Borgarstjóri hrekkir næstum sjötugan mann

  Á síðasta kjörtímabili kom upp sérkennilegt mál í borgarstjórn.  Þannig er að Reykjavíkurborg leggur borgarstjórnarflokkunum til fjárstyrki.  Borgarstjórnarflokkur Frjálslynda flokksins,  F-listi,  klauf sig frá Frjálslynda flokknum í tvígang á kjörtímabilinu.  Einhversstaðar í því ferli kom upp ágreiningur um það hvort fjárstyrkur borgarinnar ætti að fylgja Frjálslynda flokknum eða borgarstjórnarflokki F-listans. 

  Löglærðir menn lögðust yfir málið.  Niðurstaðan var sú að Frjálslynda flokknum bæri fjárstyrkurinn.  Einhverra hluta vegna hefur styrkurinn ekki skilað sér til Frjálslynda flokksins.  Á dögunum boðaði borgarstjórinn Guðjón Arnar Kristjánsson, fyrrverandi formann Frjálslynda flokksins, á sinn fund til að ganga frá þessu máli.  Þegar Guðjón Arnar mætti á tilsettum tíma var borgarstjórinn fjarri góðu gamni.  Til hans spurðist ekki.  Ruku menn þá upp á milli handa og fóta.  Þeir leituðu af sér allan grun.  Meðal annars hvort verið gæti að um 1. apríl væri að ræða.  Svo reyndist ekki vera.  Þarna virðist sem annarskonar hrekkur hafi verið í gangi.  Hrekkur borgarstjóra við næstum sjötugan mann (66 ára).  Það er illa gert og ljótt.   

 

Gefið embættismönnunum nafn og andlit

  Umfjöllun um þá sem eru að fara illa út úr samskiptum við banka,  fjármögnunarfyrirtæki,  ríki og borg einkennist af þvi að talað er um þessi fyrirbæri eins og andlitslaus embætti.  Fólk kvartar undan bönkum,  fjármögnunarfyrirtækjum,  Íbúðalánasjóði,  ríkisvaldi og embættum sveitarfélaga.  Það er eins og þessi fyrirbæri séu sjálfstæðar andlitslausar stofnanir.  Sú er hinsvegar ekki raunin.  Þarna eru einstaklingar að verki.  Jú,  vissulega fulltrúar sinna embætta.

  Gefum þessum fulltrúum nafn.  Látum þá standa fyrir sínum embættisverkum undir nafni.  Rétt eins og fórnarlömb embættisfærslna þeirra.  Ekki leyfa þeim að fela sig á bak við stofnunina sem þeir vinna hjá.  Þetta eru einstaklingar sem eiga að standa skil á sínum embættisfærslum.  Undir nafni.

Ætla að stöðva útburð

Sparnaðarráð

  Það er rosalega dýrt að keyra um Ísland.  Bara stuttur rúntur fram og til baka á milli Reykjavíkur og Egilsstaða getur kostað 20 þúsund kall eða meira.  Þegar manneskja ferðast ein er eðlilegast og ódýrast að ferðast á puttanum.  Það er aðeins snúnara þegar stórfjölskyldan ferðast saman:  Mamma,  pabbi,  amma,  afi,  börn,  barnabörn og bíll.  En það er engin ástæða til að leggja árar í bát.

  Til að spara bensínkostnað undir þessum kringumstæðum þarf aðeins að komast yfir kaðalspotta.  Síðan er drekkhlöðnum bílnum lagt úti í kanti,  rétt við bæjarmörkin.  Næsti bíll sem á leið hjá er stoppaður.  Við bílstjóra þess bíls er sagt:  "Hann drap á sér hjá mér.  Ertu til í að leyfa honum að hanga spölkorn aftan í þínum bíl?  Ég er ekki að fara langt."

  Trixið er að framlengja stöðugt hvert ferð er heitið.  Miklu skiptir að vera kurteis.  Segja:  "Það er bara aðeins lengra,  vinurinn.  Við erum alveg að verða komnir."

  Á ársgrundvelli getur þessi aðferð sparað hundruð þúsunda. 

-------------------------------------

Fleiri sparnaðarráð:

 http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1099543/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1031748/

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/665336

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/640833

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/530712

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/537968

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/501251

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/686753

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1073015/

     

Skagfirskir tannstönglar

  Það er margt í gangi úti á landi sem almenningur hefur ekki hugmynd um.  Nema hann lesi héraðsfréttablöðin.  Þau eru skemmtileg og fróðleg.  Fólki úti á landi dettur svo margt í hug.  Eftirfarandi frétt er úr skagfirska fréttablaðinu Feyki (töluvert stytt):   

  Erlingur Veturliðason bóndi í Skagafirði hefur ákveðið að hefja framleiðslu á tannstönglum. Erlingur og fjölskylda brugðu nýlega búi og við það safnaðist saman ýmislegt eins og girðingastaurar og innréttingar úr fjárhúsum og fjósi. Frekar en að láta þessi verðmæti fara fyrir lítið, ákvað fjölskyldan að koma þessu í verð. –Já þetta kom nú þannig til að við vorum að safna þessu í haug þegar við vorum að taka til á bænum og okkur fannst þetta vera ansi mikill viður sem þarna færi fyrir lítið, segir Erlingur. –Við ræddum það fyrst að gefa þetta inn á Hvammstanga í áramótabrennuna, en okkur fannst það einhvern veginn ekki hæfa þessu, þar sem við vorum að kveðja þarna okkar ástkæra bú eftir áratuga veru þar.

  Erlingur leitaði til kunnáttumanna í markaðsmálum og voru þeir sammála um að hugmynd Erlings um að setja á markað mismunandi stærðir og gerðir af tannstönglum gæti slegið í gegn. –Já þeir voru jákvæðir á þetta markaðsmennirnir. Við erum ekki að tala um venjulega fjöldaframleidda tannstöngla, heldur ætlum við að tálga hvern og einn út úr timbrinu, þannig að það verður enginn eins. Við ætlum að merkja þá sérstaklega, t.d. getur fólk lent á pakka sem inniheldur tannstöngla úr fjósinu, eða fjárhúsunum og svo verða þarna girðingastauratannstönglar. Erlingur segir að fjölskyldan ætli að vinna þetta saman, sitja saman úti í skemmu og tálga. –Við erum fjögur á bænum og ætlum að gera þetta að fjölskyldubisness og treysta þannig böndin á milli okkar líka, segir Erlingur.

En hvenær er von á framleiðslunni á markað? – Ef vel gengur ættu fyrstu pakkningarnar að koma á markað árið 2012 líklega síðla það ár. Það tekur náttúrlega tíma að tálga þetta til, en við teljum að eftirspurnin sé næg og á þessum tíma ætlum við að ná upp mikilli eftirspurn. Fara kannski í stórmarkaði og leyfa fólki að prófa og þannig. Vegna þess að enginn tannstöngull verður eins kemur þetta jafnvel til með að hafa söfnunargildi auk þess að passa upp í hvern einasta kjaft, það eiga allir eftir að finna stöngul við sitt hæfi.

Sparnaðarráð - 50% sparnaður!

  Í því árferði sem ríkir um þessar mundir er brýnt að Íslendingar standi saman og deili með hver öðrum sparnaðarráðum.  Guðirnir blessi Ísland.  Ekki stendur á mér.  Ég hef komið á framfæri í  Sunnudagshugvekjunni  á Nálinni fm 101,5 mörgu notadrjúgu sparnaðarráðinu.  Þó flestir hlusti samviskusamlega á Nálina eru alltaf einhverjir í þeirri ömurlegu aðstöðu að koma því ekki við að hlusta á útvarp einmitt þegar  Sunnudagshugvekjan  er í loftinu.  Þetta á til að mynda við um fólk sem er statt í flugvél eða er í yfirheyrslu hjá lögreglunni. 

  Mér er ljúft að koma til móts við þá vesalinga sem lenda í þessum ósköpum og birta hér nýlegt sparnaðarráð úr  Sunnudagshugvekjunni.

  Þannig er að flestar fjölskyldur og einstaklingar þurfa að fara til læknis eða á slysavarðstofu af og til.  Sumir oft á ári.  Það kostar pening.  Margar ferðir kosta marga peninga.  Þennan kostnaðarlið má lækka um 50%.  Það munar um minna.  Það eina sem þarf að gera er að fara aðeins í annað hvert skipti.

Hér eru fleiri hagræðis- og sparnaðarráð:

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1031748/

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/665336

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/640833

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/530712

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/537968

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/501251

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/686753

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1073015/

Aumingja Siggi, sem þorði ekki heim, grætur

 

  Sigurður Einarsson,  fyrrverandi hæstráðandi hjá Kaupþingi,  grætur sáran undan því í viðtali hjá Ólafi Stephensen í Fréttablaðinu að hafa verið settur á bekk með hættulegum glæpamönnum í kjölfar þess að þráast við að mæta til yfirheyrslu hjá sérstökum saksóknara.  Sigurður telur sig ekki eiga heima í hópi hættulegra glæpamanna.  Hann er nefnilega hættulaus glæpamaður.  Að mestu.  Ef hann sleppur ekki í tölvur og banka.  Fyrsti hættulausi glæpamaðurinn - sá eini sinnar tegundar- hér á landi á. 

Lygafrétt um mat

. 

  Það getur verið gaman að lesa fréttir um mat.  Þær eru jafn misjafnar og þær eru margar.  Nýverið birtist í Morgunblaðinu frétt þar sem fullyrt var í fyrirsögn:  "Aðeins 9% í ávexti og grænmeti".  Fréttin fjallaði um hráefniskaup mötuneyta í leik- og grunnskólum Reykjavíkur   Eftirfarandi athugasemd við fréttina fékk ég senda frá manni sem þekkir til.  Hún á brýnt erindi í umræðu um mat: 

.

  Ég veit ekki hvaða hagsmuni Mogginn er með fyrir innkaupum Reykjavíkurborgar á matvörum en ítrekað hafa þeir skrifað greinar um að Reykjavík sé að setja eitur ofan í börnin. Hérna er ný skemmtilega framsett áróðursfrétt:  http://www.mbl.is/mm/frettir/innlent/2010/08/21/adeins_9_prosent_i_avexti_og_graenmeti/ 

.

  Fyrirsögnin er klippt úr samhengi til að láta hlutina líta verr út; að það sé ekkert verið að kaupa af ávöxtum og grænmeti fyrir krakkana. Í raun er um að ræða að 9% FJÁRMAGNS af innkaupunum fer í lið sem heitir FERSKT grænmeti og ávexti. Ef þetta er skoðað nánar, þá er kg verð á flestu grænmeti og stórum hluta ávaxta miklu lægri en á kjöt og fisk, þannig að magnið er miklu hærra en fjarmagnið segir til um.

.

  Stór liður innkaupa er 'þurrvörur'.  Sá liður innifelur frosið og niðursoðið grænmeti og tilbúna rétti sem innihalda grænmeti. En sá liður inniheldur líka kaffi, te og fl. sem einungis er fyrir kaffistofu starfsfólks. Einnig er aðkeyptur matur fyrir 58 milljónir sem inniheldur meðal annars grænmeti og ávexti. Og síðast en ekki síst er liður sem heitir "Annað". Hann spannar aðallega þá liði sem ekki eru borðaðir, s.s. þurrkur og fleira slíkt sem eðlilega ætti að taka út þegar hlutföllin milli matartegunda eru reiknuð. 

.

  Sannleikurinn er sá að magn grænmetis og ávaxta er um 30-40% af rauninnkaupunum - það er hin raunverulega frétt sem blaðamaður lætur hverfa.

  Almenningur gleypir við þessu. Hann er vanur að gleypa gagnrýnislaust við öllum fréttum. Fáir gera athugasemdir við sérlega lélega blaðamennsku. Og síst opinberlega.

.

Fiskur er megrunarfæði

Góður nágranni

  Næsta hús við hliðina á mér er skemmtilega afgirt með steyptum vegg.  Ofan á honum er trérimlagirðing.  Í gær og fyrradag stóð eldri kona í ströngu við að sparsla upp í vegginn,  mála hann og trérimlagirðinguna.  Konan á heima í húsinu.  Steypta vegginn málaði hún hvítan en trérimlagirðinguna brúna.  Þarnæsta hús er afgirt með samskonar vegg og trérimlagirðingu.  Í morgun brá svo við að konan var kófsveitt við að sparsla upp í vegg nágrannans.  Er ég gekk framhjá spurði ég konuna hvort hún ætlaði að fara að mála fyrir nágrannana.

  Jú,  hún sagðist ætla að gera það.  

  "Þegar ég var búin að mála hjá mér átti ég eftir nóg af málningu,"  útskýrði hún.  "Ég bankaði upp hjá nágrönnunum og spurði hvort ég mætti ekki mála hjá þeim líka.  Það er skemmtilegt að hafa báðar girðingarnar málaðar í sömu litum.  Nágrannarnir tóku vel í þetta.  Enda ekki vanþörf á að flikka upp á þetta hjá þeim."

  "Það er kraftur í þér,"  varð mér að orði.

  "Mig munar ekkert um þetta,"  svaraði konan.  "Veðrið er svo gott og mér þykir þetta ekkert leiðinlegt." 

  Ljósmyndirnar sem fylgja þessari færslu eru útlenskar.  Ef vel er að gáð sýnir efri myndin mann detta ásamt málningarfötu og annar á jörðu niðri flýja.  Hann virðist ekki vilja fá málningarfötuna yfir sig.  Ég veit ekki af hverju.  Það er hressandi að fá málningarfötu yfir sig.

Raunir mínar og sendibílstjóra

  Ég á töluverð samskipti við sendibílstjóra.  Þannig háttar til að ég fæ með óreglulegu millibili nokkur vörubretti af góðum vörum frá útlöndum.  Ég þarf aðstoð sendibíls með lyftu og tjakktrillu til að sækja vörubrettin á Vöruhótelið og koma þeim á lagerinn til mín.  Lagerhúsnæðið er þannig staðsett að hann er í kjallara.  Niður að dyrunum er 15 - 20 metra langur hallandi rampur.  Ég er ekki klár í að átta mig á halla.  Ég giska á að hallinn sé um það bil 20%.  Mér finnst hann ekki vera brattur.  Ég er vanur að bakka niður rampinn á litla sendibílnum mínum til að sækja vörur.  Rampurinn er hinsvegar of mjór fyrir stóru sendibílana sem koma með brettin.  Þeim bílum er lagt á jafnsléttu og bílstjórinn röltir með brettin á trillu niður rampinn. 

  Í dag var þetta dálítið öðru vísi.  Þegar ég leiðbeindi bílstjóranum að ég þurfi að fá vörubrettin niður rampinn áttum við samtal á þessa leið:

  - Ég fer ekki niður rampinn með brettin,  mótmælti bílstjórinn.

  - Nú? 

  - Já,  ef ég fer niður rampinn með bretti þá dett ég.

  - Það hefur aldrei verið neitt vandamál að fara með bretti niður rampinn.  Ekki einu sinni í hálku á vetrum.

  - Ungir strákar geta farið niður rampinn án þess að detta.  Ég get hringt fyrir þig í einhvern bílstjóra sem treystir sér til þess.  En ég dett í rampinum.  Það er alveg pottþétt. 

  - Það dettur enginn í rampinum.  Hann er ekki það brattur.

  - Jú,  ég þekki mig og ég hef farið niður ramp.  Ég datt.  Ég ætla ekki að detta aftur.  Ég set brettin hér á planið og þú getur þá hringt í annan bílstjóra sem treystir sér niður rampinn.  Það gæti orðið dýrt fyrir þig ef ég fer niður rampinn og dett. 

  Mikið lengra varð samtalið ekki.  Við þetta sat.  Bílstjórinn setti brettin út á plan.  Næstu klukkutíma dundaði ég mér við að selflytja vörurnar (á þriðja tonn) af brettunum niður rampinn og inn á lager með því að hlaða þeim á litla einskonar innkaupakerru sem ég á.  Það var hressandi líkamsrækt.  Ég sparaði mér að borga slysabætur fyrir bílstjóra sem hefði dottið í rampinum.  

 

Gleðifrétt um samtakamátt fólks og skuldlausan Ómar

  Fréttin um skuldlausan Ómar er gleðileg um margt.  Í fyrsta lagi vegna þess að Ómar er orðinn skuldlaus.  Í öðru lagi sýnir hún að Íslendingar kunna að þakka fyrir sig;  hvort sem er fyrir framlag Ómars sem skemmtikrafts í hálfa öld eða sem hugsjónarmanns er stendur með náttúrunni;  náttúru landsins.  Þetta geta Íslendingar þegar á reynir.  Magnað.

Ómar orðinn skuldlaus