Vasaþjófar og fjör í Barselona

 

  Ég fagnaði sólrisu,  sólstöðuhátíðinni og áramótum með því að taka snúning á London,  Barselona og Kaupmannahöfn.  Þetta var fyrsta heimsókn mín til Spánar.  Þess vegna staldraði ég lengst við þar.

  Jólin eru stærsta árleg hátíð heiðinna manna.  Það er gaman að fleiri en við í Ásatrúarfélaginu fagni þessari hátíð ljóss og friðar.  Hérlendis halda eiginlega allir upp á jólin - nema örfáir kristnir bókstafstrúarmenn á borð við Votta Jehova. 

.

  Barselona-búar gera ekki eins mikið úr jólunum og við hér á Norðurhjara.  Kannski hefur það eitthvað að gera með að jól í glampandi sól eru ekki eins jólaleg og jól í snjó og myrkri.     

  Eina verslunargötu sá ég með jólaskreytingu.  Yfir hana var strengt ljósaskraut sem svipaði til mynsturs snjókorna.

  Ég var heppinn með gistiheimili,  Casa Gracia.  Vel staðsett og allt þar frábært.  Í einni af þremur setustofum var risastórt jólatré skreytt í bak og fyrir.  Bakgarðurinn var sömuleiðis skreyttur marglitum ljósaperum allt í kring.

.

  Á jóladagskvöldi var boðið upp á veglega jólaveislu.  Ekki veit ég hvernig jólahald er inni á spænskum heimilum.  Hitt veit ég að hvergi sá í jólaljós né aðrar jólaskreytingar úti í gluggum.  Og engan sá ég jólasvein.  Aftur á móti voru verslanir og veitingastaðir lokaðir dag eftir dag.  Meira að segja matvöruverslanir sem auglýsa opið 24/7 stóðu ekki við sitt.  Ég hrósa happi að hafa 0% löngun til að rápa í verslanir - aðrar en plötubúðir.  

. 

  Í utanlandsferðum hef ég ætíð lítið útvarpstæki með í för.  Á það hlusta ég daginn út og inn.  Aldrei heyrðist jólalag í spænsku útvarpsstöðvunum.  Flest kvöld var boðið upp á lifandi músík á gistiheimilinu.  Þetta var allt frá syngjandi stelpu sem spilaði Ibiza-techno á skemmtara til 3ja manna sálarpoppsveitar.  Þess á milli voru það syngjandi flamingo-dúettar með kassagítar og bongo.  Enginn spilaði jólalag. 

.

  Mest hlustaði ég á útvarpsstöðina Rokk FM.  Þar eru spiluð klassísk engilsaxnesk rokklög í bland við örfá spænsk rokklög.  Lagavalið er fátæklegt.  Ég fékk fljótlega þreytu gagnvart sumum lögum sem voru síspiluð.  Lagavalið er ótrúlega einhæft.  Nokkur lög með Chuck Berry eru eina músíkin frá sjötta áratugnum.  Eitt lag heyrði ég með Presley.  Það var frá sjöunda áratugnum.  Eins og megnið af öðrum lögum:  Bítlum, Kinks,  Stóns,  Doors, Janis Joplin,  Animals,  Hendrix...  Einnig slatti frá upphafsárum þungarokksins (´69 - ´72):  Black Sabbath,  Led Zeppelin,  Deep Purple...

  Pönkdeildin var bundin við The Clash:  London Calling og Should I Stay or Should I Go.  Síðar nefnda lagið er spilað oft á dag.  

  Með slæðast lög frá upphafi tíunda áratugarins:  Guns N´ Roses,  Nirvana og Rage Against the Machine.  

  Ég undraðist hvað sömu lög eru spiluð oft með stuttu millibili.  Vegna margra frídaga er hugsanlegt að um hafi verið að ræða endurspilanir á sömu útvarpsþáttum.  Ég kann ekki spænsku.  Þess vegna gat ég ekki áttað mig á því hvort að eldri útvarpsþættir voru endurspilaðir (ekki lærði ég utan að röðina á lögunum sem voru spiluð).   

.

   Á gistiheimilinu og víðar var ég varaður við vasaþjófnaði.  Barselona er kölluð höfuðborg vasaþjófnaðar í Evrópu.  Ítrekað var í mín eyru fullyrt að vasaþjófarnir í Barselona séu allt saman fagmenn fram í fingurgóma (í bókstaflegri merkingu).  Þeirra vinnubrögð séu háþróuð óverjandi töfrabrögð.  Ég spurði:  Fyrst að fagmennirnir eru í Barselona hvar eru þá amatörarnir?  Ég ætla að halda mig þar í næstu Spánarheimsókn.  Eru æfingabúðir fyrir amatöra einhversstaðar úti á landi?  Fá þeir ekki að koma til Barselona fyrr en þeir eru orðnir fagmenn?

  Fátt varð um svör.  Ég upplifði mig alveg öruggan í Barselona.  Engu var stolið frá mér.  Ég gekk um götur á öllum tímum sólarhrings og mætti aðallega öðrum túristum.  Ekkert vesen.  Helsti vettvangur vasaþjófa er þar sem troðningur er.  Þar sem fólk kemst ekki hjá því að rekast í hvert annað.  Til að mynda þegar troðist er inn í eða út úr lestum eða strætisvögnum.  Galdurinn er að forðast þær aðstæður.   

 

  Efsta myndin er af Katalóníutorginu.  Þar hélt ég mig töluvert og í nágrenni þess.  Aðrar myndir sýna eldhúsið á gistiheimilinu,  setustofu og svefnaðstöðu.

     

  Meira á morgun.       

Og HJARTA ÁRSINS er...

  Sæunn Guðmundsdóttir!  Það er niðurstaða áhorfenda og dómnefndar sjónvarpsstöðvarinnar flottu,  N4.  Þetta fólk hefur ekki rangt fyrir sér.  Ég votta það.  

  Það var skemmtilegt uppátæki hjá N4 og Miðbæjarsamtökum Akureyrar að efna til leitar að hjartahlýjustu manneskjunni.  Sæunn er alltaf á fullu í því að hjálpa öllum og gleðja aðra. 

  Hún kann ekkert á peninga.  Þegar hún kemur auga á bók eða plötu í búð þá er hennar fyrsta hugsun hvern bókin eða platan geti glatt.  Það hvarflar ekki að henni hvort að hún hafi efni á kaupa enn eina gjöfina til að gleðja.  Hún hefur ekkert efni á því.  En löngun til að gleðja aðra víkur fyrir öllu.  

  Þrátt fyrir ýmsa erfiðleika þá slær hún aldrei af við að sprella og grínast.  Gefur frekar í en hitt við hverja raun.  Hún og fjölskylda hennar hafa fengið stærri skammt af veikindum en hollt telst.  Maður hennar er að glíma við eftirstöðvar heilablóðfalls.  Er í endurhæfingu.  Sjálf hefur Sæunn strítt við heilsuleysi af ýmsu tagi alveg frá barnsaldri og er móðir 2ja langveikra barna.  Samtals eru börn hennar fjögur.  Ég kann ekki upptalningu á veikindum Sæunnar.  Hún er áhugasamari að tala um flest annað en nýrnabilun,  vefjagigt og hvað þetta heitir.

  Sæunn er ein af stofnendum Aflsins,  systursamtaka Stígamóta á Norðurlandi.  Hún er ennþá að vinna allan sólarhring fyrir Aflið.  

  Svo skemmtilega vill til að sama dag og Sæunn var útnefnd Hjarta ársins þá varð hún amma í annað sinn.  Á myndinni hér fyrir ofan er hún með hinu ömmugullinu.  Sæunn er til hægri á myndinni.  

  Til hamingju með daginn,  kæra systir! 

  

Útvarp Saga með pálmann í höndunum

  Svo snemma sem 2006 var byrjað að gagnrýna á Útvarpi Sögu þenslu bankanna og allt sukkið á þessum árum.  Til að mynda afmæli Ólafs Ólafssonar og fleiri þar sem keppst var við að bjóða upp á skemmtiatriði með heimsfrægum og rándýrum poppstjörnum.  Menn ferðuðust í þyrlum til að fá sér pylsu með öllu.  Menn snæddu gull.

  Um þetta var fjallað á gagnrýninn hátt í ýmsum þáttum á Útvarpi Sögu.  Meðal annars í símatímum.  Fyrir þetta var Útvarp Saga atyrt,  stöðin sökuð um neikvæðni,  öfund,  róg og annað slíkt.  Innhringendur líka.  Spurt var hvers vegna þetta fólk gæti ekki samglaðst velgengni auðmanna,  ævintýralegum og rándýrum lúxuslífstíl þeirra,  margföldun umsvifa bankanna,  útrásinni,  útrásarvíkingunum, íslenska efnahagsundrinu og svo framvegis.  

  Útvarp Saga varaði við á meðan aðrir hengdu orður á krimmana og hrópuðu þrefalt húrra fyrir þeim.  Nýfelldir dómar yfir krimmunum staðfesta að viðvaranir Útvarps Sögu áttu rétt á sér.  

  Útvarp Saga varaði við Icesave samningunum og REI.  Bara svo að tvö dæmi af mörgum séu tiltekin þar sem Útvarp Saga stóð vaktina og varði hagsmuni Reykvíkinga og íslensku þjóðarinnar á meðan aðrir fjölmiðlar sátu hjá.  Útvarp Saga er samviska þjóðarsálarinnar.  

    

Vitna í gamalt bréf frá Sigurði

Ljósmyndataka rænir ljósmyndarann minni

 

 

 

 

 

  Margir taka ljósmyndir.  Sumir jafnvel flottar ljósmyndir.  Þegar eitthvað er um að vera má iðulega sjá margar myndavélar á lofti.  Þetta á við um áhorfendur og þátttakendur á skemmtunum,  einnig í afmælum,  fermingarveislum og brúðkaupum.  Nú hefur rannsókn staðfest það sem margir hafa lengi haldið:  Ljósmyndarinn skerðir minni sitt við hverja myndatöku.  Ekki nóg með það.  Ljósmyndatakan brenglar jafnframt skynjun ljósmyndarans á framvindu atburðarins.

  Vegna þessa hafa tónlistarmenn á borð við Björk og Prince bannað ljósmyndatöku á hljómleikum sínum.  

  Á áttunda áratugnum var ljósmyndaönn hluti af námi mínu í Myndlista- og handíðaskóla Íslands.  Í heilan mánuð var fátt annað gert en ljósmynda (og framkalla).  Í einhvern tíma á eftir dró ég stundum (rándýra) ljósmyndavélina fram og smellti af.  En ég fann að þetta fór illa með minnið og lagði myndavélinni.  Ég hafði grun um að það væri eitthvað efni í myndavélinni sem brenglaði minnið.  Ég hef ennþá sterkan grun um það.   

  Þeir sem stýrðu rannsókninni um þetta í háskólanum í Connecticut í Bandaríkjunum vilja meina að það sé sjálf athöfnin,  ljósmyndatakan,  sem snúi upp á minnið.  Augnablikin fyrir, á og eftir að mynd er smellt af stelur athyglinni.  Annað sem gerist á meðan eða utan þessara augnablika fer meira og minna framhjá ljósmyndaranum.   

Alger uppstokkun í bloggsamfélaginu

  Fyrir nokkrum árum var Moggabloggið allsráðandi í bloggi á Íslandi.  Það var langbesta bloggumhverfið.  Bauð upp á persónulegt umhverfi (margir kostir í boði) og marga góða möguleika.  Það var hægt að tengja bloggfærslu við frétt á mbl.is.  Það var hægt að setja inn á plötuspilara uppáhaldslög.  Það var hægt að efna til skoðanakannanna.  Það var hægt að velja letur, leturstærð,  lit á letri.  Það var hægt að pósta inn myndböndum.  Það var hægt að ráða stærð ljósmynda.

  Bloggumhverfi Moggabloggsins var frábærlega vel útfært á heimsmælikvarða.   Tugþúsundir hófu að blogga á Moggablogginu.  Vinsælustu bloggarar fengu 5 - 10 þúsund innlit á dag.  Þeir sem næstir komu fengu 2 - 5 þúsund innlit á dag.  Dagblöðin:  Mogginn, Fréttablaðið, Blaðið og DV, birtu daglega einskonar "best of"  bloggfærslur frá deginum áður.  Ljósvakamiðlar voru sömuleiðis duglegir við að vitna i bloggfærslur.  Til varð frasinn "bloggheimar loga" þegar mikið gekk á.

  Svo breyttist allt á einni nóttu.  Það var þegar Doddsson varð ritstjóri Morgunblaðsins.  Blogginu var sparkað niður í kjallara.  Í forystugrein í Mogganum lýsti Doddsson því yfir að bloggarar væri ómarktækur skríll.  Bara ég og örfáir aðrir væru á hlustandi.  Allir aðrir bloggarar væru fábjánar.

  Nánast allir vinsælustu bloggarar Moggabloggsins færðu sig með það sama yfir á önnur bloggsvæði.  10 þúsund dagleg innlit á Moggabloggið hrundu niður í 500.  

  Moggabloggshrunið skaut styrkum stoðum undir blogg á eyjunni, dv, pressunni og fleiri bloggsvæðum.  Bloggsvæði 365 miðla,  bloggcentral og blogg.visir.is, blómstruðu.  Samt voru stöðug vandræði með þessi bloggsvæði 365 miðla.  Þar var allt í klessu.  Innlitsteljari virkaði nánast aldrei.  Það var ekkert hægt að stjórna leturstærð,  ljósmyndastærð né litum eða öðru.  Það var klúður aldarinnar að 365 miðlar nýttu sér á engan hátt hrun Moggabloggsins.  Þvert á móti þá hefur vísisbloggið alla tíð verð hornreka og meira og minna hálf bæklað fyrirbæri.

  Þrátt fyrir allt var alla tíð góð traffík á bloggsvæði 365.  Nú hefur þeim verið lokað.  365 miðlar hafa stimplað sig út úr bloggheimum.  

  Spurningin er hvaða áhrif þetta hefur á bloggheim.  Mér segir svo hugur að fæstir færi sig yfir á Moggabloggið.  Flestir færa sig væntanlega yfir á Fésbók.  Það er spurning með DV bloggið og Eyjuna.  Þau blogsvæði standa ekki öllum opin.  Aðeins útvöldum er hleypt að.  

  Þá er eftir "kommentakerfi" DV og visir.is. Þangað munu einhverjir færa sig.  Eftir stendur að tveir af helstu bloggvettvöngum Íslands hafa skellt í lás, bloggcentral.is og blogg.visir.is.   Þar er skarð.

Barnaníðingar

  Það má alveg vera rétt að opinberar upplýsingar um barnaníðinga forherði þessa fárveiku menn.  Á móti vegur að eftir því sem betri upplýsingar um þá liggja fyrir þá er auðveldar að verjast ódæðum þeirra.  Þess vegna er best að upplýsingar um þessa veiku menn séu aðgengilegar fyrir foreldra ungra barna. 

  Hátt hlutfall manneskjunnar situr uppi með brenglaðar hugmyndir um tilveruna.  Um fjórðungur Íslendinga glímir við geðveiki einhvern tíma á ævinni.  Í flestum tilfellum er dæmið frekar léttvægt og tímabundið.   

Níðingar reiðast nafnbirtingu

Nýja íslenska jólalagið sem er að slá rækilega í gegn

  Í gærkvöldi setti Þórður Bogason inn á youtube splunkunýtt frumsamið jólalag,  "Biðin eftir aðfangadegi".  Það var eins og kveikt á flugeldi.  Lagið rauk af stað í einskonar jó-jó þvers og kruss um Fésbók.  Ég hef aldrei séð annað eins flug á þeim vettvangi.  Í "commentakerfi" Fésbókar var laginu fagnað og það hlaðið lofið í bak og fyrir.  Margir lýsa því sem flottasta íslenska jólalagi síðustu ára.  Sumir nota tækifærið og hæða 2ja stjörnu (skv. mbl.is) jólaplötu "Ekki háttvirts" um leið og þetta lag er rómað sem hinn fullkomni jólasöngur.  Ég hef ekkert heyrt af jólaplötu "Ekki háttvirts" (hlusta ekki á Bylgjuna) og tek því ekki þátt í þeirri umræðu.  

  Fyrir minn smekk er jólalag Þórðar Bogasonar virkilega grípandi og gott jólalag.  Það hefur alla eiginleika til að verða sívinsælt jólalag.  Eitt útspilið er hvernig lagið er brotið upp með örstuttu ágengu rokkgítarsólói.  Til viðbótar við hvað laglínan er sterk bæði í versi og viðlagi.  Trompin eru lögð á borðið á færibandi. 

  Hljómsveitin Foringjarnir er skráð fyrir laginu.  Mér virðist þó sem að þetta sé sólóverkefni Þórðar Bogasonar,  söngvara,  lagahöfundar,  textahöfundar og gítarleikara.  En skiptir ekki máli.  Jólalagið í ár og næstu ára.  Þegar ég smellti á lagið á youtube í gærkvöldi hafði það verið spilað 5 sinnum.  Í dag þegar ég sá hversu mjög rösklega því hafði verið deilt á Fésbók sá ég að það hafði verið spilað  500 sinnum á innan við sólarhring.  Ég man ekki eftir jafn rosalegum viðbrögðum.  

  Þetta er nýja íslenska jólalagIÐ (með ákveðnum greini).  Toppurinn í nýjum jólalögum 2013.  Dreifið laginu og leyfið öðrum að komast í rétta jólagírinn.    

   

Eru allir að verða geggjaðir?

  Á rúnti um netheima rekst maður víða á ljósmyndir af fólki.  Sumt af þessu fólk hagar sér þannig að vandasamt er að átta sig á því hvað liðinu gengur til.  En kannski er bara gott að allir séu ekki steyptir í sama mót.  Þá er hægt að brosa eða skella upp úr þegar það allra skrítnasta ber fyrir augu.

Ég veit ekki hvort þessi dama er að dansa eða hvað.  Hvort sem er þá átta ég mig ekki á því hvers vegna hún hefur troðið hendinni á sér alveg ofan í kok.  

Sumir hafa hring í eyranu.  Aðrir hafa hring í nefinu.  Ég hef ekki áður séð neinn með skæri í nefinu.  Þetta gæti orðið tískubylgja ef til að mynda Justin Bieber tæki upp á þessu.   

 Skemmtileg fjölskyldumynd af mislítið sólbrúnu fólki.  En hvað er þetta með öxina?  Faðirinn hefur skorðað blaðið á bakvið brjóstið á stúlkubarninu. 

  Amma er fótalúin en vill ólm vera með í búðarrápinu.  Þá er bara að skorða hana ofan í innkaupakerrunni og hlaða ofan á kellu kókflöskum, kexkökum, pylsupökkum, mjólk og öllu hinu.  Sumar vörurnar kæla hana notalega í hitamollunni.

 Bleika slímið er það kallað.  Það er einskonar kjötfars úr uppsópi af gólfum kjötvinnslunnar.  Það er þvegið upp úr ammoníaki og fínhakkað í leðju eða slím.  Slímið er notað til að drýgja hamborgara og fleiri kjötrétti.  Þarna er það hinsvegar notað í stað lambhúshettu.  Bleika slímið er einkum notað í Bandaríkjunum.  En einnig í Bretlandi.  Notkun þess er þó ýmsum skorðum sett.  Það má til að mynda ekki nota það í skólamáltíðir í Bretlandi.        

Forvitnilegir fróðleiksmolar um þakkargjörðardaginn

  Öldum saman út um allan heim hafa bændur fagnað uppskerulokum með veisluhöldum.   Á mínum uppvaxtarárum í Skagafirði var veislan kölluð töðugjöld.  Ég hef grun um að töðugjöld hafi lagst af eftir að heyskapur vélvæddist gróflega.  

  Önnur íslensk uppskeruhátíð,  slægjur,  lagðist af um þarsíðustu aldamót.  Við af slægjum tók almennt skemmtanahald sem kallast haustfagnaður.  Með því að smella á eftirfarandi slóð má lesa um elstu heimild um slægjur:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1331030/

.

.

  Í Norður-Ameríku fögnuðu frumbyggjar, indíánar,  haustuppskerunni með kalkúnaveislu löngu áður en þeir kynntust evrópskum nýbúum.   

  Á 17. öld flúði hópur breskra pjúritana undan trúarofsóknum til Norður-Ameríku.  Indíánar kenndu þeim að rækta korn og koma því í hlöðu fyrir veturinn.  Indíánarnir kenndu þeim matreiðslu.  Þar á meðal að matreiða kalkúna.       

  Um haustið héldu indíánarnir og ensku pjúritanarnir sameiginlega uppskeruhátíð.  Pjúritanarnir þekktu til hliðstæðrar uppskeruhátíðar meðal mótmælendatrúar á Englandi.  Fyrstu árin sem indíánar og pjúritanar héldu sameiginlega uppskeruhátíð var veislan einfaldlega kölluð uppskeruhátíð.  Löngu síðar var farið að kalla hana þakkargjörðardag.   

.

  Þakkargjörðardagur hafði þá verið haldinn hátíðlegur árlega í Kanada frá því á 16. öld.  Þar var ekki um uppskeruhátíð að ræða heldur fögnuð enskra sæfara yfir því að hafa náð landi í Kanada eftir miklar hrakningar á sjó.   

  Franskir nýbúar í Kanada héldu hinsvegar uppskeruhátíð. 

.

  Á 19. öld varð uppskeruhátíðin,  þakkargjörðardagurinn,  opinber frídagur í Kanada og Bandaríkjunum.  Í Kanada er hann annan mánudag í október.  Í Bandaríkjunum er hann síðasta fimmtudag í nóvember. 

  Víða um heim er uppskeruhátíðin kennd við þakkargjörð. 

  Í Þýskalandi er uppskeruhátíðin kölluð emtedankfest (þakkargjörðarhátíð).  Hluti af hátíðarhöldunum er bjórhátíðin Oktoberfest.

  Í Grenada er þakkargjörðardagurinn 25. október opinber frídagur.  Uppruni hans er að minnsta kosti jafn gamall og uppskeruhátíðirnar í Kanada og Bandaríkjunum.

  Í Japan heitir dagurinn verkalýðs-þakkargjörðardagurinn.  Hann er opinber frídagur 23. nóv.

  Í Líberíu er þakkargjörðardagurinn fyrsta fimmtudag í nóvember.

  Þannig mætti áfram telja.

.

  Íslenskar verslanir og veitingastaðir hafa valið bandaríska þakkargjörðardaginn sem fyrirmynd.  Bæði dagsetninguna, kalkúnann og meðlætið.  Það sem vantar inn í íslensku útgáfuna er að í Kanada og Bandaríkjunum er þakkargjörðarhelgin samverustund stórfjölskyldunnar.  Safnast er saman heima hjá ættarhöfðingjum fjölskyldunnar (nema um annað sé samið).  Hefðin er svo sterk að þeir yngri ferðast um langan veg til að sameinast stórfjölskyldunni. 

 

  Annar bandarískur siður, tengdur þakkargjörðarhelginni,  er svarti föstudagurinn.  Hann er að ryðja sér til rúms hérlendis.  Hann er daginn eftir þakkargjörðardaginn.  Þá byrja jólainnkaup með látum.  Verslanir bjóða upp á verulegan afslátt.  Lengst af voru verslanir opnaðar snemma á föstudeginum.  Á allra síðustu árum hefur opnunartíminn færst sífellt framar.  Undanfarin ár hefur verið miðnæturopnun aðfaranætur föstudags.  Í ár þjófstörtuðu verslanir að kvöldi þakkargjörðardags.  

 

  Trix verslananna er að bjóða aðeins örfá eintök af hinum ýmsu vörum á veglegu afsláttarverði.  Þetta skilar sér í því að múgurinn safnast saman fyrir framan verslanirnar mörgum klukkutímum fyrir opnun.  Þegar opnað er verður allt brjálað.  Fólk slæst,  stingur hvert annað með hnífum.  kýlir,  brýtur bein og er æst.  Öryggisverðir standa í ströngu.  Það hentar Íslendingum vel að troðast út af lækkuðu verði á minnislykli úr 980 kr. í 890 kr.         

 

Kalkúnninn sprakk í loft upp

Þegar Lulla frænka fór til útlanda

  Lulla frænka hélt að hún væri altalandi á dönsku og ensku.  Það var misskilningur.  Að vísu kunni hún nokkur orð í þessum tungumálum.  En hún var ekki með réttan skilning á þeim öllum.  Til að mynda hélt hún að "spiser du dansk?" þýddi "talar þú dönsku?" (í stað "borðar þú dönsku?").  Þetta kom ekki að sök.  Útlendingar urðu lítið sem ekkert á vegi Lullu frænku.  Þangað til eitt árið að hún fór í utanlandsreisu með skipi.  Það var til Englands og Hollands. 

  Í Hollandi keypti Lulla helling af litlum styttum af vindmillum.  Þær fengu ættingjar í jólagjöf næstu ár.  Fallegar og vel þegnar litlar skrautstyttur.  Í Englandi keypti Lulla fátt.  Ástæðan var tungumálaörðugleikar.  Lulla sagði þannig frá:

  "Það kom mér á óvart hvað Englendingar eru lélegir í ensku.  Það var ekki hægt að ræða við þá.  Þeir skilja ekki ensku.  Ég reyndi að versla af þeim.  Það gekk ekki neitt.  Hollendingar eru skárri í ensku.  Samt eru þeir líka óttalega lélegir í ensku.  En mér tókst að versla af þeim með því að tala hægt og benda á hluti."

----------------------

  Fleiri sögur af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1330749/