Rokkstjörnur sem vilja ekki orður og upphefðartitla

  Fyrir nokkrum mánuðum bloggaði ég um nokkrar rokkstjörnur sem hafnað hafa viðtöku á orðum,  upphefðartitlum og öðru slíku pjatti og prjáli.  Um það má lesa með því að smella á þennan hlekk:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1319151/

   Rokkstjörnur með þessa afstöðu eru ekki týpurnar sem gala um þetta á torgum.  Fyrir bragðið ratar það ekki í fréttir þegar rokkstjarna hafnar glingri heldur spyrst út hægt og bítandi.  Kannski aldrei í einhverjum tilfellum.

  Það er leki víðar en hjá Hönnu Birnu.  Nú hefur lekið út að bítlinum George Harrison stóð til boða árið 2000 að vera heiðraður með OBE orðunni úr hendi Bretadrottningar.  Harrison hafnaði móttöku á glingrinu. 

  Blaðamaðurinn Ray Connolly þekkti George Harrison vel alveg síðan á sjöunda áratugnum.  Uppljóstrunin kemur Ray ekki á óvart.  Það hefði ekki verið líkt Harrison,  þá 56 ára,  að veita orðu viðtöku.  Honum þótti allt svoleiðis vera ómerkilegt snobb. 

  1965 fengu George Harrison og Bítlarnir MBE orðu úr hendi Bretadrottningar.  Það vakti gríðarmikla athygli.  Á þeim tímapunkti voru hinir ungu Bítlar upp með sér af heiðrinum.  Síðan hefur mikið vatn runnið til sjávar.  Bítillinn John Lennon skilaði sinni orðu með hávaða og látum 1970.  Það var í stíl við persónuleika Lennons.  Það var ekki í anda George að skila sinni MBE orðu.  En hann gerði ekkert með hana.  Það leikur grunur um að hann hafi einfaldlega hent orðunni í ruslið.  Að minnsta kosti urðu engir varir við hana.

  Ray bendir á að það hafi verið ósmekklegt að bjóða Harrison OBE þremur árum eftir að bítillinn Paul McCartney var aðlaður með Sir-titlinum.  Það er skilgreint meiri upphefð að fá Sir-titil en OBE orðu.  Engu að síður hefði það verið ólíkt Harrison að þiggja Sir-titil. 

  Einkasonur Harrisons,  Dhani tengdasonur Íslands,  og ekkja Harrisons,  Olivia,  neita að tjá sig um þetta mál.  Fyrst að George tjáði sig aldrei opinberlega um þetta sjá þau ekki ástæðu til að gera það heldur.

  Hér flytur Harrison lag sem fleiri en hann hafa síðar skráð sig höfund fyrir,  "Eyjan mín.  Eyjan mín fagra græna":

Hvaða poppstjörnur eru þekktastar?

 

  Í helgarblaði breska Sunday Times er áhugaverð frétt um vinsældir breskra tónlistarmanna í Bandaríkjum Norður-Ameríku.  Staða breskra tónlistarmanna er sterk í Bandaríkjunum.  Og reyndar í heiminum öllum ef út í það er farið.  Bandaríski tónlistarmarkaðurinn er - eðlilega - nokkuð sjálfhverfur.  Flestir helstu músíkstílar dægurlagatónlistar eiga uppruna í þeim suðupunkti fjölmenningar sem einkennir bandaríska tónlist og heimspoppið.  Blús,  djass,  rokk,  kántrý,  blúgrass,  rokkabilly,  soul,  gospel og hipp-hopp á allt uppruna í Bandaríkjunum,  svo aðeins sé fátt eitt talið.

  Á sjöunda áratugnum héldu breskir rokkarar innreið í bandaríska tónlistarmarkaðinn.  Í júní 1964 áttu bresku Bítlarnir 6 af 6 vinsælustu lögum í Bandaríkjunum.  Í árslok 1964 reyndust Bítlarnir hafa selt 60% af öllum seldum plötum í Bandaríkjunum.  Næstu ár á eftir urðu að auki The Rolling Stones,  Kinks,  Animals,  Who,  Manfred Mann og fleiri breskar hljómsveitir stórveldi í Bandaríkjunum.  Talað var um þessar ofurvinsældir breskra hljómsveita í Bandaríkjunum sem "bresku innrásina".

  Allar götur síðan hafa breskir popparar og breskar hljómsveitir verið með sterka stöðu á bandaríska markaðnum.  Án þess að vera endilega samstíga heimsmarkaðnum.  Á pönkárum síðari hluta áttunda áratugarins náði forystusveit breska pönksins,  Sex Pistols,  ekki árangri í Bandaríkjunum.  En The Clash varð þar stórveldi ásamt The Police og Billy Idol.

  Í dag er ein af hverjum 8 seldum plötum í Bandaríkjunum með breskum flytjanda.  Í Sunday Times er því haldið fram að vinsældir breskra tónlistarmanna í Bandaríkjunum sé ekki bundin við sjálfa músíkina heldur heilli persónuleiki breskra tónlistarmanna ekki síður.  

  Bandarískur almenningur er ekki þekktur fyrir að hafa góða og yfirgripsmikla þekkingu á því sem er í gangi utan Bandaríkjanna.  Hann er samt nokkuð vel að sér þegar kemur að tónlist.  

  96% Bandaríkjamanna þekkja John Lennon.  Hann er sá breski tónlistarmaður sem flestir Bandaríkjamenn kunna deili á. Þetta er verulega merkilegt vegna þess að "aðeins" 90% kannast við Bítlana,  hljómsveit Johns Lennons.  

  Í 3ja sæti er annar Bítill,  Paul McCartney.  82% Kana vita deili á honum.

  Í 4ða sæti er þriðji Bítillinn,  George Harrison.  Það kemur ekki á óvart.  Harrison er stærra nafn í Bandaríkjunum en utan Bandaríkjanna.  Hann var fyrstur Bítla til að ná á sólóferli lagi í 1. sæti bandaríska vinsældalistans.  Fyrir margt löngu heyrði ég í Kanaútvarpinu á Íslandi þátt um George Harrison.  Á þeim tímapunkti var hann einnig sá Bítill sem átti síðasta toppsæti á bandaríska vinsældalistanum.  Til viðbótar var Harrison liðsmaður í bandarísku súpergrúppunni Traveling Wilburys (með Dylan,  Tom Petty,  Roy Orbison og reyndar breskum Jeff Lynne).  Hér flytja þeir Harrison og Lynne lag Þjóðverjans Kurts Weills,  September Song.  Þetta var fyrsta lagið sem Bítlarnir hljóðrituðu en upptakan er ekki til.  

 

  Fimmta þekktasta breska dægurmúsíkfyrirbæri í Bandaríkjunum eru ásatrúarfélagar okkar í Led Zeppelin.  The Rolling Stones er í 25. sæti.  

  

Gamanmál eru ekkert grín

 

 

 

 

 

 

 

 

  Gamanmál á kostnað annarra eru vandmeðfarin.  Margt af því sem fórnarlömb upplifa sem einelti er af hálfu gerenda bara létt grín.  Í versta tilfelli saklaus stríðni. Þetta á bæði við um einelti í skólum og á vinnustöðum.

  Það er misjafnt hvort eða hversu mikinn húmor einstaklingar hafa fyrir sjálfum sér.  Sumir kunna vel við að vera miðpunktur athygli,  hvort sem það er í formi gríns sem aðrir gera um þá eða þeir sjálfir.  Aðrir eru viðkvæmir fyrir athygli í formi gríns um þá.  Einkum ef þeir upplifa grínið rætið og níðingslegt í sinn garð.  

  Fólk sem allflestir standa í trú um að sé með harðan skráp getur verið viðkvæmt fyrir gríni um sig.  Kvótakóngurinn Halldór Ásgrímsson er dæmi um það.  Hann var formaður Framsóknarflokksins,  utanríkisráðherra og forsætisráðherra.  Almenningi þótti eðlilegt að störf manns í þeirri stöðu væru skoðuð í spaugilegu ljósi.  En ekki honum.  Hann upplifði grín Spaugstofunnar sem gróft einelti í sinn garð.  Honum var ekki skemmt.  Það situr ennþá í honum.  

  Það er ekki auðvelt að átta sig á því hver er með harðan skráp og hver er viðkvæm sál.  Kjaftforir,  yfirlýsingaglaðir og árásagjarnir einstaklingar eru í mörgum tilfellum afar viðkvæmir þegar deilt er á þá,  hvort sem er í gríni eða alvöru.  Dæmi eru um að þeir kvarti sáran undan ofsóknum og einelti í sinn garð í "kommentakerfum" netmiðla.  Á Fésbók gerist það oft að slíkir einstaklingar slíti vinskap við aðra sem svara þeim með þeirra eigin orðfæri.  

  Á Freyjudaginn gengur Þorri í garð með tilheyrandi þorrablótum og þorrablótsannálum.  Aðgát skal höfð í nærveru sálar.  Jafnvel oftar en einu sinni.  Gott grín á að vera þannig að allir hafi gaman af.   

         

Ósáttur við þorraannál og flytur úr bænum

Nafnið skiptir meira máli en þú heldur

  Þegar foreldrar velja barni sínu nafn er um stóra ákvörðun að ræða.  Flestir velja nafn út frá því hversu vel það hljómar.  Ekki síst hvernig það hljómar með eftirnafni (hvort sem um er að ræða ættarnafn eða barn kennt við föður eða móður).  Margir velja nafn til heiðurs nánum ættingja eða vini.  Enn aðrir velja nafn út frá merkingu nafnsins.  Í sumum tilfellum er þessu öllu blandað saman og barnið fær tvö nöfn. 

  Strax í grunnskóla kemur í ljós vægi nafnsins.  Sum nöfn bjóða upp á niðrandi uppnefni.  Önnur bjóða upp á upphefjandi gælunafn.

  Þegar einstaklingurinn eldist,  þekking hans og jafnaldra á sögunni eykst,  skiptir nafnið ennþá meira máli.  Merking nafnsins hefur mikið að segja.  Líka hvort að það sé samhljóða nafni afreksfólks.  Nafnið hefur áhrif á sjálfsímynd ekki síður en hvernig það hljómar í eyrum annarra við fyrstu kynni.  Það þarf sterk bein til að bera nafn á borð við Ljótur Karl, Selja Rán eða Lofthæna (engir heita þeim nöfnum í dag). Líka Hreinn Sveinn og Erlendur Sveinn Hermannsson (sonur óþekkts bresks eða bandarísks hermanns).  

  Nokkrar íslenskar konur heita Björk Guðmundsdóttir.  Nafnið hefur mjög öfluga viðskiptavild.  Ég held að engin heiti Vigdís Finnbogadóttir.  Líkast til vegna þess að nafnið Finnbogi er ekki algengt.

  Nöfnin Jón Sigurðsson,  Egill Skallagrímsson,  Ingólfur Arnarson og Grettir Ásmundarson eru gildishlaðin í sögulegu samhengi.

  Í breska háskólanum í Cambridge voru 223.000 nöfn skráð í gagnagrunn og raðað upp eftir stöðu viðkomandi í samfélaginu út frá starfi.  Niðurstaðan var afgerandi.  Þeir sem bera "voldug" nöfn á borð við King, Prince og Lord tróna ofarlega í samfélaginu.  Þeir sem bera nöfn eins og Farmer (bóndi),  baker (bakari) og Cook (kokkur) komast ekki langt.  

  Í meira en hálfa öld hefur skemmtiiðnaðurinn verið meðvitaður um hlutverk nafns.  Elton John hefði aldrei náð frama með sínu raunverulega nafni,  Reginald Kenneth Dwight. 

  David Bowie heitir því auðmelta nafni David Jones.  Svo illa vildi til að þegar hann var að hasla sér völl þá var breskur samlandi hans og alnafni að syngja með ómerkilegri bandarískri bítlahljómsveit,  The Monkees.  Bowie varð að greina sig frá kvikindinu.      

  George Michael hefði ekki átt mikla möguleika undir sínu rétta nafni,   Georgios Kyriacos Panayitou. 

    

Berrassaður á hverfisbar

  Fyrir nokkrum árum var rekinn hverfispöbb á efri hæð í Ármúla 5 (fyrir ofan Vitaborgarann,  við hliðina á Broadway).  Pöbbinn var kenndur við rússneska kafbátaskýlið,  Pentagon.  Nafnið Pentagon þýðir fimmhyrnd bygging.  Mörgum þótti nafngiftin á pöbbanum sérkennileg vegna þess að hann var í ferhyrndri byggingu.  Núna heitir staðurinn Crystal. 

  Svo bar til eitt kvöldið að fjölmenni var inni á staðnum.  Virðulegur eldri maður klæddur í vandaðan jakka og með hálsbindi sat sem fastast úti í horni.  Þegar hann vantaði nýtt bjórglas kallaði hann á þjón og lét færa sér á borðið.  Að nokkrum bjórglösum liðnum þurfti maðurinn að bregða sér á klósettið.  Þá blasti við að hann var berlæraður.  Aðeins í hvítum nærbuxum með rauðum doppum.  En í sokkum og stífbónuðum spariskóm.  

  Þetta vakti kátínu annarra gesta, undrun og forvitni.  Siggi Lee reið á vaðið og spurði manninn hverju klæðaleysið sætti.  Sá berlæraði andvarpaði,  stundi þungt og svaraði hægt,  dapur á svip:

  "Æ,  ég lenti í vandræðum með leigubílinn sem skutlaði mér hingað.  Ég var orðinn peningalaus.  Leigubílstjórinn varð snælduvitlaus og tók buxurnar mínar í pant."     

Berrassaður maður í Hafnarstræti

Kvikmyndarumsögn

 - Titill:  12 Years a Slave

 - Leikstjóri:  Steve McQueen

 - Leikarar:  Brad Pitt,  Michael Fassbinder og fleiri

 - Einkunn:  **** (af 5)

  Bandaríska kvikmyndin 12 Years a Slave er byggð á raunverulegum atburðum.  Handritið er ævisaga blökkumanns,  Solomons Northups.  Hann var fiðluleikari í New York um miðja nítjándu öld.  Honum vegnaði vel og var hamingjusamur tveggja barna faðir.  Svo dundi ógæfan yfir.  Honum var rænt af tveimur mönnum og seldur í þrældóm til Suðurríkjanna.  Það var algengt á þeim tíma.  Og refsilaust.  Líka þó að þannig mál væru rekin fyrir dómsstólum í Norðurríkjunum þar sem þrælahald var bannað.    

  Sagnfræðingar sem taldir eru þeir fróðustu um þrælahald í Suðurríkjunum votta að engin kvikmynd hafi áður dregið upp jafn raunsanna mynd af þrælahaldinu.  Það er ekki ástæða til að efast um það.  Þetta er, jú, frásögn manns sem upplifði hryllinginn á eigin skinni - í bókstaflegri merkingu.

  Bent hefur verið á að kvikmyndin sé framleidd fyrir hvíta áhorfendur.  Það er ekki ókostur út af fyrir sig.  Myndin er áhrifarík og situr eftir í huga áhorfandans.  Ég tel mig hafa haft þokkalega þekkingu á þrælahaldinu í Suðurríkjunum.  Fyrir bragðið kemur ekkert á óvart.  Samt er sláandi að sitja undir því hversu óhugnanlegt og ofbeldisfullt þrælahaldið var.  Líka hversu ógeðfelld viðhorf þrælahaldara voru.  Jafnvel þeirra sem teljast voru - innan gæsalappa vel að merkja - "góðir" í samanburði við illgjörnu hrottana og sadistana.  

  Ég hvet til þess að þið farið í bíó og sjáið 12 Years a Slave.  Það er ekki langt síðan þrælahald í Suðurríkjunum var upprætt.  Innan við hálf önnur öld.  Svona var þetta á tímum afa okkar og ömmu (eða foreldra þeirra).  Enn í dag er fjöldi manns í Suðurríkjunum sem saknar þrælahalds.  Enn er fjöldi manns sem heldur því fram í "kommentakerfum" bandarískra netmiðla að þrælar hafi haft það betra en hörundsdökkir útigangsmenn í Bandaríkjunum í dag.  Þrælarnir hafi þó haft húsaskjól og verið í fæði.  Þeir sem hampa þessari kenningu þurfa að sjá 12 Years a Slave.

  Myndin er ekki gallalaus.  Hún er of löng (næstum 2 og hálfur tími með hlé).  Sumar senur eru langdregnar og hægar.  Kannski með vilja gert til að laða fram tilfinningu fyrir því að 12 ár í þrældómi er langur tími.  Einnig koma fyrir senur sem gera ekkert fyrir myndina.  Hugsanlega skipta þær máli í bók mannsins sem segir söguna.  Dæmi:  Þrælar ganga fram á hóp Indíána.  Í næstu senu eru Indíánarnir að spila á hljóðfæri og syngja.  Svo eru þeir úr sögunni.  

  Fleira slíkt mætti tína til.  Eftir stendur:  Farðu í bíó.  Kíktu á þessa mynd.  Kynningarmyndbönd gera ekkert fyrir hana.  

  Önnur nýleg kvikmyndarumsögn:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1346507/

  Allt annað:  Þessi dama segist vera svo dugleg í líkamsræktinni að hún sé ekki með appelsínuhúð: 

Glæsilegur pakki

 

   Bæði erlendis og hérlendis höfum við ótal oft orðið vitni að því að hljómsveitir eða einstaklingar verði ofurvinsælar stjörnur um hríð en fatist flugið og endi í geymslu hjá tröllum.  Bubbi er augljóst dæmi.  Hann flaug með himinskautum á níunda áratugnum.  Plötur hans seldust í um og yfir 20 þúsund eintökum.  Hann naut ofurvinsælda og virðingar.  Rödd hans hafði vægi.  Í dag seljast nýjar plötur frá honum ekki neitt.  Þrátt fyrir að plöturnar séu spilaðar grimmt í aðal útvarpsstöð Jóns "Baugs" Ásgeirs,  Bylgjunni.  Eða kannski að hluta einmitt þess vegna.  Eða eitthvað.

  Aðrir eiga langan farsælan feril sem hvergi sér fyrir enda á.  Raggi Bjarna er dæmi um það.  Annar til er Herbert Guðmundsson,  Hebbi.  Hann hefur í meira en fjóra áratugi verið áberandi í tónlistarsenunni.  Á áttunda áratugnum söng hann með helstu rokksveitum landsins.  Allt frá Tilveru og Eik til Pelicans og Kan.  Um miðjan níunda áratuginn kom hann fram með eitt sívinsælasta lag íslensku rokksögunnar,  ofursmellinn Can´t Walk Away.  Þar var ekki látið staðar numið.  Fjöldi annarra smella fylgdu í kjölfarið - alveg fram á þennan dag:  Svaraðu,  Hollywood,  Eilíf ást,  Time,  Vestfjarðaróður...   

  Hver ný plata með Hebba selst í 5 - 6 þúsund eintökum.  Nýjasta platan er glæsilegur pakki.  Hún heitir  Flakkað um ferilinn.  Þetta er yfirlitsplata með tuttugu af hans vinsælustu lögum.  Með í pakkanum eru tuttugu myndbönd á DVD.  Þar af meirihlutinn tekinn upp á hljómleikum.  Í veglegum umbúðum er að finna fjölda skemmtilegra ljósmynda af Hebba allt frá barnsaldri og unglingsárum í bland við nýjar og nýlegar.

  Pakkann má panta á www.herbert.is/verslun eða kaupa í næstu plötubúð.  

 

Forsætisráðherra tekur upp merki fyrrverandi borgarstjóra

 

   Ég er fæddur og uppalinn í Skagafirði.  Þrátt fyrir búsetu í Reykjavík skilgreini ég mig alltaf sem Skagfirðing.  Sem slíkur fylgist ég grannt með öllu sem gerist í Skagafirðinum.  Þar eru æskuvinirnir,  ættargarðurinn að stórum hluta,  gömlu nágrannarnir,  gömlu skólasystkinin,  sundfélagarnir og sveitin mín.  Feykir er héraðsfréttablaðið mitt og á heimasíðunni www.skagafjordur.is fylgist ég með fundum,  fundargerðum og ýmsu öðru sem vindur fram í Skagafirði.

  Í fundargerð frá fundi Byggðarráðs Skagafjarðar í dag rakst ég á þessa skemmtilegu bókun:

"Endurgerð gamalla húsa á Sauðárkróki

Lagt fram til kynningar bréf frá forsætisráðuneytinu dagsett 27. desember 2013, þar sem tilkynnt er um að ákveðið hafi verið að veita styrk að upphæð 10 milljónir króna til viðgerðar á Góðtemplarahúsinu (Gúttó) á Sauðárkróki. Skal styrkurinn nýttur til að skipta um glugga og klæðningu að utanverðu.
Byggðarráð fagnar styrkveitingunni sem veitt er í endurbætur á þessu sögufræga húsi.

Sigurjón Þórðarson fulltrúi Frjálslyndra og óháðra leggur fram svohljóðandi bókun:
Það er gleðilegt að sjá að forsætisráðherra hafi tekið upp merki fyrrverandi borgarstjóra Ólafs F. Magnússonar með því að standa vörð um og hvetja til endurbóta á gömlum húsum sem hafa menningarsögulegt gildi."

  Árlega er haldin glæsileg tónlistarhátíð á Sauðárkróki,  Gæran.  Þar koma fram allt frá stórstjörnum í Reykjavík og Færeyjum (Eivör) til heimamanna.  Þeirra á meðal Gísli Þór sem einnig kallar sig Gillon.

  Það er ekki bara gaman að fylgjast með því sem fram fer í Skagafirði.  Það er líka gaman að fylgjast með því sem gerist um land allt.  Á þeim extra fallega kaupstað Ísafirði er sjoppa sem heitir Hamraborg.  Þegar nammið er að klárast þar er sent sms til umboðsmanns Nóa Síríusar á Vestfjörðum.  Hann kemur þá að vörmu spori og fyllir á.  Í vikunni urðu þau mistök að sms-ið var sent á rangt númer.  Það uppgötvaðist þegar svar barst:

Maturinn í tómu rugli

  Kona var í blaðaviðtali fyrir nokkrum árum.  Viðtalið snérist að einhverju leyti um lífstíl konunnar sem grænmetisætu.  Vegna dýraverndunarsjónarmiða neytti konan hvorki kjöts né fisks eða annarra dýraafurða.  Mjólkurvörur og egg fóru ekki inn fyrir hennar varir né heldur eggjanúðlur.  Að því kom að konan var spurð um uppáhaldsmat.  Hún svaraði því til að hún elskaði kjúklingasalatið á tilteknum veitingastað í Kópavogi.

Svona er Ísland í dag.  Ekkert nautakjöt í nautakjötsbökum.  Enginn hvítlaukur í hvítlauksbökum.  Nautakjöt drýgt með hrossakjöti.  Innfluttir kjúklingar og svínakjöt seld sem hágæða íslensk framleiðsla (eitthvað annað en útlenski óþverrinn sem er stútfullur af sterum og fúkkalyfjum).  Kjúklingur skilgreindur sem grænmeti.  Eins og pizzan í Bandaríkjunum.  Það er allt í rugli allsstaðar.  

  Í Ástralíu er asíuættað matvælafyrirtæki, Lamyong. Það hefur sett á markað grænmetisskinku með kjúklingabragði.  Þetta er snúið.  Skinka er reykt og soðið svínslæri.  Það getur ekkert annað hráefni verið svínslæri.  Síst af öllu er hægt að kalla grænmeti svínslæri.  Hvað þá grænmetisbúðing sem bragðast eins og kjúklingur.  

 

     

  Lengsta hungurverkfall á Íslandi varð frétt fyrir fjórum dögum.  Fréttaefnið var að Höskuldur H.  Ólafsson fékk í fyrsta skipti mat frá bankahruninu 2008.  Vandamálið er að hvorki Höskuldur né aðrir muna lengur hvers vegna hann hóf hungurverkfallið fyrir hálfu sjötta ári.  Það var Gerður Kristný rithöfundur sem kom auga á þessa frétt.    

 

 

 

 

 

 

 

 

  Ég kom hinsvegar sjálfur auga á skemmtilega útlenda Fésbókarfærslu sem vinsælt er að deila á þeim vettvangi.  Þar segir af konu sem var að hefja matreiðslu á kvöldverði heimilisins.  Eiginmaðurinn kom inn í eldhús og spurði hvort hann gæti hjálpað til.  Konan jánkaði því.  Sagði honum að taka kartöflupokann,  skræla helminginn og sjóða í potti.  Nokkru síðar blasti þessi sjón við konunni:

 

 

 

Kvikmyndarumsögn

  - Titill:  The Secret Life of Walter Mitty

  - Leikstjóri:  Ben Stiller

  - Leikarar:  Ben Stiller,  Ólafur Darri,  Ari Matthíasson,  Gunnar Helgason og Þórhallur Sigurðsson

  - Einkunn: *** (af 5)

  Þessi bandaríska - allt að því stórmynd - ku vera endurgerð á eldri bandarískri mynd.  Um þá mynd veit ég fátt.  Engu að síður er ég sannfærður um að Ísland og Íslendingar leiki ekki jafn stórt hlutverk í frumgerðinni.  Jafnvel ekkert hlutverk.  Það væri búið að fréttast.

  Myndin segir frá uppburðarlitlum lúða sem vinnur í framköllunardeild ljósmynda hjá tímaritinu Life.  Hann er skotinn í samstarfskonu sinni.  Kjarkleysi kemur í veg fyrir að hann gangi lengra en láta sig dreyma dagdrauma um þau tvö.  Hann dettur óspart í dagdrauma um margt fleira.  Í dagdraumum er hann kjarkmikil ofurhetja,  andstæðan við það sem hann er í raunveruleikanum.  Andstæðurnar eru það skarpar að áhorfandinn á auðvelt með að greina dagdraumana frá raunveruleikanum.

  Örlögin haga því þannig að óvænt er mannræfillinn hrifinn úr sínu örugga umhverfi í framköllunardeildinni og þeytist í viðburðarríkar ferðir til Grænlands, Íslands og Himalayafjalla.  Allar senur þessara ferðalaga eru víst teknar á Íslandi.  Það er trúlegt hvað varðar Ísland.  Líka Himalayafjöll.  En assgoti tekst vel til með senurnar sem eiga að gerast á Grænlandi.  Ég hef þrívegis komið til Grænlands og flakkað dálítið um.  Þetta er alveg eins og Grænland.

  Senurnar á Íslandi og þær sem eiga að gerast á Grænlandi eru skemmtilegastar.  Ekki aðeins vegna þess hversu fallegt og mikilfenglegt landslagið er og hversu gaman er að sjá íslenska leikara fara á kostum.  Jú, jú,  það vegur þungt.  Það er virkilega gaman að sjá Ísland skarta sínu fegursta,  íslenska náttúru minna hraustlega á sig og það er góð skemmtun að sjá íslenska leikara "brillera" í útlendri mynd sem hundruð milljóna manna um allan heim ýmist hafa séð,  eru að sjá þessa dagana eða eiga eftir að sjá. Í þessum senum nær myndin hæstu hæðum í gríni.  Hvert vel heppnaða spaugilega atvikið rekur annað.  Ólafur Darri á stjörnuleik.  Ari Matthíasson,  Gunnar Helgason og Þórhallur Sigurðsson standa sig sömuleiðis með prýði.  

  Myndin skiptir mjúklega um gír þegar Íslandi sleppir.  Síðasti fjórðungur myndarinnar er fyrst og fremst drama.  Samt ekki leiðinlegt.  Það er verið að hnýta saman lausa enda til að ljúka sögunni með fyrirsjáanlegum "happy end".  Harmrænar myndir eða bara harmrænar senur hafa ekki verið hátt skrifaðar hjá mér.  Svo rakst ég á niðurstöður viðamikillar vísindalegrar rannsóknar Notre Dame háskólans á Indlandi.  Rannsóknin leiddi í ljós að fólk verði betri manneskjur við að horfa á dramatískar kvikmyndir.  Umburðarlyndi og samkennd með öðrum vex.  Fólk á auðveldara með að setja sig í spor þeirra sem eiga um sárt að binda.           

  Ben Stiller er góður leikari.  Það staðfestir hann ítrekað í trúverðugum senum,  hvort sem er í hlutverki lúðans eða hetjunnar í dagdraumunum.  Og líka þegar lúðinn hefur öðlast sjálfstraust eftir ævintýrin á Íslandi.  Sean Penn kemur einnig sterkur til leiks í stuttri senu.  Töffaraáran er nánast áþreifanleg.  

  Ég mæli með því að fólk upplifi myndina í kvikmyndahúsi fremur en bíði eftir henni í sjónvarpi eða á DVD.  Einkum vegna landslagssenanna.  Það er áhrifaríkt þegar tónlist Of Monster and Men kemur til sögunnar er leikur berst til Íslands.  Þegar upp er staðið er myndin öflug auglýsing fyrir Ísland.  Kannski ein sú mesta fram til þessa ef frá eru taldar heimsvinsældir Bjarkar,  Sigur Rósar og Of Monster and Men.  

 

Gagnlegur fróðleikur um Evrópusambandið

    Utanríkisráðherrann,  Gunnar Bragi Sveinsson,  veit margt - þó að hann viti ekki hvað sum lönd heiti.  Hann veit bara eitthvað annað í staðinn.  Gott dæmi um það er þessi fullyrðing sem hann slengdi óvænt fram í Kastljósi í kvöld:  "Evrópusambandið eyðir meiri peningum í kynningar á sér en Kóka-kóla."  Þetta er merkilegur og áhugaverður fróðleiksmoli.  Takk fyrir það.  Eftir stendur spurningin:  Hvað eyðir Evrópusambandið miklum peningum í Kóka-kóla?  Kannski miklum peningum.  Ýmislegt bendir til þess.  Til að mynda að starfsmenn Evrópusambandsins eru pestagemlingar.  Veikindadagar þeirra eru þrefalt fleiri en í nágrannalöndum okkar.

  Starfsmenn Evrópusambandsins halda sig heimavið fárveikir,  skjálfandi eins strá í vindi vegna þynnku, með dúndrandi hausverk um 15 virka daga á ári að meðaltali.  Þá er ótalið hvernig þetta lið liggur afvelta heima um helgar og á öðrum frídögum.  Til að mynda í sumarfríinu.  Það er svakalegt.

  Einn af hverjum sjö starfsmönnum Evrópusambandsins drífur ekki í vinnuna vegna veikinda yfir 20 sinnum á ári.  Þetta er ekki vegna þess að þeir séu undir miklu álagi í vinnunni.  Né heldur vegna þess að vinnan sé þeim hættuleg og harðneskjuleg.  Þeir reyna ekkert á sig.  Hvorki líkamlega né andlega.   Vinnan gengur aðallega út að það að finna sér eitthvað til að dunda við.  Menn eru mest í því að rétta hver öðrum pappír.  

  Fyrir dundið eru þeir á hærri launum en almennur launamaður.  Sjötti hver er með 16 - 20 milljónir í árslaun nánast beint í vasann.  Þeir njóta verulegra skattfríðinda og ótal annarra fríðinda. 

  Til samanburðar er skrifstofumaður í Bretlandi að meðaltali frá vinnu vegna veikinda 5 daga á ári.  Vinnuálag þeirra er mikið vegna þess að fyrirtæki og stofnanir eru undirmannaðar.  

   

  Það dugir að hlusta á fyrstu hálfu mín.

Vaxandi vinsældir íslenskrar hljómsveitar í útlöndum

  Fyrir mánuði síðan sagði ég frá vaxandi vinsældum íslensku hljómsveitarinnar Q4U í útlöndum.  Um það má lesa með því að smella á slóðina:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1339108/             Vinsældunum hefur fylgt umfjöllun í útlenskum fjölmiðlum.  Hér eru dæmi (kannski þarf að smella á mynd til að hún stækki:

 

  Vinsældum íslensku pönksveitarinnar Q4U hefur fylgt að fjöldi fyrirbæra vill kenna sig við hljómsveitina.  Allt frá framleiðendum krema og úra til verslana. 

Þú prentar út mat í þrívídd - alvöru mat sem þú snæðir. Á markað á þessu ári!

  Hungrið sækir að.  Þú átt ekkert í ísskápnum.  Vonsku veður úti og þú nennir ekki í búð.  Þú sest við tölvuna og prentar í þrívídd út máltíð.  Það þarf aðeins að hita hana í örstutta stund í örbylgjuofni.  Þá er hún tilbúin og þú getur byrjað að snæða.

  Þetta er ekki fjarlægur framtíðardraumur.  Þessi prentari kemur á almennan markað núna í vor.  

  Þegar ég var í Barselona yfir jól og áramót var mikið um þetta rætt.  Það er spænskt fyrirtæki með höfuðstöðvar í Barselona sem stendur fyrir þessari skemmtilegu nýjung (að ég held í samvinnu við tölvufyrirtæki í fleiri löndum).  Ég sá fréttir af þessu.  Að vísu kann ég ekki spænsku.  En ég sá myndir af ferlinu.  

  Við vitum að nú þegar eru fullkomlega nothæf skotvopn prentuð út í þrívídd.  Einnig varahlutir í bíla og fleiri tæki.    

 Síðasta byltingarkennda nýjung í eldhúsi er örbylgjuofn.  Hátt í þrír áratugir eru síðan hann kom á almennan markað.  Þrívíddarprentarinn er stærri bylting.  Það þarf ekki að draga fram allskonar potta og pönnur,  skera niður lauk,  hræra í sósum,  hveiti og allskonar út um allt.  Núna sest þú fyrir framan tölvuna og velur máltíð.  Smellir á myndina og þrívíddarprentarinn hefst handa.

  Þetta býður upp á fleiri möguleika.  Ef börn fúlsa við spínati eða öðru hollu grænmeti er minnsta mál í heimi að breyta lögun þess.  Láta það líta út eins og blóm eða flugvél eða annað spennandi.  

  Hvernig virkar þetta?  Prentarinn er á stærð við nettan örbylgjuofn.  Í stað blekhylkja í litaprentara eru tiltekin hráefni og krydd í hylkjum prentarans.  Prentarinn byrjar á því að prenta örþunna flögu.  Síðan hleður hann hverri örþunnu flögunni ofan á aðra til samræmis við myndina af matnum á skjánum.  

  Fyrsta kynslóð af prentaranum ræður ekki við hvaða mat sem er.  Hann getur prentað franskar kartöflur og kartöflumús en ekki venjulegar kartöflur.  Hann prentar hamborgara,  pizzur,  lasagna og eitthvað svoleiðis.  Hann prentar allskonar kökur.  Alveg frá súkkulaðibitakökum til ostatertna.   

  Matarprentarinn kostar um 150 þúsund ísl. kr.  Líklegast er að veitingastaðir prentaravæðist á undan heimilum.  Handan við hornið - strax í vor - eru veitingastaðir sem afgreiða einungis prentaðan mat.          

Spennandi plata

  Í lok janúar kemur út heldur betur spennandi 7“ vínylplata.  Þar skiptast á lögum tvær af mögnuðustu hljómsveitum landsins,  Sólstafir og Legend.  Um er að ræða flutning Sólstafa á laginu „Runaway Train“ - sem Legend gaf út á plötunni „Fearless“ - og flutning Legend á laginu „Fjöru“.  "Fjara" er vinsælasta lag Sólstafa.  Það er af plötunni „Svartir Sandar“.

  Kanadíska plötufyrirtækið Artofact stendur að útgáfunni og útgáfudagurinn er 24. janúar.  Nú þegar er þó hægt að heyra bæði lögin á netinu.  Lag Sólstafa má streyma á Pitchfork.com og lag Legend á Lastrites.es.

  Þessa dagana eru Legend að semja fyrir nýja plötu sem fylgir eftir „Fearless“ - er kom út 2012 og fékk gríðalega góða dóma út um allan heim.  Landaði dúettnum magnaða meðal annars útgáfusamningi hjá Artoffact.

  Sólstafir eru um þessar mundir að leggja lokahönd á upptökur fimmtu plötu sinnar.  Hún er væntanleg næsta sumar. Platan fylgir eftir „Svörtum Söndum“, sem náði miklum vinsældum um allan heim. Sólstafir hefa verið á tónleikaferðarlagi nánast látlaust síðan platan kom út í október 2011.  Framundan er eitt viðburðaríkasta sumar hljómsveitarinnar til þessa þar sem hún er bókuð á tónleikahátíðir nánast um hverja einustu helgi. Þar á meðal eru stórhátíðir eins og Sweden Rock, Rock Hard, Hellfest, Graspop og auðvitað hið eina sanna Eistnaflug. "Ég sé fram á að búa í ferðatösku frá og með maí", segir bassaleikarinn Svavar Austmann, og bætir við: "En það er svo sem ekkert nýtt.  Það er búið að tilkynna um 15 tónleikahátíðir nú þegar og það eiga fleiri eftir að bætast við."

Hægt er að heyra ábreiðu Sólstafa á Legend laginu „Runaway Train“ hér:
http://pitchfork.com/reviews/tracks/16473-runaway-train/

Og ábreiðu Legend á Sólstafa laginu „Fjara“ má heyra hér:
http://lastrit.es/articles/685/legend---fjara

Hér er svo flutningur Legend á "Runaway Train":

og flutningur Sólstafa á "Fjöru": 

Plötuumsögn

  - Titill:  Trúður í felum

  - Flytjandi:  Stella Hauks

  - Einkunn:  **** (af 5)

  Söngvaskáldið og trúbadorinn Stella Hauks varð sextug í lok síðasta árs.  Vinir og velunnarar hennar samfögnuðu tímamótunum með því að hljóðrita 12 söngva hennar og gefa út á hljómplötu.  

  Fyrir mörgum árum sendi Stella frá sér sína fyrstu plötu.  Sú plata var hrá og einföld í alla staði.  Hún kynnti Stellu sem ágætt söngvaskáld með sterk persónuleg sérkenni sem söngkona.  Röddin hrjúf og söngkonan skýrmælt.

  Nýja platan virðist vera hljóðrituð svo gott sem "live" í hljóðveri.  Mér telst til að 14 tónlistarmenn leggi sitt af mörkum.  Fasti kjarninn er bassaleikarinn Tómas M. Tómasson,  gítarleikararnir Eðvarð Lárusson og Magnús R. Einarsson, trommuleikarinn Birgir Nielsen og söngkonan Andrea Gylfadóttir.  

  Það er djammstemmning í flestum lögum.  Sú stemmning birtist strax í upphafslaginu,  Hvað með það?.  Þar fer Eðvarð Lárusson á gott og grimmt spunaflug á rafgítar.  Að öðru leyti er það lag og platan í heild á ljúfum lágstemmdum nótum.  Hrá "live" stemmningin hentar söngvum Stellu afskaplega vel.   

  Ég hlusta yfirleitt ekki eftir textum fyrr en eftir að hafa melt laglínur og flutning.  Laglínur Stellu eru grípandi og snotrar.  Vinalegar og notalegar.  Fremur einfaldar í um það bil þriggja hljóma uppskrift.  Sumar með töluverðum kántrýkeim.  

  Frá fyrstu spilun hljóma lögin vel.  Öll viðkunnanleg.  Þegar síðar meir textarnir voru kannaðir kom í ljós að þeir eru bitastæðir;  ljóðrænir og geta staðið sjálfstæðir sem fyrirtaks ljóð.  Þetta eru vangaveltur um lífið og tilveruna,  efa, kvíða og eftirsjá í bland við ástir,  samkynhneigð,  vonir og kæruleysi.  

  Hvað með það - hvað með það -

  lífið heldur áfram í dag.

 Þannig segir í viðlagi upphafslagsins.  

  Söngraddir Stellu og Andreu Gylfa eru ólíkar.  Rödd Andreu silkimjúk, björt,  hvíslandi og stelpuleg.  Rödd Stellu dekkri og svipar meira til Marianne Faithful.  Þessi munur ljær plötunni fjölbreytta áferð.  Ég heyri ekki betur en Hafþór Ólafsson úr dúettinum Súkkat syngi í laginu  Von.  Hans er þó hvergi getið á umbúðum plötunnar.  Von er sterkasta lag plötunnar.  Bongotrommur og flautuspil gefa því seyðandi og draumkenndan blæ.  

  Heildarniðurstaðan er sú að vel hafi tekist til með plötuna.  Efniviðurinn er góður og líflegur lausbeislaður flutningurinn klæðir hann hið besta.  

 

 

 

 

 

 

 

 Mynd: Óskar Pétur Friðriksson  

Flottur útvarpsþáttur

   Virkir morgnar  á Rás 2 eru með allra skemmtilegustu þáttum í sögu útvarps á Íslandi.  Þau Andri Freyr Viðarsson og Gunna Dís Emilsdóttir fara á kostum. 

  Ég hef fylgst með Andra Frey í útvarpi alveg síðan hann byrjaði með rokkþáttinn  Karate  á X-inu fyrir mörgum árum.  Þessu næst fór hann á svakalegt flug í þættinum  Freysa  á sömu útvarpsstöð.   Sá þáttur var ein samfelld rosaleg flugeldasýning.  Engum var vægt og allt látið flakka.  Það kostaði sitt.  Lögfræðingar fengu hellings vinnu við að útbúa kærur á hendur Andra Frey og / eða hóta honum kærum.  Líka handrukkarar.  Grallaragangurinn á Andra Frey kostaði hann peninga.  Og jafnvel vini.  Á þessum tíma var hann gítarleikari í Botnleðju og lék aðra í bransanum grátt með "grófu" slúðri.

  Þegar hlustað var á þáttinn  Freysa  hvarflaði ekki að neinum að Andri Freyr væri framtíðarstjarna RÚV,  sjónvarps og Rásar 2.  En það var augljóst að maðurinn var stjarna:  Hugmyndaflugið óendanleg uppspretta spaugilegs gassagangs,  hnyttin tilsvör,  fyndið kæruleysi en jafnframt metnaður.  

  Stjórnendur og yfirmenn X-ins voru lengst af ótrúlega djarfir og umburðarlyndir gagnvart þættinum  Freysa.  Ég man ekki hvers vegna þátturinn var tekinn af dagskrá.  Hvort að kærumál og skaðabætur voru farnar að íþyngja. 

  Allt í einu var Andri Freyr - ásamt Dodda litla - kominn með snilldar föstudagsþátt á Rás 2,  Litlu hafmeyjuna.  Þá var Andri Freyr  plötusnúður í Danmörku.  Gott ef ekki á skemmtistað Dóru Takefúsa og víðar.  

  Staðsettur á Íslandi hélt Doddi litli utan um þáttinn.  Andri Freyr var meira með innslög og eitthvað svoleiðis.  Viðtöl við danskar poppstjörnur og þess háttar.  Það kom afskaplega vel út að Andri Freyr hefði einhvern við hlið sér sem veitti aðhald og héldi honum nær jörðinni.

  Gunna Dís,  sem er með Andra Frey í  Virkum morgnum,  er glæsileg í því hlutverki.  Móðir mín á níræðisaldri gætir þess vandlega að missa aldrei af  Virkum morgnum.  Henni þykir þau tvö rosalega skemmtileg.  Og skemmtilegast þykir henni þegar Gunna Dís veitir drengnum aðhald / tiltal.

  Þau eru frábær saman.  Ég er sammála mömmu með það.  Og reyndar fleira sem er þessu óviðkomandi.           

  Andri Freyr er sömuleiðis meiriháttar skemmtilegur sjónvarpsmaður.  Þættirnir um  Andra á flandri  eru afskaplega vel heppnaðir.  Þar vinnur hann að hluta með skrifaðan texta (sem hann skrifar sjálfur) og þættirnir eru unnir fram og til baka.  Í sumar verður Andri á flandri í Færeyjum.  Ég hlakka mikið til að sjá þá.   

  Hér er Andri Freyr með hljómsveitinni stórkostlegu Bisund:

  Og hér með Botnleðju - líka meiriháttar:

„Af hverju skiptiru þá ekki um stöð?“

Embættismenn skemmta sér og skrattanum

  Íslenskum embættismönnum þykir fátt skemmtilegra en setja reglur.  Ekki síst embættismönnum ÁTVR.  Þeir skríkja í kæti þegar þeim tekst að banna hitt og þetta.  Eitt sinn bönnuðu þeir sölu á cider-drykk.  Forsendan var sú að dósin var og er skreytt smáu blómamynstri.  Innan um blómin mátti - með aðstoð stækkunarglers - koma auga á teikningu af nöktum fótlegg.  

  - Viðurstyggð! Stórskaðlegt og gróft klám,  hrópuðu embættismenn ÁTVR.

  Heildsali cider-drykksins áfríaði ákvörðun ÁTVR til dómsstóls.  Þar voru embættismenn ÁTVR rassskelltir.  Klám fannst ekki á umbúðunum.  ÁTVR var skikkuð til að taka cider-drykkinn í sölu.  Síðan hefur hann selst vel - án þess að leiða til ótímabærs kynsvalls og óhóflegrar fjölgunar kynlífsfíkla.

  Í annað skipti komu embættismenn auga á smátt letur á bjórnum Black Death.  Þar stóð:  Drink in Peace.  

  - Grófur áróður fyrir neyslu áfengs drykkjar og getur leitt til ölvunar,  hrópuðu embættismenn ÁTVR. 

  Í enn eitt skiptið bönnuðu embættismenn ÁTVR bjórinn Motorhead.

  - Þeir sem drekka Motorhead eru í mikilli hættu á að byrja umsvifalaust að hlusta á enska hljómsveit með sama nafni.  Þá er stutt í heróínneyslu og krakkreykingar. 

  Þetta var sameiginleg niðurstaða embættismanna ÁTVR. 

  Fyrir örfáum árum bönnuðu embættismenn ÁTVR íslenskan páskabjór.  

  - Það er teikning af svipljótum hænuunga á dósinni.  Veruleg hætta á að börn hamstri þennan bjór,  var útskýring embættismanna ÁTVR. 

  Nú er bjórframleiðendum gert að farga öllum jólabjór.  Jólin eru búin.

  Af hverju samt að farga hollum og neysluvænum drykkjum þó að jólin séu að baki?

  -  Þetta eru reglur.  Við verðum einfaldlega að framfylgja reglum,  segja embættismenn ÁTVR.

  Hver setti þessar reglur?   

  - Við,  er svar þessara sömu embættismanna. 

Farga óseldum jólabjór

Íslensk tónlist í Barselona

  Þetta er framhald á síðustu tveimur færslum.

  Einu verslanir sem ég sniðgeng ekki á ferðum erlendis eru plötubúðir.  Það er samt ekki jafn gaman og á árum áður að kíkja í plötubúðir í útlöndum.  Sú tíð er nánast liðin að maður rekist á eitthvað óvænt og spennandi í þessum búðum.  Í dag selja þær eiginlega bara plötur allra vinsælustu flytjenda.  Lítið þekktir flytjendur sinna sínum markaði í gegnum netið.  

  Á vegi mínum í Barselona urðu þrjár plötubúðir.  Allar á sama blettinum við Katalóniutorg.  Í aðeins nokkurra metra fjarlægð hver frá annarri.  Það er alltaf forvitnileg að sjá hvaða íslenskar plötur fást í útlendum plötubúðum.  Í Barselona reyndust það vera:

Björk (margar plötur.  Allar sólóplötur og einhverjar remix og smáskífur að auki)

Sigur Rós (margar plötur)

Emilíana Torríni  (nýja platan,  Tookah)

Ólöf Arnalds  (nýja platan,  Sudden Elevation)

Múm (margar plötur)

  Þetta þýðir að viðkomandi flytjendur njóti töluverðra vinsælda í Barselona.  Við vitum svo sem að Björk, Sigur Rós og Emilíana Torríni eru vinsæl víða um heim.  Ólöf Arnalds er stærra nafn á heimsmarkaði en margur heldur.  Til að mynda er hún töluvert nafn í Skotlandi og einnig þekkt í Englandi.  Það kom mér á óvart að rekast á plöturnar með Múm í Barselona.  

  

Tapas á Spáni og Íslandi

  Þetta er framhald á bloggfærslunni frá í gær. 

 

 

  Eitt af því sem gerir utanlandsferðir skemmtilegar er að kynnast framandi matarmenningu.  Að vísu er það ekki alveg jafn spennandi eftir að hérlendis spruttu upp kínverskir veitingastaðir,  tælenskir,  víetnamskir,  ítalskir,  tyrkneskir,  bandarískir...  Samt.  Í útlandi má alltaf finna eitthvað nýtt og framandi að narta í.

  Í Barselona er af nógu að taka í þeim efnum.  Þar á meðal eru það smáréttir sem kallast tapas.  Upphaflega var tapas brauðsneið eða parmaskinkusneið lögð ofan á vínglas á milli sopa.  Hlutverk tapas var að koma í veg fyrir að fluga kæmist í vínið.  Enginn vill eiga það á samviskunni að fluga verði ölvuð og rati ekki heim til sín.

  Þegar annað vínglas var pantað lét barþjónninn nýja skinkusneið eða brauðsneið fylgja því.  Eða þá að á barnum lá frammi brauð og skinka.  Gestir máttu fá sér eins og þeir vildu.  Bæði til að hylja vínglasið og einnig til að maula sem snarl.  Brauðið og skinkan eru sölt og skerpa á vínþorsta viðskiptavina.  Það varð góður bisness að halda snarlinu að gestum.  Þróunin varð sú að bæta söltu áleggi eða salati ofan á brauðbitana.  Það er enginn endir á nýjum útfærslum af tapas.  Í dag eru barir og krár á Spáni undirlagðar tapas.  Viðskiptavinurinn getur valið úr mörgum tugum smárétta.

  Nafnið tapas vísar til upprunans;  sem tappi eða lok.  Spænska orðið tapa þýðir að hylja.  Mér skilst að víðast á Spáni sé tapas ókeypis snarl með víninu.  Í Barselona er hver smáréttur seldur á 200 - 300 ísl. kr.  Það er líka hægt að fá bitastæðari smárétti á hærra verði.  Spánverjar skilgreina tapas alfarið sem snarl á milli mála.  Þeir líta ekki á tapas sem máltíð.  Það geri ég hinsvegar.  Það er góð og fjölbreytt máltíð að fá sér 3 - 4 smárétti með bjórnum.  Á sumum börum er hægt að kaupa á tilboðsverði 6 - 7 valda smárétti saman á 1000 - 1200 ísl. kr.  Þá er blandað saman dýrum og ódýrum réttum.  Þetta er of stór skammtur fyrir máltíð.  En ágætur pakki fyrir þá sem sitja lengi að drykkju.  

    Verðlag á veitingum á Spáni er nokkuð áþekkt verðlagi á Íslandi.  Ef íslensku bankaræningjarnir hefðu ekki slátrað íslensku krónunni 2008 værum við í dag að tala um verðlag á Spáni helmingi lægra en á Íslandi. 

  Það er önnur saga.  Hérlendis eru veitingastaðir sem kenna sig við tapas.  Það skrítna er að þeir eru rándýrir.  Einn réttur kannski á 2000 - 3000 kall.  Nokkrir smáréttir saman á 7000 kall eða eitthvað.  

  Ég gagnrýni þetta ekki.  Þvert á móti dáist ég að þessum stöðum fyrir að komast upp með svona háa verðlagningu.  Þetta er bisness eins og margt annað.  Það er ekkert nema gaman að til sé hellingur af fólki sem hefur efni á að halda íslenskum tapas-stöðum á floti.  

 

  Meira á morgun. 

Vasaþjófar og fjör í Barselona

 

  Ég fagnaði sólrisu,  sólstöðuhátíðinni og áramótum með því að taka snúning á London,  Barselona og Kaupmannahöfn.  Þetta var fyrsta heimsókn mín til Spánar.  Þess vegna staldraði ég lengst við þar.

  Jólin eru stærsta árleg hátíð heiðinna manna.  Það er gaman að fleiri en við í Ásatrúarfélaginu fagni þessari hátíð ljóss og friðar.  Hérlendis halda eiginlega allir upp á jólin - nema örfáir kristnir bókstafstrúarmenn á borð við Votta Jehova. 

.

  Barselona-búar gera ekki eins mikið úr jólunum og við hér á Norðurhjara.  Kannski hefur það eitthvað að gera með að jól í glampandi sól eru ekki eins jólaleg og jól í snjó og myrkri.     

  Eina verslunargötu sá ég með jólaskreytingu.  Yfir hana var strengt ljósaskraut sem svipaði til mynsturs snjókorna.

  Ég var heppinn með gistiheimili,  Casa Gracia.  Vel staðsett og allt þar frábært.  Í einni af þremur setustofum var risastórt jólatré skreytt í bak og fyrir.  Bakgarðurinn var sömuleiðis skreyttur marglitum ljósaperum allt í kring.

.

  Á jóladagskvöldi var boðið upp á veglega jólaveislu.  Ekki veit ég hvernig jólahald er inni á spænskum heimilum.  Hitt veit ég að hvergi sá í jólaljós né aðrar jólaskreytingar úti í gluggum.  Og engan sá ég jólasvein.  Aftur á móti voru verslanir og veitingastaðir lokaðir dag eftir dag.  Meira að segja matvöruverslanir sem auglýsa opið 24/7 stóðu ekki við sitt.  Ég hrósa happi að hafa 0% löngun til að rápa í verslanir - aðrar en plötubúðir.  

. 

  Í utanlandsferðum hef ég ætíð lítið útvarpstæki með í för.  Á það hlusta ég daginn út og inn.  Aldrei heyrðist jólalag í spænsku útvarpsstöðvunum.  Flest kvöld var boðið upp á lifandi músík á gistiheimilinu.  Þetta var allt frá syngjandi stelpu sem spilaði Ibiza-techno á skemmtara til 3ja manna sálarpoppsveitar.  Þess á milli voru það syngjandi flamingo-dúettar með kassagítar og bongo.  Enginn spilaði jólalag. 

.

  Mest hlustaði ég á útvarpsstöðina Rokk FM.  Þar eru spiluð klassísk engilsaxnesk rokklög í bland við örfá spænsk rokklög.  Lagavalið er fátæklegt.  Ég fékk fljótlega þreytu gagnvart sumum lögum sem voru síspiluð.  Lagavalið er ótrúlega einhæft.  Nokkur lög með Chuck Berry eru eina músíkin frá sjötta áratugnum.  Eitt lag heyrði ég með Presley.  Það var frá sjöunda áratugnum.  Eins og megnið af öðrum lögum:  Bítlum, Kinks,  Stóns,  Doors, Janis Joplin,  Animals,  Hendrix...  Einnig slatti frá upphafsárum þungarokksins (´69 - ´72):  Black Sabbath,  Led Zeppelin,  Deep Purple...

  Pönkdeildin var bundin við The Clash:  London Calling og Should I Stay or Should I Go.  Síðar nefnda lagið er spilað oft á dag.  

  Með slæðast lög frá upphafi tíunda áratugarins:  Guns N´ Roses,  Nirvana og Rage Against the Machine.  

  Ég undraðist hvað sömu lög eru spiluð oft með stuttu millibili.  Vegna margra frídaga er hugsanlegt að um hafi verið að ræða endurspilanir á sömu útvarpsþáttum.  Ég kann ekki spænsku.  Þess vegna gat ég ekki áttað mig á því hvort að eldri útvarpsþættir voru endurspilaðir (ekki lærði ég utan að röðina á lögunum sem voru spiluð).   

.

   Á gistiheimilinu og víðar var ég varaður við vasaþjófnaði.  Barselona er kölluð höfuðborg vasaþjófnaðar í Evrópu.  Ítrekað var í mín eyru fullyrt að vasaþjófarnir í Barselona séu allt saman fagmenn fram í fingurgóma (í bókstaflegri merkingu).  Þeirra vinnubrögð séu háþróuð óverjandi töfrabrögð.  Ég spurði:  Fyrst að fagmennirnir eru í Barselona hvar eru þá amatörarnir?  Ég ætla að halda mig þar í næstu Spánarheimsókn.  Eru æfingabúðir fyrir amatöra einhversstaðar úti á landi?  Fá þeir ekki að koma til Barselona fyrr en þeir eru orðnir fagmenn?

  Fátt varð um svör.  Ég upplifði mig alveg öruggan í Barselona.  Engu var stolið frá mér.  Ég gekk um götur á öllum tímum sólarhrings og mætti aðallega öðrum túristum.  Ekkert vesen.  Helsti vettvangur vasaþjófa er þar sem troðningur er.  Þar sem fólk kemst ekki hjá því að rekast í hvert annað.  Til að mynda þegar troðist er inn í eða út úr lestum eða strætisvögnum.  Galdurinn er að forðast þær aðstæður.   

 

  Efsta myndin er af Katalóníutorginu.  Þar hélt ég mig töluvert og í nágrenni þess.  Aðrar myndir sýna eldhúsið á gistiheimilinu,  setustofu og svefnaðstöðu.

     

  Meira á morgun.