Bréfið frá Rasmusi

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Á minningarsamkomunni um færeyska gítarleikarann og þungarokkarann Rasmus Rasmussen las ég upp bréf frá honum.  Þetta bréf sendi Rasmus vinum sínum mánuði eftir að hann varð fyrir fólskulegri líkamsárás, reyndi sjálfsvíg og var vistaður á geðdeild.  Textinn er sláandi.  Ekki síst þegar hann er lesinn núna eftir að Rasmus hefur kvatt þennan heim.

  Ýmsir hafa beðið mig um afrit af bréfinu.  Þess vegna birti ég það hér:

   Eins og þið vitið þá er ég enn á Deild 2.  Hér er gott að vera.  Þrátt fyrir að ég sé búinn að vera hér í fjórar vikur þá er ég ekki langþreyttur á því.  Hér upplifi ég mig öruggan.  Hér er yndislega friðsælt og vítt til veggja.

  Engu að síður þykir mér það ósanngjarnt að geta ekki upplifað mig öruggan utan þessara veggja;  að ganga út í daginn á meðal fólks.  Ég sakna þess að geta ekki farið út á lífið með vinum mínum eða kíkt inn á bar niðri í bæ og spjallað yfir bjórglasi.

  Sömuleiðis sakna ég þess að geta ekki gengið um Þórshöfn í daglegum erindagjörðum,  andað að mér frísku lofti og dáðst að fegurð lífsins sem blasir hvarvetna við ef maður gefur því gaum.

  Ef þessir fordómafullu og árásargjörnu menn hefðu bara verið annarsstaðar en í Þórshöfn.  Til dæmis í Litlu-Dímum eða einhversstaðar.  Þá væri ég núna að sinna mínum daglegu störfum í stað þess að sitja hér og skrifa þetta. 

.

Falleg minningarathöfn um Rasmus í Fríkirkjunni

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Útför Rasmusar Rasmussen fór fram í Færeyjum í gærdag (laugardag).  Á annað þúsund manns mætti til að kveðja þennan merka gítarleikara og tónlistarmann.  Um kvöldið var minningarsamkoma um hann á veitingastaðnum Sirkusi í Þórshöfn.  Færri komust að en vildu.  Þarna spilaði gamla hljómsveitin hans,  Makrel.  Einnig hljómsveitin Deja Vu og fleira tónlistarfólk.

  Rasmus var svo sannarlega vinamargur.  Allir sem honum kynntust hittu fyrir ljúfan, hæglátan, glaðværan og brosmildan dreng.  Allir sem honum kynntust urðu umsvifalaust góðir vinir hans.  Hann var traustur,  einlægur og góður vinur.

  Ljúfmennska Rasmusar stangaðist skemmtilega á við harða,  þunga og háværa rokkið sem hann sótti í.  Hann naut sín best á sviði þegar lætin voru sem mest, hávaðinn mestur og rokkið þyngst.  Þegar hann kíkti í heimsókn til mín vildi hann heyra þær íslensku plötur sem buðu upp á mest "brútal" harðkjarnarokk.  Hljómsveitin Mínus var í sérstöku uppáhaldi.

  Kolbrún Edda Sigurhansdóttir stóð fyrir minningarathöfn um Rasmus við Reykjavíkurtjörn og í Fríkirkjunni í gærkvöldi.   Athöfnin hófst með kertafleytingu á tjörninni við Iðnó.  Síðan var samverustund í Fríkirkjunni.  Það má sjá upphaf athafnarinnar á http:/www.ruv.is/sarpurinn/sjonvarpsfrettir . Fletta upp á 14. okt og mínútu 11:16.

  Í Fríkirkjunni og við kertafleytingu stýrði Hörður Torfason dagskránni.  Hann flutti nokkur lög og spjallaði við gesti.  Færeyska söngkonan Guðríð (nafnið er framborið Gúrí) Hansdóttir flutti lag eftir Rasmus. Ég flutti ávarp og lagði áherslu á að ekki megi heimfæra yfir á Færeyinga í heild ofbeldið og ofsóknir sem Rasmus sætti af hálfu örfárra.  Alls ekki.  Færeyingar almennt eru gott fólk.  Eins og Rasmus. 

  Séra Hjörtur Magni Jóhannsson,  prestur Fríkirkjunnar,  ávarpaði einnig kirkjugesti og bauð okkur að kveikja á kertum til minningar um Rasmus. Þetta var falleg stund. 

  Ég færi Kolbrúnu Eddu sérstakar þakkir fyrir framtakið.   Einnig Herði Torfa,  Guðríði,  Hirti Magna,  Fríkirkjunni og þeim fjöldamörgu sem mættu í samverustundina. 

  Sömuleiðis færi ég íslenskum fjölmiðlum bestu þakkir fyrir góða umfjöllun í kjölfar fráfalls Rasmusar og öllu sem því tengist.  Það var sómi að og nærgætni.

  Rasmus hafði dálæti á Íslandi,  íslenskri rokkmúsík og það var yndislegt að fá að taka þátt í þessari minningarathöfn.  Eftir að ráðist var á Rasmus í Þórshöfn margsagði hann mér að stuðningsbylgjan sem hann fékk frá Íslendingum hafi skipt hann öllu máli.

  2008 spilaði og söng Rasmus á 30 ára afmæli Samtakanna 78.  Ég heilsaði að sjálfsögðu upp á hann, ásamt Ingólfi Júlíussyni,  gítarleikara Q4U.  Ingó var búinn að vinna í Færeyjum myndbönd fyrir færeysku hljómsveitina Tý og hafði kynnst Rasmusi.  Nokkrum dögum síðar skrifaði Rasmus mér tölvupóst og sagði eitthvað á þessa leið:  "Ég geri mér grein fyrir því að það var ekkert mikið mál fyrir ykkur Ingó að heilsa upp á mig.  En þið getið aldrei ímyndað ykkur hvað það gaf mér mikinn styrk að finna þennan stuðning frá ykkur í verki."   Hann bað mig um að skila þessu til Ingós.  Ingó varð jafn hissa og ég á að þetta skipti Rasmus svona miklu máli.  Rasmus var vinur okkar og auðvitað heilsuðum við upp á hann þegar hann var á Íslandi.

  Rasmus upplifði sig eftir árásina 2006 sem byrði á fjölskyldu sinni og vinum.  Hann hætti í hljómsveitinni Makrel til að hinir í hljómsveitinni þyrftu ekki að svara fyrir það að vera með homma í hljómsveitinni.  Rasmus átti það til að eyða símanúmeri sínu og neita að taka á móti heimsóknum á geðdeildinni og neita að taka við símtölum. Ég lenti í því oftar en einu sinni og oftar en tvisvar að hann var búinn að biðja mig um að heilsa upp á sig þegar ég kæmi til Færeyja (ég fer þangað 2 - 3 árlega).  Þegar á reyndi var hann í sjálfskipaðri einangrun.  En ekki alltaf.  Við vorum í samskiptum fram á síðasta dag.  Stundum spjölluðum við á fésbók klukkustundum saman.  Stundum var Rasmus hamingjusamur og með ýmis áform varðandi músík.  Stundum var hann langt niðri og fannst hann vera byrði á öllum. 

   Hann stofnaði plötuúgáfufyrirtæki sem bar hið dimma nafn Myrkar Records (Myrkurs plötur).  Hann gaf út plötu undir hljómsveitarnafninu Hatursvart.  Upphafslag plötunnar heitir Í skugganum hjá djöflinum.  Hann sendi frá sér plötu undir listamannsnafninu  Mjörkeborg (í merkingunni eiturskýjaborg eða eiturþokuborg). Það leyndi sér ekki að þungt var yfir bænum.

  Rasmus sendi mér alltaf sýnishorn af öllu sem hann var að gera í músík.  Hann sendi mér einnig plöturnar með áletruninni "Jens Guð, takk! Rasmus". Í tölvupóstum var hann yfirleitt jákvæðurog glaður.  Á morgun ætla ég birta póst sem hann sendi mér mánuði eftir að hann var vistaður á geðdeild.  Ég las þann póst á minningarathöfninni og sumir klökknuðu við.  Ég líka.

.

Minningarathöfn um Rasmus

  Á morgun (sunnudag 14. október) verður haldin minningarathöfn um færeyska gítarleikarann Rasmus Rasmussen sem kvaddi þennan heim 32ja ára gamall 10. október.  Athöfnin hefst með kertafleytingu á Tjörninni við Iðnó klukkan 19.00.  Að henni lokinni tekur við samkomustund í Fríkirkjunni.  Þar koma fram m.a. Hörður Torfason og færeyska söngkonan Guðríð Hansdóttir, ásamt því sem ég flyt ávarp.

  Með því að smella á þessa slóð má sjá minningargrein um Rasmus:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1261938/

  Hér er nánar um minningarathöfina:  http://samtokin78.is/frettir/tilkynningar/5607-minningarathoefn-um-rasmus-rasmussen

  Útför Rasmusar fór fram í Færeyjum í dag.  Í kvöld var haldin minningarathöfn um hann á veitingastaðnum Sirkusi í Þórshöfn.  

  Vinsamlegast deilið.

Árangursrík heimsókn borgarstjórans í Reykjavík til Færeyja

  Fyrir nokkrum dögum skrifaði ég bloggfærslu um þá fyrirhugaða Gleðigöngu í Færeyjum,  Faroe Pride.  Þar fullyrti ég meðal annars eftirfarandi:  "Það er alveg klárt að nærvera og þátttaka borgarstjórans í Reykjavík og Eivöru mun reynast Faroe Pride þungt lóð á vogarskálina;  gefa göngunni alvöru vigt og verða Færeyingum hvatning til að fjölmenna í hana.  Það er næsta víst að með þátttöku sinni tryggja þau að Föroya Pride 2012 verði fjölmenn gleðiganga."

  Þetta gekk svo sannarlega eftir.  Hér má sjá mynd af fyrri færeyskri Gleðigöngu:

  Aðeins örfáir tugir þátttakenda.  Þar af komu flestir frá Danmörku og Íslandi.  Á föstudaginn mætti hinsvegar á sjötta þúsund manns í gönguna í Þórshöfn.  Íbúar Þórshafnar eru rétt um 20 þúsund.  Önnur eins þátttaka í skrúðgöngu hefur aldrei áður sést í Færeyjum. 

  Fyrir og eftir gönguna var kvartað undan vondri tímasetningu.  Það er að segja að gengið var á föstudegi á meðan fjöldi manns er fastur í vinnu.  Margir sem ólmir vildu vera með komust ekki frá.

  Það fór ekki á milli mála hvað Jón Gnarr lék stórt hlutverk í Gleðigöngunni.  Í Færeyskum fjölmiðlum var stóri punkturinn í fréttum af göngunni stuðningur borgarstjórans í Reykjavík við málstað samkynhneigðra.  Hér má sjá dæmigerða frétt (úr færeyska útvarpinu):

http://www.kringvarp.fo/Archive_Articles/2012/07/27/borgarstjori-studlar-samkynd-i-foroyum

  Fréttir íslenskra fjölmiðla af Faroe Pride hafa einnig snúist um þátttöku Jóns Gnarrs.  Ég minnist þess ekki að íslenskir fjölmiðlar hafi gefið Gleðigöngu í Færeyjum gaum áður.  Færeyskir fjölmiðlar voru reyndar líka áhugalitlir þangað til nú.

  Jón stóð vel að málum.  Mætti í bleikum jakkafötum og las upp góða ræðu.  Henni var síðan dreift á færeysku til göngumanna.

  Það er gaman þegar framfarir eru í mannréttindum, umburðarlyndi, kærleika og gleði, hvar sem er í heiminum. 

Skrifaði ræðuna á iPad

Eivör styður Gay Pride í Færeyjum

  Í Færeyjum andar köldu til samkynhneigðra.  Þeir eiga erfitt uppdráttar á eyjunum og eru nánast allir í felum.  Líka þeir sem búa utan Færeyja.  Það á við um þá flesta.  Þeir búa í Danmörku.  Stemmningin í Færeyjum í dag er svipuð og á Íslandi fyrir fjörtíu árum.  Munurinn er sá helstur að í Færeyjum er afstaðan til samkynhneigðra heiftúðlegri og studd fjandsamlegum tilvitnunum í Gamla testamentið.

  Á morgun fer fram þriðja eða fjórða Gay Pride gangan í Færeyjum.  Eða Föroya Pride eins og hún er kölluð.  Fyrri Gay Pride göngur hafa verið fámennar.  Ekki síst í samanburði við Gay Pride göngur á Íslandi.  Ég man ekki hvort 60 þúsund eða 80 þúsund Íslendingar þrammi Gay Pride árlega.  Fjöldinn er eitthvað á því bilinu. 

  Í Færeyjum eru það Íslendingar sem hafa þrammað, ásamt Færeyingum búsettum í útlöndum og ættingjum þeirra.  Samtals einhverjir tugir.

  Mikla athygli hefur vakið að borgarstjórinn í Reykjavík,  Jón Gnarr,  óskaði eftir því að fá að taka þátt í Föroya Pride og ávarpa göngumenn.  Íslenskur kór,  Reykjavik Gay Choir,  tekur sömuleiðis þátt í göngunni og syngur fjörug lög.  Minni eftirtekt hefur vakið að Snorri í Betel hefur hvorki boðist til að leiða gönguna né göngumenn. 

  Eivör hefur tilkynnt þátttöku sína í Föroya Pride.  Það hefur gríðarlega mikið að segja í Færeyjum að hún sýni málstað samkynhneigðra stuðning í verki.  Það er alveg klárt að nærvera og þátttaka borgarstjórans í Reykjavík og Eivöru mun reynast Föroya Pride þungt lóð á vogarskálina;  gefa göngunni alvöru vigt og verða Færeyingum hvatning til fjölmenna í hana.  Það er næsta víst að með þátttöku sinni tryggja þau að Föroya Pride 2012 verði fjölmenn gleðiganga.   

      

Óvænt bylting í N-Kóreu

  Norður-Kórea er eitt lokaðasta og undarlegasta þjóðfélag heims.  Það er jafnframt eitt hervæddasta land heims.  Kommúnistaflokkur fer þar með völd.  Frá 1948 var Kim Il-Sung aðal spaðinn og er enn.  Hann lést 1994 en hefur samt ekki látið af embætti.  Þvert á móti þá heldur hann fast um stjórnartauma.

  Sonur hans,  Kim Jong-Il,  fékk það hlutverk að hafa milligöngu um að sinna störfum eilífðarforsetans.  Kim Jong-Il kaus sér jafnframt það hlutverk að þamba allsnakinn koníak á kvöldin og hlusta á plötur enska blúsgítarleikarans Erics Claptons.  Sérstakt dálæti hafði hann á flutningi Eiríks á gamla blússlagara Leadbellys Goodnight Irene.

  Í fyrra féll Kim Jong-Il frá.  Að sögn kóreskra fjölmiðla vegna vinnuálags.

  Einhver vandræði voru á elstu sonum Kims Jong-Ils.  Ég man ekki alveg hver þau voru.  Gott ef einn þeirra lenti ekki í klúðri í Japan með fölsuð skilríki.  Ég man ekki hvort það var sá eða einhver annar sem var og er talinn vera bjáni.

  Það kom í hlut yngsta sonar Kims Jong-Ils,  Kims Jong-Un, að taka við sæti föður síns.  Sá hefur verið talinn af þeim sem til þekkja óreyndur og strengjabrúða embættismanna.  Á tímabili voru sögusagnir um að hætta væri á að honum yrði steypt af stóli.  Jafnvel að undirlagi Kínverja sem hafa haft miklar áhyggjur af ófyrirsjáanlegum uppátækjum ráðamanna í N-Kóreu.

  Framan af var Kim Jong-Un aðallega í því að skoða hluti,  eins og var aðal starf föður hans.  Kim Jong-Un virðst leiðast að skoða hluti.  Hann er jafnan með fýlusvip.  Nema þegar hann fær að skoða matvæli.  Þá brosti hann út að eyrum og er áhugasamur.  Hann þykir gráðugur mathákur.

  Reiknað var með að Kim Jong-Un myndi ekki rugga bátnum heldur reyna að festa sig í sessi í því hlutverki að skoða hluti.  Hann hefur svo sem hvergi slegið af sér við það.  Hins vegar kom hann verulega á óvart á dögunum með því að boða byltingarkenndar breytingar í N-Kóreu.

  Þær felast meðal annars í því að aflétta banni við því að konur gangi í buxum að eigin vali.  Sömuleiðis er reglum aflétt um það hvernig skóm konur skuli ganga í.  Jafnframt er konum heimilt að nota eyrnalokka. 

  Ekki nóg með það.  Kim Jong-Un hefur aflétt banni við því að þegnar landsins megi eiga og brúka farsíma. 

  Stærsta skrefið í umbótum Kims Jong-Uns er að hann hefur heimilað einstaklingum að opna matsölustaði með öðrum mat en hundakjöti og öðrum kóreskum þjóðlegum réttum.  Héðan í frá má hver sem er í N-Kóreu opna veitingastað með pizzum,  pylsum og hverju sem er.  Sjálfur hefur Kim Jong-Un vísað til þess að faðir hans fann að sögn upp skyndibita sem kallast hamborgari. 

  Þetta hljómar allt eins og eitthvað sem ætti að vera sjálfsagt.  En í N-Kóreu er þetta bylting.

  Til gamans má geta að þrátt fyrir að íbúar N-Kóreu búi við mjög svo skert ferðafrelsi (eiginlega ekkert) þá hefur verið og er auðvelt fyrir útlendinga að heimsækja landið.  Þeim er úthlutað fararstjórum sem fylgja þeim hvert fótmál.

  Þegar ég skrapp til Noregs í fyrra hitti ég hermann frá S-Kóreu.  Sá sagði mér frá því að það væru engin vandkvæði fyrir sig að ferðast um N-Kóreu.  Hann vann á landamærum Kóreu-ríkjanna og átti vinsamleg samskipti við landamæraverði N-Kóreu.  Fór meðal annars í fjallaferðir með þeim í frístundum.  Engu að síður eru af og til skærur á milli ríkjanna.  En ekki á hans slóðum.  Þar ríkti vinsemd á milli landamæravarða.  Þeir léku sér saman í fótbolta og skiptust á geisladiskum með músík og svo framvegis. 

  Í N-kóreskum fjölmiðlum var birt þessi mynd af Kim Jong-Un að spila á gítar.  Kim var sagður hafa tekið þvílíkt gítarsóló að Eric Clapton gæti margt af honum lært.  Illar tungur telja sig sjá að gítarinn sé vanbúinn strengjum og þeir fáu strengir sem í gítarnum séu beri þess merki að vera of laust strekktir til að hægt sé að spila á hann með góðu móti.  Að auki bendi meðhöndlun Kims Jong-Uns á gítarnum ekki til fagmennsku í gítarleik.

Margir eru með orm í auga

  Það er algengt að fólk ali orm í auga sér.  Miklu algengara en flestir halda.  Fæstir eru þó að hafa orð á því.  Síst af öllu hýsill ormsins.  Ástæðan fyrir þögguninni er margþætt.  Ein er sú að menn skammast sín afskaplega mikið fyrir að vera með orm í auga.  Þeir reyna að leyna aðra því.  Hafa þetta út af fyrir sig sem vandræðalegt leyndarmál.     

  Önnur ástæða er sú að margur maðurinn með orm í auga veit ekki af því.  Það fer svo lítið fyrir orminum.  Þessi kvikyndi hafa rebbavit.  Þau vita hvænær brýn ástæða er til að hafa hægt um sig og láta lítið á sér bera.

  Grennstu og rauðleitustu ormarnir fela sig innan um blóðfylltar æðar í auganu.  Eigandi augans virðist þá vera aðeins rauðeygari en áður.  En ekki sem neinu nemur. 

 

   Aðrir ormar eru eiginlega litlausir.  Nánast glærir.  Það er erfitt að koma auga á þá.

 

  Í enn öðrum tilfellum kemur ormurinn sér fyrir neðan við augað.  Hýsillinn virðist þá vera með smá baug undir auganu.  Það er ekkert óvenjulegt við það.  Flestir eru með bauga undir augum í kjölfar langs fyllerís.  Ef baugur undir öðru auga er örlítið stærri en baugur undir hinu auga er næsta víst að í þeim stærri leynist ormur.

  Hvaðan koma ormarnir?  Hvert fara þeir?  Hvað heita þeir?  Þegar stórt er spurt verður oft fátt um svör.  Einn möguleikinn - kannski - er að ormarnir berist úr dýrum.  Augu í dýrum eru sum hver löðrandi í ormum.  Þetta þurfa dýraeigendur að vita.  Á myndunum af kattaraugunum má greina orm í auganu neðst til vinstri.

Var með 13 cm orm í auganu

Munum eftir trjánum

  Erlendis er til siðs, þegar kólnar í veðri, að þá eru tré klædd í þar til gerðan fatnað.  Þetta er góður siður.  Tré kunna vel að meta hann.  Nú er hlýtt í veðri hérlendis.  En næsta víst er að veður á eftir að kólna þegar líður á veturinn.  Því er upplagt að nota núna tímann og góða veðrið til að prjóna flíkur á tré áður en vetrarhörkur skella á.

 

  Tré eru hrifnust af litríkum og röndóttum fötum.

Kynferðisofbeldi í boltaleikjum

  Ég man ekki hvað það kallast í kynferðisleikjum þegar menn sækja í að flengja hvern annan.  Það er einhver skammstöfun sem varð þekkt í máli Guðmundar,  kenndum við Byrgið.  Ég þori ekki að fara með hvort það heitir eitthvað eins og BSLM eða eitthvað álíka.  Það gengur út á kynferðislega skemmtun við að flengja og vera flengdur. 

  Í boltaleikjum fá menn útrás fyrir þessar kynferðislegu kenndir:  Að flengja og vera flengdir.  Samt hafa fæstir áhuga á þessum perraskap.  Þeir sem fá kynferðislegt "kick" út úr þessu ráða aftur á móti ferð.  Það er siður í boltaleikjum á Íslandi að menn atist í rassinum á nýliðum.  Iðulega með þeim afleiðingum að fórnarlambið liggur sárt eftir.  Þetta er ekki erótík heldur kynferðislegt ofbeldi.   

Bjarki: Þakka Guði fyrir að Sigfús skuli vera hættur

Slys í Nóatúni

  Í síðustu viku skrapp ég í Nóatún.  Mig langaði í Malt.  Ég var á hraðferð.  Skokkaði léttfættur um ganga Nóatúns.  Skyndilega þvældist fyrir mér gamall maður.  Hann hafði keypt sér heitan mat í frauðplastsbakka.  Það á að halda á þannig bakka láréttum.  Kallinn hélt hins vegar á bakkanum lóðréttum niður með lærinu á sér.  Úr bakkanum lak heit brúnsósa.  Þegar ég ætlaði að skokka fram úr gamla manninum steig ég í sósuslóðina á gólfinu.  Ég flaug í loft upp.  Láréttur í loftinu var ég eins og stjórnlaus Concorde þota á flugi eftir Miklagljúfri.  Það varð harður árekstur er ég skall á vörurekka.  Brotlending.  Höggið var slíkt að ég varð blóðrisa á öðrum fæti frá hné og niður eftir.  Yfir mig hrundu sinnepsflöskur,  tómatsósa og gott úrval af öðrum vörum sem henta vel á pylsur.  Illa dasaður brölti ég draghaltur á fætur, skrönglaðist út úr Nóatúni og inn í bíl.  Ég fór á Slysó,  sannfærður um að vera annað hvort fótbrotinn eða illa brákaður.  Skoðun og myndataka þar leiddu í ljós að ég var með ökklatognun.  Fram til þessa hélt ég að ökklatognun væri eitthvað sem aðeins fótboltamenn fengju,  eins og gult og rautt spjald.  Dómarinn:  "Rangstæður!  Ég verð að toga í ökklann á þér!"

  Læknirinn sem skoðaði mig var gagnrýninn á hvað bólgan á fætinum náði langt fram.  "Þetta á ekki að vera svona,"  sagði hann.  Svo náði hann í sprautunál og bætti við:  "Ég sting á þetta.  Ef aðeins blóð kemur í sprautuna er það vegna þess að þarna er mar.  Þá er þetta eins og það á að vera."  Það kom ekkert blóð í sprautuna.  Bara glær ljósgrænn vökvi.

  Læknirinn fór með vökvann.  Kom aftur að vörmu spori og tilkynnti:  "Mikið af hvítum blóðkornum sýna að þetta er sýking.  Kristallar benda til að þetta sé gigt."

  Þar með var ég lagður inn á Borgarspítala til frekari skoðunar og settur á fúkkalyf í æð.  Blóðsýni voru tekin og sitthvað annað kannað.  Fleiri læknar bættust í hópinn sem skoðuðu málið.

  Ég var á spítalanum í nokkra daga.  Niðurstaðan var sú að vandamálið væri þvagsýrugigt.  "Þú ert dæmigerður," sagði gigtarlæknir.  "Miðaldra kall með ístru,  hreyfir þig lítið og gerir vel við þig í mat og drykk.  Þetta er velmegunargigt.  Á öldum áður fengu aðeins kóngar og höfðingjar svona gigt."

  Í nokkra daga var ég í góðu yfirlæti á spítalanum á lyfjakúr og eitthvað svoleiðis.  Svo var ég útskrifaður af spítalanum en er áfram á lyfjum og verð alla ævi.  Gigtin er varanleg en haldið niðri með daglegum lyfjaskammti.  Það er bara gaman.  Lyfjainntaka staðfestir að maður er á lífi.

  Það var lán að gigtin uppgötvaðist í tæka tíð.  Næsta skref hefði verið varanleg nýrnaskemmd.  Nothæf ný nýru fást ekki í Hagkaup.

  Verra var að vegna veikindanna missti ég af afmælishófi 30 ára Rokks í Reykjavík.  Eins og ég hafði hlakkað mikið til.  Samt er betra að hafa nýru í lagi.  Held ég.