Merkustu plötur sjöunda áratugarins

  Hvergi í heiminum eru gefin út eins mörg rokkmúsíktímarit og í Bretlandi.  Bandarísku rokkmúsíktímaritin Rolling Stone og Spin seljast að vísu í hærra upplagi.  En þau bresku fylgja þéttingsfast í kjölfarið.  

  Ég var að glugga í eitt af þessum bresku,  Classic Rock.  Sá þar lista yfir merkustu plötur sjöunda áratugarins.  Ekki endilega bestu plötur heldur þær sem breyttu landslaginu.  Aðeins ein plata á hvern flytjanda.  

  Merkilegt en samt auðvelt að samþykkja að þær komu allar út 1967 - 1969. Umhugsunarverðara er hvar í röðinni á listanum þær eru.  Hann er svona:

1.  The Jimi Hendrix Experience:  Axis: Bold as Love

2.  Bítlarnir:  Hvíta albúmið

3.  The Rolling Stones:  Let it Bleed 

4.  Led Zeppelin:  Led Zeppelin II

5.  Free:  Tons of Sobs

6.  Jeff Beck:  Truth

7. Fleetwood Mac:  Then Play On

8.  David Bowie:  David Bowie

9.  Pink Floyd:  Ummagumma

10.  The Doors:  The Doors

Athugasemdir

[Sigurður I B Guðmundsson, 15.3.2019 kl. 09:52]

Ekki alslæmt þó það vanti CCR!

[Jósef Smári Ásmundsson (IP-tala skráð) 15.3.2019 kl. 19:40]

Já .Ég er viss um að Sjáni er okkur sammála um að það vantar Critiisk Clearwater Ræfil. Hann hélt nú ekkert smá upp á þá hljómsveit þegar við vorum í Steinstaðarskóla.

[Stefán (IP-tala skráð) 15.3.2019 kl. 20:18]

Já, þessi ár 1967-1969 eru svo sannarlega mikil mótunarár í rokkinu. Með fullri virðingu fyrir þeirri stórgóðu hljómsveit CCR, þá get ég ekki merkt að þeir hafi breytt neinu tónlistarlega. CCR var frekar gamaldags hljómsveit, en John Fogerty var allt í senn, frábær lagasmiður, frábær söngvari og stórgóður gítarleikari.

[Jens Guð, 15.3.2019 kl. 21:49]

Sigurður I B,  ég var með allt að þvi CCR-æði á árunum í kringum 1970.  Plötur þeirra voru lengi vel uppistaðan í plötueign minni.  Þegar ég plötusnúðast þá á CCR stórleik.  Hinsvegar hafði frábær ferill CCR ekki afgerandi áhrif á tónlistarstefnur heimsins.   

[Jens Guð, 15.3.2019 kl. 21:56]

Jósef Smári,  ég kannast vel við aðdáun mína á CCR.  Þegar við skólasystkinin áttum endurfund fyrir nokkrum árum - sem þú skrópaðir á - þá endurvöktum við hljómsveitina Trico.  Og spiluðum CCR.       

[Jens Guð, 15.3.2019 kl. 21:59]

Stefán,  ég tek undir hvert orð.  

[Stefán (IP-tala skráð) 16.3.2019 kl. 19:31]

Svo eru endalaust fluttar ábreiður af frábærum tónsmíðum frá þessum klassísku rokkárum, sumar mun betri en upphaflegur flutningur, s.s. Knocking On Heavins Door, sem fyrst kom út með Bob Dylan 1973, en Eric Clapton flutti svo í reggae útsetningu og Guns N roses í magnaðri rokk útsetningu. Svo koma líka ábreiður sem verða flytjendum til skammar, s.s. flutningur Limp Bizkit á laginu Behind Blue Eyes með The Who frá 1971. Flutningur The Who er kraftmikill og brotinn upp með mögnuðum millikafla, en flutningur Limp Bizkit er kraftlaus flatneskja og þeir sleppa millikaflanum. Árið 1968 samdi Paul McCartney lagið Helter Skelter og flutti af miklum krafti og látum með félögum símum til að toppa kraftmikla tónlist The Who, en hljómsveitinni frábæru U2 tókst illa upp við flutning lagsins árið 1988 og hefðu betur sleppt því blessaðir.   

[Stefán (IP-tala skráð) 16.3.2019 kl. 21:34]

Er að hlusta á Matta og Krumma á netinu, þáttinn Laugardagskvöld með Matta á Rás 2. Þeir eru mjög ósammála mér varðandi flutning Guns N Roses á laginu Knocking on Heavens Door. Finnst flutningur þeirra ekki merkilegur. OK, en ég mæli með flutningi Eric Clapton á laginu á upptöku frá 1977, Live at Hammersmith Odeon.

[Jens Guð, 16.3.2019 kl. 22:00]

Stefán,  ég er 100% sammála.