Uppreisn Jóns Þorleifs

 

 

 

 

 

 

 

  Jón Þorleifsson,  verkamaður og rithöfundur,  var að sumu leyti Helgi Hóseason.  Þeir voru á svipuðum aldri.  Unnu saman í byggingarvinnu.  En varð ekki vel til vina.  Þvert á móti.  Hvor um sig taldi hinn vera öfgamann.  Barátta Helga snéri að því að fá ógilt skírn sína í ríkiskirkjuna.  Barátta Jóns snéri að því að afhjúpa verkalýðsforingja sem stéttarsvikara.  

  Eitt sinn mætti Jón heim til mín með stóra og dökkfjólubláa marbletti á höndum og handleggjum.  Þá hafði hann gert sér erindi á Hótel Loftleiðir.  Þar var einhverskonar hátíð eða samkunda verkalýðsfélags í kjallara.  Jón gerði þar þegar í stað hróp að ræðumönnum.  Á hann stukku margir menn sem fjarlægðu hann af staðnum.  

 Jón var lágvaxinn en mikill um sig.  Honum var fleygt láréttum á dyr.  Það gekk ekki lipurt fyrir sig.  Upp um stiga þurfti að fara.  Jón brá á aðferð krókódíslins.  Hann vatt stöðugt upp á sig eins hratt og hann gat og eins og kraftar leyfðu.  Við það misstu útkastarar takið hvað eftir annað.  Þá sætti Jón lagi og greip rígfast um handrið.  Þurftu menn ítrekað að plokka fingur hans af til að halda áfram að varpa honum á dyr. Við það hlaut Jón alla þessa stóru og ljótu marbletti.  Hann taldi að það hafi alveg tekið um 15 - 20 mínútur að henda sér út þann daginn.     

  Í annað skipti gerði Jón sér erindi á skrifstofu Sósíalistafélags Reykjavíkur svipaðs fyrirbæris.  Einn stafsmaður var á skrifstofunni.  Jón las honum pistilinn.  Sá vísaði Jóni á dyr.  Jón sýndi ekki á sér fararsnið heldur herti á skömmum.  Starfsmaðurinn rauk þá að Jóni og reyndi að henda honum út með afli.  Jón brást við með því að standa gleiður til að halda jafnvægi.  Hann hafði hendur í vösum og lét ekki haggast.  Gekk svo um hríð.  Maðurinn reyndi ýmist að hrinda Jóni eða toga hann til.  Leikar fóru þannig að maðurinn rykkti í nýjan sparijakka Jóns með þeim afleiðingum að jakkinn rifnaði.  En Jón stóð keikur í sömu sporum og gróf hendur dýpra í vasana.

  Þegar sparijakki Jóns rifnaði komst styggð að starfsmanninum.  Hann hljóp á brott.  Skildi Jón einan eftir á skrifstofunni.  Jón reiknaði út hversu langan tíma tæki fyrir starfsmanninn að skila sér til síns heima.  Þá hringdi Jón í hann.  Gerði honum grein fyrir því hversu óábyrgt var að skilja ókunnugan mann einan eftir á skrifstofunni. Hægur leikur hefði verað að rústað skrifstofunni,  stela öllu fémætu og gera annan óskunda.  Það væri hinsvegar ekki sinn siður.  Aftur á móti gerði hann þá kröfu að starfsmaðurinn bæði sig afsökunar á að hafa rifið jakkann.  Hinn tók það ekki í mál, setti upp snúð og skellti á Jón.  Jón hringdi nokkrum sinnum til viðbótar.  Án árangurs.  Hinn svaraði ekki.

  Nokkrum dögum síðar mætti Jón aftur á skrifstofuna.  Hann henti þar rifna jakkanum á borðið með þeim orðum að jakkinn væri best geymdur þarna sem tákn um að starfsmaðurinn væri vesalingur.  Frekari orðaskipti urðu ekki né fleiri samskipti Jóns við skrifstofuna.   

  Fleiri sögur af Jóni:  HÉR 

  Til gamans má geta að í nýjasta tölublaði tímaritsins Heima er bezt eru nokkrar sögur af Jóni Þorleifs.  

Tvískinnungur hryðjuverkaforingja

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Fyrir nokkrum dögum skrifaði ég um líflátshótanir sem dönskum stjórnmálamönnum hefur borist frá liðsmönnum bandarísku hryðjuverkasamtakanna Sea Shepherd.  Þetta má sannreyna með því að smella á þennan hlekk: http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1887118/ 

  Nú hefur yfirhryðjuverkaforingi SS,  Páll Watson,  tjáð sig um málið.  Hann segist sjálfur hafa fengið ófáar líflátshótanir.  Ekki síst frá Færeyingum.  En hafi dönskum stjórnmálamönnum verið hótað lífláti þá sé það borgaraleg skylda þeirra að kæra slíkt umsvifalaust til lögreglunnar.  Líflátshótanir megi ekki líða.

  Sjálfur hefur Páll Watson aldrei kært líflátshótun.

  Hryðjuverkasamtökin eru fjármögnuð af nokkrum vellauðugum poppstjörnum og kvikmyndaleikurum.  Einkum bandarískum.  En líka breskum,  frönskum og áströlskum m.a. Þorri heimsbyggðarinnar lætur sig hinsvegar SS engu varða.

  Páll Watson hefur 500 þúsund skráða fylgjendur á Fésbók.  Það er lágt hlutfall af 7 milljörðum jarðarbúa.  Vandræðalegra er að fylgjendurnir eru fæstir virkir.  Hans vinsælustu statusar fá um 1000 "læk" og 1500 deilingar.  

  Til samanburðar er bandaríski kántrýsöngvarinn Willie Nelson með hálfa fimmtu milljón skráða fylgjendur á þráð um marijuana í Colorado.  Statusar hans fá 15.000 "læk" og hátt í þrjú þúsund deilingar.  

    

Hryðjuverkamenn snúnir niður í Færeyjum og handjárnaðir

 

 

 

 

 

 

 

   Bandarísku hryðjuverkasamtökin Sea Shepherd komu til Færeyja með látum 14. júní.  Ætlunin er að standa vakt og hindra hvalveiðar Færeyinga fram á haust.  Allt hefur gengið á afturfótunum hjá SS-liðum síðan.  En þeir bera sig vel á heimasíðu SS.  Láta eins og dvölin í Færeyjum sé sigurganga.

  Raunveruleikinn er annar.  SS-liðar eru aðhlátursefni í Færeyjum.  Aftur og aftur.  Bara tvö dæmi af mörgum:  SS-liðar boðuðu til blaðamannafundar með þéttri dagskrá:  Fyrirlestrum, setið fyrir svörum og bæklingum dreift.  Í fyrra mættu fulltrúar 15 stærstu fjölmiðla heims á samskonar blaðamannafund.  Í ár mætti aðeins ein manneskja.  Það var myndatökumaður frá færeyska sjónvarpinu,  Kringvarpinu.  Honum var boðið að leggja spurningar fyrir fulltrúa SS.  Hann afþakkaði.  Sagðist ekkert hafa við þá að tala.  

  Nokkru síðar varð vart við litla hvalvöðu við Sandey.  Þetta var snemma morguns.  SS-liðar voru þar á vakt í bíl.  En þeir sváfu.  Hvalirnir voru veiddir fyrir framan nefið á þeim.  Þegar SS-liðar loks vöknuðu var í fjörunni aðeins það sem ekki var hirt af marsvínunum (grindinni).  Síðan tala Færeyingar um Sleep Shepherd.  

  Í morgun varð vart við aðra vöðu.  Að þessu sinni í Kalsoyarfirði í norðri.  SS-liðar voru vakandi að þessu sinni og hugðust fæla vöðuna.  Þeir voru snarlega snúnir niður á asnaeyrunum, handjárnaðir og fjarlægðir af vettvangi.  Um er að ræða Súsönnu, fertuga bandaríska konu, og þrítugan drengstaula. Hvort um sig er sektað um hálfa milljón ísl. króna.  Þar með reynir í fyrsta skipti á ný færeysk lög.  Þau kveða á um að hver sá sem reynir að fæla hvalvöðu skuli sæta sekt að þessari upphæð.  Sama sektarupphæð liggur við því að koma auga á hvalvöðu og láta ekki vita af henni.

  Nýju lögin eru umdeild í Færeyjum.  Sumir óttast að þau muni gera SS-liða að píslarvættum,  ofsóttum fórnarlömbum harkalegra laga.  Forvitnilegt verður að fylgjast með framhaldinu.  Vegabréf eru tekin af SS-liðunum sem voru handteknir.  Sömuleiðis var hald lagt á dót þeirra,  svo sem myndavélar og bátdruslu.  Aularnir eru fastir í Færeyjum uns sektin verður greidd.  

  Af hvalvöðunni er það að frétta að hún samanstóð af ungum og smávöxnum marsvínum (grind).  Þarna er töluvert dýpi.  Dýrin náðu að kafa undir færeysku bátana og sleppa. Það hendir og kemur framkomu SS-liða ekkert við. Þeir hreykja sér engu að síður af því að hafa bjargað kvikindunum frá því að lenda á matardiskum Færeyinga. Næstum allt sem þú lest á heimasíðum SS-hryðjuverkasamtakanna er lygi.  

 

 

Íslendingar mjakast hægt í humátt að nútímanum

 Fyrsta aldarþriðjung ævi minnar var bannað að selja bjór á Íslandi.  Utan Keflavíkurflugvallar,  vel að merkja.  Fólk laumaðist til að kaupa bjór af bandarískum hermönnum á Vellinum.  Þeim þótti þetta vitaskuld vera furðulegt og geggjað.  Og jafnframt verulega sprenghlægilegt.  Þeir voru allir af vilja gerðir að hjálpa til við smygl á bjór ofan af Velli.  Þaðan barst hann í bílförmum áratugum saman. 

  Bjórbannið stóð frá 1915 til 1989.  Eitthvað var um að veitingastaðir hefðu á boðstólum svokallað bjórlíki.  Þar var Kláravíni blandað út í óáfengt öl.  Eftirspurn var góð.  En þetta var meiriháttar kjánalegt.  

  Svo mátti ekki selja áfengi á skemmtistöðum á miðvikudögum  (þann dag átti að renna af mönnum).  Það mátti ekki sýna sjónvarpsdagskrá á fimmtudögum (það átti að vera fjölskyldukvöld) og ekki allan júní-mánuð (þá átti fjölskyldan að njóta sumarfrís).  Það mátti ekki selja mjólk nema í sérstökum mjólkurbúðum.  Það mátti ekki selja útvarpstæki nema í útvarpsverslun ríkisins.  Það mátti ekki selja ost nema í Osta- og smjörsölunni.  Það mátti ekki hafa verslanir opnar lengur en til klukkan 18.00.  Nema á föstudögum.  Þá mátti hafa opið til klukkan 19.00 (það þurfti að sækja formlega um leyfi til þess).  Á laugardögum máttu verslanir vera opnar á milli klukkan 11.00 til 14.00.  Allt lokað á sunnudögum og hátíðisdögum.

 Það mátti ekki halda rokkhljómleika í námunda við hátíðisdaga ríkiskirkjunnar.  Gríntímaritið Spegillinn var gert upptækt og útgefandinn sendur í gjaldþrot vegna góðlátlegs gríns um fermingarbörn.  Það var guðlast.  Engu mátti muna að Spaugstofan hlyti sömu örlög fyrir orðaleik um að Jesú gæfi blindum sýn (í útfærslu Spaugstofunnar gaf Jesú blindum áskrift að sjónvarpsstöðinni Sýn).  

  Það mátti ekki selja föt eða annað utandyra í göngugötu.  Sala á vöfflum bökuðum á staðnum utandyra var stöðvuð af því að það vantaði 4 cm upp á lofthæð þar sem deigið var hrært.  Ábúðafullir embættismenn fengu gott "kikk" út úr því að passa upp á að strangasta lögstaf væri fylgt í hvívetna.    

  Svona mætti lengi lengi lengi telja.  Enn í dag er starfandi manna- og hundanafnanefnd sem bíður á bak við skírnarfontinn og stekkur fram þegar henni mislíkar nafn.  Bann,  bann, bann!

  Ísland var og er ótrúlega forpokað land.  Öll skref í átt frjálsu og nútímalegu samfélagi eru stigin seint og hægt og mæta öflugu mótlæti.  

  Árið 2015 er það uppsláttarfrétt í fjölmiðlum að veitingastaðir tengdir bensínsölu ætli að selja bjór með mat.  Danskan Tuborg bjór í örfáa daga á örfáum matsölustöðum. Það að þetta sé frétt og til umfjöllunar á bloggsíðum sýnir hvað Ísland á langt í land með að komast inn í nútímann.  Í nágrannalöndum þykir sjálfsagt að kaupa bjór í úrvali á bensínstöðvum,  hverfissjoppum og hvar sem er.     

Bjór á bensínstöðvum Olís

Skjaldborg um kynferðisbrotamenn

  Þegar hópur kvenna stígur fram og sakar þekktan mann um kynferðislegt áreiti, nauðgun og þess háttar fer ætíð af stað sama ferli:  Fjöldinn allur stormar af stað og kemur manninum til varnar.  Allt er reynt til að draga úr trúverðugleika kvennanna.  Hamrað er á klisjunni:  "Allir eru saklausir uns sekt er sönnuð."  Jafnfram er dustað ryk af dæmi um falska nauðgunarkæru eða upploginn áburð um barnaníð (í öllum brotaflokkum eru til dæmi um falskar kærur.  Allt frá kærðum innbrotum til bilaþjófnaðar. Þau dæmi eru aldrei dregin fram í umfjöllun um önnur afbrot en kynferðisbrot).   

  Við þekkjum allt um þetta af máli Ólafs Skúlasonar biskopps.  Einnig af máli predikarans Gvendar "smjörsýru" Byrgismanns og pastors.  Bara svo tvö þekkt dæmi séu nefnd. Þrátt fyrir vitneskju um barnaníð biskoppsins og kynferðisofbeldi gagnvart fullorðnum konum sátu embættismenn biskupsstofu glaðir og reifir undir málverki af níðingnum.  Þar á bæ þótti við hæfi að hampa delanum og heiðra svo lengi sem kostur var.  Karl Sigurbjörnsson,  þá biskup,  sparaði aldrei lofsöng um kynferðisglæpamanninn - hvar sem hann kom því við.  Fremur en þeir sem lofsungu barnaníðinga kaþólsku kirkjunnar hérlendis og erlendis,  barnaníðinginn Karl Vigni aðventísta,  kynferðisofbeldi á stúlknaheimili Auðar Eir,  Bjargi, og allskonar.  

  Nú hefur verið opinberað að bandaríska sjónvarpsstjarnan Bill Cosby viðurkenndi fyrir dómi 2005 að hafa byrlað konu ólyfjan og nauðgað henni. Hópur fleiri kvenna hefur sakað hann um hið sama. Þrátt fyrir það eru ennþá til manneskjur sem halda áfram að verja Cosby með kjafti og klóm.  Þeirra á meðal er leikkonan Whoopi Goldberg. Sumir aðrir í harðlínu stuðningsmannahópi Cosbys hafa dregið í land - eða látið af háværum opinberum stuðningi - eftir að játning hans var opinberuð.  

www.stigamot.is

www.aflidak.is

www.solstafir.is

www.blattafram.is

 

    

   

Felur ekki lengur sannleikann

Dýraníð í Kína og á Íslandi

  Kínverjar beita hunda hrottalegu ofbeldi á árlegri hundaátshátíð í borginni Ylin. Þeir eru fláðir lifandi og steiktir lifandi.  Þetta á reyndar ekki aðeins við um hunda.  Á þútúpunni má finna mörg myndbönd af Kínverjum að flá lifandi loðdýr.  Þar fyrir utan: Vestrænir ferðamenn fjölmenna á hundaátshátíðina.  Þeir ljósmynda dýraníðið í bak of fyrir,  taka af því myndbönd og skemmta sér vel.  Á þann hátt espa þeir heimamenn upp í að ganga sem lengst í dýraníðinu gestunum til mikillar gleði.

  Íslendingar hafa ekki úr háum söðli að detta þegar rætt er um dýraníð.  Hérlendis hefur tíðkast til áratuga að gelda gelti.  Þeir eru hvorki deyfðir né svæfðir.  Enda rýta þeir eins og stunginn grís af sársauka.  Í leiðinni er rófan skorin af þeim. 

  Margoft hafa farið í umferð á netinu myndbönd af Íslendingum beita hross ofbeldi.  Athæfið hefur verið klagað og kært.  Ég minnist þess ekki að neinn hafi fengið dóm fyrir.  Í mesta lagi hefur verið tekið af ofbeldismanninum loforð um að draga verulega úr ofbeldinu.

  Á sumrin stundar margur Íslendingurinn það sport að krækja öngli í fisk.  Aðal skemmtunin við það er að láta fiskinn engjast sundur og saman í örvæntingarfullri baráttu við að sleppa.  Þegar hann er orðinn örmagna þá er hann dreginn í land,  öngullinn rifinn úr honum og skepnunni hent stórslasaðri aftur út í ána.  Svo er hún veidd aftur og aftur uns hún er orðin viti sínu fjær af hremmingunum og nær aldrei að vinna sig út úr angistinni. 

  Átölulaust fær fólk að innrækta hunda til að selja fyrir háar fjárupphæðir.  Dýrin eru fárveik og sárkvalin af verkjum vegna innræktarinnar.

  Þá bregða margir Íslendingar landi undir fót;  ferðast til Spánar og Portúgals.  Þar borga þeir beinharðan gjaldeyri fyrir að horfa á heimamenn murka lífið úr nautum.  Það tekur heilu og hálfu tímana að stinga nautið nógu oft í bakið til að það drepist.  Eini tilgangurinn með nautaati er skemmtanagildið.

  Sama má segja um hanaat sem margir Íslendingar sækja í Mexíkó, Bandaríkjunum og víðar.  Íslendingar eru dýraníðingar.  Þeir skemmta sér sjaldan betur en við að horfa á dýr kveljast.

  

  

„Viðbjóðsleg meðferð á hundum“

Óþokkabragð

  Þetta er svo langt síðan að ég veit ekki hvort að það sé leyndarmál lengur.  Samt veit ég ekki betur en að svo sé.  Fólkið sem um ræðir er aldrað í dag en vonandi allt á lífi og við góða heilsu.  Ég hef ekkert heyrt frá því né um það til áratuga.

  Ungt par á sjöunda áratugnum sleit samvistum á sama tíma og konan varð ólétt.   Maðurinn settist á skólabekk.  Þetta var fyrir daga námslána í hans fagi.  Pilturinn þurfti að horfa í hverja krónu.  Klauf m.a. strætómiða til að spara fyrir mat (náði góðri tækni við það sem virkaði og kenndi mér hana).  Hann skipti sér ekkert af fæðingu barnsins.  Á einhverjum tímapunkti neitaði hann formlega að kannast við að vera faðir þess.  Jafnframt bjó hann þannig um hnúta að erfitt var að staðsetja hann.  Hann var ekki með skráðan síma né fast heimilisfang.  Hreiðraði um sig í Hafnarfirði á meðan aðrir leituðu hans í Reykjavík.  

  Seint og síðar meir mætti embættismaður (mig hálfminnir að það hafi verið Haukur Morthens en kannski er ég að rugla saman dæmum) í skólann til hans og bar honum erindi.  Honum var gert að mæta í blóðprufu á tilteknum tíma vegna barnsfaðernismáls.  Ef erindinu væri ekki sinnt yrði hann færður með lögregluvaldi í blóðprufu.

  Honum var brugðið.  Hann ætlaði ekki að láta kostnað vegna barnsins tefja fyrir náminu.  Ráðið sem hann greip til var að senda skólabróðir sinn í blóðprufuna.  Það gekk eftir.  Sá mætti með bréfið og var ekki beðinn um skilríki.

  Niðurstaða blóðprufunnar var eðlilega sú að viðkomandi kæmi ekki til greina sem faðir barnsins.  Já,  ég veit að þetta var ljótt.  Þetta voru erfið ár fyrir barnsmóðurina.  Einstæða móðir sem gat ekki feðrað barnið sitt.  Á þessum árum voru miklir fordómar gagnvart konum í þeirri stöðu.   

 

Sendi tvífara í faðernisprófið

Hvar eru flestar nauðganir?

  Oft og víða er því haldið fram að nauðganir séu hlutfallslega flestar í Svíþjóð af öllum löndum heims.  Þetta er ekki rétt.  En samt næstum því.  Samanburður á tilfellum nauðgana á milli landa er afar ónákvæmur.  Hægt er að bera saman tölur yfir kærðar nauðganir.  Einnig yfir dæmda nauðgara.  Líka skeikular skoðanakannanir.  Þar fyrir utan er skilgreining á nauðgun afar ólík á milli landa og menningarsvæða. 

  Af öllum alvarlegum glæpum eru nauðganir léttvægar fundnar í mörgum löndum.  Í sumum samfélögum getur verið hættulegt að kæra nauðgun.  Í sumum samfélögum er fylgifiskur nauðgunar að þolanda er útskúfað af fjölskyldu sinni og almenningi.  Í öðrum löndum þykir nauðgun ekki vera neitt til að gera veður út af.  Allt að því viðurkennt sport af hálfu nauðgara.

  Netsíðan Wonderlist birtir þennan lista yfir mestu nauðganalönd heims (æ, þetta er illa orðað):

1.  Bandaríkin

2.  S-Afríka

3.  Svíþjóð

4.  Indland

5.  Bretland

  Bandaríkin eru sér á parti (ásamt Ísrael) hvað varðar nauðganir á karlmönnum.  Þær eru ótrúlega algengar.  Einkum í fangelsum,  hernum,  rugby-boltafélögum og bræðralagsfélögum unglingaskóla.  Þær nauðganir eru sjaldnast taldar með.  Ekki kærðar né skráðar.      

  Wikipedía er í mörgum tilfellum þokkalega áreiðanleg heimild.  Að vísu eru tölur þar ekki nýjar.  Þetta eru nokkurra ára gamlar tölur.  Þar eru afrísk lönd í verstu sætunum.  Innan sviga er fjöldi nauðgana á hverja 100.000 íbúa.

1. S-Afríka (132,4)

2. Botswana (92,9)

3. Losotho (82,7)

4. Swasiland (77,5)

5. Bermuda (67,3) 

6. Svíþjóð (63,5)

  Netsíðan Top 10 For birtir þennan lista:

1. Indland

2. Spánn

3. Ísrael

4. Bandaríkin

5. Svíþjóð

  Hvaða listi sem er marktækastur verður ekki framhjá því litið að Svíþjóð er ofarlega á þeim öllum.  Það er skelfilegt.  

  P.s.  Ég er ósammála Páli Vilhjálmssyni um rofnar/órofnar samfarir (sjá HÉR).  Ef að kona eða kall vilja hætta við í miðjum leik þá á viðkomandi fullan rétt á því.  Taki karlinn eða konan ekki mark á því og heldur áfram þá er er það nauðgun.   

Nauðgaði „eiginkonunni“ reglulega

Hrottalegar tannlækningar

  Svo bar til fyrir nokkrum áratugum að í kaupstað úti á landi tók til starfa aðfluttur tannlæknir.  Þetta var fyrir daga tímaritsins Séð og heyrt.  Síðar átti hann eftir að birtast þar á blaðsíðum.  Og reyndar víðar.

  Tannlæknirinn fór ekki að öllu leyti troðnar slóðir.  Bróðir minn lét hann gera við tönn í sér.  Á meðan gert var við tönnina rétti tannsi honum af og til sprittbrúsa og sagði honum að súpa á og skola.  Þess á milli tók tannsi sjálfur stóra gúlsopa af sprittinu.  Það gekk hratt á sprittflöskuna.  Það leyndi sér ekki að tannsi var kominn með magabólgur.  Var óstöðugur á fótum og vinnubrögð fálmkennd.  En allt gekk samt þokkalega að mestu.

  Öðru sinni mætti til tannsa lágvaxin og nett kona.  Hún var að sækja til hans gervigóm.  Tannsi hóf að troða gómnum upp í hana.  Hann reyndist vera of stór.  Við það færðist hann allur í aukana og tók kellu haustaki.  Leikar fóru þannig að hann snéri konuna niður í gólfið.  Þar rifnaði út úr munnvikum hennar.  Bar þá að aðstoðarmann eða lærling tannsa.  Hann var að leita að gómi sem verið var að hreinsa fyrir tiltekinn karlmann.  

  Tannsi var að troða upp í konuna þeim tanngómi. Þegar eiginmaður konunnar skammaði hann sagði tannsi honum að þakka fyrir að þetta hafi verið gómurinn eftir hreinsun en ekki fyrir.   

  Grunnskólabörn voru send í skoðun og tannviðgerðir hjá tannsa.  Hann varð uppiskroppa með deyfilyf.  Hann gerði sér lítið fyrir og rotaði börn sem þurftu á deyfingu að halda.  Kunni trixið.  Fagmennska.  En þetta lagðist illa í foreldra.  Spratt upp óvild í garð tannsa sem leiddi til þess að hann var flæmdur burt úr plássinu.  Svo varð hann frægur flugdólgur.  

Tannlausir og blóðugir krakkar hjá tannlækninum

Stóri bróðir í góðu stuði

  Ráðherrar eiga það margir sameiginlegt að hrökkva úr sambandi við raunveruleikann á milli þess sem þeir mæta í kokteilboð,  viðra sig í útlöndum á Saga Class og og skutla sér á tertusneið hvenær sem þeir fá vitneskju um súkkulaðitertu á boðstólum.

  Það er góð skemmtun að setja lög.  Og breyta reglum.  Það þarf ekkert að hugsa málið til enda.  Hitt skiptir meira máli.

  Í síðustu ríkisstjórn bannaði Álfheiður Ingadóttir fólki undir 18 ára að fara í sólbað.  Enginn hefur eftirlit með því.  Samt er það farið að skila sér í D-vítamínskorti og beingisnun.  

  Reisupassinn er annað dæmi um geggjaða hugmynd um nefskatt / gjaldtöku sem var dauðadæmd della frá fyrsta degi.  En þráast var við fram á síðasta dag.  Icesave I, II og III vvar ítrekað reynt að troða þversum ofan í landsmenn.  Tölum ekki ógrátandi um makrílfrumvarpið.  

  Ég veit ekki hver það var sem stytti gildistíma vegabréfa úr 10 árum niður í 5 ár.  Það var út í hött.  Síðan hefur allt verið í klessu hjá vegabréfadeild Sýslumannsins í Kópavogi.  Álagið er að sliga embættið.  Einnig allskonar sérviskulegar reglur.  Svo sem að það verði að póstsenda ný vegabréf til sýslumannsembætti viðkomandi.  Fólk sem mætir á staðinn má ekki fá afhent vegabréf þó að starfsmaður embættisins sé með það í höndunum.  Computer says no.

 Vegabréf miðaldra og eldri eiga að duga alveg í 10 - 15 ár.  Ljósmynd sýnir sömu manneskju.  Ólíklegt er að hæð hennar breytist verulega, fæðingardagur eða augnlitur.  

    

Hafa fengið nóg