Dularfulla bílhvarfið

  Þjófnaður á bíl er sjaldgæfur í Færeyjum.  Samt eru bílar þar iðulega ólæstir.  Jafnvel með lykilinn í svissinum.  Þess vegna vakti mikla athygli núna um helgina þegar færeyska lögreglan auglýsti eftir stolnum bíl.  Þann eina sinnar tegundar í eyjunum,  glæsilegan Suzuki S-Cross.  

  Lögreglan og almenningur hjálpuðust að við leit að bílnum.  Gerð var dauðaleit að honum.  Hún bar árangur.  Bíllinn fannst seint og síðar meir.  Hann var á bílasölu sem hann hafði verið á í meira en viku.  Samkvæmt yfirlýsingu frá lögreglunni leiddi rannsókn í ljós að bílnum hafði aldrei verið stolið.  Um yfirsjón var að ræða.  

Hversu hættulegir eru "skutlarar"?

 

 

  Á Fésbókinni eru svokallaðir "skutlarar" með nokkrar síður.  Sú vinsælasta er með tugi þúsunda félaga.  "Skutlarar" eru einskonar leigubílstjórar á svörtum markaði.  Þeir eru ekki með leigubílstjóraleyfi.  Þeir eru hver sem er;  reiðubúnir að skutla fólki eins og leigubílar.  Gefa sig út fyrir að vera ódýrari en leigubílar (af því að þeir borga engin opinber gjöld né fyrir félagaskráningu á leigubílastöð).

  Leigubílstjórar fara ófögrum orðum um "skutlara".  Halda því fram að þeir séu dópsalar.  Séu meira að segja dópaðir undir stýri.  Séu ekki með ökuleyfi.  Séu þar með ótryggðir.  Vísað er á raunverulegt dæmi um slíkt.  Séu dæmdir kynferðisbrotamenn.  Hafi með í för handrukkara sem innheimti í raun mun hærri upphæð en venjulegir leigubílar.  

  Ég veit ekkert um "skutlara" umfram þessa umræðu.  Ætli þeir séu svona hættulegir?  

8 ára á rúntinum með geit

  Landslag Nýja-Sjálands ku vera fagurt á að líta og um margt líkt íslensku landslagi.  Sömuleiðis þykir mörgum gaman að skoða fjölbreytt úrval villtra dýra.  Fleira getur borið fyrir augu á Nýja-Sjálandi.  

  Maður nokkur ók í sakleysi sínu eftir þjóðvegi í Whitianga.  Á vegi hans varð Ford Falcon bifreið.  Eitthvað var ekki eins og það átti að vera.  Við nánari skoðun greindi hann að barnungur drengur sat undir stýri.  Þrír jafnaldrar voru farþegar ásamt geit.

  Maðurinn gaf krakkanum merki um að stöðva bílinn.  Báðir óku út í kant og stoppuðu.  Hann upplýsti drenginn um að þetta væri óásættanlegt.  Hann hefði ekki aldur til að aka bíl.  Þá brölti út um afturdyr fullorðinn maður,  úfinn og einkennilegur.  Hann sagði þetta vera í góðu lagi.  Strákurinn hefði gott af því að æfa sig í að keyra bíl.  Eftir 10 ár gæti hann fengið vinnu við að aka bíl.  Þá væri eins gott að hafa æft sig.  

  Ekki fylgir sögunni frekari framvinda.  Líkast til hefur náðst samkomulag um að kallinn tæki við akstrinum.

   

Írsk kjötsúpa

  Á borðstofuvegg gistiheimilis sem ég dvaldi á í Belfast hékk innrömmuð uppskrift að írskri kjötsúpu.  Eða kannski er nær að kalla hana kjötkássu (stew).  Uppskriftin er fyrir sex manns.  Hún er skemmtilega einföld og auðveld:

600 ml vatn

600 ml Guinness-bjór

8 saxaðir laukar

8 saxaðar gulrætur

8 niðursneiddar kartöflur

1 kg lambakjöt

Salt, pipar, steinselja og olía

  Lambakjötið er skorið í litla bita.  Þeir eru brúnaðir í olíu á pönnu.  Þessu næst er þeim sturtað ofan í pott ásamt rótargrænmetinu og vökvanum.  Mallað undir loki á lágum hita í 8 klukkutíma.  Borið fram í djúpum diskum.  Kryddinu og steinselju er stráð yfir.  

  Með uppskriftinni fylgja ekki leiðbeiningar um meðlæti.  Mér þykir líklegt að upplagt sé að sötra nokkra Guinness-bjóra á meðan súpan mallar.  Einnig að lokinni máltíð.  Það skerpir á írsku stemmningunni.  Líka lög á borð við "Dirty Old Town".       

   

Bestu synir Belfast

  Frægustu synir Belfast eru tónlistarmaðurinn Van Morrison,  fótboltakall sem hét George Best og skip sem hét Titanic.  Í fyrra var Van aðlaður af Karli bretaprinsi,  sleginn til riddara fyrir að vera (eitt) helsta aðdráttarafl ferðamanna til Belfast.  Æskuheimili hans er rækilega merkt honum.  Það er ekki til sýnis innandyra.  Íbúar þess og nágrannar láta sér vel líka stöðugan straum ferðamanna að húsinu.  Þykir gaman að svara spurningum þeirra og aðstoða við ljósmyndatökur.  

  Einnig er boðið upp á 2ja tíma göngutúr um æskuslóðir Vans.  Leiðin spannar hálfan fjórða kílómetra.  Með því að skanna með snjallsíma uppgefna kóda á tilteknum stöðum má heyra Van syngja um áfangastaðina.  

  Fyrir utan að bera Sir-titilinn er Van heiðursdoktor við Belfast háskólann - og reyndar líka heiðursdoktor við Ulster háskólann.

  Á æskuárum mínum var George Best vinsæll boltakall.  Ég hef 0% áhuga á boltaleikjum.  Hann var hinsvegar fyrirferðamikill í slúðurfréttum þess tíma.  Aðalega vegna drykkju að mig minnir, svo og hnittinna tilsvara.  Gamall og blankur sagðist hann hafa sóað auðæfum sínum í áfengi og vændiskonur.  Afgangurinn hafi farið í vitleysu.  

  Í Belfast heitir borgarflugvöllurinn George Best Belfast City Airport.  

  Frægasta safnið í Belfast er Titanic.  Einkennilegt í aðra röndina að Belfast-búar hæli sér af því að hafa smíðað þetta meingallaða skip sem sökk eins og steinn í jómfrúarferðinni.  Með réttu ættu þeir að skammast sín fyrir hrákasmíðina.  Ekki síst eftir að gerð var kvikmynd um ósköpin.  Hræðilega ömurlega væmin og drepleiðinleg mynd með viðbjóðslegri músík.  

  Af ferðabæklingum að ráða virðist Belfast ekki eiga neina fræga dóttir.  Ekki einu sinni tengdadóttir.        

Böðlast í Belfast

  Ég viðraði mig í Belfast á Norður-Írlandi yfir frjósemishátíð vorsins,  páskana (kenndir við frjósemisgyðjuna Easter - eða Eoster samkvæmt eldri stafsetningu).  Ástæðan fyrir áfangastaðnum er sú að fyrir tveimur árum skrapp ég til Dublin í írska lýðveldinu.  Þar kunni ég afskaplega vel við mig.  Heimamenn eru mjög félagslyndir,  glaðlegir og ræðnir.  Þegar ég settist inn á pöbb leið aldrei á löngu þar til einhverjir settust hjá manni til að spjalla.  Allir kátir og hressir.  

  Guinness-bjórinn á Írlandi er sælgæti.  Hann er ekkert góður á Íslandi.  Bragðgæðin ráðast af því að hann verður að vera splunkunýr og ferskur af krana.  

  Í Dublin var mér sagt að Belfast væri afar ólík Dublin.  Það væri eins og sitthvort landið.  Fólkið ólíkt.  Sitthvor gjaldeyrinn (evra í Dublin, enskt pund í Belfast).  Sitthvor trúarbrögðin (kaþólikkar ráðandi í Dublin,  mótmælendatrúar í Belfast og níðast á kaþólska minnihlutanum).  

  Fyrir tveimur áratugum eða svo var Belfast hættusvæði.  Ferðamenn hættu sér ekki þangað.  Trúfélögin drápu um 100 manns á ári,  slösuðu ennþá fleiri og sprengdu í leiðinni upp allskonar mannvirki og bíla.  Breski herinn fór hamförum,  dómsmorð voru framin á færibandi.  Bítillinn Paul McCartney kom lítillega inn á þetta í laginu "Give Ireland back to the Irish".

  Ég skemmti mér mun betur í Dublin en í Belfast.  Inn í samanburðinn spilar að veitingastaðir og verslanir voru meira og minna í lás yfir hátíðisdagana í Belfast.  Og þó að einstakur matvörumarkaður væri opinn þá mátti hann ekki afgreiða bjór - þó að bjórinn væri að glenna sig um búðina.

  Ég skrapp á pöbba í Belfast.  Ólíkt í Dublin héldu kúnnar sig út af fyrir sig.  Blönduðu ekki geði við aðkomumenn.  Ég nefndi þetta við tvær gestkomandi Dublínar-dömur á gistiheimilinu mínu í Belfast.  Þær könnuðust vel við þennan mun.  Tiltóku að auki að Dublín-búum þyki sérlega gaman að spjalla við Íslendinga.  Ólíkt öðru fólki svari þeir ekki spurningum með jái eða nei heldur með því að segja stuttar sögur.  Sennilega eru það ýkjur. Og þó?

      

Wow til fyrirmyndar í vandræðalegri stöðu

  Í gærmorgun bloggaði ég á þessum vettvangi um ferðalag frá Brixton á Englandi til Íslands.  Ég dró ekkert undan.  Það gekk á ýmsu.  Ferð sem átti að taka rösklega tvo klukkutíma teygðist upp í næstum því sautján klukkutíma pakka.  

  Flug með Wow átti að hefjast klukkan 10.45 fyrir tveimur dögum.  Brottför frestaðist ítrekað.  Um hádegisbil var farþegum tilkynnt að þetta gengi ekki lengur.  Það væri óásættanlegt að bíða og hanga stöðugt á flugvellinum í Brixton.  Farþegum var boðið í glæsilegt hádegisverðarhlaðborð á Brixton hóteli.  Það var alvöru veisla.  Á hlaðborðinu var tekið tillit til grænmetisjórtrara (vegan), fólks með glúten-óþol og örvhentra.

  Í eftirrétt voru allskonar ljúffengar ostatertur og súkkulaðiterta.  Fátt gerðist fram að kvöldmat.  Þá var röðin komin að öðru og ennþá flottara hlaðborði.  Síðan fékk hver einstaklingur inneignarmiða upp á 11 sterlingspund (1500 ísl. kr.) í flugstöðinni í Brixton.

  Eflaust var þetta allt samkvæmt baktryggingum Wow.  Allt til fyrirmyndar.  Flugmaður Wow í Brixton olli vandræðunum. Ættingjar hans tóku hann úr umferð.  Kannski vegna ölvunar hans.  Kannski vegna ölvunar þeirra.  Kannski vegna alvarlegra vandamáls.  Sjálfsagt að sýna því skilning og umburðarlyndi.

  Aðrir starfsmenn Wow stóðu sig með prýði í hvívetna.  Allan tímann spruttu þeir óvænt upp undan borðum og út úr ósýnilegum skápum.  Stóðu skyndilega við hliðina á manni og upplýstu um stöðu mála hverju sinni.  Þeir kölluðu ekki yfir hópinn heldur fóru eins og jó-jó á milli allra 200 farþega.  Gengu samviskusamlega úr skugga um að hver og einn væri vel upplýstur um gang mála.  Til viðbótar vorum við mötuð á sms-skilaboðum og tölvupósti.

  Dæmi um vinnubrögðin:  Þegar rútur mættu á flugvöllinn til að ferja okkur yfir á Bristol-hótel þá höfðu nokkrir farþegar - miðaldra karlar - fært sig frá biðskýli og aftur inn á flugstöðina.  Erindi þeirra var að kaupa sér bjórglas (eða kaffibolla) til að stytta stundir.  Ég spurði rútubílstjóra hvort að ég ætti ekki að skottast inn til þeirra og láta vita að rúturnar væru komnar.  "Nei," var svarið.  "Far þú inn í rútu.  Við sjáum um alla hina.  Við förum ekki fyrr en allir hafa skilað sér.  Í versta falli látum við kalla eftir vanskilagemsum í hátalarakerfi flugstöðvarinnar."  

  Mínútu síðar sá ég bílstjórann koma út úr flugstöðinni með kallana sem laumuðust í drykkina.

  Ég gef starfsfólki Wow hæstu einkunn fyrir aðdáunarverða frammistöðu í óvæntri og erfiðri stöðu.  Ég ferðast árlega mörgum sinnum með flugvél bæði innan lands og utan.  Ófyrirsjáanleg vandamál koma af og til upp.  Stundum með óþægindum og aukakostnaði.  Á móti vegur að frávikin krydda tilveruna,  brjóta upp hversdaginn.  Eru ævintýri út af fyrir sig.  Viðbrögð starfsfólks flugfélaganna skipta miklu - mjög miklu - um það hvernig maður metur atburðarrásina í lok dags.  Í framangreindu máli skiluðu jákvæð, fagleg og, já, fullkomin viðbrögð starfsfólks Wow alsáttum farþega - þrátt fyrir næstum því sólarhringslanga röskun á flugi.            

    

Aðgát skal höfð

  Á morgun spillist færð og skyggni.  Hlýindakafla síðastliðinna daga er þar með að baki.  Við tekur fljúgandi hálka, él, hvassviðri og allskonar.  Einkum á vestari hluta landsins.  Þar með töldu höfuðborgarsvæðinu.  Þá er betra að leggja bílnum.  Eða fara afar varlega í umferðinni.  Annars endar ökuferðin svona:

  

Snjór og hálka taka við af hlýindum

Hneyksli ársins

  Á dögunum fór allt á hliðina í Færeyjum.  Samfélagsmiðlarnir loguðu:  Fésbók,  bloggsíður og athugasemdakerfi netmiðla fylltust af fordæmingum og undrun á ósvífni sem á sér enga hliðstæðu í Færeyjum.  Umfjöllun um hneykslið var forsíðufrétt, uppsláttur í eina dagblaði Færeyja,  Sósíalnum.  Opnugrein gerði hneykslinu skil í vandaðri fréttaskýringu.

  Grandvar maður sem má ekki vamm sitt vita,  Gunnar Hjelm,  lagði í stæði fyrir fatlaða.  Hann er ófatlaður.  Hann vinnur á sjúkraflutningabíl og hefur hreina sakaskrá.

  Hann brá sér í bíó. Að því loknu lagði hann bíl í svartamyrkri og snjóföl í bílastæði.  Hann varð þess ekki var að á malbikinu var stæðið merkt fötluðum.  Ljósmynd af bíl hans í stæðinu komst í umferð á samfélagsmiðlum.  Þetta var nýtt og óvænt.  Annað eins brot hefur aldrei áður komið upp í Færeyjum.  Viðbrögðin voru eftir því.  Svona gera Færeyingar ekki.  Aldrei.  Og mega aldrei gera.

  Gunnari Hjelm var eðlilega illa brugðið. Fyrir það fyrsta að uppgötva að stæðið væri ætlað fötluðum.  Í öðru lagi vegna heiftarlegra viðbragða almennings.  Hann var hrakyrtur,  borinn út,  hæddur og smánaður.  Hann er eðlilega miður sín.  Sem og allir hans ættingjar og vinir.  Skömmin nær yfir stórfjölskylduna til fjórða ættliðar.

  Svona óskammfeilinn glæpur verður ekki aftur framinn í Færeyjum næstu ár.  Svo mikið er víst.  

 

 

Alltaf reikna með því að farangur skemmist og verði viðskila

  Allir sem ferðast með flugvél verða að gera ráð fyrir því að farangur fylgi ekki með í för.  Hann getur átt það til að ferðast til annarra áfangastaða.  Jafnvel rúntað út um allan heim.  Farangur hegðar sér svo undarlega.  Þetta er ekki eitthvað sem gerist örsjaldan.  Þetta gerist oft.  Ég hef tvívegis lent í þessu.  Í bæði skiptin innanlands.  Í annað skiptið varð farangurinn eftir í Reykjavík þegar ég fór til Seyðisfjarðar að kenna skrautskrift.  Hann kom með flugi til Egilsstaða daginn eftir.  Í millitíðinni varð ég að kaupa námskeiðsvörur í bókabúð í Fellabæ og taka bíl á leigu til að sækja farangurinn þegar hann skilaði sér.  

  Ég sat uppi með útgjöld vegna þessa óbætt.  Ekkert að því.  Það kryddar tilveruna.  

  Í hitt skiptið fór ég til Akureyrar. Farangurinn kom með næstu flugvél á eftir einhverjum klukkutímum síðar.  Það var bara gaman að bíða í kaffiteríunni á Akureyrarflugvelli á meðan.  Þar voru nýbakaðar pönnukökur á boðstólum.

  Eitt sinn heimsóttu mig hjón frá Svíþjóð.  Farangurinn týndist.  Ég man ekki hvort að hann skilaði sér einhvertíma.  Að minnsta kosti ekki næstu daga.  Hjónin neyddust til að fata sig upp á Íslandi.  Þeim ofbauð fataverð á Íslandi.  Kannski fóru þau í vitlausar búðir í Kringlunni.    

  Vegna þess hversu svona óhöpp eru algeng er nauðsynlegt að taka með í handfarangri helstu nauðsynjavörur.  

  Ennþá algengara er að farangur verði fyrir hnjaski.  Það er góð skemmtun að fylgjast með hleðsluguttum ferma og afferma.  

        

Töskunum mokað út fyrir flugtak