Meira um mat í Amsterdam

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Starfsmenn veitingastaða í Amsterdam eru næstum því óþægilega ágengir. Eða þannig. Þegar stansað er fyrir framan veitingastað til að lesa matseðil úti í glugga eða á auglýsingatrönu sprettur skyndilega upp þjónn eða annar starfsmaður staðarins. Hann reynir hvað hann getur til að lokka mann til viðskipta.  Fer yfir "tilboð dagsins" og þylur upp fleiri kosti. Ef maður er tvístígandi færist hann í aukana.  Lofar desert sem kaupauka.  Ef það dugir ekki lofar hann einnig ókeypis drykk með matnum. Þetta er barátta um brauðið.  Eða öllu heldur þjórfé. Þegar margir veitingastaðir eru staðsettir hlið við hlið munar um harkið.  Bera sig eftir björginni.  Túristar fylla götur miðbæjarins.

  Bob Marley er í hávegum í Amsterdam.  Myndir af honum skreyta allskonar kaffihús og verslanir. Í sumum kaffihúsum eru hass og marijúana til sölu.  Það höfðar ekki til mín.  Ég hef á árum áður prófað þannig jurtir í þrígang.  Víman heillar mig ekki. Ég held mig við bjórinn. Enda inniheldur hann B-vítamín.

  Víða í Amsterdam eru sölubásar með franskar kartöflur.  Bara franskar kartöflur og majonesklessu.  I einhverjum tilfellum er hægt að velja um fleiri sósur.  Ég skipti mér ekki af því.  Alveg áhugalaus um franskar kartöflur. Við þessa bása eru langar biðraðir.  Þetta fyrirbæri er þvílíkt vinsælt.  Á sumum stöðum eru svona básar hlið við hlið.  Á öðrum stöðum er stutt á milli þeirra.  Allstaðar er löng biðröð fyrir framan þá.  Samt gengur afgreiðslan mjög hratt fyrir sig.  Ég horfði upp á starfsmenn moka þeim frönsku í kramarhús eins og í akkorði.  Eldsnöggir.

  Þetta er auðsjáanlega góður bisness. Húsnæðið er álíka stórt og pylsuvagn.  Kartöflurnar afhentar út á stétt miklu hraðar en pylsur.  

 Svo eru það sjálfsalar með heitum skyndibita.  Þeir eru rosalega vinsælir. Þeir eru eins og hefðbundnir sjálfsalar. Réttirnir sjást í hólfi:  Hamborgarar, pylsur,  kjúklingabitar og allskonar djúpsteiktir réttir.  200 - 300 kall eða svo er settur í sjálfsalann og hólf opnast.  Einfalt og notalegt.

    

    

Matur í Amsterdam

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Ég hef áður skýrt undanbragðalaust frá því að ég skrapp til Amsterdam um páskana.  Sennilega var um áratugur síðan ég heimsótti þá ágætu borg síðast.  Þetta var þess vegna dáldið eins og fersk heimsókn.  

  Við innritun á gistiheimili tilkynnti afgreiðsludaman mér að ættingi minn væri gestur þarna. Ég varð eitt spurningamerki. Daman fletti upp í tölvunni og sagði: "Hún er hérna,  Sabrína Guðmundsson.  Þetta er nákvæmlega sama ættarnafnið, stafsett með ð og allt."

  Ég þakkaði fyrir upplýsingarnar.  En veit ekkert meira um Sabrínu. 

  Í einni plötubúð sem ég heimsótti spurði afgreiðslumaðurinn fljótlega:  "Íslendingur?".  Ég játti.  Hann sagði:  "Ef maður hefur heyrt í sjónvarpinu viðtal við Björk og Sigur Rós þá er íslenski enskuframburðurinn auðþekkjanlegur." Hann sagðist hafa komið til Íslands og sannreynt þetta.  

  Athygli vekur að fjöldi veitingastað býður upp á nákvæmlega sömu rétti:  Lambakótelettur, svínarif,  grillaðar kjúklingabringur,  rib eye steik og eitthvað svoleiðis.  Sama meðlæti:  Kál, tómatsneiðar, agúrkusneiðar, franskar, tómatsósa og majónes.  Á auglýsingatrönum og úti í gluggum veitingastaðanna eru sömu ljósmyndir af þessum réttum.  Samt eru staðirnir ýmist kenndir við Argentínu, Ítalíu, Istanbúl,  Tæland eða eitthvað annað.  Enginn munur er á þessum réttum hvort heldur sem veitingastaðurinn er fínn háklassa eða skyndibitastaður.  Verðið er 10 - 11 evrur (um 1400 - 1500 íslenskar kr.).

  Biðja þarf sérstaklega um bakaða kartöflu.  Alltaf fylgja með tómatsósan og majonesið.  Þegar bita er stungið ofan í þær báðar er útkoman kokteilsósa.    

 Mér dettur í hug að einn og sami birginn afgreiði alla þessa staði.  Fremur en að þeir séu allir í eigu sama aðila.  Þetta er skrítið.  Ekki síst vegna þess að víða liggja þessir staðir saman hlið við hlið.

  Fyrri blogg um Amsterdam-heimsóknina má lesa með því að smella á þessa hlekki:

http://http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/2169441//blog/jensgud/entry/2169441/

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/2170260/

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/2170473/

        

Sá svalasti

  Enski gítarleikarinn Keith Richards er einn svalasti töffari rokksögunnar.  Það eru ekki meðmæli út af fyrir sig.  Þannig lagað.  En í tilfelli Keiths er það heillandi. Þegar ég sé forsíðuviðtal við hann í poppblöðum þá kaupi ég þau. Vitandi um að góðan  skemmtilestur er að ræða. Gullmolarnir velta upp úr honum. Óviljandi ekki síður en viljandi. Hann lætur allt flakka.  Hvort heldur sem er um félaga sína í Rolling Stones,  aðra tónlistarmenn eða sjálfan sig.  Stundum reynir hann klaufalega að fegra sinn hlut.  Jafnan leiðréttir hann það síðar.  Dæmi:  Það rataði í heimsfréttir er hann slasaðist við að klifra í tré fyrir nokkrum árum.  

  Til að byrja með sagðist hann hafa dottið niður úr trénu.  Svo fór að hann dró það að hluta til baka.  Sagðist hafa í raun flækst í lággróðri,  runnaþyrpingu,  fælst, lent í áflogum við hríslurnar og slasast.  Hann snöggreiddist.  Barðirst um á hæl og hnakka með þeim afleiðingum að bein brákuðust. Hann skammaðist sín svo mikið fyrir að hafa farið halloka í áflogum við trérunna að fyrstu viðbrögð voru að segjast hafa dottið úr tré.  

  Eins þegar hann missti út úr sér að hafa tekið öskuna af föður sínum í nefið. Blaðafulltrúar Rolling Stones kepptust í kjölfarið við að upplýsa að þar hafi verið um óhappaverk að ræða en ekki ásetning.  Kauði missti öskuna fyrir klaufaskap ofan í síðasta kókaín-skemmtinn sem hann átti þann daginn.  Það var ekki hægt að greina öskuna frá kókaíninu undir þeim kringumstæðum.  Ekki var um annað að ræða en sniffa öskuna með.  Síðar upplýsti Keith að einungis hluti öskunnar hafi blandast kókinu. Hann hafi þess vegna aldrei tekið alla öskuna af pabba sínum í nefið.  

  Til eru ótal brandarar um Keith.  Einn slíkur hermir að einungis kakkalakkar og hann lifi af kjarnorkuárás.  Er þá vísað til lífernis hans sem dópista og drykkjubolta.  Neyslufélagar hans hafa fallið frá hver á fætur öðrum.  En Keith er alltaf sprækur. Miðað við allt og alla ber hann aldur vel.  Að vísu er andlitið rúnum rist og fingurnir orðnir hnúóðttir og snúnir eins og roð í hundskjafti.

  Í gær hlustaði ég á síðustu sólóplötu kappans. Hún er nokkuð góð og skemmtileg.  Þar krákar hann sitthvort lagið eftir jamaísku reggí-stjörnuna Gregory Isaacs (Love Overdue) og bandaríska þjóðlaga-blúsistann Leadbelly (Goodnight Irene).  Virkilega flott. Frumsömdu lögin eru líka alveg ljómandi flott.

 

Það er flugmaðurinn sem talar

  Þegar skroppið var til Amsterdam á dögunum þá flaug ég með flugfélaginu Wow.  Það geri ég alltaf þegar því er við komið.  Fyrstu árin voru flugfreyjur Wow uppistandarar.  Þær reittu af sér vel heppnaða brandara við öll tækifæri sem gafst.  Eðlilega gekk það ekki til lengdar.  Það er ekki hægt að semja endalausa brandara um björgunarbúnað flugvélarinnar,  útgönguleiðir og svo framvegis.  Því síður er boðlegt að endurtaka sömu brandarana oft þar sem fjöldi farþega ferðast aftur og aftur með Wow.

  Ennþá er létt yfir áhöfn Wow þó að brandarar séu aflagðir.  Ein athugasemd flugmannsins kitlaði hláturtaugar farþega á leið frá Amsterdam.  Hún kom svo óvænt í lok þurrar upptalningarþulu.  Þið kannist við talanda flugmanns í hátalarakerfi.  Röddin er lágvær, blæbrigðalaus og mónótónísk:  "Það er flugmaðurinn sem talar.  Við fljúgum í 30 þúsund feta hæð... Innan skamms verður boðið upp á söluvarning.  Upplýsingar um hann er að finna í bæklingi í sætisvasanum fyrir framan ykkur.  Í boði eru heitir og kaldir réttir,  drykkir og úrval af sælgæti. Mér finnst Nóa kropp best!"  

      

Verið er að skoða töskur mannsins

Fagnaðarefni

  Það er fátt neikvætt við að fráfarandi forsætisráðherra Íslands,  Sigmundur Davíð Gunn-LAUG-sson, sé aðhlátursefni út um allan heim. Heimspressan - netmiðlar,  dagblöð og sjónvarpsstöðvar - keppast við að búa til, fara lengra með og teygja brandara og skemmtiefni úr klaufaskap hans við að ljúga.  Það er ekkert nema kostur að kæta heimsbyggðina með safaríku grínfóðri.  

  Í framhjáhlaupi má skjóta því inn að vandræðagangur kauða,  stam og óðagot, sannar að hann er ekki siðblindur.  Hann þekkir mun á réttu og röngu.  Afhjúpandi einkenni siðblindra er að þeir eiga jafn auðvelt með að ljúga og segja satt. Þetta eru góðar fréttir.

  Ennþá betri fréttir er að mikil umfjöllun um Ísland í heimspressunni vekur athygli á Íslandi og skilar auknum ferðamannastraumi.  Útlendingar þyrpast til Íslands sem aldrei fyrr með fangið fullt af gjaldeyri.  Okkur bráðvantar þann gjaldeyri í stað allra peninganna sem Íslendingar fela í skattaskjólum á Tortóla.

   

      

    

Sigmundur Davíð skotspónn spéfugla beggja vegna Atlantshafs

Íslensk tónlist í Amsterdam

  Þegar ég fer til útlanda þá fagna ég því að hafa ekki áhuga á búðarápi.  Ég hef engan skilning á fólki sem fer í búðir í útlöndum.  Það eru búðir á Íslandi.  Þar fást föt og allt annað sem Íslendingar kaupa í útlöndum - og borga síðan 20 þúsund kall fyrir yfirvigt við innritun.

  Einu búðir sem ég stíg fæti inn í útlöndum eru plötubúðir.  Reyndar er heimsókn í útlendar plötubúðir langt í frá sama skemmtun og fyrir daga internets.  Á síðustu öld fór ég jafnan klyfjaður allt að 40 - 50 plötum út úr plötubúðum í útlöndum.  Í dag eru plötubúðir í útlöndum óspennandi. Þær selja aðeins vinsælustu plötur dagsins og plötur með stærstu nöfnum tónlistarsögunnar, svo sem Bítlunum,  Stóns og Dylans.

  Þrátt fyrir þessa annmarka þá fletti ég hverri einustu plötu í plötubúðum sem verða á mínum vegi í útlöndum. Núna síðast í Amsterdam um páskana. Þar eru í dag aðeins tvær plötubúðir sem selja geisladiska.  Mér til undrunar er úrval íslenskrar tónlistar þar nokkuð gott.

  Plötur þessara flytjenda er að finna í plötubúðunum í Amsterdam:

Björk (15 titlar)

Sigur Rós (10 titlar)  

Ólafur Arnalds (5 titlar) 

Emilíana Torríni (4 tilar) 

John Grant (4 titlar)

Vaccines (3 titlar)

Ásgeir Trausti (2 titlar)

Jónsi í Sigur Rós (2)

Of Monsters and Men (2 titlar)

Hilmar Örn Hilmarsson (1 titill)

  Hér fyrir neðan er lag af plötu Hilmars Arnar.

            

Og þá voru eftir níu

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Stöðugt bætist við í hóp forsetaframbjóðenda.  Líka í hóp þeirra sem kallað er eftir að fari í framboð.  Um þessar mundir stefnir í að frambjóðendur verði um eða yfir tuttugu.  Eru þá frátaldir tveir sem hafa hætt við framboð. Fyrst var það riddari drottins,  Árni Björn.  Síðan riddari heilbrigðs lífstíls,  Þorgrímur Þráinsson, baráttumanns gegn sígarettum og að mæður horfi ekki í augu nýfæddra barna við brjóstagjöf.

  Fleiri eiga eftir að heltast úr lestinni.  Ástæðan er þríþætt:  Í fyrsta lagi vegna skorts á úthaldi.  Það kostar mikla elju og mikinn tíma að standa í framboði af fullri alvöru.  

 Í öðru lagi fellir peningaskortur frambjóðendur.  Það þarf lágmark 10 - 15 milljónir króna til að eiga möguleika á árangri. Tvöfalt hærri upphæð ef frambjóðandinn er ekki þegar landsfrægur. Þegar nær kjördegi líður mun þessi staðreynd blasa við frambjóðendum.

 Í þriðja lagi eru það meðmælendur.  Hver frambjóðandi þarf lágmark 1500 meðmælendur.  Reynslan hefur sýnt að nauðsynlegt er að skila inn nöfnum 3000 meðmælenda.  Á síðustu fjórum áratugum hafa að minnsta kosti tvö framboð verið felld úr leik vegna ófullnægjandi meðmælalistam - þrátt fyrir að hafa skilað inn 3000 undirskriftum.  

  Það sem platar marga er að einungis fólk með kosningarétt má mæla með framboði.  Undirskrift yngra fólks er ógild.

  Annað vandamál er að á flestum meðmælendalistum slæðast með undirskriftir grínara.  Af raunverulegum dæmum um slíkt má nefna undirskrift "Karlsins í tunglinu" og "Andrésar Andar".  Einnig ósamræmi í kennitölum og lögheimili.  Svo og að einungis má mæla með einum frambjóðanda. Það verður stóra vandamálið í ár.  

  Framboð tuttugu sem skila inn undirskrift 3000 meðmælenda hver þýðir að við erum að tala um undirskrift 60 þúsund manna.  Það gengur ekki upp.  Þeir sem verða seinir til að fá meðmælendur lenda í vandræðum.  Þegar til kastanna kemur verður fjöldi frambjóðenda nær einum tug en tveimur.  Í dag hefur aðeins Sturla Jónsson náð 3000 meðmælendum.  En það er ekki öll nótt úti fyrir aðra áhugaverða frambjóðendur.  Slagurinn er rétt að byrja.     

  

               

Þorgrímur hættur við framboð

Ekkert lát á eineltinu

  Alveg frá því að leit hófst að frambærilegum frambjóðanda repúblikana til embættis forseta Bandaríkja Norður-Ameríku hefur framboð eins kandídats sætt stöðugum árásum.  Frambjóðandinn Donald Trump er hæddur, smáður og svívirtur úr öllum áttum.  Það er sama hvort hann segist vera fylgjandi frelsi kvenna til fóstureyðinga eða ætli að taka upp harðar refsingar við fóstureyðingum;  hann fær yfir sig sama gusuganginn.  Líka þegar hann segir tiltekinn kvenframbjóðanda vera of ljótan til að verða forseti eða þegar hann segir konuna ekkert vera svo ljóta.  Viðbrögð eru öll á einn veg.  Það er fussað,  sveiað og hneykslast.    

  Eineltið birtist einna best í vandræðum með kosningalag framboðsins.  Í vikunni var Donald bannað að nota síðast kosningalag sitt,  "Jump Around" með House of Pain.  Í yfirlýsingu frá liðsmönnum House of Pain er hann uppnefndur "piece of shit" og "scumbag".  Ekki er kurteisinni fyrir að fara hjá eineltispúkunum.

  Í upphafi kosningabaráttunnar notaði Trump lagið "Rocking in a free world" með Neil Young.  Þrátt fyrir langvarandi vinskap þeirra tveggja þá bannaði Njáll Ungi honum að nota lagið.  Það kom Trump illilega á óvart. Hann var búinn að borga plötuútgefandanum fyrir notkunarrétt á laginu.  

  Vegna vináttunnar kaus Trump að láta gott heita.  Hann skipti um kosningalag.  Nýja lagið var "It´s the end of the world" með REM.  Það átti ekki að vera vandamál. Hljómsveitin löngu hætt og liðsmenn hennar í litlu sem engu sambandi við hvern annan.

  Þar misreiknaði kappinn sig.  REM-ararnir tóku höndum saman og bönnuðu Trump að nota lagið.  Þeir létu fúkyrði um frambjóðandann fljóta með.  Þessir rokkarar kunna sig ekki.

  Þá var ekki um annað að ræða en leita í smiðju góðs vinar og golf-félaga,  Stebba Tylers,  söngvara Aerosmith.  Trump gerði lagið "Dream On" að kosningalagi sínu. Stebbi bað hann undir eins að hætta að nota lagið.  Hann hélt að Tyler væri að grínast í vini sínum út af vandræðunum með lög Njáls Unga og REM.  Hann hélt áfram að nota lagið.  Steve gerði sér lítið fyrir og setti lögbann á notkun lagsins.

  Nú var úr vöndu að ráða.  Lausnin var að leita í útlenda tónlist.  Bretar vita ekkert hvað gengur á í kosningabaráttu í Bandaríkjunum.  Ekki frekar en að Trump veit ekkert hvað gengur á í kosningabaráttu í útlöndum.  Næsta kosningalag var "Skyfall" með ensku söngkonunni Adele.  Sem aukalag notaði hann annað Adele lag,  "Rolling in the deep". 

  Svo ótrúlega vildi til að Adele frétti af þessu. Hún bannaði þegar í stað frekari notkun á sinni tónlist á kosningafundum auðmannsins knáa.

  Hvað var til ráða?  Jú,  það var að gera út á blökkumannarapp.  Blökkumenn mæta ekki á kosningafundi Trumps.  "Jump Around" með House of Pain var kjörið.  En þá fór þetta svona.  

 Til skamms tíma í fyrra fékk Trump leyfi góðs vinar,  söngvara Twister Sisters,  til að nota lag hans "We are not gonna take it" sem kosningalag. Sá þekkti Trump sem jafnaðarmann og anti-rasista. Kosningabarátta Trumps kom söngvaranum Snider í opna skjöldu. Kauði var skyndilega - að mati Sniders - allt önnur persóna;  rasísk og fordómafull herská ofbeldisbulla. Snider skilur ekki upp né niður í leikriti Trumps.  Hann bað vin sinn,  Trump, um að hæta að nota "We are not gonna take it",  sem kosningalag.  Það er eina kosningalagið sem Trump hefur hætt að nota í vinsemd og af skilningi við sjónarmið höfundar.  

 

    

      

Yfirgefa flokkinn ef Trump vinnur

Misskildasti maður heims

  Áðan var hringt í mig frá Bandaríkjum Norður-Ameríku.  Í símanum var maður sem ég hef aldrei áður rætt við í síma. Hafði aðeins keypt af honum vörur í fyrrasumar.  Samskiptin þá fóru fram í gegnum ópersónulegan tölvupóst.  

  Erindið í dag var að viðkomandi sagðist vera eitt spurningamerki og verulega forvitinn vegna frétta í bandarískum fjölmiðlum um að allt væri "crazy" á Íslandi. Hann spurði hvernig íslenska heilbrigðiskerfið taki á persónulegum vandamálum hátt settra.  Ég skildi ekki spurninguna og gat engu svarað.  Stamaði þó út úr mér að það væri áreiðanlega gott að taka sopa af lýsi á morgnana.     

  Í dag hringdi einnig í mig Íslendingur búsettur í Noregi. Hann sagði að Íslendingar væru aðhlátursefni í Noregi.  

  Það þarf ekki að fara stóran rúnt um netsíður helstu fjölmiðla heimspressunnar til að sjá að Ísland og Íslendingar séu uppspretta ótal brandara í dag.  Íslenskum ráðamönnum er líkt við klaufana í dönsku sjónvarpsþáttunum Klovn og dauða páfagaukinn hjá bresku Monty Python: "Hann er bara að hvíla sig."

  Það má líka líkja ástandinu við vaktaseríurnar og kvikmyndina Bjarnfreðarson.  Þetta er allt misskilningur. 

  Forsætisráðherrann,  Sigmundur Davíð Gunnlaugsson,  þrætti við sænskan sjónvarpsmann um að tengjast skattaskjóli í útlöndum. Að vísu játaði hann hugsanleg tengsl við verkalýðsfélög sem ættu snertiflöt við peninga í útlöndum.  En hann þrætti kokhraustur fyrir það sem í dag liggur fyrir:  Að hann og eiginkona hans hafa til fjölda ára geymt hundruð milljóna króna í útlöndum í skjóli frá íslenskum gjaldeyrislögum.

  Hann þrætti hraustlega fyrir að hafa selt eiginkonunni hlut sinn í peningasjóði þeirra.  Reykjavík Medía hefur undir höndum afrit af undirskrift hans á þeirri leikfléttu. Svo sat hann beggja vegna borðs í samningum við hrægamma föllnu bankanna.  Segist þar hafa gengið harkalega fram gegn heimilistekjum sínum.  En enginn vissi eða átti að vita það.  Kröfuhafar eru þó nokkuð sáttir með allt að 97% afslátt.  

 Þegar 10 þúsund manns boðuðu mótmælastöðu á Austurvelli fullyrti SDG með hæðnistóni að þetta fólk myndi ekki mæta. 22.427 mættu. Munurinn bendir til þess að SDG sé úr tengslum við þjóðina.  

  Ítrekað aðspurður um afsögn vísaði SDG því út í hafsauga.  Allt tal um það væri misskilningur.  Ekkert slíkt kæmi til greina.  Í sömu andrá sagði hann af sér.

  Í gærmorgun skrifaði SDG Fésbókarfærslu.  Þar tilkynnti hann að næsta skref væri að rjúfa þing (og hefna sín þannig á Sjálfstæðisflokknum sem treysti sér ekki til að lýsa yfir stuðningi við SDG). Forsetanum var misboðið.  Hann hafnaði því að embættið yrði dregið inn í reiptog á milli formanna stjórnarflokkanna.  Þetta útskýrði forsetinn á blaðamannafundi.  SDG brást við blaðamannafundinum með því að saka forsetann um lygar.  SDG segist hafa upplifað eitthvað allt annað á fundinum með forsetanum.  Gott ef ekki að þeir hefðu bara horft á kúrekamynd saman og maulað poppkorn.  

  Sigurður Ingi Jóhannsson dýralæknir kvaddi sér hljóðs og tilkynnti að hann væri orðinn forsætisráðherra.  SDG væri búinn að segja af sér.

  Blaðafulltrúi SDG sendi í kjölfarið út fréttatilkynningu til allra helstu fjölmiðla heims um að SDG væri hvergi búinn að segja af sér. Hann væri aðeins að stíga til hliðar. Heimspressan hendir gaman að þessu um leið og hún játar vandræði við að skilja dæmið. Hún spyr:  Hver er munurinn á því að segja af sér eða stíga til hliðar?  Þetta er gott grín. Það er hið besta mál að Íslendingar kæti heimsbyggðina.  Líka að framsóknarmenn allra sveita landsins syngi:  "Should I Stay or Should I go?"

  Brýn ástæða er til að taka fram og undirsstrika að hvorki SDG né eiginkona hans eru á leið út í geim í geimskutlu.  Það er alveg eins hægt að fara "Eight Miles High" á eyðibýli norður í landi.  

Sigmundur: Anna vildi ekki út í geim

Vilji þjóðarinnar

  Frá því löngu fyrir síðustu alþingiskosningar hafa háværar raddir hrópað eftir því að Sigurður Ingi Jóhannsson verði leiðtogi þjóðarinnar.  Á þessar raddir var lengi vel aldrei hlustað af þeim sem fóru með æðstu völd.  Röddunum fjölgaði og létu hærra í sér heyra.  Að lokum söfnuðust 22.427 manns saman niður á Austurvelli í gær og hrópuðu í kór eftir leiðtoga lífs síns:  "Við viljum Sigurð Inga Jóhannsson dýralækni!  Við viljum Sigurð Inga Jóhannsson dýralækni!"  Nú hefur þeim orðið að ósk sinni.  Ráðandi öfl létu undan þrýstingnum. Sigurður Ingi er orðinn kóngur.

  Samkvæmt skoðanakönnun Stöðvar 2 og Fréttablaðsins nýtur hann trausts alveg 3% þjóðarinnar (og Fiskistofu).  Það skiptir máli.    

  

Sigurður Ingi taki við af Sigmundi

Heimsfrægur í útlöndum

  Þetta er allt einn stór misskilningur.  Samfélagsmiðlarnir loga.  Í fljótu bragði virðist þetta vera flest á einn veg:  Menn túlka atburði gærdagsins sem svo að forsætisráðherra þjóðarinnar,  hinn rammíslenski og þjóðholli Sigmundur Davíð Gunnlaugsson,  hafi lagt land undir fót og flúið með skottið á milli lappanna undan meinleysislegum spurningum forvitinna drengja.  Einungis vegna þess að hann var kominn í einhverskonar ógöngur;  rak í vörðurnar með taugarnar þandar og þurfti ferskt útiloft til að ná jafnvægi á ný.

  Samkvæmt mínum heimildum er ástæðan önnur.  Sveitastrákinn af eyðibýli á Norðurlandi langaði skyndilega í súkkulaðitertu.  Þegar mallakúturinn kallar á djöflatertu þá þolir það enga bið.  Þetta vita allir sem hafa ástríðu fyrir súkkulaðitertu.  Við erum að tala um bráðatilfelli.

  Bestu fréttirnar eru þær að núna er súkkulaðistrákurinn orðinn frægasti Íslendingurinn í útlöndum.  Það er meira fjallað um hann í heimspressunni í dag en Björk.  Miklu meiri.  Hann er á forsíðu stórblaðanna í sex heimsálfum.  Öllum nema Suðurskautslandinu.

http://www.theguardian.com/world/video/2016/apr/03/icelands-prime-minister-walks-out-of-interview-over-tax-haven-question-video?CMP=share_btn_fb 

http://indianexpress.com/article/world/world-news/as-iceland-collapsed-its-pm-sigmundur-david-gunnlaugsson-parked-money-in-offshore-firm/

http://www.b.dk/globalt/et-internationalt-skattecirkus-af-ufattelige-dimensioner-rammer-magtfuldt-persongal

http://panamapapers.sueddeutsche.de/articles/56fec0cda1bb8d3c3495adfc/

http://www.aftenposten.no/nyheter/uriks/Islendinger-om-avsloringene---Det-kan-komme-til-a-eksplodere-8415870.html

http://www.svtplay.se/video/7373606/agenda/agenda-3-apr-21-15

 

Lögregla kölluð að heimili Sigmundar

Páskar í Amsterdam

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Ég fagnaði frjósemishátíð vorsins fyrir austan haf. Hún er kennd við vorgyðjuna Easter.  Í þjóðsögum gyðinga er frjósemishátíðin kölluð páskar.  Þá snæða þeir nýfætt páskalamb.

  Leið mín lá til Amsterdam í Hollandi.  Sennilega er áratugur eða svo frá síðustu dvöl minni þar.  Margt hefur breyst.  Til að mynda eru allar geisladiskabúðir horfnar nema tvær.  Það er rýrt í borg sem telur hátt í milljón íbúa (og annað eins þegar allt stór-Amsterdamsvæðið er saman talið).  Til viðbótar tekur Amsterdam árlega við mörgum milljónum ferðamanna.  

  Önnur geisladiskabúðin er hluti af stærri verslun,  Media Markt. Henni má líkja við Elkó hvað vöruúrval varðar.  Hin er stór og mikil plötubúð.  Hún heitir Concerto.  Þar er gríðarmikið og gott úrval af geisladiskum af öllu tagi.  Heill salur lagður undir djass og klassík.  Annar salur lagður undir þjóðlagatónlist og blús.  Þriðji salurinn lagður undir vinylplötur.  Þannig mætti áfram telja.

  Í Concerto er einnig að finna fjölda tónlistarbóka og -tímarita.  Þessi búð er gullnáma fyrir músíkdellufólk.

  Þrátt fyrir fáar geisladiskabúðir í Amsterdam þá eru margar búðir sem selja aðeins vinylplötur.  Ekkert annað.  Kannski er það tímanna tákn.  

  Til samanburðar við Ísland er framboð á páskaeggjum í Amsterdam snautlegt.  Aðeins ein stærð.  Hún jafngildir stærð 3 eða svo.  Svo er að vísu líka hægt að fá pínulítil páskaegg á stærð við brjóstsykursmola.  

  Meira fer fyrir súkkulaðikanínum.  Þær fá betra hillupláss en eggin og eru glenntar framan í viðskiptavini matvöruverslana.  Enda breytti vorgyðjan Easter á sínum tíma uppáhaldsfuglinum sínum í kanínu.  Kanínan gladdi svo börn á öllum aldri með því að gefa þeim páskaegg.  

           

Ákall og áskorun

  Wim Van Hooste er belgískur aðdáandi íslenskrar rokktónlistar.  Hann lætur sér ekki nægja að hlusta á íslenskt rokk í ró og næði út af fyrir sig. Hann veltir íslensku rokki fyrir sér. Veltir því fram og til baka. Mátar það við nútímann og allskonar.  Hann hélt upp á þrítugsafmæli "Rokks í Reykjavík" með hávaða, látum og Rokki í Reykjavík 2.0.  

  Nú blæs Wim Van Hooste til hátíðarhalda vegna þrítugsafmælis lagsins "Ammæli" með Sykurmolunum og plötunnar "Life´s Too Good".  Hann óskar eftir flutningi annarra á lögum Sykurmolanna.  Þetta er spennandi.

Íslenska lopapeysan

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Fátt er íslenskara en íslenska lopapeysan.  Ullarpeysa prjónuð af alúð og ástríðu með rammíslenskum höndum.  Prjónuð úr rammíslenskri ull af rammíslenskum kindum.  Prjónuð með rammíslensku tvílitu mynstri.  Þröngt hálsmál er einkenni og lykill að því að hún haldi góðum hita á kroppnum í norðangarranum.  Hún er stolt Íslands,  skjöldur og sverð.  

  Vegna góðs orðspors,  vinsælda og virðingar íslensku ullarpeysunnar er góður hrekkur að smána ómerkilega útlendinga með því að gefa þeim ljóta og kjánalega fjöldaframleidda kínverska ullarpeysu.  Ljúga í þá að þetta sé íslensk ullarpeysa.  Niðurlæging þiggjandans er trompuð með alltof stóru hálsmáli.  Honum er sagt að klæða sig í peysuna eins og pilsi:  Fara fyrst með fætur ofan í hálsmálið og hífa hana síðan upp um sig.  Aðalbrandarinn er sá að þiggjandinn fatti ekki að verið sé að hafa hann að fífli.  Það er endalaust hlegið að vesalingnum. 

Færeysku tónlistarverðlaunin

  Í vikunni voru færeysku tónlistarverðlaunin afhent við hátíðlega athöfn. Þau kallast FMA.  Eins og einhvern grunar þá er það skammstöfun.  Stytting á Faroese Music Awards. Ýmsar opinberar stofnanir og einkafyrirtæki standa að FMA.  Ekkert er til sparað svo allt fari sem best fram.  Svo sannarlega tókst það.  

  Athöfnin tók næstum þrjá klukkutíma.  Allt mjög glæsilegt og fagmennska fram í fingurgóma:  Boðið var upp á fjölbreytt tónlistaratriði á milli verðlaunaafhendinga og rætt við tónlistarfólk.  Tveir kynnar fóru á kostum og geisluðu af öryggi.  Laumuðu lúmskum bröndurum inn á milli fróðleiksmola.  

  21 verðlaunagripur var afhentur.  Spenna var gríðarmikil.  Tugir voru tilnefndir.  Þar af var Eivör tilnefnd í fimm flokkum.  Hún landaði fjórum verðlaunum:  

  -  Flytjandi ársins 2015

  -  Söngkona ársins

  -  Plata ársins (Bridges / Slör)

  -  Bestu plötuumbúðir ársins

  Systir Eivarar,  Elínborg,  hlaut verðlaun sem "Besti flytjandi á sviði".  

  Eiginmaður Eivarar,  Tróndur Bogason,  landaði verðlaunum sem "Upptökustjóri ársins". 

  Vísnasöngkonan Annika Hoydal kom fast á hæla Eivarar.  Hérlendis er Annika þekktust sem söngkona Harkaliðsins. Hún á einnig farsælan sólóferil.  Verðlaun Anniku voru í riðlinum "Þjóðlagatónlist,  sveitasöngvar og blús".  

  -  Söngvari ársins

  -  Plata ársins (Endurljós)

  -  Heiðursverðlaun 

  Að auki var Gunnar Hoydal,  höfundur texta á ýjustu plötu hennar, verðlaunaður "Textahöfundur ársins".

 

  Aðrir verðlaunahafar:

  -  Marius:  "Besta lag ársins" (Going home) og "Karlsöngvari ársins".  

  -  Hamferð:  "Myndband ársins" (Deyðir varðar)

  -  Hallur Joensen:  "Lag ársins" (Livið er ein lítil löta) í riðlinum "Þjóðlagatónlist,  sveitasöngvar og blús"

  -  Sunleif Rasmusen:  "Besta platan" (Territorial songs) í Opnum flokki og "Tónskáld ársins".

  -  Kammerkór Þórshafnar: "Kór ársins"

  -  Jensína Olsen:  "Söngvari ársins" í Opnum flokki. 

  -  Loftbrú:  "Viðburður ársins"

  -  Punjab:  "Nýliðar ársins" og "Hljómsveit ársins"

  Svo skemmtilega vill til að flestir verðlaunahafa eru Íslendingum að góðu kunnir;  Marius hefur margoft spilað hérlendis. Átti að auki vinsælt lag með Svavari Knúti fyrir tveimur árum,  "Þokan".  Það dvaldi lengi í efstu sætum vinsældalista Rásar 2.

  Hamferð er ein best kynnta færeyska þungarokkshljómsveit á Íslandi.  Túraði um landið með Skálmöld um árið.

  Kántrýkóngurinn Hallur Joensen gladdi Íslendinga með sveitasöngvum fyrir tveimur árum. 

  Sunleif er hátt skrifaður í klassísku deildinni á Norðurlöndum. Hefur hlotið Tónlistarverðlaun Norðurlandaráðs og tónverk hans hafa verið flutt hérlendis.

  Loftbrú er hliðstæð íslensku Loftbrúnni:  Samstarfsverkefni opinberra stofnana og einkafyrirtækja til að auðvelda innlendum listamönnum að koma sér á framfæri erlendis.  Munurinn er sá að íslenska Loftbrú styður við tónlistarmenn en sú færeyska einnig við aðra listamenn.    

Hvar er best og verst fyrir stelpur að alast upp?

 

 

 

 

 

 

 

 

  Ég hef komist í skýrslu yfir bestu og verstu lönd fyrir stelpur að alast upp í.  Tekið er inn í útreikninginn allt frá líkum á að deyja við barnsburð til möguleika á skólagöngu og allt þar á milli.  Líka landsframleiðslu á mann og hlutfall kvenna í launavinnu í samanburði við karla.  Og svo framvegis.  Þetta eru vandaðir útreikningar.

  Niðurstaðan kemur ekki eins og þruma í heiðskíru veðri.

  Verstu löndin eru þessi (ekki góðar fréttir fyrir Afríku):

1  Nígería

2  Sómalía

3  Malí

4  Mið-Afríku lýðveldið

5  Jemen 

6  Kongó

7  Afganistan

8  Fílabeinsströndin

9  Chad

10 Kamerún

  Langbestu löndin eru þessi (góðar fréttir fyrir Norðurlöndin):

1  Noregur

2  Svíþjóð

3  Danmörk

4  Ísland

5  Finnland

6  Holland

7  Ástralía

8  Nýja-Sjáland

9  Sviss

10 Belgía

Athyglisþörf fjöldamorðingja

  Norðmenn hafa tekið aðdáunarlega vel á eftirmálum fjöldamorða hægri róttæklingsins Anders Breiviks. Í baráttu gegn fjölmenningu myrti hann 77 manns.  Þar af flesta í ungliðahreyfingu Verkamannaflokksins.

  Alveg frá hryðjuverkadeginum hafa Norðmenn sýnt stillingu og yfirvegun.  Rík áhersla hefur verið lögð á að fjöldamorðin breyti engu um norska réttarríkið.  Engum verklagsreglum né lögum verði breytt.  Mannúðlega lýðræðisríkið standi óbreytt.  Vonir glæpamannsins um annað hafa ekki ræst.

  Auðvitað óska margir Breivik alls hins versta.  Það má meðal annars lesa í athugasemdakerfum íslenskra netmiðla.

  Ókosturinn er sá að Breivik er tekinn mjúkum höndum.  Hann fær að baða sig í kastljósi fjölmiðla.  Það er við fjölmiðla að sakast.  Þeir fullnægja athyglisþörf hans með myndbirtingum af honum og yfirlýsingum hans.  Heppilegra væri að þeir veittu honum litla sem enga athygli. Í fangelsinu fær hann að lesa dagblöð,  hlusta á útvarp og horfa á sjónvarp. Mikil umfjöllun um hann kitlar athyglisþörf hans og gefur honum þau skilaboð að hann skipti miklu máli.  

  Það er ekki gott.

 

          

Breivik-málið: Hvað felst í einangrun?

Skelfilega ljót veggjakrot

  Um daginn birti ég á þessum vettvangi ljósmyndir af nokkrum skemmtilegum dæmum um sláandi falleg götulistaverk.  Það má sannreyna með því að smella HÉR. Því miður eiga ekki allir veggjakrotarar því láni að fagna að hafa hæfileika til að skapa falleg listaverk.  Færeyingar fengu það staðfest í vikubyrjun.  Þá vöknuðu Þórshafnarbúar upp við vondan draum.  Umhverfissóði hafði um nóttina krotað á veggi,  glugga og bíla nöfn og slagorð.  Allt mjög illa gert.

  Grunur leikur á að um útlending sé að ræða.  Hugsanlega frá Bronx í New York.  Ljósi punkturinn er að sóðinn virðist hafa horn í síðu SS-hryðjuverkamannsins Páls Watsons.  Hér eru sýnishorn af krotinu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Einn ljóður af mörgum við svona veggjakrot er að það hefur áráttu til að espa bjána upp í að herma eftir.  Það henti í Færeyjum strax um morguninn.

Eineltið færist í aukana

  Hálfskoski-kvartþýski New York athafnamaðurinn Dónald Jón Trump hefur sætt stanslausu einelti síðustu mánuðina.  Ekki síst af hálfu íslensks almennings og íslenskra fjölmiðla.  Hann er hæddur og spottaður.  Að því er virðist fyrir það eitt að taka þátt í forvali repúblikana fyrir forsetakosningar í Bandaríkjum Norður-Ameríku.

  Eineltistilburðir Íslendinga hafa eitrað út frá sér. Bandarískir tónlistarmenn hafa snúist gegn Dónaldi Jóni.  Menn sem hann áleit vera sína bestu og nánustu vini.  Fleiri skemmtikraftar hafa fylgt í kjölfarið og sagt ljót orð um manninn.

  Nú eru kjósendur reppanna hver á fætur öðrum farnir að taka þátt í eineltinu.  Þeir eru margir hverjir hættir að kjósa hann.  Núna síðast í Wyoming og Washington DC.  Um og yfir 9 af hverjum 10 kusu ekki Trump.  

  Góðu fréttirnar eru að hann nýtur einarðs og einlægs stuðnings nasistahópa á borð við Ku Klux Klan. 

  Dónald Jón er breyskur eins og allt annað fólk. Einn af hans göllum er að treysta ekki fagmönnum.  Hann stólar á eigin getu.  Það kemur ekki alltaf vel út.  Til að mynda ber hann sjálfur á sig sjálfbrúnkukrem.  Yfirleitt er það misheppnað. Of mikið,  of appelsínugult,  flekkótt og ójafnt.  Þetta þarf að laga.  Svona gera menn ekki.  Það má ekki bera sjálfbrúnkukrem alveg að augum og hársverði. Fagmenn kunna að afgreiða það með einfaldri tækni.  Hún er kennd í förðunarskólum.  Greinilega og hrópandi kann Dónald Jón það ekki.  Auk þess virðist hann ekki vita af því að til eru sjálfbrúnkukrem sem framkalla eðlilegan sólbrúnkutón án appelsínugula litsins. Ég er miður mín yfir því hvernig hann klúðrar þessu. Niðurstaðan gæti orðið sú að hann verði fyrsti appelsínuguli forseti Bandaríkjanna eða þó öllu heldur ekki.    

Trump gersigraður í tveimur ríkjum

Sláandi flott götulistaverk

  Maðurinn lifir ekki á brauði einu saman.  Hann þarf einnig að næra sálina.  Til þess höfum við listamenn.  Fólk með sköpunargáfu.  Til að mynda myndlistamenn.  Þar á meðal götulistamenn.  Þeir sjá efnivið í listaverk þar sem aðrir sjá aðeins gráan hversdagsleika,  hrörleg og ómerkileg hús,  sprungna veggi eða tré í órækt.  

  Sjón er sögu ríkari.  Hér eru nokkur dæmi.  Ekkert hefur verið átt við þessar ljósmyndir í fótósjopp.  Smellið á myndirnar til að njóta listaverkanna betur.