Umhugsunarverð smásaga

12.11.2008 | 20:47

Eftirfarandi sögu fékk ég senda frá útlöndum. Henni er ætlað að vera innlegg í umræðuna um íslenska hryðjuverkaríkið og íslenska þjóðargjaldþrotið. Mig rennir í grun um að þetta sé lygasaga. En hún á jafn mikið erindi í umræðuna fyrir því. Aðdragandinn að þjóðargjaldþrotinu byggði hvort sem er á lygum, svikum og allra handa sjónhverfingum og brellum.

Páfinn átti í viðræðum við Guð og sagði: "Guð minn góður, mig langar að vita hver munur er á himnaríki og helvíti." Guð brást vel við og leiddi páfann að tvennum dyrum. Hann opnaði aðra þeirra og sýndi páfa inn. Þar blasti við stór salur. Í miðju hans var stórt hringlaga borð. Á miðju borðsins var stór pottur með pottrétti sem ilmaði svo afskaplega vel að páfi fór að slefa. Svo mikið langaði hann að smakka góðmetið.

Fólkið sem sat umhverfis borðið var grindhorað og veiklulegt. Það þjáðist greinilega af hungri. Hendur fólksins voru bundnar við stólana en þó þannig að fólkið gat haldið á skeiðum með löngu handfangi og veitt mat upp úr pottinum með þeim. Vandamálið var að handföngin á skeiðunum voru lengri en hendur þeirra. Þess vegna gat fólkið ekki komið matnum upp í sig.

Páfa var brugðið vegna bjargleysis fólksins, eymd þess og þjáningu. Guð lokaði dyrunum og sagði: "Þannig er komið fyrir því vesalings fólki sem fer til helvítis." Því næst leiddi hann páfa að hinum dyrunum og opnaði þær. Þar var alveg nákvæmlega eins salur með samskonar hringlaga borði, ilmandi pottrétti og fólki umhverfis borðið í sömu aðstöðu með bundnar hendur og skeiðar með löngu handfangi. Munurinn var hinsvegar sá að þetta fólk var vel haldið í góðum holdum, kátt og hresst, reitti af sér brandara og skemmti sér hið besta.

Páfinn spurði hverju sætti þessi munur á fólki sem fer til helvítis og fólki sem fer til himnaríkis. Guð svaraði: "Fólkið sem fer til himnaríkis hefur einn eiginleika umfram fólk sem fer til helvítis. Fólkið sem fer til himnaríkis matar hvert annað en hinir, þeir sem geta bara hugsað um sjálfan sig, fara til helvítis."