Smásaga um þorp

  Eftir gresjunni kemur maður.  Hann er á gönguskíðum.  Ferð sækist hægt á marauðri jörðinni.  Hann tekur stefnu að tveimur mönnum í útjaðri litla þorpsins.  Þeir bogra yfir opnu húddi á eldgömlu hjólalausu bílhræi,  beygluðu á öllum hliðum og illa farið af ryði.  Þeir heilsast með handabandi.

  - Sæll,  Jón bifvélavirki.

  - Sæll,  Páll öryrki.

  Þeir virða skíðamanninn ekki viðlits.  Hann þykist ekki sjá þá.  Gónir upp í himinn.  Þykist vera að skoða stöðu stjarnanna.  Það er ósannfærandi í glaða sólskini.  Að hálftíma liðnum áttar hann sig á því og spyr kæruleysislega:

  - Hvað er í gangi?  Stóra félagsheimilið þarna stendur í björtu báli.

  - Þetta er þriðja húsið sem brennuvargurinn brennir til kaldra kola í þessari viku,  útskýrir Jón.  Gamla metið var tvö hús á viku.  Fyrir misskilning var slökkviliðsbílnum hent á þrettándabrennuna í fyrra.            

  - Fær vargurinn að ganga laus?  Af hverju er hann ekki tekinn úr umferð?

  - Ertu eitthvað verri?  Mamma hans er varamaður í sóknarnefnd kirkjunnar og afi hans hitti einu sinni forsetann fyrir sunnan.  Talaði meira að segja við hann.  Eða heilsaði honum að minnsta kosti.  

  Skothvellur gellur við.  Jón fellur til jarðar alblóðugur í andliti.  Hann er þegar allur.  Páll dæsir og fussar:

  - Þvílík ósvífni.  Bölvaður aðkomumaður drepur Jón bifvélavirkja rétt áður en hann kom bílnum mínum í gang?  Það á ekki af þessum bíl að ganga.

  - Hvernig veistu að það sé aðkomumaður?

  - Það segir sig sjálft.  Lögregluþjónninn er í sumarfríi.  Áður en hann fór sendi hann miða í öll hús með ströngum fyrirmælum um að bíða með afbrot þangað til hann kæmi úr fríi.  Aðkomumaður veit ekki af þessu.     

  Hávær sprengignýr rýfur samræðuna.  Skólabygging í útjaðri þorpsins jafnast við jörðu eins og tvíburaturn.  Páll ræður sér ekki fyrir kæti.  Hann hoppar,  veifar höndum og hrópar:  

  - Ég er bænheyrður!  Þegar ég var sex ára þá bað ég heitt og innilega í kvöldbænum mínum um að skólahúsið yrði sprengt í loft upp.  Ég er ótrúlega bænheitur! 

  Skíðagarpurinn óskar þess í huganum að vera líka bænheitur.  Til að leyna þeim hugsunum segir hann:

  - Afskaplega er bleika íbúðarhúsið þarna með gulu gluggatjöldunum fallegt.  Sniðugt að hafa flugvélavængi út úr þakinu.

  - Þetta er stoltið okkar,  viðurkennir Páll.  Elliheimili fyrir hesta.  Núna eru þrjú hross í vist þarna.  Ég málaði hvítar rendur á Gamla-Rauð.  Þá halda hinir hestarnir að hann sé útlendur sebrahestur.

  Garnirnar í skíðamanninum gaula allt í einu svo hátt að sker í eyru.  

  - Talandi um hesta:  Ég var í þrjá sólahringa á leiðinni hingað.  Ég er glorsoltinn.  Veistu hvort að í bakaríinu sé afsláttur fyrir innskeifa?

  - Ekki lengur.  Það var komið út í vitleysu.  Menn voru orðnir svo innskeifir að einn var farinn að ganga afturábak.  Tímarnir breytast og mennirnir með.  Þorpsfíflið komst í jarðýtu fyrir viku.  Jafnaði bakaríið við jörðu.  Það verður ekki endurbyggt.  Bakarinn var innandyra.  Til allrar lukku sá ekki á ýtunni.  Hún er eins og ný.  Meira að segja ennþá hlífðarplast yfir sætinu.  Það eina sem er að er að ýtuhúsið er beyglað niður að sætinu.  Allar rúðurnar brotnar.  Líka þakljósin.  Púströrið er beyglað.  Samt ekki illa beyglað. Meira svona að það liggi út á hlið.  Pabbi stelpunnar sem á ýtuna velti henni.  Hann var að kanna hvað hún gæti verið í miklum halla án þess að velta.  Hann komst aldrei að því.  Rotaðist með það sama.  Hefur verið einkennilegur síðan,  eins og allt hans móðurfólk.  Talar ekki lengur.  Mjálmar bara og er sílepjandi mjólk.  Malar ef hann kemst í rjóma.

  Tröllsleg kona kemur kjagandi á ógnarhraða úr þorpinu.  Hún beinir spenntum lásaboga að komumanni og kallar frekjulega:  

  - Palli,  má ég skjóta hann?  

  - Nei,  við gætum lent í vandræðum.  Síðan þú drapst prestinn og organistann í gær veit ég ekki einu sinni hvernig við getum staðið að útför þeirra.

  Páll bendir á skíðakappann:

  - Hann er hvort sem er að fara.  Þarf að drífa sig suður.  Er það ekki?

  - Jú, ég ætlaði einmitt að hefjast handa við að kveðja ykkur.  Ég var sendur hingað af Vikublaðrinu.  Átti að skrifa um daglegt líf í dæmigerðu litlu sjávarþorpi.  Það er greinilega aldrei neitt um að vera á svona stað.  Ekkert til að skrifa um.                            

  Hann losar af sér skíðin og gengur að Páli.  Þeir kveðjast með þéttu faðmlagi og kossi á sitthvora kinn.  Hann kveður tröllslegu konuna á sama hátt.  Bætir nokkrum kossum á munninn við.  Svo er tekið á sprett eins hratt og fætur toga út sléttuna.  Það síðasta sem hann heyrir er hrópandi geðhræringslega höstug, skipandi og skræk rödd Páls:

  - Nei, ekki!  Það má aldrei skjóta í bakið!  Neiiiii!

   

-------------------------------------------------

  Fleiri smásögur ef þú smellir HÉR

 

       

Smásaga um stolinn bíl

   Útidyrahurð á sjoppunni er hrundið upp með látum.  Inn um dyrnar stekkur eldri maður.  Hann er náfölur.  Hárlubbinn stendur í allar áttir.  Augun uppglennt.  Hann veifar höndum og hrópar:  "Sími, sími!  Fljótt, fljótt!"

  Afgreiðsludömunni er brugðið.  Hún hörfar frá afgreiðsluborðinu og spyr skelkuð:  "Hvað er að?  Hvað er í gangi?"

  Maðurinn bendir út og hrópar óðamála:  "Það er miði á ljósastaurnum;  auglýst eftir stolnum bíl.  Lánaðu mér síma!  Fljótt, fljótt!"

  Konan fálmar taugaveikluð eftir farsímanum sínum og réttir manninum.  Hann brettir eldsnöggt upp vinstri ermina.  Á handlegginn hefur hann skrifað símanúmer stórum stöfum.  Það auðveldar honum að slá inn númerið á símann.  Hann er varla fyrr búinn að hringja en það er svarað.  Við það er eins og þungu fargi sé af manninum létt.  Hann róast allur og segir hægt, skýrt og fumlaust.

  "Góðan daginn.  Ég hringi úr sjoppunni við Grensásveg.  Á ljósastaur hér fyrir utan er auglýst eftir stolnum bíl.  Það er mynd af BMW og upplýsingar um bílnúmer, ásamt því að spurt er:  Hefur þú séð þennan bíl?  Ég get upplýst undanbragðalaust að þennan bíl hef ég aldrei séð.  Ég fullvissa þig um það.  Vertu svo blessaður, góði minn."

 

 

 

 

 

 

 

------------------------------------

Fleiri smásögur má finna með því að smella HÉR

Smásagan Veiðiferð. Bönnuð börnum!

  Hvað er betra í heiminum en að vera aleinn uppi í óbyggðum í heila viku;  með veiðistöng og nóg af köldum bjór?  Þetta hugsar Brandur um leið og hann sporðrennur ljúffengri nýgrillaðri bleikju.  Klukkutíma áður synti hún hamingjusöm í nálægum lækjarhyl ásamt nánustu ættingjum og æskuvinum.

  Brandur stendur upp, ropar og skolar mataráhöld í hylnum.  Hann gengur frá grillinu og kemur því fyrir í farangursgeymslu húsbílsins.  Það fer að rökkva innan skamms.  Þrátt fyrir bjór í maga þá sest hann undir stýri og ekur af stað.  Hann verður hvort sem er ekki kominn til byggða fyrr en upp úr miðnætti.

  Ferðin gengur eins og í sögu.  Hann leggur í bílastæðið fjarri húsinu.  Konan er greinilega sofnuð.  Myrkur grúfir yfir.  Hann vill ekki vekja hana.  Læðist hljóðlega inn,  afklæðist og leggst upp í rúm þétt við frúna.  Svefninn sækir strax á.  Hjónarúmið er miklu mýkra og betra en beddinn í húsbílnum.  Í þann mund sem hann er að svífa inn í draumaland þá vaknar lostakústur.  Eftir vikufríið vill hann sitt.  Í svefnrofanum hlýðir Brandur kallinu og bregður sér á bak.  Það er hvorki tölt né brokkað heldur þeysireið á harðastökki með kröftugum rykkjum og hnykkjum í allar áttir.  Hamagangurinn er slíkur að stæðilegt rúmið leikur á reiðiskjálfi.

  Að leik loknum leggst Brandur á bakið og blæs eins og hvalur.  Hann er alveg búinn á því.  Munnurinn er þurr og þorsti sækir á.  Hann læðist fram í eldhús og fær sér vatnssopa.  Út undan sér tekur hann eftir veikum bláum bjarma í hálflokuðum stofudyrunum.  Hann læðist að og stingur höfði varlega inn um dyragættina.  Við stofuborðið situr eiginkonan.  Hún er með fartölvu fyrir framan sig.  Hún kemur strax auga á Brand, rífur af sér heyrnartól og kallar hálf hvíslandi:  "Hæ, elskan!  Ég heyrði þig ekki koma.  Amma í Kanada kom áðan í heimsókn.  Hún ætlar að vera hjá okkur í nokkra daga áður en hún fer norður.  Hún er orðin svo hrum,  97 ára,  skökk og stirð og bakveik að ég leyfði henni að sofa í hjónarúminu. Við sofum bara í gestaherberginu á meðan." 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

_______________________

  Fleiri smásögur HÉR.

   

              

Kynslóðabil forsetaframbjóðenda

  Þegar allt er saman talið voru nöfn um það bil fimmtíu einstaklinga orðuð við framboð til embættis forseta Íslands í komandi kosningum í sumar.  Þetta er álíka fjöldi og sækir um þegar auglýst er eftir starfsmönnum í sendlastarf hjá Dominos pizzum og Subway.  Munurinn er sá að þeir sem sækjast eftir embætti forseta lýðveldisins þurfa að framvísa undirskrift fleiri meðmælenda.  Það er þröskuldur sem reynist mörgum erfiður ljár í þúfu.

  Alveg eins og ég spáði fyrir um eru frambjóðendur til forsetaembættis rétt undir tug þegar til alvörunnar var komið.  Eftirsjá er af sumum sem sprungu á limminu á lokaspretti.  

  Áðan sýndi Sjónvarpið (RÚV) áhugaverða heimildarmynd um forsetakosningarnar 1980.  Þá var Vigdís Finnbogadóttir kjörin forseti Íslands. Hún atti kappi við þrjá miðaldra karlmenn.  Alla hina vænstu menn og góðan kost.  Að undanskildu því að þeir höfðu hlálega forpokuð viðhorf til embættisins.  Þeir sáu alla vankanta á því að einstæð móðir gæti verið forseti. Forseti yrði að vera karlmaður;  vel giftur konu sem yrði í hlutverki gestgjafa.  Myndi bjóða gestum forsetans upp á kaffisopa og skera handa þeim sneið af randalínu.

  Þessi viðhorf karlpunganna voru komin fram yfir síðustu dagsetningu þegar landsmenn gengu í kjörklefann.  Unga kynslóðin gaf frat í úrelt karlrembuviðhorfin og tryggði Vigdísi glæsilegan sigur. Forsetaferill hennar var farsæll og til fyrirmyndar í flesta staði.  Meðal annars keypti hún eintak af bók sem ég skrifaði 1983,  Poppbókina.  Bókin er reyndar svo vond að ég afneita henni í dag.  En samt.  Flott hjá forseta að kaupa hana í fárviðri pönkbylgjunnar.

  Vigdísi þekki ég ekki persónulega. Þó hef ég skrautskrifað ýmis plögg fyrir Stofnun Vigdísar Finnbogadóttur í Háskólanum. En það er afgreitt af öðrum starfsmönnum.  Hinsvegar var ég staddur á Pósthúsi á Eiðistorgi fyrir nokkrum árum.  Sem sveitastrákur frá útjaðri Hóla í Hjaltadal í Skagafirði hef ég aldrei lært biðraðamenningu.  Ég tók ekkert eftir öðrum viðskiptavinum Pósthússins. Tróðst bara framfyrir eins og ég væri Palli einn í heiminum. Bar upp erindi við afgreiðsludömuna.  Þá heyrist í konu sem ég hafði troðist fram fyrir:  "Mikið er gaman að heyra skagfirskan framburð."  Ég leit við. Þetta var Vigdís.

  Hún er vissulega tungumálafræðingur.  Gegnir einhverju slíku embætti eða titli hjá Sameinuðu þjóðunum.  En mikið rosalega er hún næm.  Þó að ég sé fæddur í Skagafirði og alinn þar upp til unglingsára þá hélt ég að hálfrar aldar dvöl í Reykjavík væri búin að þurrka út skagfirskan framburð. Og hver er munur á honum eða húsvískum framburði?  Eða vopnfirskum?

  Vigdís er frábær!  Hún var glæsilegur fulltrúi ungu kynslóðarinnar,  nýrra og ferskra tíma,  frjálslyndis og framtíðarinnar.  

  

Maggi Texas er bara mannlegur

Hver eru elstu tungumál heims?

  Eitt af mörgum vandamálum tungumáls er að það breytist mjög hratt.  Svo hratt að nútímamaður á í erfiðleikum með að lesa 100 - 200 ára gamlan texta.  Ennþá eldri texti er honum lokuð bók.  Aðeins örfá tungumál í öllum heiminum eru undantekning frá reglunni.  Þá er átt við að nútímamaðurinn lesi sér til gagns fornhandrit á sínu tungumáli án þess að blása úr nös.

  Netmiðillinn Culture Trip hefur tekið saman lista yfir elstu tungumál heims.  Þau eru þessi:

  Hebreska er mörg þúsund ára gömul.  Hún er töluð af gyðingum dreifðum víða um lönd.  Þeir lesa léttilega jafn eldgamlar þjóðsögur og Gamla testamentið.

  Tamílska er opinbert tungumál Indlands,  Sri Lanka og Singapúr.  Hún er að minnsta kosti mörg þúsund ára gömul.    

  Litháíska er sömuleiðis mörg þúsund ára gömul.

  Persneska (einnig kölluð farsi) er töluð í Íran, Afganistan og Tajikistan.  Nútíma persneska er yfir 1200 ára gömul.

  Íslenska er næstum því jafn gömul nútíma persnesku.  Hefur haldist óbreytt frá því að norskir landnemar settust að á Íslandi 874.  Þó að landið væri dönsk nýlenda frá fimmtándu og fram á síðustu öld þá hafði það óveruleg áhrif á íslensku.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Þetta skemmtilega kort fylgir samantekt Culture Trip.   

Smásaga um vinnustaðaglens

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Þetta er fyrsti dagur Tóta í pylsuvagninum.  Hann er búinn að hlakka til í marga daga.  Þar áður átti hann sér langþráðan draum um að afgreiða pylsur - eins og algengt er með ungt fólk.  Vinnufélagi hans er Ása,  boldangshnáta á sjötugsaldri með sólgleraugu og fjölda húðflúra.  Tóti hefur oft fylgst með henni úr fjarlægð afgreiða pylsur.  Hann hefur stundum undrast hvað vinnufélagar hennar stoppa stutt við í vagninum.    

  Tóti heilsar og kynnir sig með handabandi.  Ása kynnir sig ekki heldur svarar glettnislega:  "Tóti, já.  Ég ætla að kalla þig Tóta ljóta til aðgreiningar frá öðrum Tótum."

  "Þekkir þú aðra Tóta?" spyr Tóti undrandi.

  "Ekki ennþá," svarar Ása.  "Kannski síðar."

  Lengra er samtalið ekki í bili.  Ása bendir Tóta þegjandi á að taka af sér jakkann.  Um leið bendir hún á kaffikönnu með nýlöguðu kaffi.  Hún bendir honum líka á að fá sér sæti.  Hann lætur ekki benda sér á það tvisvar.  Sjálf hellir hún sér kaffi í plastmál.  Með vönum handbrögðum gusar hún eldsnöggt úr því ofan í hálsmálið á Tóta.  Hann öskrar af sársauka undan brennandi heitu kaffinu,  sprettur á fætur og rífur sig úr bolnum.  Hann horfir undrandi og ásakandi á Ásu.  Hún heldur um magann í hláturskrampa.

  "Vinnustaðagrín,"  útskýrir hún skellihlæjandi og sækir handklæði.  Hún vætir það í köldu vatni og leggur samanbrotið yfir brunasárið á öxlinni.  

  "Farðu í bolinn yfir,"  skipar hún og hjálpar honum að troðast í kaffiblautan bolinn.

  Tóti reynir að taka gríninu vel.  Hann brosir vandræðalega.  Brosið verður einlægt þegar Ása bætir við:  "Ég ætla að skjótast í ísbúðina við hliðina og kaupa handa okkur ís í brauðformi.  Þá fyrirgefur þú mér grínið.  Er það ekki?"

  Hún býður ekki eftir svari heldur snarast út.  Að vörmu spori kemur hún til baka með tvo barnaísa.  Annar er súkkulaðiís.  Hinn jarðarberja.  Hún réttir súkkulaðiísinn að munni Tóta og segir:  "Vittu hvorn þér þykir betri."

  Tóti er við það að narta í ístoppinn þegar Ása þrykkir ísnum þéttingsfast framan í hann.  Ísinn klessist upp á nef og út á kinnar.  Hún fylgir því eftir nógu fast til að brauðformið maskast.

  Tóti tekur andköf.  Hann skefur með höndunum ísinn framan úr sér.  Hann sullast niður bringuna og litar bolinn.  

  "Vinnustaðagrín!"  hrópar Ása sigri hrósandi.  Um leið og orðinu sleppir þrykkir hún jarðarberjaísnum á sama hátt í andlitið á Tóta.  

  "Æ,  þetta fór úr böndunum,"  játar hún og horfir á Tóta þrífa á sér andlitið.  "Fyrirgefðu. Ég sá þetta fyrir mér miklu fyndnara.  Ég hélt að þú myndir líta út eins og Gosi spýtukall:  Að brauðformið myndi standa út í loftið á nefinu á þér.  Það hefði verið fyndið." 

  Tóta fyrirgefur Ásu í huganum.  Hann vorkennir henni fyrir aulalegan húmor.  Það geta ekki allir verið gordjöss.  Hún vill vera skemmtileg.  

  "Ég skal vera almennileg,"  lofar Ása.  "Ég er búin að biðjast fyrirgefningar.  Ég skal hringja í konuna sem á pylsuvagninn og óska eftir því að þú verðir fastráðinn."

  Orðum sínum til áréttingar hringir hún og segir í tólið: "Þú ættir að fastráða Tóta.  Hann þarf bara að taka með sér hreinan aukafatnað.  Núna er hann útataður í kaffisulli og ís.  Bæði súkkulaðiís og jarðarberja.  Þetta er ógeðslegt fyrir kúnna að horfa upp á.  Ég er viss um að hann er ömurlegur faðir.  Það kemur vinnunni ekkert við.  Ég þarf bara að tala við Barnaverndarnefnd.  Láta dæma af honum börnin.  Viltu að ég komi eftir vinnu og nuddi á þér bakið?  Ég get einnig gefið þér fótanudd.  Ég hlakka til,  yðar hátign."

  Ása leggur símann frá sér og segir:  "Þú heyrðir það sjálfur,  Tóti ljóti,  að ég mæli með þér.  Ég ræð töluverðu um fastráðningar.  Ég sef nefnilega stundum hjá hennar hátign."  

 

 

 

 

 

 

 

  Fleiri smásögur og leikrit HÉR.

Jólaleikrit - hugljúft og hjartnæmt

 

 

 

 

 

 

 

 

 Á sviðinu stendur aldraður maður við risastóran skífusíma.  Hann tekur ofursmátt tól af og snýr skífunni nokkrum sinnum.  

Rödd í símanum:  Jónmundur Sighvatur Ingólfur Sigurðar- og Guðbjargarson í Stóra-Lágholti á Snæfellsnesi hér.

Gamli maðurinn:  Sæll bróðir.  Langt síðan ég hef heyrt í þér.

Rödd í símanum:  Já, næstum því klukkutími.  Hvað er í gangi?

Gamli maðurinn:  Heyrðir þú útvarpsfréttirnar í hádeginu?

Rödd í símanum:  Nei,  ég er í fréttabanni samkvæmt læknisráði; út af kvíðakastinu.  

Gamli maðurinn:  Hjón í Hollywood eru að skilja.

Rödd í símanum:  Hvaða hjón?

Gamli maðurinn:  Mér heyrðist karlinn heita Hann og konan Hún.  Hugsanlega er Hún af kínverskum ættum.  

Rödd í símanum:  Það setur að manni ónot við svona tíðindi.  Hvað verður um börnin?  

Gamli maðurinn:  Það fór framhjá mér.  Ég dottaði áður en fréttinni lauk.  Þegar ég vaknaði aftur var komið kvöld og ég búinn að týna dagatalinu mínu.  Þessu sem ég erfði um árið þegar afi var drepinn.  Hvenær eru jólin?   

Rödd í símanum:  Það er 13. janúar.  Það er ekki seinna vænna fyrir þig að halda upp á jólin.  Þú ættir að halda upp á aðfangadag strax í kvöld.

Gamli maðurinn:  Snilld.  Ég var einmitt byrjaður að hlakka til.

Rödd í símanum:  Þetta er nær lagi núna en þegar þú hélst upp á jólin í apríl. 

Gamli maðurinn:  Það hefði sloppið betur til með betri nágrönnum.  Þeir hringdu stöðugt í lögguna og kvörtuðu undan jólalögunum sem ég spilaði úti í garði.  Ég átti bara ekki betri jólalög.  

Rödd í símanum:  Ekki lög.  Þú spilaðir einungis eitt lag og það um Jólaköttinn.  Þú hefðir betur látið vera að spila það úti í garði allan sólarhringinn.  

Gamli maðurinn:  Betra er að deila en drottna.  Ég tel það ekki eftir mér að deila jólagleði með öðrum.  Hinsvegar verð ég að biðjast velvirðingar á því að þú fáir ekkert jólakort frá mér í ár.

Rödd í símanum:  Ekki fremur en áður.

Gamli maðurinn:  Það er ekki við mig að sakast.  Ég póstlagði kort til þín og fjölda pakka með jólagjöfum;  svo dýrum og glæsilegum að ég varð að taka bankalán og veðsetja hús nágrannans án hans vitneskju.  Maður blaðrar ekki um svona hluti við Pétur og Pál.  Að minnsta kosti ekki Pál.  Hann kjaftar öllu.  Meira að segja í ókunnugt fólk úti á strætóstoppustöð.  Hann hefur elt ókunnuga heim til þeirra til að kjafta frá.  

Rödd í símanum:  Hvað varð um jólapakkana?

Gamli maðurinn:  Pósturinn reið með þá yfir á í vexti.  Skyndilega sökk hann á kaf í hyl.  Síðan hefur ekkert til hans spurst.

Rödd í símanum:  En hesturinn?  Ég hef mestar áhyggjur af honum.

Gamli maðurinn:  Hann slapp án reiðtygja og pósts.  Hljóp allsnakinn í ójafnvægi yfir tvö fjöll og stoppaði ekki fyrr en uppi á þaki á 2ja hæða húsi.  Þar var bóndi að sjóða saltfisk og kartöflur.

Rödd í símanum:  Uppi á þaki?

Gamli maðurinn:  Nei,  upp á palli inn í tjaldi út í fljóti illa drukkinn inn í skógi.  Vonandi skemmti hann sér vel.  

Rödd í símanum:  Bræddi hann hamsatólg með matnum?

Gamli maðurinn:  Nei, en fékk sér grjónagraut í eftirrétt með rúsínum, kanil og rjómarönd.  Þrátt fyrir það harma ég örlög jólapakkanna til þín.  Á jólum á maður að muna eftir sínum minnsta bróðir.  Þú ert minnstur okkar bræðra.

Rödd í símanum:  Það munaði skósóla pabba að ég yrði dvergur.  En það getur átt eftir að togna úr mér.  Enginn veit sína ævi fyrr en öll er.  Né ævi sumra annarra.  

Gamli maðurinn:  Ég má ekki vera að því að masa lengur.  Jólaskrautið kallar.  Ekki hengir það síg sjálft upp.  Síst af öllu ljósaseríurnar.  

Gamli maðurinn skellir á án þess að kveðja.  Hann klórar sér ringlaður í höfðinu og segir við sjálfan sig:  Þetta er ljóta ruglið alltaf með jólin.  Það eru ekki nema tuttugu dagar síðan ég hélt upp á aðfangadag.  Og nú er hátíðin  skollin  á strax aftur.  Það tekur því ekki að rífa niður skraut á milli jóla á meðan þau hellast svona ört yfir.

Tjaldið fellur. 

Fleiri leikrit og smásögur HÉR

Ný bók frá Helga Seljan

  Fyrir fimm árum kom út bókin 1001 gamansaga eftir Helga Seljan.  Hún naut mikilla vinsælda.  Enda sögurnar 1001 hver annarri hnyttnari.  Allar meira og minna sannar.  

  Eftir helgi kemur út ný og stórskemmtileg bók frá Helga,  Ljósbrot liðinna stunda.  Hún inniheldur gamansögur, glettna bragi,  smásögur,  kvæði,  æviþætti og fleira.  

  Helgi var kennari,  skólastjóri,  svo alþingismaður,  síðar fræðslustjóri Öryrkjabandalagsins og loks framkvæmdastjóri þess.  Jafnframt kom hann fram um áratugi með gamansöng og sögur.  

 

Orðaleikir Jóns Þorleifssonar - framhald frá í gær

 

  1988 hófust útsendingar Útvarps Rótar.  Þetta var merkileg útvarpsstöð.  Hún var starfrækt til 1991.  Uppskriftin var almannaútvarp.  Allskonar félög og einstaklingar stóðu að stöðinni.  Dagskrá var fjölbreytt.  Meðal aðstandenda og dagskrárgerðarfólks voru allt frá trúfélögum og stjórnmálahreyfingum til rokkmúsíkunnenda og allskonar.  Gott ef Öryrkjabandalagið og ég man ekki hverjir komu að borðinu.

  Rótin var fjármögnuð með hlutabréfum og auglýsingum.  Fólk og félagasamtök keyptu ódýr hlutabréf í stöðinni og áttu þá greiða leið að dagskránni.  Þetta voru skemmtilegir tímar.  Margir sem hófu feril sinn á Útvarpi Rót hafa síðar haslað sér völl í öðrum fjölmiðlum.  Dæmi um það eru Stjáni stuð,  Jóhannes K. Kristjánsson tæknitröll 365 miðla,  Andrés Jónsson almannatengill og vinsæll álitsgjafi,  Guðlaugur Falk þungarokksgítarleikari,  Sveinn H. Guðmarsson (RÚV),  Kristinn Pálsson (Rás 2),  Guðrún Ögmundsdóttir síðar alþingiskona,  Ragnar "Skjálfti" veðurstofustjóri og Soffia Sigurðardóttir sem síðar rak Útvarp Suðurlands.  Mig minnir að Kiddi Rokk í Smekkleysu og Kiddi kanína í Hljómalind hafi einnig komið við sögu.

  Nema hvað.  Þegar unnið var að undirbúningi Útvarps Rótar birtist Jón Þorleifsson,  rithöfundur og verkamaður,  heima hjá mér.  Hann veifaði hlutabréfi í Útvarpi Rót.  Það kom mér á óvart í aðra röndina.  Ég spurði:  "Hvað kemur til að þú kaupir hlutabréf í útvarpi Rót?"

  Jón svaraði:  "Þetta er samkvæmt læknisráði.  Ég hef verið heilsulítill að undanförnu." 

  Við frekari eftirgrennslan svaraði hann áfram í dularfullum útúrsnúningum.  Að lokum upplýsti Jón að hann hefði heimsótt heimilislækni sinn,  Svein Rúnar Hauksson.  Sá hefði bent honum á að kaupa sér aðgang að Útvarpi Rót.  Þar gæti hann komið á framfæri gagnrýni á verkalýðshreyfinguna.  Sem reyndi svo aldrei á.  Jóni varð fljótlega uppsigað við Útvarp Rót.  Fyrst út af því að Samtökin 78 (samtök samkynhneigðra) komu að dagsrká stöðvarinnar.  Fleira í dagskránni lagðist illa í Jón.  Eins og gengur.  Ég var með rokkmúsíkþátt á Útvarpi Rót.  Alveg burt séð frá hlutabréfi Jóns í stöðinni þá skreytti ég dagskrána stundum með því að lesa upp eitt og eitt ljóð eftir Jón í bland við pönkrokk.   

Útvarp Rót

Fleiri sögur af Jóni HÉR

Jón Þorleifs og arfur

  Hér fyrir neðan má finna hlekk á fyrri bloggfærslur mínar um Jón Þorleifsson,  rithöfund og verkamann.  Þar er tíundað ósætti Jóns við ættingja sína.  Það var einhliða af hálfu hans.  Á síðustu æviárum sniðgekk hann ættingja sína með öllu.

  Svo gerðist það að bróðir hans féll frá.  Jón taldi það ekki koma sér við.  Það olli vandræðum varðandi dánarbúið.  Bróðirinn var einhleypur og barnlaus.  Jón var einn af hans nánustu ættingjum og erfingjum.  Jón vildi ekkert af dánarbúinu vita.  Það var sama hvort að ættingjar eða skiptastjóri dánarbúsins hringdu í Jón.  Hann skellti tólinu á þá um leið og þeir kynntu sig.

  Þetta tafði um margar vikur að hægt væri að ganga frá dánarbúinu.  Að lokum bankaði upp hjá Jóni ungur maður giftur frænku Jóns.  Hann var með lausnir á vandamálinu sem Jón sættist á.  Tilbúna pappíra um að Jón afsalaði sér sínum hluta af arfinum.  Gott ef ekki var framsali til einhvers tiltekins góðgerðarfélags.  

  Þegar Jón sagði mér frá þessu - alvarlegur á svip - orðaði hann það þannig:  "Ég gat ekki annað en tekið vel í erindi þessa unga manns.  Hann virtist vera nokkurn veginn í lagi.  Enda er hann ekkert skyldur mér."

------------------------------------------------------------------------------

  Tekið skal fram að ég þekki til margra ættingja Jóns.  Þeir eru mikið úrvals fólk í alla staði.

  Fleiri sögur af Jóni HÉR