Hvenær hlæja hundar?

  Hundar hafa brenglað tímaskyn.  Þeir kunna ekki á klukku.  Þeir eiga ekki einu sinni klukku.  Þegar hundur er skilinn eftir einn heima þá gerir hann sér ekki grein fyrir því hvað tímanum líður.  Hann áttar sig ekkert á því hvort heimilisfólkið er fjarverandi í fimm mínútur eða fimm klukkutíma.  Oft dottar hann þegar hann er einn.

  Hundar hafa kímnigáfu.  Þegar þeim þykir eitthvað verulega fyndið þá anda þeir eldsnöggt frá sér.  Það hljómar eins og þeir séu að snýta sér.  Húmor hunda er ekki upp á marga fiska.  Hundur hlær að ýmsu sem er ekki sérlega fyndið.  Sömuleiðis er hægt að segja hundi bráðfyndinn brandara án þess að hann sýni viðbrögð.  Setur bara upp hundshaus og horfir sljór á mann.  "Pönslínan" fer fyrir ofan garð og neðan.  Engu að síður er góð skemmtun að vita þetta og kannast við þegar hundur hlær.  Eitt sinn missteig ég mig heima fyrir framan símborð og féll við.  Þá hló heimilishundurinn tvisvar. 

  Þegar hundur horfir neikvæður á mann þá leitar skott hans til vinstri.  Þegar hann er jákvæður leitar það til hægri.

Aðeins í Japan

  Í Japan er margt öðruvísi en við eigum að venjast.  Til að mynda hvetja þarlend yfirvöld ungt fólk til að neyta meira áfengis.  Það er til að örva hagkerfið.  Fá meiri veltuhraða.  Ástæðan fyrir því að vöruflokkurinn áfengi er notaður í þetta er sú að ölvaðir unglingar eyða meiri peningum í skemmtanir,  leigubíla,  snyrtivörur,  fín föt og allskonar óþarfa.  Líka á þetta að hækka fæðingartíðni. 

  Í Japan fæst áfengi í allskonar umbúðum.  Þar á meðal litlum fernum sem líta út eins og ávaxtasafafernur með sogröri og allt.

  Japanir eru einnig í hollustu.  Eða þannig.  Kóladrykkir eru ekki hollir út af fyrir sig.  En ef þeir innihalda hvítlauk og eru með hvítlauksbragði?

  Annað dæmi um hollustu í Japan eru rafmagnsprjónar.  Matprjónar.  Þeir gefa frá sér vægt rafstuð af og til.  Það er sársaukalaust en framkallar salt bragð af matnum.  Salt er óhollt.

  Mörg japönsk hótel, mótel og gistiheimili bjóða upp á ódýra svefnaðstöðu.  Ekki er um eiginlegt herbergi að ræða.  Þetta er meira eins og þröngur skápur sem skriðið er inn í án þess að geta staðið upp.

  Japanir elska karaókí.  Það er eiginlega þjóðarsport.  Vinnufélagar fara iðulega á skemmtistaði til að syngja í karaókí.  Þá er reglan að hver og einn taki lag óháð sönghæfileikum.  Mörgum þykir líka gaman að syngja heima eða út af fyrir sig á vinnustað.  Til að það trufli engan brúka söngfuglarnir hljóðhelda hljóðnema.  Með heyrnartæki í eyra heyra þeir þó í sjálfum sér. 

  Eitt af því sem víðast þykir lýti en í Japan þykir flott eru skakkar tennur.  Sérstaklega ef um er að ræða tvöfaldar tennur.  Þar sem ein tönn stendur fyrir framan aðra.  Þetta þykir svo flott að efnað fólk fær sér aukatennur hjá tannlæknum.

 

Furðufluga

  Ég var að stússa í borðtölvunni minni.  Skyndilega flaug pínulítil fluga á milli mín og skjásins.  Ég hélt að hún færi strax.  Það gerðist ekki.  Hún flögraði fyrir framan mig í augnhæð.  Það var eins og hún væri að kanna hvort hún hefði séð mig áður.  Þetta truflaði mig.  Ég sló hana utanundir.  Hún hentist eitthvað í burtu.

  Nokkrum sekúndum síðar var hún aftur komin á milli mín og skjásins.  Ég endurtók leikinn með sama árangri.  Hún lét sér ekki segjast.  Í þriðja skipti var hún komin fyrir framan mig. Ég gómaði hana með því að smella saman lófum og henti henni vankaðri út á stétt.

  Háttalag hennar veldur mér umhugsun.  Helst grunar mig að henni hafi þótt þetta skemmtilegt.  Í hennar huga hafi við,  ég og hún,  verið að leika okkur.

 

Magnaðar myndir

  Fátt er skemmtilegra að skoða en sláandi flottar ljósmyndir.  Einkum ljósmyndir sem hafa orðið til þegar óvart er smellt af á réttu augnabliki og útkoman verður spaugileg.  Tekið skal fram að ekkert hefur verið átt við meðfylgjandi ljósmyndir.  Ekkert "fótóshopp" eða neitt slíkt. 

  Myndirnar stækka og verða áhrifameiri ef smellt er á þær.

Rekinn og blómstraði sem aldrei fyrr

  Rokksagan geymir mörg dæmi þess að liðsmaður hljómsveitar hafi verið rekinn; í kjölfarið fundið sína fjöl og skinið skærar en hljómsveitin.  Nei,  ég er ekki að tala um trommuleikarann Pete Best sem var rekinn úr Bítlunum.  Hans ferill varð klúður á klúður ofan.

  Eitt frægasta dæmið í íslenskri rokksögu er þegar söngvarinn Pétur Kristjánsson var rekinn úr Pelican.  Þetta var um miðjan áttunda áratuginn.  Pelican var vinsælasta hljómsveit landsins.  Pétur brá við snöggt;  hafði samband við fjölmiðla sem slógu upp fyrirsögnum um brottreksturinn.  Samtímis stofnaði Pétur eldsnöggur nýja og ferska rokksveit,  Paradís,  með ungum hljóðfæraleikurum.  Það var kýlt á spilirí út og suður og hent í plötu.  Sá sem stýrði fjölmiðlaumræðunni var góðvinur okkar,  Smári Valgeirsson.  Sá hinn sami og á sínum tíma tók sögufrægt viðtal við Hörð Torfason.  Smári spilaði á fjölmiðla eins og á fiðlu.  Ég kom smá ponsu við sögu;  teiknaði myndir af Pétri í auglýsingar, málaði nafn hljómsveitarinnar á bassatrommuna og eitthvað svoleiðis. 

  Pétur fékk samúðarbylgju.  Rosa öfluga samúðarbylgju.  Pelican var allt í einu runnin út á tíma.

  Af erlendum dæmum má nefna Jimi Hendrix.  Hann var gítarleikari bandarískrar hljómsveitar, The Isle Brothers,  undirleikara Little Richard um miðjan sjöunda áratuginn.  Rikki var ofurstjarna áratug áður en mátti á þessum árum muna sinn fífil fegri.  Hendrix rakst illa í hljómsveit.  Hann var afar óstundvís og notaði vímuefni.  Rikki rak hann.  Ári síðar sló Hendrix í gegn með "Hey Joe" og varð í kjölfar stærsta gítarhetja rokksögunnar.

  Í fljótu bragði man ég líka eftir Lemmy.  Hann var söngvari og bassaleikari ensku hljómsveitarinnar Hawkwind á fyrri hluta áttunda áratugarins.  Allt gekk vel.  Nema dópneysla Lemmy þótti um of.  Hann var rekinn.  Stofnaði þá tríóið Motörhead.  Spilaði þar á gítar og hljómsveitin sló rækilega í gegn.

  Einnig má nefna enska söngvarann Ozzy Osbourne.  Dópneysla hans gekk fram af félögum hans í Black Sabbath.  Seint og síðar meir gáfust þeir upp og spörkuðu honum.  Með dyggri aðstoð konu sinnar snéri hann vörn í sókn og náði að trompa Black Sabbath á mörgum sviðum.

  Hér fyrir neðan má heyra Hendrix og Rikka litla spila lag frænda þess fyrrnefnda,  Woody Guthrie,  "Belle Star".   

     

Litli trommuleikarinn

  Fá hljóðfæri veita spilaranum jafn mikla eða meiri útrás en hefðbundið trommusett.  Hann hamast á settinu með öllum útlimum.  Hitaeiningabrennslan er eins og mesti hamagangur á líkamsræktarstöðvum.  Trommuleikarinn þarf að vera taktfastur,  næmur á nákvæmar tímasetningar og samhæfa sig öðrum hljóðfæraleikurum.  Einkum bassaleikaranum.  Trommuleikur er góður bakgrunnur fyrir annan hljóðfæraleik eða söng.  Margir af fremstu tónlistarmönnum landsins hófu sinn feril sem trommuleikarar.  Í fljótu bragði man ég eftir þessum:

Ragnar Bjarnason

Skapti Ólafsson

Óðinn Valdimarsson

Gunnar Þórðarson

Laddi (Þórhallur Sigurðsson)

Rúnar Þór Pétursson

Hilmar Örn Hilmarsson

Geir Ólafs

Friðrik Ómar

Ólafur Arnalds

Bjartmar Guðlaugsson

Jónas Sigurðsson

Smári Tarfur

Krummi Björgvinsson

Friðrik Dór 

Þetta vissir þú ekki um Paul McCartney

   Paul McCartney fagnaði áttræðisafmæli um helgina. Ýmissa hluta vegna vita fleiri flest um John Lennon. Færri vita flest um félaga hans, Paul McCartney. Ástæðan er margþætt. Til að mynda sú að Lennon var myrtur í blóma lífsins 1980. Eftir það hafa verið gefnar út margar ævisögur um hann. Einnig hafa verið gerðar um hann nokkrar kvikmyndir. Þar fyrir utan var John kjaftfor, yfirlýsingaglaður, afar orðheppinn, árásagjarn, opinskár og uppátækjasamur með afbrigðum. Hann var jafnframt stofnandi og forsprakki Bítlanna framan af.

  Paul McCartney hinsvegar er afskaplega diplómatískur, hógvær og kurteis. Prúður og ljúfur drengur. Hann varð í raun hljómsveitarstjóri Bítlanna síðustu árin - eftir að Lennon hvarf á vit gífurlegrar eiturlyfjaneyslu og varð að samlokunni John & Yoko.

  Paul var og er ofvirkur (og vinnualki). Margir hafa lýst því hvað Paul keðjureykti - og reykir áreiðanlega ennþá - sígarettur af miklum ákafa. Hann nánast borðar þær.

  Hér eru nokkrir punktar um Paul McCartney sem þú vissir ekki um (nema ákafur aðdáandi):

  - 1960 var Paul handtekinn í Hamborg í Þýskalandi fyrir íkveikju. Hann var settur í varðhald í marga klukkutíma og sparkað úr landi. Hann var reyndar á leið úr landi hvort sem var. Ástæða íkveikjunnar var að hann var einmitt að pakka niður í ljóslausu herbergi fyrir heimferð. Til að sjá í kringum sig kveikti hann af hvatvísi í smokkum og einhverju dóti. Það fór aðeins úr böndunum.

  - Féll á inntökuprófi í drengjakór. Já, þessi einn besti og frægasti söngvari tónlistarsögunnar féll tvívegis á inntökuprófi í drengjakór. Til gamans: Keith Richards var í drengjakór.

  - Klúðraði söng á fyrstu hljómleikum með hljómsveitinni The Quarrymen (sem síðar breyttist í Bítlana). 1957 kom Paul fyrst fram opinberlega með hljómsveitinni. Hann var svo svakalega taugatrekktur að í fyrsta laginu sem hann söng forsöng þá brast röddin. Ekki bætti úr skák að við það klúður fékk John hláturskast.

  - Paul var upphaflega trompetleikari. 14 ára byrjaði hann að spila á trompet. Fljótlega áttaði hann sig á því að ekki er hægt að syngja og spila á trompet samtímis. Hann skipti þess vegna yfir á gítar. Með The Quarrymen og á upphafsárum Bítlanna var Paul gítarleikari. Þegar bassaleikarinn Stu Sutcliffe hætti í hljómsveitinni vildi Paul að George Harrison tæki við bassanum. Hann varð að bíta í það súra epli - þegar á reyndi - að George var flinkari gítarleikari. Paul tók við bassagítarnum með ólund. Í uppreisn gegn því hlutverki tók Paul upp á því að spila söngrænan bassagang. Frekar en rígbinda sig við hefðbundinn bassagang leyfði Paul sér að spila bassalínur sem hann heyrði í hausnum á sér. Útkoman varð byltingarkenndur og frábær bassaleikur. Hann átti meira að segja til að syngja bassalínuna í stað þess að spila á bassagítar. Þannig er það í I Will. Enginn bassagítar. Paul syngur bassalínuna.

 

Aldrei aftur Olís

  Ég átti leið um Mjóddina.  Í hitamollunni langaði mig skyndilega - en ekki óvænt - í ískalt Malt og íspinna.  Til að komast í þær kræsingar renndi ég að bensínstöð Olís,  eins og svo oft áður í svipuðum erindagjörðum.  Um leið og ég sté inn um dyrnar ákvað ég að byrja á því að skjótast á salerni til að pissa - vitandi að Maltið rennur hratt í gegn.  Líka afgreiddur krabbameinssjúklingur í blöðruhálskirtli.  Það kallar á tíð þvaglát. 

  Ég bað afgreiðsludömuna um lykilinn að salerninu.  Hún svaraði með þjósti:  "Salernið er bara fyrir viðskiptavini.  Þú hefur ekki verslað neitt.  Þú ert ekki viðskiptavinur!"

  Hún strunsaði í burtu og fór að sinna einhverju verkefni;  svona eins og til að undirstrika að samskiptum okkar væri lokið.  Sem og var raunin.  Samskiptum mínum við Olís er lokið - til frambúðar. 

 

Uppfært 7.6.

  Fulltrúi Olís hringdi í mig áðan.  Hann baðst ítrekað afsökunar á móttökunum sem ég fékk.  Hann er búinn að funda með starfsfólkinu í Mjódd og útskýrði fyrir mér hvernig á þessum mistökum stóð.  Í stuttu máli var um einskonar misskilning að ræða;  eða réttara sagt þá oftúlkaði afgreiðsludaman fyrirmæli sem henni voru gefin skömmu áður en mig bar að garði.  Ég þáði afsökunarbeiðnina og hef tekið Olís í sátt.  

 

   

Hrakfarir

  Sumir eru heppnir.  Þeir eru lukkunnar pamfílar.  Aðrir eru óheppnir.  Þeir eru hrakfallabálkar.  Flestir eru sitt lítið af hvoru. 

  Nokkra þekki ég sem eru eins og áskrifendur að óhöppum.  Til að mynda drengurinn sem brá sér á skemmtistað.  Þar var stappað af fólki.  Allir sátu við borð hjá öllum óháð því hvort þeir þekktust áður. 

  Drengurinn kom auga á gullfallega stúlku.  Hún þáði dans.  Hann var í þykkum ódansvænum leðurjakka, fór því úr honum og setti á stólbak.  Hann bað borðfélaga að gefa honum auga.  Stúlkan setti tösku sína á jakkann.

  Er skötuhjúin snéru af dansgólfinu til að kasta mæðunni kom babb í bátinn.  Borðfélagarnir voru á bak og burt.  Sömuleiðis jakkinn og veskið.  Hvorutveggja geymdi kort, skilríki og peninga.  Sem betur fer var drengurinn með lyklakippu sína festa við beltið.  Hann bauðst til að skutla dömunni heim.  

  Daginn eftir ætlaði hann að kíkja á sandspyrnu.  Hann bauð dömunni með. 

  Á leiðinni varð bíllinn bensínlaus.  Stúlkan settist undir stýr á meðan hann ýtti bílnum.  Það gekk hægt og erfiðlega.  Alltof langt í næstu bensínstöð.  Að lokum gafst hann upp,  hringdi í föður sinn, bað hann um að kaupa dráttartaug og draga bílinn að bensínstöð.

  Allt tók þetta langan tíma og stutt eftir af sandspyrnunni.  Allir héldu því bara heim til sín.  Til að bæta fyrir klúðrið bauð kauði stelpunni út að borða næsta kvöld.  Veitingastaðurinn var í göngufæri frá heimili hennar.  Þau ákváðu að hittast klukkan sex á staðnum.

  Drengurinn lagði sig fyrir kvöldmat.  Er hann vaknaði gleymdi hann matarboðinu og fór í tölvuleik.  Hann lifði sig inn í leikinn.  Seint og síðar meir kíkti hann á símann sinn.  Þá sá hann sms og "missed call" frá stelpunni.  Hún var pirruð er hann hringdi í hana.  Sagðist hafa setið eins og illa gerður hlutur í heilan klukkutíma á veitingastaðnum.  

  Til að gera gott úr þessu bauð hann henni í bíó.  Kvöldið var ungt.  Með semingi féllst hún á þetta.  

  Drengsi stríddi við bólur í andliti.  Hann faldi þær daglega með húðlitum farða.  Bíómyndin var hryllings-spennumynd.  Í taugaveiklun fiktaði hann ósjálfrátt við bólurnar án þess að taka eftir því.  Hann klæjaði líka smávegis í þær.  Það var svo heitt í salnum.  Hann nuddaði farðann af bólunum,  reif ofan af sumum þeirra.  Blóð sem vætlaði úr þeim dreifði hann um húðina.  

  Er ljós kviknuðu í hléi rak stelpan upp óp.  Hún horfði með hryllingi á blóðrisa andlitið.  Skipaði honum reiðilega að þvo ndlitið.  Þegar hann snéri aftur var hún farin.  Síðan hafa þau ekki verið í neinu samandi og hún eyddi honum af vinalista á Facebook.            

   

Ofsahræðsla

  Um síðustu helgi keypti erlendur ferðamaður í Færeyjum sér nesti og nýja gönguskó.  Tilefnið var að hann hugðist rölta upp fjallshlíð nyrst í Norðureyjum.  Fjallið heitir Borgarinn og er á Kalsey.  Það nýtur vinsælda meðal útivistarfólks.  Útsýni er stórfenglegt og hlíðin ekki brött en lögð þægilegum göngustíg.  Enda var leiðin greið upp hana.  

  Er karlinn hugðist hreykja sér í miðri hlíð brá svo við að hann var gripinn ofsahræðslu.  Þegar hann horfði niður hlíðina sundlaði hann af lofthræðslu.  Í taugaveiklun tók hann að góla tryllingslega og baða út höndum ótt og títt.  Nærstaddir skildu ekki hvað hann kallaði af því að hann gólaði á útlensku.  Svo fór þó að einn maður áttaði sig á vandamálinu.  Hann greip fjallgöngugarpinn föstum tökum og rölti með hann niður á jafnsléttu.  Þar jafnaði hann sig hægt og bítandi,  Náði úr sér skjálftanum að mestu og fékk aftur lit í kinnar.

  Til að hlífa samborgurum mannsins við háði og spotti er þjóðernið ekki gefið upp.