Afi glímir við draug

 Á næsta bæ við æskuheimili mitt í Hjaltadal bjó maður á aldur við afa,  ásamt sinni fjölskyldu.  Þetta var vandaður maður sem enginn sagði neikvætt orð um.  Ekki heldur afi á meðan maðurinn var á lífi.

  Nokkru eftir fráfall mannsins fór hann að birtast afa í draumi og var með "leiðinda skæting",  eins og afi orðaði það.  Til að byrja með liðu mánuðir og vikur á milli þess sem maðurinn birtist afa í draumi.  En alltaf með leiðindi.  Afi var ósáttur við þetta því hann taldi manninn ekki eiga neitt inni hjá sér.  Verra þótti afa að þetta ágerðist. 

  Í áranna rás fór maðurinn að færa sig upp á skaptið.  Hann tók upp á því að vekja afa á nóttunni - án þess að gera boð á undan sér í draumi.  Framan af varð afi einungis var við manninn án þess að hann væri sýnilegur.

  Síðasta veturinn sem afi lifði fór maðurinn að birtast honum á nóttunni sem draugur.  Það var hvorki mannsmynd né önnur regluleg lögun á draugnum.  Lögunin var síbreytileg.  Henni svipaði helst til þunns reykjamökks sem stækkaði eða minnkaði eldsnöggt.   Þetta sá afi þó niðamyrkur væri í herberginu.  Hann var heldur ekki í vafa um hver var þar á ferð.     

  Við fótagaflinn á rúminum hans afa var skorsteinn.  Neðst á skorsteininum var loka.  Afa tókst ætíð að hrekja drauginn inn um lokuna og út um skorsteininn.

  Einhverra hluta vegna hafði afi hljótt um þessar ofsóknir.  Það er að segja eftir að draugagangurinn hófst.  Ég vissi ekki af draugagangnum fyrr en afi bað mig um að útvega sér spýtu sem hann gæti notað sem barefli á drauginn.  Þá sagði hann mér alla söguna.

  Afi svaf einn heimilisfólks á hálf niðurgrafinni jarðhæð.  Við sem sváfum á efri hæðinni urðum ekkert vör við viðureign afa og draugsins.  Nema pabbi.  Hann fór fyrstur á fætur til að koma mjólkurbrúsum á mjólkurbíl.  Þá kom fyrir - að minnsta kosti í þrígang - að hann heyrði afa lemja ótt og títt með spýtunni og hreyta reiðilega út úr sér:  "Já,  vertu feginn að flýja í skorsteininn,  Páll Þorgrímsson!  Ég tek miklu betur á þér ef þú vogar þér að birtast mér aftur,  helvískur!"

  Þegar afi lést um vorið kom í ljós að hann var búinn að tvíefla bareflið með því að reka stærðar nagla í gegnum annan enda þess.

---------

Fleiri sögur af afa:

 - Afi hermir eftir

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/164351

- Afi mætir í afmæli aldarinnar

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/165716

- Afi bjargar nærbuxunum sínum

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/184229

- Afi sefur í 2 sólarhringa

 http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/399826

 - Afi og jólin

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/389916/

- Afi passar sitt fólk

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/455418

- Afi á sjúkrahúsi

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/418268

Athugasemdir

[Sigurður Þórðarson, 27.8.2008 kl. 23:46]

ég sem hélt að draugar væru besta fólk.

[alva (IP-tala skráð) 27.8.2008 kl. 23:53]

Bölvuð frekjan og dónaskapurinn í þessum draug að vera að trufla svona nætursvefn fullorðins manns..

[Birgir Baldursson (IP-tala skráð) 27.8.2008 kl. 23:57]

Sorglegt að sjá að í stað þess að koma afanum til hjálpar í geðrænum veikindum sínum var honum bara leyft að ganga með sjúkdóm sinn, út af draugatrú nákominna. :(

[Rúna Guðfinnsdóttir, 28.8.2008 kl. 00:13]

Dásamleg saga

[Gulli litli, 28.8.2008 kl. 00:51]

Úhuhuhuhuhuhuh......skemmtilegt.

[Jens Guð, 28.8.2008 kl. 01:06]

  Siggi og Alva,  ég útiloka ekki að afi hafi rangtúlkað eitthvað.

  Birgir,  ég veit ekki hvort að þarna var um geðrænan sjúkdóm að ræða.  Það má þó vera.  Samt held ég frekar að öflugt ímyndunarafl hafi verið að verki.  Á mínum uppvaxtarárum í sveitinni í Skagafirði trúði fólk almennt á tilvist drauga,  álfa og huldufólks.  Fólkið sagði frá samskiptum sínum við þessi fyrirbæri og efasemdaraddir heyrðust ekki.  Fólk pældi ekkert í þeim möguleika.

  Afi hafði frá barns- og unglingsárum talið sig rekast á drauga.  Hann sagði þeim tilvikum eins og það væri hið eðlilegasta mál.  Fyrir foreldrum mínum var þetta líka eðlilegur hluti af tilverunni.  Þannig var það í sveitinni.  Æskuheimili mitt var ekki rafmagnsvætt fyrr en á seinni hluta sjöunda áratugarins.  Fram að þeim tíma voru ýmis útiverk unnin í myrkri.  Undir þeim kringumstæðum var oft nærtækt að heimfæra torkennileg hljóð eða annað upp á drauga vegna þess hvað draugar voru fólki hugleiknir.

  Ég hef grun um að það hafi spilað inn í þá atburðarrás sem afi taldi sig upplifa að hann átti erfitt með gang.  Hélt sig að mestu í herberginu sínu.  Fór sjaldan út úr húsi.  Borðaði ekki ávexti né grænmeti.  Nema kartöflur.  Þar fyrir utan hafði hann glugga í litla herberginu sínu alltaf læstan og dyr lokaðar.  Stundum hélt hann til í herberginu dögum saman án þess að fara úr því nema til að skreppa á baðherbergi.  Ferðir þangað voru í færri kantinum því afi brúkaði næturgagn.  Súrefni var þess vegna af skornum skammti hjá honum.  Það eitt og sér getur valdið ofskynjunum. 

  Rúna,  takk fyrir innlitið.

[Jens Guð, 28.8.2008 kl. 01:07]

  Gulli,  takk fyrir innlitið.

[Ía Jóhannsdóttir, 28.8.2008 kl. 08:22]

Svona er gaman að fá með morgunkaffinu.  Takk fyrir afasögur Jens!

[Gylfi Björgvinsson, 28.8.2008 kl. 10:16]

Efast ekki um að þetta hefur verið barátta hjá afa þínum Jens veit af eigin raun allt um draugaganginn í Hjalltadalnum slapp meir að segja naumlega undan einum  í den

[Þorsteinn Briem, 28.8.2008 kl. 10:22]

Hann glímdi þar afinn við Glám,
og Guðinn Jens slóst við Skrám,
nú verðbólgudraugur,
vaknaður Guðlaugur,
og dólgurinn í öllum dagskrám.

[Jóna Á. Gísladóttir, 28.8.2008 kl. 16:07]

aumingja afi. Einn í baráttunni. Ætli þeir spili vist saman kallarnir núna, þar sem þeir eru niðurkomnir? Eða ætli þeir eigi enn í þessari baráttu.

[Stefán (IP-tala skráð) 29.8.2008 kl. 09:50]

Ég held að Birgir Baldursson sé draugur