Til hamingju með afmælið!

   

  Ég hef grun um að Viðar Júlí Ingólfsson sé á góðri leið með að ná 51 árs aldri í dag.  Að minnsta kosti varð hann fimmtugur fyrir sléttu ári.  Viðar er fæddur,  þokkalega vel upp alinn og búsettur í höfuðborg Austursins,  Reyðarfirði.  Hann er í hópi fróðustu manna um popp og rokkmúsík.  Sem slíkur hefur hann landað nokkur hundruð plötum í spurningaleikjum rásar 2 og Bylgjunnar í áranna rás.

  Viðar er ljómandi góður trommuleikari og hefur spilað með ýmsum hljómsveitum,  þar á meðal Frostmarki (sem ég var líka í) og Jörlum.  Hann er einnig víðfrægur og eftirsóttur DJ (plötusnúður) á skemmtistöðum.  Hefur einstakt lag á að koma liðinu út á dansgólfið og ná upp rífandi stemmningu.

  Viðari tókst vel upp með erfingja sína.  Þeir eru trommusnillingurinn og söngvarinn kröftugi Birkir Fjalar (I Adapt,  Stjörnukisi,  Döðlurnar,  Bisund,  Ungblóð og ég man ekki hvað hún heitir níðþunga þungarokkshljómsveitin sem hann er í núna.  Það er eitthvað útlenskt nafn) og útvarpsmaðurinn knái og gítarleikarinn Andri Freyr (Fidel,  Botnleðja,  Bisund).

  Viðar,  gangi þér vel að komast yfir þessi tímamót,  kæri vinur!

------------------------------------------------------------------------------------------------

  Ljósmyndina tók Mats Wibe Lund af Reyðarfirði þegar staðurinn var bara lítið þorp.

Hrikalegar lýsingar á fjölskylduillindum

  Eftirfarandi texta rakst ég áðan á fyrir tilviljun.  Hann er skrifaður af konu sem heitir Fanney.  Bróðir hennar virðist hafa verið í fréttunum að undanförnu og fram kemur að móðir þeirra lét hafa eitthvað eftir sér í DV.  Ég veit ekki hvaða fólk þetta er en þetta er ákall um hjálp.  Ég stytti textann mikið en meðal þess sem Fanney segir er eftirfarandi:

  "Þetta byrjaði þegar að þessi kona,  sem ég vil ekki lengur kalla móður mína,  henti bróður mínum út.  Við (hjónin) vorkenndum honum og gátum ekki hugsað okkur að hann væri á götunni.  Við tókum hann inn til okkar, veittum honum húsaskjól, fæði og þvoðum af honum.  Hjálpuðum honum einnig með peninga.  Ég reyndi að tala við móður okkar um að taka strákinn aftur heim, en hún sagðist aldrei vilja sjá hann aftur og hótaði öllu illu ef hann myndi gista hjá okkur.  Hún gaf í skyn að hún myndi láta skemma bílinn sem hann var á og lét fylgja að ég ætti að vita hvers hún væri megnug.

  Sama kvöld hringdi hún í móður sína (sem ég ólst upp hjá) alveg brjáluð út af því að ég skyldi taka við bróðir mínum og leyfa honum að vera hjá okkur.  Hún sagðist skyldi hefna sín og láta skemma bílinn.
 

  Næsta morgun er bróðir minn ætlaði til vinnu var búið að brjóta afturrúðuna í bílnum. Við hringdum á lögregluna sem sá strax á ummerkjunum að þetta var skemmdarverk.

  Upp frá því höfum við fengið hótanir og ljót sms sem ég geymi öll,  meðal annars morðhótun frá einu systkina minna.

  Við reyndum allt til að hjálpa bróðir mínum.  Í eitt skiptið fór hann til mömmu að ná í eitthvað dót sem hún neitaði honum um.  Hann fór til lögreglunnar sem talaði við mömmu. Svona heldur þetta áfram;  ljót sms og hótanir frá móður minni í gegnum ömmu.  Lýsingarnar eru hrikalegar.  Ömmu leið illa og var hrædd um okkur eins við sjálf. 

  Svo lendir bróðir minn upp á spítala og þá hringir eitt systkinanna og biður mig að koma (þetta var að nóttu til um helgi) og sagði að foreldrarnir neituðu að koma.  Þau voru búin að vera á djamminu . Við vorum sjálf niðrí í bæ með vinum okkur og fórum beint upp á spítala.

  Þar mætir mér góð hjúkrunarkona og segir að móðir drengsins hafi beðið um það að við myndum ekki hitta hann.  En að foreldrarnir ætluðu að koma.  Við kærastinn minn fórum fljótlega heim. Þegar bróðir minn kom af spítalanum var hann farinn að vera í einhverju sambandi við foreldra sína sem var gott mál.  Við ýttum á eftir því við hann að fara heim til þeirra en vorum ekkert að reka hann á dyr.

  Hann fór að umgangast þau meira en hætti að vera eins og hann á að sér að vera.  Það var augljóst að hann var undir áhrifum einhverra efna.  Hann fór að lána öðrum bílinn okkar.  Við höfðum talað um að selja honum bílinn.  Það var hálf milljón áhvílandi á bílnum og bróðir minn var búinn að borga 140 þúsund inn á hann.  Við vildum fá bílinn heim en bróðir minn neitaði.  Þá tilkynntum við bílinn stolinn.

  
  Þetta lagðist illa í bróðir minn.  Hann kom heim til mín eitt kvöldið - þar sem við vorum með vinafólk í mat ásamt börnum okkar.  Hann var að ná í föt og eitthvað dót. Hann var í vondu skapi og hrinti litlu dóttir minni og hún fór að gráta.  Þá vísuðum við honum út.  Hann brást við með hótunum og kjafti og neitaði að skila bílnum.

   Við sögðum að hann mætti taka bílinn til að flytja dótið sitt og koma með hann aftur.  Hann sagðist þá ætla að skemma bílinn,  velta honum og rústa. Svo fór hann út með lyklana.  Kærastinn minn og kunningi okkar fóru á eftir honum.  Þegar út er komið, keyrir bróðir minn á manninn minn með opna hurð, með þeim afleiðingum að hann dettur næstum.  Þeir báðu bróðir minn um að róa sig niður en hann réðist þá á manninn minn.  Kunningi okkar þurfti að taka hann af manninum mínum.  Síðan fóru þeir inn með bíllyklana og við öll í sjokki.  Á meðan við biðum eftir lögreglunni þá heyrum við brothljóð og læti og bróðir minn kemur stökkvandi yfir grindverkið hjá okkur (erum á jarðhæð) og ræðst að okkur þar með kjaft.  Enginn af okkur gerði honum neitt,  öfugt við það sem móðir hans segir á dv.is.

  Bróðir minn braut rúðu fyrir utan heimilið og sparkaði í bílinn fyrir framan lögregluna. Eftir það byrjuðu handrukkarar á vegum mömmu og hans að hringja og hóta okkur. Komið var niður í vinnu til kærasta míns og honum hótað.  Það var ráðist á hann og voru vitni að því.  Hann slapp ómeiddur en með í för voru þessi bróðir minn,  systir mín og vinir þeirra.

  Í eitt skipti var ég stödd fyrir utan vinnuna hjá manninum mínum að bíða með barnið í bílnum.  Við ætluðum að fara saman og fá okkur að borða.  Þá kemur hópur af strákum,  opnaði dyrnar hjá mér og ógnuðu mér.  Barnið mitt var hrætt aftur í bílnum svo ég steig út úr bílnum því ég var hrædd um barnið.  Þá kom maðurinn minn út og þeir hótuðu okkur og voru með skæting.  Ég kallaði á lögregluna og einn af þessum "handrukkurum" - eins og bróðir minn kallaði þá - var handtekinn.

 Fleiri menn voru látnir hringja og hóta og oftar en ekki þurfti ég að hringja á lögregluna. Við erum orðin þreytt á þessum árásum á okkur og að þurfa að vera með annan fótinn inni á lögreglustöð.  Við viljum fá frið.

  Kærastinn minn sagði við bróðir minn frá upphafi að 140 þúsund kallinn fengi hann aftur þegar bíllinn væri seldur. En það er búið að skemma bílinn fyrir hátt í 300 þúsund kall.  Í eitt skipti var ég að keyra ömmu heim af spítalanum og barnið var með í bílnum.  Þá kom þessi bróðir minn á skellinöðru með hótanir og gefur í þannig að bæði amma og barnið urðu svo hrædd að þau hágrétu bæði og hann rak hjólið í fótinn á mér.  Ég hringdi á lögguna.  Þá fór hann og eftir vorum við þarna miður okkar grátandi til skiptist.
 

  Það nýjasta er að bílnum var stolið af bílasölu núna síðasta föstudag.  Gaur á vegum bróðir míns og þeirra fór að reynsluaka bílnum og skilaði honum ekki aftur en hringdi í mig og sagðist vera með bílinn og hann sé að innheimta fyrir þetta fólk.  Ég fengi bílinn ekki fyrr en skuldin væri greidd og núna væri hún orðin 380 þúsund, samkvæmt þeim. Bílinn fannst en þá var búið að skemma skottið/læsinguna og gera brunagöt í innréttinguna.

  Þessi svokallaða móðir mín er búin að hringja í ömmu með svívirðingar, hótanir og stæla og láta hana bera skilaboð/hótanir í okkar garð. Öll fjölskyldan er komin í málið.  Amma og afi eru aldraðir sjúklingar og sárt að horfa upp á þetta og að fá hótanir og fleira.  Reglulega er eitthvað af þessu liði að rúnta fyrir utan heima hjá okkur. Og svo þessar ósönnu yfirlýsingar frá mömmu á dv.is.

  Það er ekki okkar sök hvernig komið er fyrir bróðir mínum og að hann var handtekinn fyrir þjófnað.
Í stað þess að taka á vandanum og vera til staðar fyrir barnið sitt þá er reynt að snúa vandamálinu yfir á okkur og verið að skemmta sér allar helgar og sífellt reynt að gera fólki illt.

  Það er ekki gaman að fá reglulegar hótanir um að einn daginn muni við hverfa eða lýsa því sem á að gera við okkur.
  Við viljum koma þessu á framfæri þar sem búið er ljúga upp á okkur hér og  þar og gera okkur illt. Við viljum engum illt og engan særa.  Bara fá fjölskyldufrið."

Þegar afi breyttist í varðhund - VII

  Þegar við elstu systkinin komust á unglingsár brást afi illa við ef hann hélt að einhver af hinu kyninu væri að sýna okkur áhuga.  Hafði hann þá allt á hornum sér gagnvart viðkomandi.  Eitt atvikið var þannig að ungur námsmaður í Bændaskólanum á Hólum slæddist heim með okkur eftir dansleik á Sauðárkróki.

  Morguninn eftir var afa brugðið er hann varð ókunnuga drengsins var.  Afi kallaði mig á eintal og spurði hver þetta væri.  Ég upplýsti það.

  - Hverra erinda er hann hér?,  spurði afi.

  - Hann er eitthvað eltast við Júlíu systir,  svaraði ég.

  - Ég ætla rétt að vona að hún fari að leggja lag sitt við svona vesaling!

  - Ég held að þetta sé fínn náungi.  Honum gengur vel í skólanum og Halli skólastjóri er búinn að ráða hann sem sumarmann.

  - Það lá að.  Haraldur er aumingjagóður.  Hann vorkennir þessum aumingja og ætlar að taka hann að sér til að reyna að koma honum til manns.  Það verður þrautinni þyngra.  Reyndu að vara Júlíu við þessari liðleskju.   

  Það styttist í hádegismat og afi ákvað að virða sveininn betur fyrir sér.  Sagðist verða fljótur að sjá það út hvort lýsing sín á "mannleysunni" væri ekki rétt.  Hafa skal í huga að afi var kominn hátt á áttræðisaldur og orðinn veikburða.  Vegna brjóskeyðingar í mjöðmum var hann kominn í keng og staulaðist áfram við tvo stafi.

  Við vorum 10 í mat og afi náði með lagni sæti beint á móti drengnum.  Þar hleypti afi brúnum og starði á piltinn sem þótti þetta greinilega óþægilegt.  Hann varð afar vandræðalegur undir illilegu rannsakandi augnráði afa og vissi ekki hvernig átti að bregðast við.  Aðrir vissu það ekki heldur og horfðu í forundran á.  Allir steinþegjandi. Skyndilega hnussaði í afa og hann tautaði fyrir munni sér í hneykslunartóni: 

  "Þvílíkt og annað eins kartöflunef!"

  Við héldum með herkjum aftur af hlátrinum.  Drengurinn kafroðnaði enn vandræðalegri en áður.  Þá reigði afi sig,  þandi út brjóstkassann, sýndi krepptan hnefa og sagði:

  "Þú skalt hafa það í huga,  drengur,  að ég hef slegið niður stærri og sterkari menn en þig!"

   Okkur tókst ekki lengur að halda aftur af hlátrinum þó ókurteislegt væri gagnvart stráksa.  Afi varð hinn ánægðasti með sig,  hlóð mat á diskinn sinn og lék við hvern sinn fingur allan matartímann án þess að yrða frekar á piltinn eða horfa til hans.

  Næstu daga hældi afi sér ítrekað af því að "ónytjungurinn" myndi ekki þora annað en láta Júlíu í friði.  "Ætli maður kunni nú ekki tökin á svona dugleysingjum,"  bætti afi við,  drjúgur með sig. 

  Sveinninn áttaði sig fljótlega á því að best væri að hafa húmor fyrir afa og hélt áfram að kíkja í heimsókn af og til.  Afi sniðgekk hann með öllu.  Fljótlega fór stelpa sem vann á Hólum að kíkja í heimsókn með stráknum.  Fyrr en varði settu þau upp hringa.  Þá kúventi afi í framkomu og varð upp frá því hinn almennilegasti í þeirra garð.

  Fleiri sögur af afa:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/418268

Afi á sjúkrahúsinu á Sauðárkróki - VI

Afi var á sjúkrahúsi á Sauðárkróki síðustu vikurnar fyrir andlát sitt.  Ég var fluttur suður en gerði mér ferð norður til að heilsa upp á hann.  Afi varð glaður að sjá mig.  Hann hringdi strax á hjúkrunarkonu.  Er hún birtist segir afi skipandi við hana:

  -  Komdu með matarbakka og mjólkurglas.

  -  Þú varst að borða fyrir hálftíma,  segir konan undrandi.

  -  Sérðu ekki að ég er kominn með gest? 

  -  Við erum ekki með mat handa gestum.

  -  Það er til nógur matur á spítalanum. Ef þú hlýðir ekki þá er óvíst að þú haldir vinnu hérna,  hótaði afi og nafngreindi manneskjur sem hann sagðist ætla að tala við.  En konunni var ekki haggað.

  Er hún var farinn hneykslaðist afi mjög:  "Þessar bévítans stelpuskjátur hérna rífa bara kjaft og hlýða engu."  Þannig hélt hann áfram í nokkra stund.  Skyndilega glaðnaði yfir honum,  hann hnippti í mig og segir í hálfum hljóðum eins og í trúnaði:

  - Þær láta svona af því að laðast að mér kynferðislega.

  - Hvernig dettur þér það í hug?  spurði ég í forundran.

  - Ég er ekki að segja að það eigi við um þær allar.  En sumar þeirra gefa mér hýrt auga.

  -  Af hverju heldurðu það?

  -  Maður skynjar þetta frekar en að hægt sé að benda á einhver atriði.  Þó tek ég eftir því hvernig glaðnar yfir sumum þeirra þegar þær sjá mig.  Sömuleiðis eru þær óeðlilega áfjáðar í að baða mig.  Ég verð var við að það er eins og þær togist á um það hverjar fá að baða mig í það og það skiptið.

  Afi fór í feiknagott skap við þetta spjall og tíminn leið hratt.  Þegar heimsóknartíma lauk hringdi afi aftur á hjúkrunarkonu.

  - Fylgdu gestinum út og komdu svo með svefntöflurnar mínar,  skipaði afi.

  - Gesturinn ratar út og við gefum ekki svefntöflur fyrr en klukkan 11.  Það er ekki einu sinni komið kvöldkaffi,  útskýrði konan.

  - Mig varðar ekkert um það.  Ég vil ekki sjá neitt helvítis kvöldkaffi.  Ég vil bara fá svefntöflurnar mínar.

  - Þú þarft ekkert að drekka kvöldkaffi frekar en þú vilt.  En svefntöflurnar færðu ekki fyrr en klukkan 11.

  - Ef ég fæ ekki svefntöflurnar strax þá sofna ég bara alveg hiklaust án þess að taka þær!

  Að því búnu lokaði afi augunum og gerði sér upp hrotur.  Svo sannfærandi var hann að þó ég kyssti hann á kinnina í kveðjuskini þá sýndi hann engin viðbrögð og hélt áfram að hrjóta.  Er við hjúkrunarkonan yfirgáfum herbergið hans þá hækkaði hrotuhljóðið.

  Aðrar sögur af afa:   http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/399826

   

Afi - V

  Ég geri mér ekki grein fyrir því hvort ég var 10 eða 11 ára.   Veðurspá í Hjaltadal í Skagafirði síðsumars benti til langvarandi vætutíðar.  Pabbi vildi koma öllu þurru heyi í hús áður en vætutíðin hæfist.  Til að auðvelda löndun á heybólstrum inn í hlöðu voru hurðar teknar af hjörum.  Þetta voru stórar hurðir.  Hamast var fram í myrkur við að koma heyi í hús.

  Er heimilisfólkið gekk frá heyskap og til náða þá dró ég aðra hlöðuhurðina þétt fyrir glugga á svefnherbergi afa á jarðhæð.  Morguninn eftir laug ég því að foreldrum mínum að afi ætlaði ekki að mæta til morgunverðar né í mat þann daginn.  Það var engin nýlunda.  Afi átti það til að hafa allt á hornum sér varðandi borðhald  og sniðganga kaffi- og matmálstíma.

  Í sveitinni var niðursetningur,  gamall einstæðingur sem kallaðist Siggi póstur.  Honum var skipt á milli bæja í 3 - 4 vikur í senn á hverjum stað.  Afi neitaði að matast samtímis honum.  Taldi það vera fyrir neðan virðingu sína að sitja til borðs með "öðrum eins hálfvita".   Afi tiltók meðal annars að Siggi póstur sötraði úr skeið þegar hann borðaði súpu,  "eins og ódannaður útigangsmaður.  Og á engan hátt samboðinn siðuðu fólki."

  Afi sparaði Sigga pósti,  þeim indæla kalli,  heldur hvergi kveðjur.  Hótaði honum öllu illu og hellti sér yfir hann við hvert tækifæri þannig að foreldrar mínir þurftu að hasta á afa. Sem lét sér þó hvergi segjast.  Mestan þann tíma sem Siggi póstur dvaldi heima sniðgekk afi eldhúsið.  Þess í stað lét hann okkur krakkana lauma inn í herbergi til sín - svo lítið bar á - mjólk,  brauði,  hafragrjónum og fleiru. 

  Sömuleiðis átti afi það til að sinnast við sumarkrakka sem voru á heimilinu.  Ósjaldan með þeim afleiðingum að afi hætti að mæta í matmálstíma til að þurfa ekki að sitja til borðs með "kaupstaðafíflum".

  Það kippti sér því enginn upp við það að afi mætti hvorki í mat né kaffi þann daginn sem hlöðuhurðin var fyrir glugganum á svefnherbergi hans. Hurðin myndaði algjört myrkur í herbergi afa þann daginn og afi svaf í myrkrinu allan daginn því að hann hélt að enn væri nótt.  Afi brúkaði hlandkopp og fór því ekkert út úr herberginu á meðan hann hélt að væri nótt.

  Afi svaf að sjálfsögðu alla nóttina en líka allan næsta dag og þarnæstu nótt.  Fattaði ekkert að dagur kom og önnur nótt.  Að morgni annars dags hafði rigningu slotað tímabundið og ég tók hurðina frá glugga afa og við pabbi komum henni fyrir í hlöðudyrunum.  

  Þegar afi vaknaði til morgunverðar á öðrum degi hafði hann á orði hvað hann hafði sofið illa.  Sagðist ítrekað hafa vaknað til að pissa.  Foreldrar mínir föttuðu ekki um hvað afi var að tala.  Næstu daga var afi stöðugt að ruglast á dagsetningum.  Á mánudegi stóð hann í þeirri trú að það væri sunnudagur og svo framvegis.  Heimilisfólkið var alveg undrandi á ruglinu í afa.  En var þó ýmsu vant í þeim efnum.

  Eldir sögur af afa: http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/389916/

Auðjón

  Ég heyri ekki betur en að þulur í nýjustu útvarpsauglýsingu frá Freyju segist heita Auðjón.  Verið er að auglýsa Freyjudraum (eða er það Freyjustaur?).  Þulurinn er leikinn af Steini Ármanni.  Áður hef ég lesið í dagblöðum dóm um leikrit þar sem ein persónan bar nafnið Auðjón.  Sömuleiðis heyrði ég eitt sinn í leiknu grínatriði í útvarpsþættinum Ungmennafélagið á rás 2 eina persónu kallaða Auðjón.  Ætla má að nafnið Auðjón hafi víðar skotið upp kolli þó það hafi farið framhjá mér.  Ég á ekki útvarp og heyri bara í útvarpi hér og þar útundan mér.     

  Raunveruleikinn er sá það er bara til einn Auðjón.  Hann er 34ra ára bróðir minn,  yngstur 6 systkina.  Pabbi valdi handa honum nafnið Guðmundur.  Mamma vildi skýra drenginn í höfuðið á Jóni Kr.  Ísfeld bróður sínum og Auði mágkonu sinni.  Mamma skellti nöfnum þeirra saman í þetta fína nafn.  Þetta var fyrir daga hinnar fráleitu óþurftar ríkisnefndar mannanafnanefndar.

  Nafn Auðjóns hefur oft heyrst í umræðunni.  Einkum á meðan hann raðaði á sig verðlaunum í júdókeppnum á árum áður (ég er samt ennþá sterkari í áflogum.  En það er önnur saga).  Síðar hefur Auðjón verið í viðtölum hjá fjölmiðlum sem talsmaður markaðsmála á Norðurlandi.  Fyrir bragðið er nafnið Auðjón ekki eins sjaldgæft og margir ætla að óreyndu.     

  Svo skemmtilega vill til -  vegna auglýsingar frá Freyju - að ég vann eitt sumar hjá Freyju á námsárum mínum í Myndlista- og handíðaskóla Íslands.  Síðar hannaði ég og teiknaði umbúðir fyrir nokkrar sælgætisafurðir Freyju eftir að ég útskrifaðist frá MHÍ sem auglýsingateiknari.  Síðan eru liðin mörg ár.   

Afi III

  Það er ofmælt að afi hafi verið nyrfill.  Það var hann ekki.  En hann var eins fjarri því að bruðla með hluti og hægt er upp að því marki.

  Eftir dvöl á sjúkrahúsi á Sauðárkróki er afi datt á svelli (sjá eldri færslur) uppgötvaði hann heimkominn að nærbuxur höfðu ekki skilað sér.  Honum var sárt um að skilja þær eftir á sjúkrahúsinu.  Taldi víst að starfsfólk sjúkrahússins hafi með vilja og slóttugheitum haft af sér nærbuxurnar.  Hann átti varla til orð til að lýsa ósvífninni.  Þótti þetta vera hámark lágkúrunnar;  að stöndug stofnun sæti lagi við að ná nærbuxum af öldruðum afdalabónda.

   Áður en æsingurinn rénaði ákvað afi að setja frænda okkar á Sauðárkróki umsvifalaust í það verkefni að bjarga nærbuxunum af sjúkrahúsinu og koma þeim í réttar hendur.  Skrifaði frænda bréf.  Útskýrði fyrir honum vandamálið og óskaði eftir aðstoð við að leysa það.

  Við áttum heima á Hrafnhóli, beint á ská gegnt Hólum í Hjaltadal.  Á Hólum var á þeim tíma póstþjónusta.  Afi neytti allra leiða til að komast hjá því að borga undir póst.  Í þessu tilfelli samdi hann við mjólkurbílstjórann um að koma bréfinu til frænda á Króknum.

  Verra var að nokkru eftir að afi hafði lokað umslaginu og skrifað utan á það þá uppgötvaði hann að gleymst hafði að setja bréfið ofan í umslagið.  Kom þá nokkuð fát á afa.  Hann vildi ekki bruðla með fleiri umslög.  Hann brá því á það ráð að endurskrifa erindið aftan á umslagið.  Lýsti þar fyrir frænda öllum sérkennum nærbuxanna til að örugglega yrðu réttar buxur innheimtar.

  Mjólkurbílstjóranum þótti þetta spaugilegt og sýndi umslagið á öllum bæjum.  Vakti það kátínu og umtal í sveitinni.  En umslagið þjónaði sínum tilgangi.  Frændi fann nærbuxurnar á sjúkrahúsinu og afi varð kátastur allra þegar hann fékk þær aftur í hendur.  Hældi sér oft af því síðar að hafa með harðfylgi náð að afstýra því að nærbuxurnar yrðu eign sjúkrahússins.  Frásögn hans lauk ætíð á þessum orðum,  sem voru sögð með þykkju í röddinni,  um leið og hann lamdi hnefanum í borðið:  "Enda kom aldrei til greina að gefa sjúkrahúsinu uppáhalds nærbuxurnar mínar."

Afi - II

  Það var snemma sumars sem afi hafði orð á því að Elli mágur hans ætti sjötugsafmæli á tilteknum degi nokkrum vikum síðar.  Er nær dró átti afmælið hug afa allan.  Afi fór að tala um veislu aldarinnar.  Síðustu dagana fyrir afmælið ræddi afi stöðugt um að nú væri verið að baka hnallþórur eða annað lostæti á Narfastöðum.  Borð myndu svigna undan kræsingum.  Elli væri pottþétt búinn að panta í póstkröfu heilu kassana af úrvals víni,  bestu fáanlegu vindlum og neftóbaki.

.

  Er stóri dagurinn rann upp vaknaði afi af spenningi fyrir allar aldir.  Og mikið sem hann varð glaður þegar við lögðum af stað síðdegis.

  Er við nálguðumst Narfastaði,  sem er í næstu sveit,   vakti undrun að engir gestir voru mættir.  Heimilisfólkið var úti í heyskap.  Elli dreif sig þó heim á hlað til að heilsa gestunum.  Afi rétti honum dýrasta koníaksfleyginn úr Ríkinu og veglegt afmæliskort, kyssti hann á kinnina og óskaði heilla.

.

  Elli varð eitt spurningarmerki.  Hann kannaðist ekkert við þetta merkisafmæli. 

  Það snöggfauk í afa við þessi tíðindi.  Hann stóð fastur á sínu og var fyrr en varði orðinn kjaftfor og ókurteis.  Æsti sig upp úr öllu valdi og hellti sér yfir Ella með óprenthæfum fúkyrðum. 

  Þegar Elli komst loks að fyrir orðaflaumnum í afa spurði hann:  "Heldur þú að ég viti ekki manna best allt um mín afmæli?"

  Afi hélt nú ekki og hreytti fjúkandi reiður út úr sér:  "Hvernig í andskotanum ættir þú að vita það?  Þú sem kannt ekki einu sinni að skrifa nafnið þitt!"

.

  Þá hrissti Elli höfuðið og bauð okkur inn í kaffi.  Vegna góðviðrisins vildu gestirnir ekki halda heimilisfólkinu of lengi frá heyskap.

   Er við kvöddum úti á hlaði hélt Elli á koníaksflöskunni frá afa og endurtók þakkir fyrir hana.  Þá kippti afi eldsnöggt flöskunni af Ella.  Sagði reiðilega að fyrst að Elli vissi ekki að hann ætti afmæli hefði hann ekkert við afmælisgjafir að gera.

.

  Á heimleiðinni hneykslaðist afi mjög á fáfræði Ella.  Máli sínu til áréttingar sagðist afi eitt sinn hafa séð Ella skrifa tvö s í Þórðarson. 

  Heimkomin flettu foreldrar mínir því upp að Elli hafði rétt fyrir sér með afmælið.  Sjötugsafmæli hans var árið áður.  Afa var þó ekki haggað heldur lýsti heimildunum sem "bölvaðri þvælu er væri étin upp eftir ruglinu úr Ella." 

.

  Næstu ár á eftir var viðkvæði hjá afa -  um leið og hann hristi höfuðið -  þegar tal barst að Ella:  "Að hugsa sér að þetta skuli vera mágur minn:  Eini maðurinn á öllu landinu sem veit ekki hvenær hann á afmæli."

Afi

  Á gamals aldri ól Stefán afi minn með sér andúð á tiltekinni fjölskyldu í Hjaltadal.  Tilefnið var ekki merkilegt.  Þannig háttaði til að eitt kvöldið sat heimilisfólkið í eldhúsinu.  Einhverra hluta vegna fór afi að herma eftir bónda í sveitinni.  Bóndinn reykti pípu.  Pípuna tók hann sjaldan út úr sér,  hvort sem logaði í tóbaki eða ekki.  Fyrir bragðið hafði hann sérkennilegan talanda og hlátur er réðist af samanbitnum tönnum.

  Afi var ekki vanur að herma eftir fólki.  Enda fjarri því að vera góð eftirherma eða húmoristi.  Kannski einmitt þess vegna þótti okkur heimilisfólkinu þetta skoplegt.  Við hlógum dátt.  Við það fór afi á flug,  tvíefldist í eftirhermunni og hækkaði róm til að yfirgnæfa hlátur okkar hinna.  Þetta fékk snöggan endi þegar bóndinn, sem afi var að herma eftir,  stóð skyndilega í eldhúsdyrunum og bauð gott kvöld.

  Afa brá mjög við að sjá hver var kominn.  Hann lét sig snögglega hverfa.  Kallaði síðan á mig og Stefán bróðir minn inn í herbergi til sín.  Hann var alveg miður sín og sagði:  "Helvítis kallinn heyrði mig herma eftir sér.  Nú verður honum illa við mig.  Þetta fyrirgefur hann ekki.  En mér er andskotans sama.  Ég kunni alltaf illa við foreldra hans..."

  Síðan æsti afi sig upp með neikvæðum sögum af bóndanum og ættingjum hans.  Á endanum var afi farinn að hrósa happi yfir að þurfa ekki lengur að smjaðra fyrir þessu fólki. 

  Á næstu mánuðum og árum lagði afi sig í líma við að rifja upp allt það neikvæðasta sem hann gat látið sér detta í hug um þetta fólk og velti sér upp úr því.  Hann fór að hallmæla bóndanum,  börnum hans, ættingjum,  íbúðarhúsi og bíl við öll tækifæri.

  Það skal tekið fram að þetta var úrvals fólk í alla staði.  Ef foreldrar mínir eða við krakkarnir reyndum að bera í bætifláka fyrir það þá brást afi hinn versti við og kvað ennþá fastar að orði.

  Um miðjan vetur í fljúgandi hálku álpaðist afi út á hlað.  Þar flaug hann á hausinn og steinrotaðist.  Fékk slæman skurð á höfuðið.  Fyrir tilviljun kom sonur bóndans - sem afi hafði hermt eftir - að afa þar sem hann lá í blóði sínu.  Hafði snögg handtök.  Hljóp með afa út í jeppann sinn og brunaði með hann á sjúkrabús á Sauðárkróki.  Á þessum árum var um hátt í 40 mínútna leið að fara í vonskufærð.  Hugsanlega bjargaði ungi maðurinn lífi afa.

  Kominn heim af sjúkrahúsinu hélt afi áfram uppteknum hætti:  Að tala illa um þetta sama fólk.  Eitt sinn tók hann rispu um unga manninn.  Fann honum allt til foráttu.  Mamma var orðin þreytt á þessum klisjum og sagði:

  -  Þú ættir að skammast þín fyrir að tala svona um unga manninn.  Þér væri nær að þakka honum fyrir að bjarga lífi þínu þegar þú dast á svellinu.

  Afi hnussaði reiðilega og hreytti út úr sér:   "Andskotann ætti ég að þakka honum?  Hann týndi öðrum vettlingnum mínum!"   

         

Hrakfarir konu

  Í dag hringdi Þóra í útvarpsþátt Arnþrúðar Karlsdóttur í Útvarpi Sögu. 

  Þóra sagði farir sínar ekki sléttar.  Seinni eiginkona föður hennar,  Guðbjörg Magnúsdóttir frá Hvammi í Dölum,  hefur stolið frá henni fjölskylduljósmyndum.  Einungis vegna þess að þeirri gömlu þykir rammarnir utan um myndirnar svo flottir.  Þar fyrir utan var "þetta fólk" (sennileg sú gamla og einhverjir henni nákomnir) að bera út sögur til 2ja ættingja um að 26 ára sonur Þóru sé í dópi.  Hún vildi leiðrétta það.  Strákurinn er ekki í dópi.  Hann er vinnuþjarkur sem tekur sér ekki helgarfrí.     

  Bandaríkjamenn fundu bróðir Þóru þar sem hann vann í fiski.  Þeir "dubbuðu" hann upp í að kenna geimvísindi.  Hann hefur líka kennt flugmönnum.  Konan hans hefur sömuleiðis kennt í háskóla - þó að hún sé tælensk.  Þetta er svo fínt fólk að þegar ættarmót var haldið þá fékk Þóra ekki að mæta.  Hún er ekki nógu fín að mati ættingjanna.

  Svo þurfti Þóra að fara í bakaðgerð.  Eftir langa bið komst hún loks að.  Þá var bara fúskað í bakinu á henni,  af því að hún er ekki ráðherra.  Löngu eftir aðgerðina var Þóra í rólegheitum að ryksuga heima hjá sér.  Þá hryggbrotnaði hún upp úr þurru.   Allt út af fúskinu í læknunum. 

  Á milli þess sem Þóra hóstaði hressilega kvartaði hún undan því að talað sé um að undirmálsfólk reyki meira en fína fólkið.  Það er sjálfsagt að taka undir umkvörtun hennar.