Jón Þorleifs fór í hundana

  Jón Þorleifsson,  verkamaður og rithöfundur,  var kappsamur um margt og þrár.  Hann gafst aldrei upp.  Þess í stað spýtti hann í lófana, bretti upp ermar og setti undir sig hausinn þegar hann ætlaði sér eitthvað.  Einu sinni sem oftar heimsótti hann systur mína og hennar fjölskyldu til Svíþjóðar.  Fjölskyldan var komin með hund.  Stóran og mikinn varðhund.

  Jón bauð sig fljótlega fram til að fara með hundinn í reglubundnar gönguferðir.  Því var hafnað.  Fjölskyldan hafði sótt ótal námskeið í öllu sem snýr að umgengni við hunda.  Jón var upplýstur um að hundurinn hlýði einungis fjölskyldunni. Hann virði ekki né taki mark á öðrum.

  Jón maldaði í móinn.  Sagðist vera fæddur og uppalinn í sveit og vanur að umgangast hunda.

  Smalahundur í sveit og risastór varðhundur í borg eru víst ekki alveg sama skepnan.

  Útúrdúr:  Systurdóttir mín gekk úr rúmi fyrir gestkomandi frænku sína.  Sú vaknaði snemma morguns við að hundurinn var að spyrna henni í rólegheitum út úr rúminu.  Hann hafði lagst fyrir innan.  Þar snéri hann baki í hana.  Svo spyrnti hann með fótum í vegginn.  Nautsterkur náði hann nánast að ýta konunni út á gólf er hún vaknaði.  Hún spratt á fætur í tæka tíð.  Í kjölfar ákvað hún að klæða sig.  En fann ekki fötin.  Við nánari athugun kom í ljós að hundurinn var búinn að bera fötin fram í stofu.  Sennilega ætlaði hann konunni að sofa þar fremur en í rúmi heimasætunnar.

  En aftur að Jóni:  Þegar styttist í að komið væri að kvöldgöngu hundsins hvarf Jón sjónum heimilisfólksins.  Varð þeim litið út um glugga.  Blasti þar við Jón með hundinn í bandi. 

  Í skelfingu hljóp fólkið út. Of seint.  Hundurinn tók á sprett niður götuna.  Hann var miklu sterkari en Jón.  Jón sleppti ekki taki á taumnum.  Hraðinn var svo mikill á hundinum að Jón hljóp hraðar en áður á sinni rösklega 90 ára löngu ævi. Hann var eins og spretthlaupari á Ólympíuleikum.  En bara í nokkrar sekúndur.  Fyrr en varði flaug hann láréttur í loftinu áður en hann skall á magann á götuna.  Hundurinn fann ekki fyrir þessu og sló hvergi af hlaupunum.  Heimilisfólkið hrópaði á hundinn.  Þrátt fyrir háværan umferðanið náðu hróp loks til hundsins.  Hann stoppaði og beið eftir því að vera sóttur og fylgt til baka heim á leið.  

  Jón blés eins og hvalur.  Bæði vegna óvæntrar áreynslu og eins því að honum var verulega brugðið.  Aðstæður voru vandræðalegar.  Umferð undrandi gangandi og akandi vegfarenda hafði stöðvast.  Fjöldinn fylgdist áhyggjufullur með Jóni brölta á fætur.  Hann var reikull í spori og ringlaður.  Sparijakkinn hans var fræsaður að framan.  Tölur höfðu kubbast af.  Líka tölur af spariskyrtunni.  Hatturinn fokinn út i buskann og fleira lauslegt.

  Heimilisfólkið skynjaði strax að niðurlútur Jón vildi ekki ræða þetta.  Það var látið eftir honum.  Atvikið lá í þagnargildi.  Hann reyndi ekki aftur að fara í göngutúr með hundinn.  

         

------------------------------

Fleiri sögur af Jóni HÉR

Æ, æ!

  Meðfylgjandi ljósmynd hefur verið á fleygiferð á samfélagsmiðlum út um allan heim upp á síðkastið.  Svo virðist vera sem uppruni hennar sé á huldu.  Konan er sögð vera í Austur-Evrópu.  Það er ónákvæm staðsetning.  Vandamál hennar er sagt vera það að hún hafi ætlað að setja hárfroðu í hár sitt.  Fyrir klaufaskap setti hún hinsvegar frauðplastsfroðu í hárið.  Þannig froða er notuð til einangrunar í húsum.  Hún smýgur inn um rifur, þenst síðan mikið út og verður á skammri stund grjóthörð eins og steypa.  Það sést á svip konunnar að hún er ósátt við útkomuna.  Hún er ekki að fagna sigri íslenska landsliðsins í boltaleik.   

 

Fólk er allskonar

  Á allra síðustu árum hefur nútímamaðurinn uppgötvað að mannlífið er fjölbreyttara en almennt var talið á síðustu öld.  Og næstu öld þar á undan.  Fyrsti íslenski homminn steig fram í blaðaviðtali um miðjan áttunda áratug síðustu aldar.  Það fór allt á hvolf.  Samfélagið fékk áfall.

  Ég veit ekki hvenær eða hvað löngu síðar kom í ljós að það væru líka til íslenskar lesbíur.  Á síðustu árum hafa bæst í flóruna kynskiptingar (eða kynleiðréttingar),  klæðskiptingar og allskonar.  Líka fólk sem skilgreinir sig BDSM.  Svo og "swingers" og hitt og þetta.  Fólk skemmtir sér á ýmsan hátt.

  Í fljótu bragði má ætla að það sé varla saga til næsta bæjar þó að einhver sé transgender.  Því síður að einhver kippi sér upp við það.  Þó er kannski ennþá - þegar á reynir - erfitt að setja sig í spor viðkomandi og aðstandenda.  Samt.  Fólk er allskonar.  Það er eins og það er.  Diskómúsík er hinsvegar vond (fyrir minn sérvitra smekk vel að merkja).

 

„Fjölskyldan verður aldrei söm“

Broslega heimskir glæpamenn

 

  Það er ekki öllum gefið að vera farsæll glæpamaður.  Bara  sumum.  Einkum siðblindum með greind yfir meðaltali.  Þeir sniffa kók,  ganga ungir í stjórnmálaflokka,  taka þátt í félagsstarfinu,  komast til áhrifa,  einkavinavæða sjálfa sig og sína,  ræna banka og orkufyrirtæki innanfrá og hafa það assgoti gott.  Hvort sem er utan eða innan Kvíabryggju eða Tortólaeyja.  Þetta eru fagmenn.

  Hinir eru fjölmennari:  Nautheimsku götukrimmarnir.  Þeir eru amatörar.  Ágætir fulltrúar heimsku krimmanna er par í Ohio í Bandaríkjum Norður-Ameríku.  Það rændi banka. Karlinn ekki í fyrsta skipti.  Hann afplánaði nýverið fimm ára vist í fangelsi fyrir bankarán.

  Parið komst yfir töluverða fjármuni í bankaráni.  Það uppveðraðist af árangrinum.  Tók af sér fjölda sjálfsmynda og póstaði þeim inn á Fésbókarsíður sínar.

  Lögreglan samkeyrði myndir úr öryggismyndavél bankans við ljósmyndir á Fésbók (einskonar "gúgl").  Þar blöstu við ljósmyndir af glæpaparinu hampandi ránsfengnum.

  Í dómsal spurði forvitinn dómari hvernig það hefði dottið í hug að auglýsa glæpinn á Fésbók.  Karlinn svaraði því til að þau væru ekki Fésbókarvinir lögreglunnar.  Hún hefði ekki átt að sjá myndirnar.

  

   

    

5 ára trommusnillingur

  Hún var varla byrjuð að skríða,  brasilíska stelpan Eduarda Henklein,  þegar hún trommaði á allt sem hægt var að tromma á.  Foreldrarnir keyptu handa henni leikfangatrommusett þegar hún byrjaði að ganga.  það var eins og við manninn mælt;  hún trommaði daginn út og inn.  

  Fjögurra ára er hún komin með stórt alvöru trommusett og trommar af krafti.  Hún nennir ekki að hlusta á létt popp.  Hún vill bara hart og krefjandi rokk. Hér afgreiðir hún System of a Down.  Og ekki gleymir hún bassatrommunni með hægri fætinum.  Bleika barnarúmið hennar í bakgrunni stingur í stúf við harða rokkið:

  Skemmtilegast er þegar hún,  fimm ára,  trommar Led Zeppelin.  Því miður eru þau dæmi án hljóðs á þútúpunni vegna höfundarréttar.  Ég hef séð þau með hljóði en tekst ekki að deila þeim hér inn.  Trommumyndbönd án hljóðs eru ekki skemmtileg.  En það er líka gaman að sjá og heyra hana tromma Deep Purple.  

Sólböð til varnar heyrnartapi

 

  Á síðustu árum hafa tilteknir aðilar rekið ákafan og öfgafullan áróður gegn sól og sólböðum.  Svo langt hefur verið gengið að hérlendis setti Álfheiður Ingadóttir lög sem banna 18 ára og yngri að fara í sólbað.  Fárið hefur leitt til þess að fjöldinn felur sig kappklæddur ofan í myrkvuðum kjöllurum.  

  Á sama tíma eru krabbameinslæknar í útlöndum að hvetja fólk til að stunda sólböð.  Þau vinna gegn næstum öllum krabbameinum.  Jafnframt styrkja þau hár, tennur og húð ásamt því að vinna gegn þunglyndi.

  Hræðsla við sólarljós hefur þegar komið af stað faraldri beinþynningar og allskonar húðsjúkdóma á borð við exem og sóríasis.

  Nú hefur rannsókn leitt í ljós að sólarleysi skaðar heyrn.  Rannsóknin náði til á níunda þúsund manns yfir fertugt.  Sólarljósfælnir eru fimm sinnum líklegri til að glíma við heyrnarskerðingu í samanburði við ljóselska.  Að auki eru þeir í tvöfalt meiri hættu á að glíma við ójafnvægi.  Það leiðir til þess að þetta fólk dettur á húsgögn og meiðir sig.  Jafnvel beinbrotnar.  Einmitt vegna þess að sólarleysið veldur beinþynningu.  

  Vegna vaxandi heyrnadeyfðar ljósfælinna lagði fjöldi þingmanna fram frumvarp sem skyldar sjónvarpsstöðvar til að texta íslenskt efni.  Frumvarpið kippir rekstrargrunvelli undan minni sjónvarpsstöðvum.  Heppilegri leið er að auðvelda fólki að sporna gegn heyrnartapi með því að skreppa í sólbað.  Gefa því ljósakort í sólbaðsstofu í stað heyrnartækja.  

 

Mamman kjaftstopp

  Ég gerði mér erindi í verslunina Ikea í Garðabæ.  Við inngang blasir við hringhurð sem snérist stöðugt.  Ég nálgaðist hana ásamt konu með ungbarn og á að giska fimm ára stelpuskotti.  Stelpan var á undan okkur og virtist ætla að stökkva inn um dyragættina.  Í sama mund hrópaði mamman:  "Passaðu þig!"  Stelpan stoppaði og hrópaði krúttlega fullorðinslega til baka - auðheyranlega alvarlega misboðið:  "Ertu með svona lítið álit á mér?  Heldur þú virkilega að ég kunni ekki að passa mig?" 

-------------------------------------

Vandamál leyst með rosamiklum fjárhagslegum ávinningi fyrir þjóðarbúið

  Í vel á annað þúsund ár hafa Íslendingar haldið húsdýr:  Kindur, kýr, hesta, hunda, ketti og hænur.  Á nítjándu öld varð breyting á.  Fólk safnaðist saman, myndaði kaupstaði og tók upp á því að vinna við flest annað en húsdýrahald. Þróunin í þessa átt var hröð.  

  Í dag er Ísland nánast borgríki.  Genin garga samt á sveitina.  Því er mætt með sumarbústað í sveitinni og gæludýrum:  Gullfiskum,  nagrís,  páfagauk,  hundum og köttum. 

  Þessu fylgja vandamál.  Það þarf að fara út með hundana.  Þeir gelta og hræða ókunnuga.  Þeir bíta gesti og póstburðarfólk.  Þó má hafa gagn af þeim.  Þeir eru innbrotsvörn.  Af hinum dýrunum er ekkert gagn.  Bara fyrirhöfn.  Jú,  reyndar halda kettir músum og rottum frá.  Þeir eru að auki eina gæludýrið sem nýtur frelsis.  Hin búa við vondar aðstæður.  Gæludýrahald er vond meðferð á dýrum.

  Það þarf að leysa vandamálið og hugsa upp á nýtt.  Gefa dýrunum frelsi án þess að missa af þeirri skemmtun sem fylgir gæludýrahaldi.  Þetta er hægt að gera með því að ættleiða gamalmenni og taka með heim.  Það er þjóðhagslega hagkvæmt.  Léttir álagi af yfirfullum elliheimilum.  

  Vel stæðir gæludýraeigendur hafa margir hverjir sagt hryllingssögur af elliheimilum.  Þar er verið að troða fjórum og fimm einstaklingum saman inn í eina herbergiskytru.  Enginn skiptir sér af þessu fólki.  Starfsfólk er ofhlaðið störfum og gleymir gamlingjunum heilu og hálfu dagana og vikurnar.  Enginn klappar þeim eða sýnir þeim á annan hátt athygli og hlýju.  

  Gamlinginn á það sameiginlegt með páfagauk að geta talað og hermt eftir ýmsum hljóðum.  Það má líka kenna honum að gelta til að hræða innbrotsþjófa.

 

Tóku hund af heimilislausum manni

Alið á útlendingahatri

  Ég átti erindi í verslun.  Aldrei þessu vant.  Mig langaði skyndilega í maltöl.  Samt ekki Egils maltöl.  Ég setti viðskiptabann á Ölgerð Egils Skallagrímssonar þegar forstjóri hennar réðist með hroka og frekju að Föroya Bjór í fyrra.  Krafðist þess af ósvífni og yfirgangsfrekju að Föroya bjór hætti að selja Föroya Bjór Gull.

  Sem betur fer snérust vopn í höndum Ölgerðarinnar.  Almenningur reis upp til varnar Föroya Bjór Gulli.  Það leiddi til þess að verslanir ÁTVR urðu að þjóna eftirspurn með því að taka Föryoa Bjór Gull í sölu í flestum Vínbúðum.  Sem ekki var áður en Ölgerðin tók frekjukast.

  Nema hvað.  Kominn inn í verslun mætti ég ungum manni og syni hans.  Strákurinn sennilega um fimm ára.  Þeir voru á leið út.  Skyndilega tekur faðirinn viðbragð,  stoppar og segir:  "Það er miðvikudagur.  Ég ætla að kaupa Lottó."

  Stráksi tók vel í það með orðunum:  "Jess! Helvítis Finnar.  Þeir ætla að reyna að stela af okkur Lottóinu!" 

  Ég hrökk við.  Í hausnum á mér bergmáluðu útvarpsauglýsingar frá Lottóinu.  Þær ganga þessa dagana út á rembing í garð nágrannaþjóða okkar.  Þær eru sakaðar um hitt og þetta svívirðilegt varðandi Lottó.  Óhörðnuð íslensk börn heyra daginn út og inn alið á útlendingahatri í auglýsingum frá Lottói.  

  Svei!  Þetta er pólitísk ranghugsun.

Einn vann 110 milljónir

Ísland mun hagnast gríðarlega á viðskiptabanninu

 

  Undir lok áttunda áratugarins sendi bandaríski tónlistarmaðurinn Frank Zappa frá sér tvöfalda plötu,  "Sheik Yerbouti".  Nafnið var orðaleikur; snúið út úr heiti vinsæls dægurlags,  "Shake Your Body" með hljómsveitinni KC and the Sunshine Band.  Framburður á nafni lagsins og plötu Zappa var eins.  

  Á framhlið plötutvennunnar var Zappa með höfuðbúnað sem sómir vel hvaða arabískum olíusjeik sem er. Það var hluti af orðaleiknum. Eitt af lykilnúmerum plötusamlokunnar var "Jewish Princess".  Klæminn texti.  Margir töldu Zappa skjóta sig í báða fætur með því að reita gyðinga til reiði með uppátækinu.  Hann hafði komist upp með margt sprellið fram til þessa.  Meðal annars vegið gróflega að Bítlunum.  Þegar þeir sendu frá sér tímamótaverkið "Sgt. Peppers..." gaf Zappa út plötu með samskonar plötuumslagi,  "We are only in it for the Money".  

  "Sheik Yerbouti" var fyrsta plata sem Zappa gaf sjálfur út eftir að hafa verið skjólstæðingur ráðandi plöturisa.  Á þessum tíma áttu ný plötufyrirtæki á bratta að sækja.  Markaðnum var stýrt af örfáum plöturisum.

  Eins og spáð hafði verið brugðust samtök gyðinga ókvæða við.  Zappa var bannfærður þvers og kruss.  Hann var settur á svartan lista.  Fjöldi útvarpsstöðva þorði ekki að snerta með litla fingri á plötum hans.  Síst af öllu "Sheik Yerbouti".

  Þetta vakti athygli í heimspressunni.  Almenningur varð forvitinn.  Hvað var svona hættulegt við þessa plötu?  Hvað var það í laginu "Jewish Princess" sem kallaði á bannfæringu gyðinga?

  Leikar fóru þannig að platan fékk athygli í pressunni.  Ekki síst lagið um gyðingaprinsessuna.  Litla plötufyrirtækið hans Zappa stimplaði sig rækilega inn á markaðinn til frambúðar.  Platan seldist í á þriðju milljón eintaka.  Hvorki fyrr né síðar hefur plata með Zappa náð viðlíka árangri.  

   Zappa sem áður var bara dálæti sérvitringa varð súperstjarna og auðmaður.  Hann keypti auglýsingu í New York Times eða álíka blaði.  Þar þakkaði hann gyðingum kærlega fyrir fyrir viðbrögðin og athyglina.  Hann sagðist ætla að fá kaþólikka til auglýsa næstu plötu.  Þeir féllu ekki fyrir bragðinu.  

 

   

Sannspá rokkhljómsveit

   Á síðustu öld -  nánar tiltekið fyrir 16 árum - sendi bandarísk rapp-hipphopp-fönk-pönk-metal hljómsveit,  Rage Against the Machine,  frá sér tónlistarmyndband.  Í því - og texta lagsins - er ýjað að vaxandi auðræði.  Eða eitthvað svoleiðis.  Ef að vel er að gáð má sjá í myndbandinu myndbrot þar sem boðað er framboð hálfskoska auðmannsins litríka og skemmtilega,  Donalds Trumps,  til embættis forseta Bandaríkja Norður-Ameríku.  

  Þarna,  á síðustu öld,  þótti þetta vera barnalegt sprell;  tákn um stöðuna fremur en eitthvað sem yrði raunin.  Sumum þótti hljómsveitin seilast heldur langt með fráleitu uppátækinu.  Donald hafði að vísu á þessum tíma tekið upp á því að fjárfesta í forsetaframboðum tiltekinna kandídata.  En gjörsamlega út í hött var talið að hann myndi taka upp á því að nota auðævi sín til að sækjast sjálfur eftir forsetaembætti. Gert var grín að Rage Against the Machine fyrir fara svona yfir strikið í óraunhæfu sprelli.  

  Í myndbandinu sést þetta "uppdiktaða" auglýsingaspjald (sem í dag er raunveruleiki og áberandi í heimsfréttum): 

  Alveg burt séð frá þessu og öðru sem snýr að meintu vaxandi auðræði í Bandaríkjum Norður-Ameríku (og víðar) og framboði Trumps þá er lagið dúndur flott.

  Til gamans má geta að síðustu ár hefur trommari Rage Against the Machine,  Brad Wilk,  verið einnig trommari Black Sabbath.  Gítarleikarinn,  Tom Morello,  er að auki gítarleikari Ozzy(s) Osbourne(s) (Black Sabbath) og Brúsa Springsteens.  

  

   

Vissu ekki um milljarðana

Kvikmyndarumsögn

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 - Titill: Everest

 - Leikstjóri:  Baltasar Kormákur

 - Leikarar:  Ingvar E. Sigurðsson,  Jason Clarke

 - Einkunn: ****

 Everest er stórmynd í öllum skilningi orðsins.  Mikið er í hana lagt.  Nostrað við öll smáatriði.  Útkoman er sannfærandi.  Þrívíddin hjálpar.  Samt er ekki beinlínis gert út á hana.  Myndin skilar sér áreiðanlega einnig vel í tvívídd.

  Myndin hefur verið hlaðin lofi í heimspressunni.  Fjöldi stærstu fjölmiðla heims hafa "spanderað" á hana fimm stjörnum.  

  Everest byggir á raunverulegum atburði.  Hún segir sögu nokkurra fjallgönguröltara sem fórust á einu bretti á fjallinu Everest í Nepal 1996.  Það er óheppilegt að vita hvernig fer í lokin þegar um spennumynd er að ræða.  Já,  Everest er að hluta til spennumynd.  Þrátt fyrir vitneskju um framvinduna þá tekst að laða fram spennu.  Aftur og aftur.  

  Myndin er löng,  röskir tveir klukkutímar. En áhorfandinn tekur ekki eftir tímalengdinni.  Hann lifir sig inn í myndina.  Nægilega margt ber til tíðinda og sjónarspilið er svo áhrifaríkt að hann er er límdur við bíótjaldið.

  Fjallið er hrikalegt,  stórbrotið og yfirþyrmandi. Það er stórfengleg og áhrifarík upplifun út af fyrir sig að sjá það.  Tökur fóru fram í Alpafjöllum.  Í vinnslu eru þær færðar yfir á Everest.  Hvergi er hnökra að finna á þeim vinnubrögðum - fremur en öðru.

  Undir lokin kemur við sögu dálítið væmið fjölskyldudrama.  Fyrir minn smekk er það ekkert skemmtilegt.  En hvað væri kvikmyndin Titanic án væmninnar á seinni stigum?

  Fjallarölt svona almennt er gott, hollt og gefandi skaðlaus upplifun.  Þeir sem rölta upp Everest eru hinsvegar fífl.  Dauðinn er við hvert fótspor.  Tilgangsleysið er algjört.  Þetta er eins og að leika sér að rússneskri rúllettu.  Þetta er heimska.  Við getum kallað það dirfsku að leggja líf sitt í verulega hættu að ástæðulausu.  Það er dirfska fífls,  fífldirfska.  Það á ekki að hetjuvæða þessi fífl.  Þvert á móti.  Myndin afhjúpar hið besta hve tilgangslaust og heimskulegt rölt er upp á hættuleg fjöll.

  Tónlistin í myndinni er snyrtilega unnin.  Eins og allt annað.  Þegar líður á myndina eru flestir fjallaröltarar orðnir sannfærandi hásir.  Einn hóstar trúverðugum lungnaveikishósta frá upphafi myndar.  Öll svona smáatriði eru fullkomlega útfærð. 

  Ég mæli með því að fólk horfi á Everest í kvikmyndasal.  Þar nýtur glæsilegt landslagið sín og þrívíddin (D-3).  

Íslendingar gera vel við sig

  Margir Íslendingar hafa það gott.  Þeir eru á pari við frægustu erlendar poppstjörnur og tekjuhæstu Hollywood-leikara.  Tímakaup upp á 57 þúsund kall þykir vera temmilegt.  Það er hlegið að aulunum sem ná ekki 1000 kr. á mínútu.  Ennþá hærra er hlegið að vesalingunum sem ná ekki að greiða sér árlegan arð upp á milljarð.  Tveir milljarðar eru nær lagi - til að teljast maður með mönnum.

  Ennþá er einhver feimni í gangi gagnvart einkaþotunum sem héldu vöku fyrir Reykvíkingum allan sólarhringinn fyrir bankahrunið 2008.  Já, og þyrlum sem menn skutluðust á til að fá sér pylsu í Baulunni eða skutust á frá Vestmannaeyjum til að tapa milljörðum króna í misheppnuðum fjárfestingum í Reykjavík.  Ekkert mál.  

  12 milljón króna jeppar seljast um þessar mundir eins og heitar lummur. Í dag er togast á um hvern Saga Class flugmiða.  Embættismenn ríkis og borgar togast á við almenning um þessa miða.

  Þetta sama fólk hefur áhyggjur af því að kostnaður við móttöku á flóttamönnum frá Sýrlandi komi niður á íslenskum öryrkjum og ellilífeyrisþegum.  Áhyggjurnar eru skiljanlegar.  Það er útilokað að taka á móti flóttafólki öðru vísi en níðast vel og rækilega á öryrkjum og ellilífeyrisþegum.  

  Góðu fréttirnar eru þær að það er til nóg af peningum. Ríkiskirkjan fær 4 milljarða eða meir.  Veitir ekki af.  Kostnaður vegna Nató-aðildar er aðeins nokkur hundruð milljónir. Aðallega vegna loftferðaeftirlits yfir Keflavík.  Án þess myndu íslenskir öryrkjar og ellilífeyrisþegar ekkert vita hverjir fljúga um íslensku loftin blá.

  Utanríkisráðuneytið kostar marga marga milljarða.  Víða um heim eru rekin íslensk sendiráð.  Þeirra eina hlutverk er að halda kokteilboð fyrir íslenska embættismenn.  Ekkert til sparað. Sífellt er verið að stofna ný embætti hjá hinu opinbera,  nýjar nefndir (sumar kallaðar ráð.  Það réttlætir betur kostnaðinn).  Aðstoðarmönnum ráðherra fjölgar með ógnarhraða.  Það besta er að allir sem að jötunni komast fá risaflott eftirlaun það sem eftir er.   

  

  

Slegist um flugsæti á Saga Class

Enn ein ástæðan fyrir því að aflétta einokun ÁTVR

  Sala á áfengum drykkjum er lögleg á Íslandi.  Neysla á áfengum drykkjum er lögleg á Íslandi.  Hið einkennilega er að einu verslanir sem mega selja þessa löglegu vöru eru örfáar ríkisbúðir. Aðeins starfsmönnum á launaskrá ríkisins er treyst til að afgreiða bjórdósir og vínflöskur.  

  Þetta er eins geggjað og hugsast getur. Þetta á eftir að verða sama aðhlátursefni og bjórbannið,  sjónvarpslausir fimmtudagar, sjónvarpslaus júní, einokunarsala mjólkurverslana,  skömmtunarseðlar, einokunarsala ríkisins á útvarpstækjum, galdrabrennur og effemm-hnakkar.    

 

Vínbúðum lokað

Færeyingar finna olíu

  Í fyrra dró færeyska olíuleitarfélagið Föroya Petroleum sig út úr samfloti í olíuleit í íslenskri landhelgi,  á Drekasvæðinu.  Ástæðan var sú að forráðamenn félagsins höfðu öðlast yfirgripsmikla þekkingu á olíuleit.  Þeir voru og eru sannfærðir um að fullreynt sé að enga olía verði að finna á Drekasvæðinu.  Uppskriftin er eitthvað á þá leið að borað sé á 9 líklegustu stöðum.  Ef engin olía finnst þá sýnir sagan að frekari leit sé árangurslaus.

  Gott ef Kínverjar eru samt ekki ennþá að bora og leita á Drekasvæðinu.

  Föroya Petroleum hefur að undanförnu borað níundu holuna við Færeyjar.  Í dag fannst olía.  31 milljón tunna í mesta lagi.  Það þykir ekki mikið,  að mér skilst.  En staðfestir að olíu sé að finna við Færeyjar.  

Maður skotinn til bana til að forða honum frá sjálfsvígi

  Í Denver í Bandaríkjum Norður-Ameríku hringdi örvæntingafull móðir í lögregluna.  Fullorðinn sonur hennar,  andlega vanheill,  bar hníf að hálsi sér og hótaði að svipta sig lífi.  Hún bað lögregluna um að afvopna hann áður en hann færi sér að voða.

  Tveir lögreglumenn mættu í snarhasti á svæðið.  Þeir gáfu manninum ströng fyrirmæli um að hætta tafarlaust við áform um sjálfsvíg.  Hann sýndi engin merki um hlýðni.  Þvert á móti þá herti hann hníf að hálsi og hljóp aftur út á götu.  Til að forða manninum frá því að láta verða af ætlun sinni sá lögreglan ekki aðra leið en skjóta hann til dauða.

  Í kjölfar sendi lögreglan frá sér fréttatilkynningu um atburðinn.  Lögreglumennirnir voru hlaðnir lofi fyrir hugrakki og hetjuskap.  Með snarræði náðu þeir að hindra manninn í að fremja sjálfsvíg.  Að auki tekist snöfurlega að bjarga eigin lífi í sjálfsvörn áður en ofbeldisfullur og hættulegur maðurinn myrti þá.  Ennfremur áður en hann myrti alla íbúa götunnar.  Hvatt var til þess að lögreglumennirnir yrðu sæmdir æðstu orðum Bandaríkjanna fyrir hetjudáðir.

  Mörgum dögum síðar birtist á þútúpunni meðfylgjandi myndband af atburðarásinni.  Sumum virðist sem hún stangist á við lýsingu lögreglunnar.  Talsmaður lögreglunnar hefur bent á að þeir sem voru ekki á vettvangi hafi enga möguleika á að átta sig á aðstæðum;  hvernig lögregluþjónar upplifðu atvikið.   

 

Tónlistarmenn sem misstu af heimsfrægð á ögurstundu

  Það geta ekki allir orðið ofurríkar poppstjörnur.  Af 1000 sem reyna er kannski einn sem nær árangri.  Sumir streða alla ævi án árangurs.  Heimildarmynd um kanadísku hljómsveitina Anvil kemur því vel til skila að eitt er að vera á þröskuldi heimsfrægðar.  Annað að komast á þröskuldinn en ná ekki yfir hann.  

  Heimsfrægð og auðævi skila ekki alltaf hamingju og langlífi.  27 ára klúbburinn er svartur skuggi yfir rokksögunni.  Allt þetta hæfileikamikla fólk sem framtíðin blasti við en yfirgaf jarðvist 27 ára:  Jimi Hendrix,  Janis Joplin,  Jim Morrison,  Brian Jones,  Robert Johnson,  Amy Winehouse,  Kurt Cobain og svo margir aðrir.  Gram Parson var aðeins 26 ára.  

  Svo eru það hinir sem voru á barmi þess að verða súperstjörnur en misstu af á lokaspretti.

 

  Einn heitir Tony Chapman.  Hann var trommari The Rolling Stones.  Hann kom með bassaleikarann Bill Wyman inn í hljómsveitina.  Honum þótti hljómsveitin ekki halda nægilegri tryggð við blúsinn.  Rollingarnir voru of mikið rokk og ról fyrir hans smekk.  Charlie Watts tók við trommukjuðunum og hefur síðan verið einn af frægustu og tekjuhæstu trommurum rokksögunnar.

  Fyrsti trommari Bítlanna var Pete Best.  Hann var í Bítlunum 1960 til 1962.  Hann þótti snoppufríður og naut mestrar kvenhylli Bítla.  Illar tungur segja að það hafi átt einhvern þátt í því að aðrir Bítlar vildu sparka honum úr hljómsveitinni.  Minna illar tungur segja að hann hafi ekki þótt nógu góður trommari.  Einnig að hann hafi ekki blandað geði við hina Bítlana  Þeir hinir dópuðu og voru hálf geggjaðir.  Hann var þögull og hélt sig til hliðar.  Svo eignuðust Bítlarnir bráðskemmtilegan drykkjufélaga,  Ringó Starr. Hann var að auki dúndur góður trommari.  Hann var í töluvert frægari hljómsveit,  Rory & The Hurricanes.  En lét sig hafa það að ganga til liðs við drykkjufélaga sína í Bítlunum.

  Pete Best sat eftir með sárt enni.  Lagðist í langvarandi þunglyndi.  Reyndi sjálfsvíg ítrekað og allskonar vesen.  En tók gleði sína þegar breska útvarpsfélagið BBC gaf út plötur með upptökum með Bítlunum í árdaga hljómsveitarinnar.  þá fékk Pete 600 milljónir ísl kr. í eingreiðslu.  Hefur verið nokkuð sprækur síðan. Hann hefur alla tíð gert út hljómsveit.  En  töluvert vantar upp á að hún sé samkeppnisfær við Bítlana.

Forsetaframbjóðandi hrekktur

  Einn af þeim fjölmörgu sem sækjast eftir því að verða frambjóðandi repúblikana til embættis forseta Bandaríkja Norður-Ameríku sætir grófu einelti.  Ekki einungis af hálfu Íslendinga heldur einnig Breta.  Já, og jafnvel landa sinna.  Þetta er ljótt.

  Fórnarlambið,  Donald Trump,  ber sig engu að síður vel.  Enda nýtur hann vaxandi vinsælda innan flokksins.  Einkum meðal kvenna.  

  Eitt af því sem grínast er með er að sjóndeildarhringur Trumps nái ekki út fyrir túnfótinn.  Hann viti ekkert hvað gerist í öðrum löndum.  Nema í Kína.

  Það sér hvergi fyrir enda á eineltinu.

  Trump er duglegastur allra að hlaða á sig hrósi af öllu tagi.  Til að mynda hefur hann hrósað sér af því að ekki sé hægt að plata sig.  Hann sé svo næmur að hann greini á örskotsstund ef hrekkur eða gabb eru í uppsiglingu.  

  Breskur hrekkjalómur sannreyndi þetta á dögunum.  Eða þannig.  Hann sendi Trump stuðningsyfirlýsingu fyrir hönd föður síns.  Sagði kallinn ætla í fyrsta skipti á ævinni að kjósa og það Trump.  Með lét hann fylgja ljósmynd af formanni breska Verkamannaflokksins.  Sá verður mögulega breski forsætisráðherrann sem forseti Bandaríkjanna mun hafa samskipti við á næsta kjörtímabili.

  Trump féll í gildruna.  Hann hoppaði hæð sína í loft upp af ánægju með að fá atkvæði frá Bretlandi.  Heimsþekkt andlitið á formanni Verkamannaflokksins þekkti hann ekki.  Þess í stað hampaði hann á twitter stuðningsyfirlýsingunni.

 

   

Trump selur Ungfrú Bandaríkin strax aftur

Jón Þorleifs ofsótti bróður sinn

  Jóni Þorleifssyni,  rithöfundi og verkamanni,  samdi ekki við ættingja sína.  Eins og gengur.  Að því er ég best veit var flestum ættingjum hans hlýtt til hans.  Það var ekki gagnkvæmt í öllum tilfellum.

  Á gamals aldri fékk bróðir Jóns heilablóðfall.  Við það hægðist mjög á hugsun hans.  Þetta nýtti Jón sér.  Hann vissi hvaða kaffihús bróðirinn sótti.  Jón vaktaði þau.  Þegar hann sá bróður sinn þar inni þá vatt Jón sér að honum og hellti yfir hann svívirðingum.  Svo hljóp Jón út áður en bróðirinn náði að svara.  

  Jón hrósaði sigri í þessari viðureign.  Hann viðurkenndi að bróðirinn hafi lengst af haft betur í orðaskaki þeirra bræðra.  En þarna var hann mátaður.  "Ég þekki helvítið hann Kristján bróður það vel að ég veit að það sýður á honum að geta ekki svarað fyrir sig," sagði Jón sigurhrósandi.  

  Systir þeirra bræðra skrifaði Jóni bréf út af þessu.  Í því sagðist hún verða að skrifa honum bréf vegna þess að hann skelli á hana þegar hún hringi í hann.  Hún bað hann kurteislega um að sýna þann manndóm að láta veika ættingja í friði.  Þetta túlkaði Jón þannig að honum væri meinað að heimsækja móðir sína sem lá á banasæng.  Hann hlýddi fyrirmælunum en var afar ósáttur. Hann setti fyrirmælin lítið í samhengi við samskiptin við bróðurinn heldur einblíndi á að honum væri meinað að heimsækja veika móðir sína.  Það þótti honum vera svívirða en það væri fjarri sér að hunsa fyrirmæli systurinnar.  Hann talaði ekki við mömmu sína þaðan í frá né aðra ættingja.  Sagðist ekki geta krafið þá um heilbrigðisvottorð til að eiga orðastað við þá.     

  Fleiri sögur af Jóni HÉR

  

 

 

 

 

 

 

 

 

  

Veitingaumsögn

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  - Réttur:  Hrefnusteik

  - Veitingastaður:  Bike Cave,  Skerjafirði

  - Verð:  2495,-

  - Einkunn: *****

  Þeir eru ekki margir veitingastaðirnir sem bjóða upp á hvalkjöt.  Þeim mun meira fagnaðarefni er að boðið sé upp á hrefnukjöt í Bike Cave í Skerjafirði.  Ennþá meira fagnaðarefni er hvað steikin og meðlæti eru mikið lostæti.

  Kjötið er marinerað til margra daga.  Það er síðan kryddað kryddblöndunni frábæru "Best á nautið" og snöggsteikt. Ytra lag dökknar og fær ljúfengt steikarbragð.  Í miðju er kjötið fallega rautt án þess að vera blóðugt.  Allt lungnamjúkt.

  Meðlæti er ferskt salat, krossarar og bearnaise-sósa.  Jarðaber gefa salatinu skarpt frískandi bragð.  Krossarar eru náskildir frönskum kartöflum.  Þetta eru skarpkryddaðar (ég greindi papriku, salt og pipar) djúpsteiktar kartöflur.  Þær eru mun bragðbetri en hefðbundnar franskar.  Stökkar (crispy) í gegn. Toppurinn yfir i-ið er bearnaise-sósan.  Hún er ekki venjuleg.  Þetta er verðlaunuð sósa,  uppskrift Hjördísar Andrésdóttur verts og listakokks á Bike Cave.  Besta bearnaise-sósa sem ég hef smakkað. Blessunarlega að mestu laus við smjörbragðið (sem háir iðulega bearnaise-sósum).       

  Ég mæli eindregið með hrefnusteikinni í Bike Cave í Skerjafirði. Hún er sælkeramáltíð.

--------------------------------------------------------

  Fleiri veitingaumsagnir má finna með því að smella HÉR