Riot (útgefið snemma árs 1977),  varð einskonar þjóðsöngur pönkbylgjunnar.  Fjöldi pönksveita krákaði lagið (cover song).  Jómfrúar Lp-plata the Clash (útgefin vorið 1977) varð fyrirmynd nýrra pönksveita um allan heim.  Meðal annars innleiddi hún reggí í pönksenuna.

 Næsta plata the Clash,  Give ´Em Enough Rope,  vakti undrun.  Hún var meira hard rokk en pönk.  Eða pönkkryddað hard rokk.  

  3ja plata the Clash,  London Calling,  vakti ennþá meiri undrun.  Fátt var um pönk en þeim mun meira af allskonar:  Allt frá djassi til calypso.  Eftir þetta hætti the Clash að koma á óvart.  Þessi hljómsveit spilaði hvað sem var.  Þess vegna allt frá pjúra poppi til sýrðasta avant-garde. 

  Eftir að hljómsveitin leystist upp í leiðindum 1986 var henni ítrekað boðið gull og grænir skógar fyrir að koma fram á hinum ýmsu rokkhátíðum.  Stjarnfræðilega háar upphæðir.  Liðsmenn höfðu bein í nefinu til að hafna öllum gylliboðum.  Hljómsveitin snérist aldrei um peninga.  Það var hennar gæfa.  Það er ein af stóru ástæðunum fyrir því að hún er þetta stöðugt vaxandi stórveldi í rokksögunni.  

  Ég skrifa um Clash í fortíð vegna þess að fyrirliðinn,  Joe Strummer,  er fallinn frá.  Hann var forsöngvarinn, gítarleikari og söngvahöfundur.  Fráfall hans hefur dregið úr líkum á endurkomu Clash.  

 

 

Alþjóðlegi CLASH-dagurinn

  Í dag,  7. febrúar,  er alþjóðlegi CLASH-dagurinn haldinn hátíðlegur um heim allan.  Formlegir aðstandendur hans eru 20 stórborgir (þar á meðal Chicago,  Seattle,  Washington DC,  Los Angeles,  Toronto,  Belgrad,  San José í Costa Rica,  Sao Paulo,  Barcelona...),  101 útvarpsstöð  (allt frá Tónlistarútvarpi Peking-borgar til króatískrar og argentínskrar stöðva),  43 plötubúðir (allt frá mexíkóskum til eistlenskrar),  svo og 26 rokkhátíðir (meðal annars í Perú og Finnlandi).  Sumar borgir hafa gert Clash-daginn að opinberum frídegi.  Sumar útvarpsstöðvar teygja á Clash-deginum.  Spila einungis Clash-lög í allt að 4 sólarhringa.  Samkvæmt hlustendamælingum skora þær hæst á sínum ferli í þeirri dagskrá.  Vonbrigði að hvorki X-ið né Rás 2 taki þátt í Clash-deginum.

  The Clash var önnur tveggja hljómsveita sem leiddi bresku pönkbylgjuna á síðari hluta áttunda áratugarins (hin var Sex Pistols).  Ólíkt öðrum pönksveitum þróaðist Clash á örskömmum tíma yfir í afar fjölbreytta nýbylgju.  Ólíkt öðrum breskum pönksveitum sló Clash rækilega í gegn í Bandaríkjunum.  

  Clash-dagurinn var upphaflega bandarískur.  Svo breiddist hann út um heim.

  Hljómsveitin var stofnuð 1976.  Hún leystist upp í leiðindum og var öll 1986.  Gríðarmikil eiturlyfjaneysla átti hlut að máli.  1980 spilaði Clash í Laugardalshöll á vegum Listahátíðar.  Frábærir hljómleikar.  

  Hróður Clash jókst bratt eftir að hún snéri upp tánum.  Gott dæmi er að 1981 náði lagið "Should I Stay or Should I Go" 1. sæti breska vinsældalistans eftir að hafa áður ítrekað flökkt hátt á honum.  Í óþökk liðsmanna the Clash gerði bandaríski herinn lagið "Rock the Casbah" að einkennislagi sínu í upphafi þessarar aldar.  Það var sett í síspilun þegar ráðist var inn í Írak í aldarbyrjun.